Verslag: Filmfestival Oostende 2024

Het filmfestival van Oostende is na negen prachtige dagen weer ten einde gekomen. Met een breed aanbod aan films en de huldiging van tal van bekendheden was het opnieuw een memorabele editie. Master Gene Bervoets was vaak te zien op de rode loper, waarbij nationaal en internationaal talenten werden geëerd. Wannes Destoop, Sam Heughan, Eleanor Tomlinson, Marc Didden, Trine Dyrholm en Paola Cortellesi kregen een ster op de zeedijk.

Het filmfestival opende met de wereldpremière van Holy Rosita, de nieuwste film van Wannes Destoop. Maar het festival bood meer dan alleen films: er waren diverse evenementen, waaronder de Jamies - de awardshow voor Vlaamse online videomakers, waarbij onder meer Average Rob, Acid en Jonatan Medart in de prijzen vielen. Traditioneel werd het festival afgesloten met de uitreiking van de Ensors. De serie 1985 won tien Ensors, terwijl ook de film Wil meerdere prijzen in de wacht sleepte.

Enkele films die ik tijdens het filmfestival bekeek: ​

The End We Start From​

De film opent met een nachtmerriescenario: een hoogzwangere vrouw bevindt zich alleen thuis wanneer een lichte regenbui plotseling verandert in een extreme storm, waardoor het huis dreigt te overstromen. Terwijl ze probeert het water op afstand te houden, krijgt ze weeën en kan ze de hulpdiensten noch haar man bereiken. Jodie Comer levert een krachtige vertolking, waardoor de film een aangrijpend portret is geworden.

In het verhaal zijn enkele kleine tegenstrijdigheden te vinden omdat de scenarioschrijvers voornamelijk gericht waren op het romantische aspect, terwijl ze belangrijke vragen die zich voordoen bij een natuurramp over het hoofd zagen. Toch maakt The End We Start From indruk met zijn visuele elementen, zoals adembenemende landschapsshots. In plaats van zwaar te leunen op CGI, weet de film met zijn beperkte budget op goede wijze een mooie film te creëren.

The Rye Horn​

Filmmaker Jaione Camborda is de schrijver en regisseur van O Corno (The Rye Horn), een Spaanse film die een coproductie is tussen België, Spanje en Portugal. De film volgt María, een bewoner van een klein eiland voor de kust van Galicië, die haar kost verdient met de verkoop van schaaldieren en het begeleiden van bevallingen. In de eerste helft van de film zien we María's dagelijks leven en haar interacties met andere eilandbewoners, maar de gebeurtenissen worden ingewikkelder en brengen uiteindelijk haar leven in gevaar.

O Corno legt de nadruk op beeld en geluid, met een zeer lange openingsscène van een geboorte. Verteld vanuit het perspectief van María, slaagt de film erin de angst en het lijden vast te leggen terwijl ze haar leven probeert te leiden. De krachtige vertolking van Janet Novás als María draagt bij aan de impact van het verhaal. Het trage tempo en het gebrek aan dialogen maken de film mogelijk minder geschikt voor een breed publiek.

Evil Does Not Exist​

In een klein, afgelegen dorp houdt de alleenstaande vader Takumi zichzelf overeind met klusjes voor de dorpsgemeenschap. Hij leidt een rustig, bescheiden leven waarin de natuur centraal staat, samen met zijn dochter Hana. Maar dit leven en het ecosysteem worden bedreigd wanneer een bedrijf uit Tokio op deze plek een glamping-site (glamoureus kamperen) wil opzetten.

Evil Does Not Exist is een film die sfeer, beelden en stilte wil overbrengen met weinig dialogen en zonder haast. Takumi fungeert als de schakel tussen twee werelden, terwijl de filmmaker met een zekere ironie dit samenkomen observeert. De muziek in de film van Eiko Ishibashi is prachtig, vooral in de natuurscènes waarin de wind door de bomen en bladeren ruist. Tegelijkertijd kan dit soms verwarrend overkomen en onrust aankondigen, zelfs wanneer er weinig op het scherm gebeurt.

Laissez-moi​

Laissez-moi vertelt het verhaal van Claudine, een naaister van middelbare leeftijd die haar gehandicapte zoon opvoedt in een klein, afgelegen stadje bij de Zwitserse Alpen. Ondanks haar verantwoordelijkheden tegenover haar zoon, streeft ze haar eigen verlangens na en zoekt wekelijks naar een minnaar in een plaatselijk hotel. Ze is een fascinerende en ongrijpbare vrouw die lange wandelingen in de bergen maakt, terwijl ze elegant hoge hakken draagt. Claudine beslist zelf over haar leven en welke spelletjes ze speelt met haar voorbijgaande minnaars. Het is een prachtig portret dat op een eenvoudige manier een verhaal vertelt.

Sometimes I Think About Dying​

In Sometimes I Think About Dying vallen alle puzzelstukjes perfect op hun plaats: het script, de locatie en de muziek. Het hoofdpersonage, Fran, leidt een leven van routine, terwijl ze de mensen om haar heen observeert en dagdroomt over haar eigen dood. Het verlangen om te ontsnappen aan eenzaamheid en leegte - door haar fantasieën over de dood - weerspiegelt een subtiel gevoel van ongemak dat regisseur Rachel Lambert nauwkeurig overbrengt. Daisy Ridley zet een discreet, maar oprecht nieuwsgierig personage neer, waardoor de kijker moeiteloos anderhalf uur lang wordt meegenomen in haar wereld. Sometimes I Think About Dying toont een diepmenselijke ervaring, zoekend naar verbinding in een isolerende wereld.

Firebrand​

Catherine, de zesde en laatste vrouw van Henry VIII, wordt benoemd tot regentes terwijl de koning in het buitenland vecht. Gedreven door haar radicale protestantse overtuigingen, tracht ze een betere toekomst voor de bevolking te creëren. Wanneer de koning terugkeert, steeds zieker en gewelddadiger, richt hij zijn woede op de radicalen en beschuldigt hij Catherines jeugdvriendin van verraad, waarna ze op de brandstapel wordt verbrand. Geschokt en bedroefd moet Catherine vechten voor haar overleving.

Firebrand reconstrueert nauwgezet kastelen, landschappen, kleding en sieraden, trouw aan de zestiende eeuw. De film belicht huiselijk geweld, waarbij Jude Law, bijna onherkenbaar als Henry VIII, zichzelf beschouwt als vertegenwoordiger van God en zich ook zo gedraagt. Hoewel sommige historische aanpassingen mogelijk niet door iedereen worden aanvaard, is de toewijding waarmee Alicia Vikander haar rol als Catherine omarmt en vertolkt absoluut opmerkelijk.