Album of the week Tim Hecker - Harmony In Ultraviolet

[FlyingHorseman]

“Ambient music must be able to accommodate many levels of listening attention without enforcing one in particular; it must be as ignorable as it is interesting.” - Brian Eno

Vele jaren geleden kreeg ik last van tinnitus na een erge oorontsteking.* Vooral ’s avonds als ik in de stilte van het donker in bed lag, kwam de constante pieptoon naar de voorgrond om zwaar op mijn gemoed en slaap te werken. Op de zoektocht naar iets dat een beetje verlichting kon geven, besloot ik ook wat rustige muziek te zoeken om ’s avonds op laag volume op te zetten terwijl ik in slaap viel. Zo kwam ik voor het eerst bij ambient muziek uit, een genre waar ik op den duur fan van geworden ben maar dat nogal niche is, onderbelicht en ondergewaardeerd bij het grote publiek. Daarom wou ik graag voor deze tweede reeks van AOTW een ambient album presenteren.

Ik was eerst van plan om mijn favoriet album aller tijden binnen het genre te presenteren, The Tired Sounds of Stars of the Lid. Alleen duurt dat meer dan twee uur en ben ik me er van bewust dat zelfs een uurtje ambient voor velen al vrij ver buiten de comfort zone is. Als alternatief viel mijn keuze op een andere favoriet, Harmony In Ultraviolet van de hedendaagse grootmeester Tim Hecker.

Eno is één van de peetvaders van de ambient maar de quote hierboven gaat voor mij eigenlijk niet helemaal op voor een groot deel van de muziek binnen het genre, waaronder het werk van Hecker. Ik denk dat veel mensen vinden dat het saaie muziek is waar niet veel in gebeurt, gemaakt om wat opvulling te zijn voor op de achtergrond. Veel van mijn favoriete albums werken ook wel effectief goed op die manier en zet ik al eens op tijdens werk of klusjes. Ik ben zelf in de eerste plaats ook zo bij deze muziek terecht gekomen, als soundtrack bij het in slaap vallen. Maar voor mij werkt de beste ambient toch nog altijd veel beter als je er voor gaat zitten en er aandacht aan schenkt, luistert naar de manier waarop de muziek en soundscapes opgebouwd zijn en voort bewegen (ook al kan dat heel traag gaan). Zeker bij de muziek van Hecker is dat het geval, iemand die je eerder als een soundsmith dan een traditionele songsmith kan zien. Wat ik zo goed vind aan veel van zijn muziek, is hoe open voor interpretatie die lijkt te zijn door het abstracte karakter ervan. Harmony in Ultraviolet is tegelijk melancholisch en euforisch, sensueel en cerebraal. Dat zijn wat fancy woorden om te zeggen dat ik op verschillende momenten helemaal anders op zijn muziek kan reageren. Saai vind ik het alvast nooit, omdat hij vaak een soort onderhuidse spanning in zijn muziek weet op te bouwen door op de juiste manier en op het juiste moment noise, glitches en elektronische distortion erin te verwerken.

Hopelijk vinden jullie er ook iets aan en anders toch bedankt om te luisteren en het een kans te geven!

Youtube Playlist:
https://www.youtube.com/playlist?list=PL7ghKCRa1bE-xp6DO5BIiBxMadaGZoeRw

*Ik hoor de pieptoon nog altijd maar ik ben er aan gewend waardoor die niet meer zo uitgesproken is. Sindsdien let ik ook veel meer op mijn gehoor. Altijd oordoppen op concerten, koptelefoon nooit te hard, gewoon naar buiten gaan als er ergens te veel lawaai is. Draag zorg voor uw oren, mensen!

 

[clercqie]

Voor albums als dit is de timing van AOTW op maandagochtend niet ideaal natuurlijk. De ideale setting is meer een zondagavond, waarbij kan gemijmerd worden over de gebeurtenissen van de afgelopen week.

Anyway, moedige en zalige keuze! Ik moet toegeven dat mijn Hecker-kennis begint bij Ravedeath en dus enkel het laatste decennium omvat. Zijn Japan-tweeluik Konoyo en Anoyo zijn de favorieten, maar da's relatief, gezien Hecker heel consistent is. Zijn vroegere werk is voor mij onontgonnen terrein maar ik kijk er naar uit om het deze week verder te verkennen.

Na een eerste luisterbeurt vind ik alvast veel goeds! Het lijkt één van zijn meest diverse releases te zijn, heel veel variatie in dynamiek en textuur! De doommetallers hier zouden de gitaardrones toch wel moeten kunnen smaken. De Harmony in Blue suite aan nummers was ook heel sterk.

Tim Hecker: Imaginary countries · Feature ⟋ RA

Complexity and ambiguity are the hallmarks of one of experimental electronic music's leading lights in both music and conversation. RA's Holly Dicker peels back the layers.

ra.co

Uitstekend leesvoer

 

[Avondland]

Dit is wel iets bijzonders. Nadeel van zo'n AOTW is dat ik die meestal beluister tijdens het telewerken, dus de volledige aandacht kan ik er niet aan schenken al mag worden gezegd dat dit zeker geen "achtergrond"-ambient is en dat er best wel boeiende en variërende passages zijn. Soundsmith zeg je in de openingspost, maar je kan evengoed argumenteren dat dit album zorgt voor een soundscape. De nummers zijn geen liedjes, maar vormen aurale landschappen.

Knappe AOTW!

 

[CerumenCrevice]

*Ik hoor de pieptoon nog altijd maar ik ben er aan gewend waardoor die niet meer zo uitgesproken is. Sindsdien let ik ook veel meer op mijn gehoor. Altijd oordoppen op concerten, koptelefoon nooit te hard, gewoon naar buiten gaan als er ergens te veel lawaai is. Draag zorg voor uw oren, mensen!

Dit kan k enkel beamen. Zelf ook een tijdje last gehad van tinnitus (=oorsuizen) zonder gehoorverlies en sinds laat ik jaarlijks gehoor testen en oren testen. Bij mij was het door het kaakgewricht dat op de oorzenuw duwde onder andere. Bij oor infecties komt het ook soms naar boven. Een stoomdouche helpt dan!

Also, ambient ik ben benieuwd. Ik had jazz verwacht, maar dit lijkt me ook een ervaring te worden.

 

[Hayrus]

Dit album is volledig my cup of tea! Ik ben fan van het ambient genre. Voor mij is dat begonnen met het werk van Eluvium en Hammock. Namen als Library Tapes, Stars Of The Lid, William Basinski passeren hier ook af en toe. Hecker kende ik van enkele albums (Haunt Me, Ravedeath, 1972), maar heb hem eigenlijk nog nooit mijn volle aandacht gegeven.

Het heerlijke aan zulke albums is dat je kunt verdrinken in noise, maar dan plots 'gewekt' wordt door een interessante melodie die verdoken zit onder de laagjes noise. Chimeras was zo'n momentje op dit album. De laatste nummers, vanaf Whitecaps of White Noise I, zijn ook een heerlijke trip. Dankjewel voor dit album!

On a side note: hier ook tinnitus, oorzaak onbekend. Was eens een paar maanden verdwenen, maar nu is het weer heel heftig 's nachts. In slaap vallen is gelukkig nog geen probleem, maar 's nacht eens wakker worden is de hel.

 

[willydrama]

Mooie keuze. Ambient is voorlopig nog zoals rode wijn voor mij, ik proef nog niet het verschil tussen kwaliteit en medium. Ken alleen Daniel Pemberton (doet ook Hollywood soundtracks) in het genre en paar 90s artiesten.

 

[Deckard]

Top dit. Een artiest die al eens op mijn radar was verschenen maar verder nog niet de moeite gedaan om verder te verkennen. Vandaag eens de tijd genomen voor dit album en bevalt me zeer. Zoals je aangeeft in de OP is dit ook voor mij niet een album om zo op de achtergrond op te zetten. Het is iets heel anders dan de ambient van bijvoorbeeld Eno's LUX of Discreet Music. Ik zou het ambient met weerhaken durven noemen. Bij momenten doet het mij ook wat denken aan de albums van Gas maar dit is subtieler en minder overweldigend. Saai is dit allesbehalve.

 

[Green Mamba]

Ambient. Bij het horen moest ik aan filmmuziek denken. Ik leg het zelf eigenlijk niet zo heel veel op en het luisterde wel makkelijk weg. Al heeft het meer iets op de achtergrond voor me. Het was zeker niet slecht, maar om dat actief op te zetten ook weer niet.

 

[CerumenCrevice]

Zeer speciale keuze en ik vond het eigenlijk wel tof.
Een ervaring meer, al had ik voorheen reeds naar gelijksoortige dark ambient stuff geluisterd.
Er is vaak vrij veel gaande, zeer gelaagde muziek die op de juiste momenten een laag weghaalt of toevoegt.

 

[FlyingHorseman]

Toffe reacties!

Voor albums als dit is de timing van AOTW op maandagochtend niet ideaal natuurlijk. De ideale setting is meer een zondagavond, waarbij kan gemijmerd worden over de gebeurtenissen van de afgelopen week.

Anyway, moedige en zalige keuze! Ik moet toegeven dat mijn Hecker-kennis begint bij Ravedeath en dus enkel het laatste decennium omvat. Zijn Japan-tweeluik Konoyo en Anoyo zijn de favorieten, maar da's relatief, gezien Hecker heel consistent is. Zijn vroegere werk is voor mij onontgonnen terrein maar ik kijk er naar uit om het deze week verder te verkennen.

Na een eerste luisterbeurt vind ik alvast veel goeds! Het lijkt één van zijn meest diverse releases te zijn, heel veel variatie in dynamiek en textuur! De doommetallers hier zouden de gitaardrones toch wel moeten kunnen smaken. De Harmony in Blue suite aan nummers was ook heel sterk.

Tim Hecker: Imaginary countries · Feature ⟋ RA

Complexity and ambiguity are the hallmarks of one of experimental electronic music's leading lights in both music and conversation. RA's Holly Dicker peels back the layers.

ra.co

Uitstekend leesvoer

Cool interview, had ik nog niet gelezen. Hecker is inderdaad heel consistent, voor mij is het ook één van de "altijd hetzelfde, altijd anders" artiesten. Hij heeft ondertussen zijn eigen muziektaal gevonden waarmee hij blijft werken, maar varieert daarbinnen wel wat van sound en aanpak, bijvoorbeeld door gepaste collaboraties te zoeken (met Ben Frost in IJsland of het Japan tweeluik met gagaku muzikanten)
Ik heb nog getwijfeld om Ravedeath te nemen als AOTW omdat ik die het meest beluister van al zijn albums (naast Love Streams omdat dat zijn kortste album is) maar die is wel iets minder toegankelijk, vind ik. Ik heb voor Harmony in Ultraviolet gekozen omdat dat me de beste plaat lijkt om te beluisteren als je met het hele gezin rond de kerstboom zit.

Dit album is volledig my cup of tea! Ik ben fan van het ambient genre. Voor mij is dat begonnen met het werk van Eluvium en Hammock. Namen als Library Tapes, Stars Of The Lid, William Basinski passeren hier ook af en toe. Hecker kende ik van enkele albums (Haunt Me, Ravedeath, 1972), maar heb hem eigenlijk nog nooit mijn volle aandacht gegeven.

Eluvium was ook een van mijn eerste liefdes binnen het genre! Talk Amongst The Trees heb ik heel veel beluisterd. Eluvium heeft ook iets meer aansluiting bij traditionele klassieke muziek omdat hij een getraind pianist is, geloof ik.

Mooie keuze. Ambient is voorlopig nog zoals rode wijn voor mij, ik proef nog niet het verschil tussen kwaliteit en medium. Ken alleen Daniel Pemberton (doet ook Hollywood soundtracks) in het genre en paar 90s artiesten.

Ambient is uiteindelijk zoals de meeste genre-onderverdelingen een dwaze parapluterm voor vrij uiteenlopende muziek. Hecker heeft veel meer gemeen met noise en drone dan met de vroege experimenten van Eno bijvoorbeeld. Voor mij is het pure gevoelsmuziek, het raakt me of het raakt me niet.

Top dit. Een artiest die al eens op mijn radar was verschenen maar verder nog niet de moeite gedaan om verder te verkennen. Vandaag eens de tijd genomen voor dit album en bevalt me zeer. Zoals je aangeeft in de OP is dit ook voor mij niet een album om zo op de achtergrond op te zetten. Het is iets heel anders dan de ambient van bijvoorbeeld Eno's LUX of Discreet Music. Ik zou het ambient met weerhaken durven noemen. Bij momenten doet het mij ook wat denken aan de albums van Gas maar dit is subtieler en minder overweldigend. Saai is dit allesbehalve.

Nice, leuk om te lezen. Ik denk dat het ander werk van Hecker ook wel uw ding gaat zijn, maar ik zou niet te snel ineens door heel zijn oeuvre gaan. Zoals hierboven gezegd, heeft hij een vrij consistente sound die relatief subtiel van plaat tot plaat verschilt. En daarna kan je je ook eens wagen aan Stars of the Lid, die nog abstracter te werk gaan!

 

[Bjorn]

Altijd leuk om wat ambient te luisteren. Hier had ik int begin wat moeite met de gaps tussen de tracks en soms ook de increase in volume tussen sommige “noten”. Dat haalde me wat uit de flow. Maar tegen het eind van het album zat ik er volledig in en was het werk dat ik aant doen was in een mum van tijd voorbij.

 

[clercqie]

Fennesz\'s \'Endless Summer\' Turns 20

The story of Christian Fennesz’s landmark 2001 album Endless Summer starts with a single he released a couple years earlier. Plays came out first as a 7″ on Austrian label Mego in November 1998 and hit CD via Jim O’Rourke’s Moikai imprint a few months later. It comprised two tracks: “Don’t Talk...

www.stereogum.com

Nog een leuke read, maar over een inspiratiebron voor Hecker (sorry voor de potentiële thread-hijack).

De voorbije dagen ben ik graag nog wat bij de andere Hecker output blijven hangen, ook Virgins heb ik wat meer aandacht dan in het verleden gegeven. Maar nu zit ik meer in een algemene ambient-adjacent trip. Waaronder dus Fennesz en andere Mille Plateaux-output. Die ambient/glitch toestanden hebben een taal die ik beter begrijp met mijn ietwat techno achtergrond, eerder dan andere stijlen in het genre.


Terzijde, hier ook al meer dan 10 jaar een tinnitus lijder. Ondertussen kan ik het gemakkelijk naar de achtergrond verdringen en geen aandacht meer geven. Maarja, absolute stilte komt niet meer terug.

 

[shiftyke]

Ik was eigenlijk van plan om eerst de vorige af te werken maar het was zo lang geleden dat ik nog iets van Hecker had opgelegd dat het er gisteren avond al van gekomen is.

Zoals @clercqie zit Ravedeath vooral in mijn hoofd en ik denk niet dat ik aan deze release veel aandacht geschonken heb, vrij onterecht zo blijkt.

Vreemd genoeg gingen mijn eerste gedachte naar Black One door Sunn0))), beide albums lijken voor geen meter op elkaar maar hebben wel diezelfde haast versmachtende drukte met het grote verschil dat Harmony In Ultraviolet hoopvoller klinkt, zeer interessante tegenstelling.
Door de gelaagdheid van de instrumenten en noise wordt de muziek als het ware tastbaar, live moet dit een ongelooflijk ervaring zijn (minder interessant voor je tinnitus).

Onbegrijpelijk dat deze nooit de revue gepasseerd is (of amper) want ik denk, dat deze Ravedeath van de troon gaat stoten na een paar luister beurten.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Deed mij nog het meest denken aan iets van Hans Zimmer, maar echt bekoren deed het mij niet. Daarvoor was het allemaal wat te abstract

 

[Bauhaus]

Ambient/dark ambient zijn mijn ding niet.
En deze dus ook niet, repetitieve minimalistische patronen die me niet echt bekoren.
Maar 's avonds lig ik vaak in de zetel naar spotify te luisteren omdat ik me vaak apatisch voel en muziek het enige is waarop ik me niet moet concentreren. En dan luister ik naar iets rustig en dan zou ik deze plaat ook wel beluisteren. Maar net zoals bij greenmamba is dit voor mij achtergrond muziek maar niet iets waar ik actief naar zou luisteren.

 

[SnakeGodRovinin]

Staren naar sneeuwbeelden op de tv, wachtend op de ogen, die meedraaien met de sneeuwvlokjes en je mee wordt gezogen naar extra-universeel- en onbevattelijke ruimten.
Een reis doorheen emoties gelijk zwaarmoedigheid - verwondering - bitterheid - bezorgdheid en intrige kan ik begrijpen uit het standpunt van anderen, die van dit soort muziek genieten.
Alsof je lichaam tegelijkertijd wordt vernietigd door rechtsgeldige kogels van herinneringen en samengedrukt wordt tot een knikker van euforie, na het passeren van meerdere pulsars en likkebaardende protuberansen en je beseft dat jíj het begin van de tijd bent.
Een gegeven waar niemand onderuit komt.

Geen opvallende piek te bemerken tot 'Radio Spiricom'. De ontmoeting met buitenaards leven via golven van verbijstering.
'Whitecaps of White Noise I & II' lijkt me onbeschrijflijk te zijn voor ons, mensen.
Je zou spontaan aan Tom Cruise vragen of hij niet een stapje verder wil gaan voor zijn SpaceX-film, door zich af te laten schieten in de duisternis van de ruimte om nooit meer terug te keren en zijn bevindingen door te seinen via morse-code of een andere communicatiemethode, zodat we met z'n allen hem wel moeten eren als onze Xenu.

Apart, dat zeker, en welkom. Het had een mooie afsluiter kunnen zijn van ronde twee.

 

[PBR Streetgang]

Dit wordt geen gemakkelijke voor mij. Ik vind het zeer mooi beginnen maar mijn geduld is vaak snel op bij het luisteren van dit soort muziek, of het nu ambient is of de drone van Sunn O))) of die Earth platen waar niks in gebeurt. yeah yeah sue me

Maar so far, so good.

 

[shiftyke]

yeah yeah sue me

- 1000 hipster points

 

[derp]

Ik heb geprobeerd jong, maar ik merk gewoon de hele tijd dat ik de afgelopen 10 minuten niet heb geluisterd. Volgens mij iets om te luisteren als met headphones terwijl ge niks anders zijt aan het doen terwijl ge in uzelf aftast wat er eigenlijk gebeurt, beetje gelijk ge naar een godspeed album luistert. Ik denk wel echt dat er iets in zit, maar ik heb de afgelopen weken niet genoeg tijd/ruimte voor zo'n ervaring.

 

[PBR Streetgang]

Ik vond dit alvast heel mooi en rustgevend. Niet iets waar ik vaak naar terugkeer, maar als ik goesting heb in zoiets dan weet ik waar te zoeken.