De Tour van dit jaar is naar mijn mening de meest aangename Tour geweest om te bekijken sinds een laaaaange tijd.
Zoveel schitterende momenten waardoor je de plaatsvervangende vreugde voelde van de winnaar (Matthews - Cort Nielsen - gele VA - Jungels - Houle).
Het hoeft niet altijd een winnaar te zijn. Medeleven bij de verliezer was ook meer dan gegrond bij Kämna - het drietal in Arenberg - Matthews - Geschke.
De pech van zovelen en het niet meezitten van een vleugje geluk was opmerkelijk bij Ewan - Belgische Lotto - Bissegger - de helft van UAE - Roglic.
Er waren herrijzenissen in alle vormen (Froome - McNulty - Quintana - Jungels - Thomas, G) en teloorgangen (VDP - Astana - O'Connor).
Bedrijvige aanwezigen met een Meintjes - Simmons - Cort Nielsen - Teuns - VA - Kämna - Pogacar.
Opvallende afwezigen: Uran - Mollema - Turgis - Cosnefroy - Degenkolb - Hirschi.
Naderbij sluipende klassementsmannen niet meteen verwacht: Madouas - Sanchez, LL - Powless - Lutsenko - Jungels.
Oog- en mondopeners van verbazing met een Gilbert, die met de toppers mee over een berg van 1e categorie reed; oppermagiër Rowe blies water in zijn oor en het kwam uit zijn mond; Froome finishte als derde op Alpe d'Huez; de meervoudige aanvallen van Roglic en Vingegaard op het vlakke en natuurlijk de gele, groene en witte trui op Hautacam en in de laatste etappe in de aanval.
Een extreem harde Tour door de hitte en het verschil in niveau van de teams, met daaraan toegevoegd, coureurs in de Gilbert-2011- en Froome-2012-vorm van hun leven.
De tiende in het GC moest bijna 25min prijsgeven. Dat is van 1997 geleden.
De twintigste in het GC meer dan een anderhalf uur. Dat is van een tijd geleden, dat niemand hier heeft meegemaakt.
Een Italiaan won toen de Tour en de Fransman Vitetta werd twintigste op meer dan twee uur.
Winnaar: Coppi in het jaar 1952.