Film Fest Gent blikt terug op een geslaagde 50ste editie, waar niet alleen een rijk aanbod aan films te bewonderen was, maar ook boeiende concerten, diepgaande panelgesprekken en glamoureuze rode loper-evenementen deel uitmaakten van het festivalgebeuren. Het filmfestival opende met de vertoning van Holly, wat een grote opkomst van bezoekers en bekende gezichten naar Gent lokte. Ter ere van het 50-jarig jubileum werden ook meer dan vijftig regisseurs geëerd, die gedurende de afgelopen vijf decennia hun films in première vertoonden aan het publiek. Dit jubileumfestijn was doordrenkt met eerbetuigingen en vormde een ware viering van de filmkunst.
Naast het uitgebreide filmaanbod werden ook diverse prijzen toegekend. De Grand Prix voor Beste Film ging naar "Los delincuentes" van Rodrigo Moreno. Jerskin Fendrix ontving de Georges Delerue Award voor Beste Soundtrack/Sound Design (score) voor "Poor Things" van Yorgos Lanthimos. Regisseur Tim Mielants werd bekroond met de Jo Röpcke Award voor zijn film "Wil", een oorlogsthriller gebaseerd op de gelijknamige roman van Jeroen Olyslaegers, die zich afspeelt in het bezette Antwerpen van 1942. Narayana Johnson, de componist van "River Boy", ontving de eerste WSA Game Music Award voor zijn score "Cult of the Lamb" tijdens PRESS PLAY: Music in Games. Tot slot werden de Joseph Plateau Honorary Awards toegekend aan Ryûsuke Hamaguchi en Terence Davies (1945 - 2023), als erkenning voor hun bijzondere bijdrage aan de kunst van het filmmaken. Het volledige overzicht van alle toegekende awards vind je hier.
Dit jaar waren Karel-Jan en ikzelf aanwezig op het festival; hierbij een overzicht van onze impressies en enkele films die we hebben bekeken.
Net zoals in al Devos' films, streeft hij ernaar de kloof tussen personages en hun omgeving te verkleinen. Hij combineert statische beelden van de stad met warme shots in het bos, waarbij hij gebruikmaakt van een 4:3 beeldverhouding. De muziek in de film is subtiel en spaarzaam gebruikt; Devos maakt voornamelijk gebruik van de geluiden van het landschap en de stad zelf. Here vormt een portret van een stad, met zijn eigen unieke karakteristieken. Toch sprak de film mij minder aan dan ik gehoopt had; de prachtige beelden konden het gemis aan dialogen en een sterke verhaallijn niet compenseren.
Beginnen deden we meteen met mijn favoriet van het festival: Past Lives. Past Lives komt 20 december bij ons in de zalen en is de debuutfilm van Celine Song die fungeert als een semi-autobiografisch verhaal. De twaalfjarigen Na Young en Hae Sung zijn twee handen op één buik. Wanneer de ouders van Na Young beslissen om vanuit Korea te emigreren naar Canada, loopt hun contact abrupt ten einde. Twaalf jaar later komen Na Young, die nu de naam Nora heeft aangenomen en in New York studeert, en Hae Sung terug in contact en groeit het verlangen naar elkaar. Nora merkt al snel op dat de afstand en hun relatie tussen haar ambities zal komen en beslist plots een einde te maken aan hun contact. Opnieuw verstrijkt er twaalf jaar en neemt Hae Sung, die Nora maar niet uit zijn hoofd kan krijgen, het initiatief om Nora op te gaan zoeken in New York, echter is ze inmiddels getrouwd met Arthur, een zachtaardige en begripvolle Amerikaanse schrijver. Iedereen vraagt zich weleens af hoe alles zou uitgedraaid zijn moest je op een specifiek moment een andere keuze gemaakt hebben. Past Lives brengt, los van alle clichés, een doodeerlijk verhaal die de herkenbare ‘what if?’ vragen, bij gepaarde gevoelens, jaloezie, melancholie en onzekerheid in het leven weergeeft.
Net uitgestapt uit een rollercoaster van emoties waarvan mijn tranen nog niet droog waren, sprongen Aeyenah en ik meteen op het volgende avontuur genaamd May December. May December werd geregisseerd door Todd Haynes met Natalie Portman en Julianne Moore in de hoofdrollen. Twintig jaar nadat hun affaire breed werd uitgemeten in de roddelbladen bereiden Gracie en haar 23 jaar jongere man Joe zich voor op het afstudeerfeest van hun tweeling. De familierelaties komen sterk onder druk te staan als Hollywood-actrice Elizabeth Berry arriveert om het stel te bestuderen voor haar nieuwe film, waarin ze Gracie zal vertolken. Het verhaal is losjes gebaseerd op de veelbesproken zaak van lerares Mary Kay Letourneau die in 1997 werd veroordeeld omdat ze een relatie had met een toen twaalfjarige leerling. Bereid je voor op een donker satirisch psychodrama waarin je zelfs na afloop nog steeds afvraagt hoe de vork precies in de steel zit. De antwoorden zijn niet zwart-wit maar het is net de grijze zone die het interessantst en het meest tragisch blijken te zijn. May December komt 30 december in onze zalen met een schitterende Charles Melton als uitblinker in de rol van Joe.
De volgende dag stonden Perfect Days en Dream Scenario op het menu. Twee films die niet verder uit elkaar konden liggen, waarvan een mij ontzettend verraste en de andere mij op mijn honger liet zitten. In Perfect Days volgen we Hirayama, die een rustig, teruggetrokken, gestructureerd maar simpel leven leidt als schoonmaker van toiletten in Tokio. De man heeft een voorliefde voor muziek, literatuur en natuur. Geleidelijk aan komen we door onverwachte gebeurtenissen meer te weten over het verleden en kijk op de wereld van Hirayama. Perfect Days deed me hunkeren naar een simpeler en rustiger leven dan dat we gewend zijn in onze maatschappij vol verwachtingen en verplichtingen. De film liet me stilstaan en liet me beseffen dat we met veel minder ook tevreden kunnen zijn. Deze film gaf op een minimalistische manier de gevoelens en het mooie en mindere mooie van mensen weer. Hoofdrolspeler Kôji Yakusho werd in Cannes terecht bekroond met de prijs voor beste acteur. Perfect Days is een fantastische film voor ieder die eens uit de drukke sleur van het leven wil ontsnappen.
Van de rustige beelden uit Tokio keren we naar de craziness die Nicolas Cage voor ons in petto heeft. Paul Matthews is een getrouwde biologieleerkracht met twee dochters. Paul is iemand die al snel over zich heen laat lopen, maar wanneer hij in velen hun droom langskomt, wordt hij het fenomeen waar hij altijd al op hoopte. Echter neemt deze onverklaarbare situatie een wending wanneer hij in die dromen gewelddadig wordt en de mensen begint te vermoorden. Dream Scenario start met een geniaal concept met zelfs een genialere Nicolas Cage die nog maar eens toont wat voor een goede acteur hij eigenlijk echt is. Maar na een sterke eerste helft begint de film wat barsten te vertonen en krijg je het gevoel dat ze niet zo goed weten hoe ze dit verhaal deftig kunnen eindigen. Het potentieel wordt naar mijn mening niet volledig bereikt waardoor ik teleurgesteld op mijn honger bleef zitten.
Ook dag drie was een dag vol uitersten. Daarin kreeg ik About Dry Grasses en Poor Things geprojecteerd. Twee absoluut tegenovergestelde en de twee langste films die ik op het festival te zien kreeg. Op ons filmforum heb ik de afgelopen jaren af en toe de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan voorbij zien komen. De man regisseerde eerder The Wild Pear Tree en Winter Sleep. En terwijl ik al langer de intenties had om een van deze films te zien, werd About Dry Grasses toch mijn eerste, maar zeker niet de laatste. De film speelt zich af in een dorpje in Oost-Anatolië, waar er volgens onze hoofdrolspeler maar twee seizoenen zijn, winter en zomer. Samet is leerkracht en heeft een ongepaste vriendschap met een van zijn leerlingen. Wanneer hij en een medeleerkracht, waar hij ook mee samenwoont, beschuldigd worden van ongewenst gedrag door meerdere leerlingen, komen ze hierdoor in de problemen. Meer dan drie uur neemt About Dry Grasses ons mee in het claustrofobische, besneeuwde dorp waar eigenlijk niemand uit eigen keuze wil zijn. Verwacht je aan verbluffende beelden, lange takes met diepgaande en realistische gesprekken en het gemene mannelijke ego gewaad in zelfbeklag, narcisme en jaloezie. Een film van 197 minuten zonder ook maar een seconde te vervelen.
Poor Things is de opvolger van The Favourite van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hierin trekt hij alle registers open en schuwt hij zich voor niets of niemand. Emma Stone, die hoogstwaarschijnlijk hiervoor een Oscarnominatie krijgt, kruipt weergaloos in de huid van Bella Baxter. Bella werd in het leven geroepen door Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe) die een aangespoeld zwanger lijk vond en opmerkte dat de foetus nog intact was. Tijdens een chirurgische ingreep verplaatste hij het brein van de foetus in het volwassen lichaam en werd Bella geboren. We volgen Bella’s excentrieke reis in het begrijpen van de wereld die Yorgos geschapen heeft aan de hand van fantastische sets, humor, absurdisme en een fantastische cast waaronder Mark Ruffalo die je nog niet eerder zo’n rol zag spelen. Poor Things is een zeer amusante film maar zet je ook aan tot nadenken over de maatschappij en het leven dat Bella stapsgewijs leert kennen. Een klein minpuntje is dat de film toch net iets te lang blijft aanslepen. Een kwartier of twintig minuten van de speelduur had zeker geen kwaad gedaan.
Week twee trapte ik af met The Holdovers. Een coming-of-age-verhaal dat zich afspeelt in het jaar 1969 -1970 waarin een student tijdens de kerstvakantie als enige leerling van de school samen met zijn geschiedenisleraar en de hoofdkok op campus moet vertoeven. Naarmate de vakantie vordert krijgen we meer inzicht in de levens van deze holdovers. Regisseur Alexander Payne schetst een warm tussendoortje dat zowel omspringt met verdriet, rouw en eenzaamheid met een heerlijke dosis donkere humor tussendoor. Een feelgoodfilm voor volwassenen.
Afsluiten deed ik net als velen met Hayao Miyazaki’s voorlopig (?) laatste film The Boy and the Heron. Als liefhebber van de regisseur en Studio Ghibli lagen de verwachtingen natuurlijk torenhoog en keek ik van alle films ook het meest uit naar deze. Mahito's moeder komt om bij een brand in Tokio en trekt daarna samen met zijn vader in bij zijn tante, dat nu de nieuwe vrouw van zijn vader is. Wanneer zijn stiefmoeder plotseling vermist raakt, confronteert hij de reiger die zich in de mysterieuze toren aan de rivier schuilhoudt. Samen reizen ze door een geheime wereld op zoek naar Mahito’s stiefmoeder. Jammer genoeg werden deze hoge verwachtingen niet volledig ingelost. The Boy and the Heron ziet er weliswaar fantastisch uit, maar komt qua spektakel nooit op niveau van Miyazaki’s voorganger. Dat het plot wat traag op gang kwam heb ik geen problemen mee, maar het waren vooral het einde en de inhoud die me wat teleurstelden. Qua verhaal valt Miyazaki in herhaling en deed het me te vaak terugdenken aan Spirited Away, dat ongetwijfeld de betere film van de twee is. The Boy and the Heron gaat om met rouw, verdriet en acceptatie maar toont vooral wat we eerder al beter te zien kregen. Misschien zijn we gewoon te verwend? Enigszins wel een mooie afsluiter van Miyazaki’s indrukwekkende repertoire als dit zijn laatste film zal zijn.
Naast het uitgebreide filmaanbod werden ook diverse prijzen toegekend. De Grand Prix voor Beste Film ging naar "Los delincuentes" van Rodrigo Moreno. Jerskin Fendrix ontving de Georges Delerue Award voor Beste Soundtrack/Sound Design (score) voor "Poor Things" van Yorgos Lanthimos. Regisseur Tim Mielants werd bekroond met de Jo Röpcke Award voor zijn film "Wil", een oorlogsthriller gebaseerd op de gelijknamige roman van Jeroen Olyslaegers, die zich afspeelt in het bezette Antwerpen van 1942. Narayana Johnson, de componist van "River Boy", ontving de eerste WSA Game Music Award voor zijn score "Cult of the Lamb" tijdens PRESS PLAY: Music in Games. Tot slot werden de Joseph Plateau Honorary Awards toegekend aan Ryûsuke Hamaguchi en Terence Davies (1945 - 2023), als erkenning voor hun bijzondere bijdrage aan de kunst van het filmmaken. Het volledige overzicht van alle toegekende awards vind je hier.
Dit jaar waren Karel-Jan en ikzelf aanwezig op het festival; hierbij een overzicht van onze impressies en enkele films die we hebben bekeken.
Aeyenah: een verkenning van films en belevenissen.
Het opstellen van een schema voor een filmfestival is altijd een behoorlijke uitdaging, aangezien ik zo'n twee uur onderweg ben naar het festival, probeer ik elke dag optimaal te benutten. Daarnaast heb ik geprobeerd enkele andere activiteiten op te nemen, zoals de Film Fest Talkies en de sectordag. Bij het samenstellen van mijn selectie streef ik naar een evenwicht tussen bekende regisseurs en opkomende filmmakers. Soms laat ik me gewoon verrassen door het onbekende. Binnenkort kan je de volledige recensies lezen van May December, Augure en Fallen Leaves, maar hier alvast een kleine selectie van enkele films die ik op het filmfestival zag:All of Us Strangers
All of Us Strangers was voor mij de grootste verrassing en is - tot hiertoe - mijn favoriete film van het jaar. Het verhaal draait om Adam en de film verkent twee emotioneel geladen verhaallijnen die niemand onverschillig zullen laten. De gehele cast levert voortreffelijk werk, met name Andrew Scott die de rol van Adam op zich nam en een onuitwisbare indruk nalaat. All of Us Strangers is zowel overweldigend emotioneel als meedogenloos verwoestend en is boeiend van begin tot het einde. Regisseur Haigh beheerst de kunst van het afsluiten van een film, de laatste scène van All of Us Strangers zal ongetwijfeld voor altijd in mijn herinnering blijven.Amal
Amal, een leerkracht in Brussel, riskeert alles om vrijheid van meningsuiting aan haar leerlingen te onderwijzen. Wanneer een van haar studenten, Mounia, wordt gepest vanwege haar seksuele geaardheid, ijvert Amal vastberaden voor haar bescherming. In deze klas waar religie overheerst, probeert Amal tolerantie te onderwijzen, wat leidt tot intense conflicten. Lubna Azabal levert een krachtige vertolking als Amal, waardoor je hoopt dat ze de leerlingen iets waardevols kan bijbrengen. De film biedt een aangrijpende beleving van een realistisch maatschappelijk probleem, maar doet ook niet meer dan dat. Gedurende meer dan anderhalf uur blijft het script trouw aan het hoofdverhaal, waardoor er weinig ademruimte is en je voortdurend wordt geconfronteerd met het zware thema. Dit draagt bij aan de intensiteit, maar maakt de film bij momenten ook erg zwaar. Amal is een confronterende film met een sterke cast.Here
In Here vertelt de Belgische filmmaker Bas Devos het verhaal van Stefan, een Roemeense bouwvakker die in Brussel woont en voor de zomervakantie terug naar zijn thuisland vertrekt. Enkele dagen voor zijn afreis bereidt Stefan een eenvoudige soep - van overgebleven ingrediënten in zijn koelkast - en deelt hij porties uit aan vrienden en familie, wat leidt tot enkele ontmoetingen. Tegelijkertijd volgt de film het verhaal over Shuxiu, een Belgisch-Chinese bryologe (iemand die mossen bestudeert) die meehelpt in het restaurant van haar tante. Here is een minimalistisch en ingetogen werk dat mogelijk niet iedereen zal aanspreken.Net zoals in al Devos' films, streeft hij ernaar de kloof tussen personages en hun omgeving te verkleinen. Hij combineert statische beelden van de stad met warme shots in het bos, waarbij hij gebruikmaakt van een 4:3 beeldverhouding. De muziek in de film is subtiel en spaarzaam gebruikt; Devos maakt voornamelijk gebruik van de geluiden van het landschap en de stad zelf. Here vormt een portret van een stad, met zijn eigen unieke karakteristieken. Toch sprak de film mij minder aan dan ik gehoopt had; de prachtige beelden konden het gemis aan dialogen en een sterke verhaallijn niet compenseren.
Io Capitona
Matteo Garrone behoort zeker tot een van mijn favoriete regisseurs, hoewel ik nog enkele van zijn films moet bekijken. De laatste die ik zag, was Dogman. Io Capitano belicht het verhaal van twee jongens die dromen van een beter leven en geloven dat Europa de ideale bestemming is. Op een avond stappen ze in een bus en vertrekken. Vanaf daar ontvouwt zich een reis doordrenkt van geweld, martelingen en bedrog. Regisseur Garrone staat bekend om zijn scherpe, onverschrokken rauwheid - die hij ook in eerdere films zoals Dogman, First Love en Gomorra heeft laten zien - maar zijn focus op de menselijke ziel blijft wel steeds centraal staan. In Io Capitano worden de beelden afgewisseld met droomsequenties die grenzen aan fabels, waarin de angsten van het hoofdpersonage treffend worden weerspiegeld. Opnieuw levert Garrone een indrukwekkende film af die nog lang in mijn herinnering zal blijven, vergelijkbaar met zijn eerdere werken.Little Richard: I Am Everything
De iconische hit 'Tutti Frutti' is algemeen bekend, ook voor mij. Deze documentaire heeft me nu inzicht gegeven in de ware betekenis van de tekst. Regisseur Lisa Cortés neemt je mee in het turbulente leven van Little Richard, waarbij de onderwaardering die hij heeft doorstaan en zijn verlangen om een blijvende herinnering te worden, centraal staan. De film werpt ook licht op verschillende cruciale momenten in zijn leven via videoclips, televisie-interviews en herinneringen gedeeld door vrienden en collega-artiesten, waaronder bekende namen als Mick Jagger, Paul McCartney en Tom Jones. Het resultaat is een indrukwekkende en interessante documentaire.Past Lives
Past Lives vertelt een universeel herkenbaar verhaal: elke beslissing die we nemen, opent een nieuw pad naar de toekomst, maar dit kan ook leiden tot gemiste kansen en onvervulde dromen. De film neemt je mee op een reis met de hoofdpersonages, Nora en Hae Sung, wier levens met elkaar verbonden zijn door hun gedeeld verleden. Het script, ondanks het gebrek aan uitgebreide dialogen, overtuigt met een krachtige verhaalvertelling. De cinematografie onthult oog voor detail - van de schemerige straatverlichting tot een carrousel op de achtergrond - en draagt bij aan de serene, stille sfeer die naadloos aansluit bij deze film. Past Lives is een prachtig voorbeeld van hoe eenvoud toch een diepgaande emotionele impact kan creëren. Het is een aanrader voor iedereen die op zoek is naar een film die niet alleen visueel aantrekkelijk is, maar ook emotioneel resoneert. Kortom, Past Lives is een schitterende film die absoluut het bekijken waard is.Zlata
De documentaire Zlata biedt een kijk in het leven van een jong meisje dat haar weg moet vinden in België, nadat ze vluchtte voor de oorlog in Oekraïne. Regisseur Bavré, die de familie tijdelijk onderdak bood bij hun aankomst in Gent, volgt Zlata gedurende zes maanden. Hierdoor krijgen we de kans om haar aarzelende stappen in haar nieuwe omgeving te observeren. Hoewel de documentaire een interessante insteek heeft, blijft er toch een gevoel van oppervlakkigheid hangen. De film kabbelt verder zonder echt diep in het onderwerp te kunnen duiken. Ondanks de persoonlijke betrokkenheid van de regisseur, had ik niet het gevoel dat ik wezenlijk meer te weten kwam over de complexiteit van het migratieproces en de psychologische impact op de familie.Film Fest Gent door de ogen van Karel-Jan
Film Fest Gent is een van de fijnste filmfestivals in België. Sinds 2018 probeer ik jaarlijks een resem films mee te pikken, waaronder ook films die ver uit de mainstream media liggen. Wegens een gebrek aan tijd in de drukke agenda moest ik soms hartverscheurende keuzes maken tussen welke films ik ging bekijken. Dit jaar heb ik er negen kunnen meepikken en was ik van de meeste aangenaam verrast!Beginnen deden we meteen met mijn favoriet van het festival: Past Lives. Past Lives komt 20 december bij ons in de zalen en is de debuutfilm van Celine Song die fungeert als een semi-autobiografisch verhaal. De twaalfjarigen Na Young en Hae Sung zijn twee handen op één buik. Wanneer de ouders van Na Young beslissen om vanuit Korea te emigreren naar Canada, loopt hun contact abrupt ten einde. Twaalf jaar later komen Na Young, die nu de naam Nora heeft aangenomen en in New York studeert, en Hae Sung terug in contact en groeit het verlangen naar elkaar. Nora merkt al snel op dat de afstand en hun relatie tussen haar ambities zal komen en beslist plots een einde te maken aan hun contact. Opnieuw verstrijkt er twaalf jaar en neemt Hae Sung, die Nora maar niet uit zijn hoofd kan krijgen, het initiatief om Nora op te gaan zoeken in New York, echter is ze inmiddels getrouwd met Arthur, een zachtaardige en begripvolle Amerikaanse schrijver. Iedereen vraagt zich weleens af hoe alles zou uitgedraaid zijn moest je op een specifiek moment een andere keuze gemaakt hebben. Past Lives brengt, los van alle clichés, een doodeerlijk verhaal die de herkenbare ‘what if?’ vragen, bij gepaarde gevoelens, jaloezie, melancholie en onzekerheid in het leven weergeeft.
Net uitgestapt uit een rollercoaster van emoties waarvan mijn tranen nog niet droog waren, sprongen Aeyenah en ik meteen op het volgende avontuur genaamd May December. May December werd geregisseerd door Todd Haynes met Natalie Portman en Julianne Moore in de hoofdrollen. Twintig jaar nadat hun affaire breed werd uitgemeten in de roddelbladen bereiden Gracie en haar 23 jaar jongere man Joe zich voor op het afstudeerfeest van hun tweeling. De familierelaties komen sterk onder druk te staan als Hollywood-actrice Elizabeth Berry arriveert om het stel te bestuderen voor haar nieuwe film, waarin ze Gracie zal vertolken. Het verhaal is losjes gebaseerd op de veelbesproken zaak van lerares Mary Kay Letourneau die in 1997 werd veroordeeld omdat ze een relatie had met een toen twaalfjarige leerling. Bereid je voor op een donker satirisch psychodrama waarin je zelfs na afloop nog steeds afvraagt hoe de vork precies in de steel zit. De antwoorden zijn niet zwart-wit maar het is net de grijze zone die het interessantst en het meest tragisch blijken te zijn. May December komt 30 december in onze zalen met een schitterende Charles Melton als uitblinker in de rol van Joe.
De volgende dag stonden Perfect Days en Dream Scenario op het menu. Twee films die niet verder uit elkaar konden liggen, waarvan een mij ontzettend verraste en de andere mij op mijn honger liet zitten. In Perfect Days volgen we Hirayama, die een rustig, teruggetrokken, gestructureerd maar simpel leven leidt als schoonmaker van toiletten in Tokio. De man heeft een voorliefde voor muziek, literatuur en natuur. Geleidelijk aan komen we door onverwachte gebeurtenissen meer te weten over het verleden en kijk op de wereld van Hirayama. Perfect Days deed me hunkeren naar een simpeler en rustiger leven dan dat we gewend zijn in onze maatschappij vol verwachtingen en verplichtingen. De film liet me stilstaan en liet me beseffen dat we met veel minder ook tevreden kunnen zijn. Deze film gaf op een minimalistische manier de gevoelens en het mooie en mindere mooie van mensen weer. Hoofdrolspeler Kôji Yakusho werd in Cannes terecht bekroond met de prijs voor beste acteur. Perfect Days is een fantastische film voor ieder die eens uit de drukke sleur van het leven wil ontsnappen.
Van de rustige beelden uit Tokio keren we naar de craziness die Nicolas Cage voor ons in petto heeft. Paul Matthews is een getrouwde biologieleerkracht met twee dochters. Paul is iemand die al snel over zich heen laat lopen, maar wanneer hij in velen hun droom langskomt, wordt hij het fenomeen waar hij altijd al op hoopte. Echter neemt deze onverklaarbare situatie een wending wanneer hij in die dromen gewelddadig wordt en de mensen begint te vermoorden. Dream Scenario start met een geniaal concept met zelfs een genialere Nicolas Cage die nog maar eens toont wat voor een goede acteur hij eigenlijk echt is. Maar na een sterke eerste helft begint de film wat barsten te vertonen en krijg je het gevoel dat ze niet zo goed weten hoe ze dit verhaal deftig kunnen eindigen. Het potentieel wordt naar mijn mening niet volledig bereikt waardoor ik teleurgesteld op mijn honger bleef zitten.
Ook dag drie was een dag vol uitersten. Daarin kreeg ik About Dry Grasses en Poor Things geprojecteerd. Twee absoluut tegenovergestelde en de twee langste films die ik op het festival te zien kreeg. Op ons filmforum heb ik de afgelopen jaren af en toe de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan voorbij zien komen. De man regisseerde eerder The Wild Pear Tree en Winter Sleep. En terwijl ik al langer de intenties had om een van deze films te zien, werd About Dry Grasses toch mijn eerste, maar zeker niet de laatste. De film speelt zich af in een dorpje in Oost-Anatolië, waar er volgens onze hoofdrolspeler maar twee seizoenen zijn, winter en zomer. Samet is leerkracht en heeft een ongepaste vriendschap met een van zijn leerlingen. Wanneer hij en een medeleerkracht, waar hij ook mee samenwoont, beschuldigd worden van ongewenst gedrag door meerdere leerlingen, komen ze hierdoor in de problemen. Meer dan drie uur neemt About Dry Grasses ons mee in het claustrofobische, besneeuwde dorp waar eigenlijk niemand uit eigen keuze wil zijn. Verwacht je aan verbluffende beelden, lange takes met diepgaande en realistische gesprekken en het gemene mannelijke ego gewaad in zelfbeklag, narcisme en jaloezie. Een film van 197 minuten zonder ook maar een seconde te vervelen.
Poor Things is de opvolger van The Favourite van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hierin trekt hij alle registers open en schuwt hij zich voor niets of niemand. Emma Stone, die hoogstwaarschijnlijk hiervoor een Oscarnominatie krijgt, kruipt weergaloos in de huid van Bella Baxter. Bella werd in het leven geroepen door Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe) die een aangespoeld zwanger lijk vond en opmerkte dat de foetus nog intact was. Tijdens een chirurgische ingreep verplaatste hij het brein van de foetus in het volwassen lichaam en werd Bella geboren. We volgen Bella’s excentrieke reis in het begrijpen van de wereld die Yorgos geschapen heeft aan de hand van fantastische sets, humor, absurdisme en een fantastische cast waaronder Mark Ruffalo die je nog niet eerder zo’n rol zag spelen. Poor Things is een zeer amusante film maar zet je ook aan tot nadenken over de maatschappij en het leven dat Bella stapsgewijs leert kennen. Een klein minpuntje is dat de film toch net iets te lang blijft aanslepen. Een kwartier of twintig minuten van de speelduur had zeker geen kwaad gedaan.
Week twee trapte ik af met The Holdovers. Een coming-of-age-verhaal dat zich afspeelt in het jaar 1969 -1970 waarin een student tijdens de kerstvakantie als enige leerling van de school samen met zijn geschiedenisleraar en de hoofdkok op campus moet vertoeven. Naarmate de vakantie vordert krijgen we meer inzicht in de levens van deze holdovers. Regisseur Alexander Payne schetst een warm tussendoortje dat zowel omspringt met verdriet, rouw en eenzaamheid met een heerlijke dosis donkere humor tussendoor. Een feelgoodfilm voor volwassenen.
Afsluiten deed ik net als velen met Hayao Miyazaki’s voorlopig (?) laatste film The Boy and the Heron. Als liefhebber van de regisseur en Studio Ghibli lagen de verwachtingen natuurlijk torenhoog en keek ik van alle films ook het meest uit naar deze. Mahito's moeder komt om bij een brand in Tokio en trekt daarna samen met zijn vader in bij zijn tante, dat nu de nieuwe vrouw van zijn vader is. Wanneer zijn stiefmoeder plotseling vermist raakt, confronteert hij de reiger die zich in de mysterieuze toren aan de rivier schuilhoudt. Samen reizen ze door een geheime wereld op zoek naar Mahito’s stiefmoeder. Jammer genoeg werden deze hoge verwachtingen niet volledig ingelost. The Boy and the Heron ziet er weliswaar fantastisch uit, maar komt qua spektakel nooit op niveau van Miyazaki’s voorganger. Dat het plot wat traag op gang kwam heb ik geen problemen mee, maar het waren vooral het einde en de inhoud die me wat teleurstelden. Qua verhaal valt Miyazaki in herhaling en deed het me te vaak terugdenken aan Spirited Away, dat ongetwijfeld de betere film van de twee is. The Boy and the Heron gaat om met rouw, verdriet en acceptatie maar toont vooral wat we eerder al beter te zien kregen. Misschien zijn we gewoon te verwend? Enigszins wel een mooie afsluiter van Miyazaki’s indrukwekkende repertoire als dit zijn laatste film zal zijn.
