Album of the week The Wild Tchoupitoulas (1976)

[Deleted member 95]

funky, dansbare grooves maar met blijvende aandacht voor de repetitieve 'call and response' stijl van de liedjes.

Helaas is het dat repetitieve, zeg maar gerust voorspelbare, dat de plaat voor mij de nek omwringt. Leuke liedjes die barsten van de authenticiteit, maar net als bij een paar eerdere AOTWs gebeurt er eigenlijk niets. Geen beweging, geen verhaal, geen verrassingen. Je kan elk liedje zo lang uitrekken als je maar wilt, het doet er niet toe. Jammer, want ik hou op zich wel echt van die typische New Orleans sound (Dr. John vind ik bijvoorbeeld zalig), maar dit album doet het niet voor mij.

 

[nifelheim]

De beginpost lokte hier veel interesse uit. Ik ken (nog) niet zoveel van NOLA maar mijn volgende USA-trip gaat zeker die richting uit. Ik droom daar al jaren van ; Bourbon Street, the swamps, de muziek, ... Muzikaal beperkt zich dat voorlopig bij mij tot de (sludge)metalbands als Crowbar, Acid Bath, Eyehategod, ...Maar zelfs in die bands hoor je de typische blues terug.
Geïntrigeerd om een andere stijl muziek uit NOLA te ontdekken, moet ik zeggen dat ik na 1 luisterbeurt wel wat ontgoocheld ben en meer had verwacht. Ik probeer meer.

 

[Deckard]

Zeer genietbaar, funky, dansbaar. Het repetitieve is iets wat niet bij alle muziek werkt maar op albums als deze werkt het heel goed.

 

[Avondland]

blote borsten

Waar?

 

[Creeping Death]

NOLA en muziek: dan denk ik spontaan aan Eyehategod en Down (net zoals als @nifelheim dus).
Dit tapt dus uit een heel ander vaatje. Wanneer Brother John start, wordt instant naar The Princess and the Frog gekatapulteerd; dat nummer zou zo in de film kunnen passen. Meteen een veel belovend begin imo. Want die film barst van de goeie muziek.

Daarna verandert het is van richting: net zoals je in openingspost aanhaalt. Het gaat iets meer de etnische toer op dan de "klassieke" funky route. Die laatste had me wellicht meer aangesproken. Ik leun wat aan bij @Nahrtent : de nummers zijn op zich wel leuk maar ik mis iets; het staat wat stil. Dat zal ook wellicht aan dat repitieve karakter liggen. Voor een nummer of twee vind dat ik zeker leuk. Ik heb de plaat vanochtend beluisterd, voor er hier een druppel uit de lucht viel. Het was nog warm, broeierig, beetje "pufferig' weer echt de ideale setting voor die liedjes imo.
Maar voor niet meer dan een nummer of twee, drie. Daarna wil ik wat meer, iets dat me terug vast pakt en door elkaar schudt.
Weersgewijs was dat de eerste onweersbui van de dag. Muziekgewijs gebeurde er niet veel.

Ik kan zeker het vakmanschap en de authenticiteit in de nummers waarderen maar het blijft me jammer genoeg geen heel album boeien.
Het is een beetje dezelfde conclusie als bij D'Angelo:

Ik weet het: als doom fan die houdt van lange nummers en repetiviteit heb ik weinig recht van spreken. Waarom dit me dan minder boeit: misschien is het minder voeling met de muziek of een minder getrained oor? Of is het toch omdat het iets te soft en mellow is, waar doom meestal iets boos, kwaadaaradigs, duister of dreigends heeft.

En ook dit is hetzelfde=

Het is in ieder geval een mooi en goed gemaakt album en ik heb wel interesse om nog wat meer werk van D'Angelo te checken. Misschien dat ik daar iets vind dat me beter ligt, who knows? Missie in ieder geval weer geslaagd. Weer iets totaal nieuws beluisterd en hoewel het geen schot in de roos is, toch merci voor de kennismaking!

Door je openingspost is er wel interesse gewekt. Je luisterlijst is gekopieerd en ik zal ten gepaste tijde wel eens een paar van die platen beluisteren. Ik zal er proberen aan te denken hier dan m'n bevindingen eens neer te pennen.

 

[SnakeGodRovinin]

Mogelijk heb ik met dit album mijn zwakte gevonden van iets wat ik niet zo graag beluister.
Meerdere keren opgelegd, maar het is een sleepbeurt met mijn blote reet over tegels (verre van schuurpapier nota bene).
Het voelt me iets te OG Amerikaans aan. Gelukkig hebben de indringers toch iets op poten gezet, waar ik geniet van heb .

The Neville Brothers zijn meer mijn meug, mede door bovenstaande reacties over de nummers van dit album, waar ik het niet ervaar bij hen.

 

[PBR Streetgang]

Nog een leuke track van NOLA-legende Professor Longhair, ook met een typische Mardi Gras sound:

 

[CerumenCrevice]

Het repetitieve argument snap ik niet meteen. Het zit hier in de details.
Elke kleine variate van het drumpatroon, kleine tonale switch in de baslijn of klemtoon-switch maakt het een genietbaar album.
Basgeluid is heerlijk hier, niet super complex maar gewoon heerlijk grooven.

Veel van hetzelfde ok, dat is na een tijdje misschien wat saai tonaal gezien.
Ze waren toen volgens mij ook beperkt in het aantal instrumenten in de mix te gooien;
en de opname/mix klinkt hier lichtjes verouderd maar niet super slecht.

Bon, vannacht echt te weinig geslapen (6u) en dit muziekje brengt wat soelaas maar is iets dat enkel werkt voor mij op dagen als deze.
Fin, straks knal ik gewoon weer ultra-repetitieve elektronische muziek door de speakers, maar het is wel een album dat ik heb opgeslagen voor een komende BBQ.

 

[PBR Streetgang]

Het begint te komen hier, The Neville Brothers zijn ook wel de max. Wat een fenomenale cover van Fiyo on The Bayou zeg

Voor mij persoonlijk wat minder, ik vind het een beetje een Huey Lewis-versie van de gekende sound. Wel helemaal akkoord over de albumhoes. Poor gator...

Interessant leesvoer trouwens dat Mardi Gras gebeuren, ik dacht dat het vooral ging over blote borsten en halskettingen

Ja, het is toch wel iets speciaals. Kraalkettingen sowieso, maar van de blote borsten weet ik het eigenlijk niet.

Helaas is het dat repetitieve, zeg maar gerust voorspelbare, dat de plaat voor mij de nek omwringt. Leuke liedjes die barsten van de authenticiteit, maar net als bij een paar eerdere AOTWs gebeurt er eigenlijk niets. Geen beweging, geen verhaal, geen verrassingen. Je kan elk liedje zo lang uitrekken als je maar wilt, het doet er niet toe. Jammer, want ik hou op zich wel echt van die typische New Orleans sound (Dr. John vind ik bijvoorbeeld zalig), maar dit album doet het niet voor mij.

Ik snap je kritiek wel. De liedjes kennen weinig variatie

De beginpost lokte hier veel interesse uit. Ik ken (nog) niet zoveel van NOLA maar mijn volgende USA-trip gaat zeker die richting uit. Ik droom daar al jaren van ; Bourbon Street, the swamps, de muziek, ... Muzikaal beperkt zich dat voorlopig bij mij tot de (sludge)metalbands als Crowbar, Acid Bath, Eyehategod, ...Maar zelfs in die bands hoor je de typische blues terug.
Geïntrigeerd om een andere stijl muziek uit NOLA te ontdekken, moet ik zeggen dat ik na 1 luisterbeurt wel wat ontgoocheld ben en meer had verwacht. Ik probeer meer.

Probeer misschien eerst wat andere muziek uit de luisterlijst voor meer easy listening en een vlottere kennismaking met zing- en dansbare Mardi Gras muziek.

NOLA en muziek: dan denk ik spontaan aan Eyehategod en Down (net zoals als @nifelheim dus).
Dit tapt dus uit een heel ander vaatje. Wanneer Brother John start, wordt instant naar The Princess and the Frog gekatapulteerd; dat nummer zou zo in de film kunnen passen. Meteen een veel belovend begin imo. Want die film barst van de goeie muziek.

Daarna verandert het is van richting: net zoals je in openingspost aanhaalt. Het gaat iets meer de etnische toer op dan de "klassieke" funky route. Die laatste had me wellicht meer aangesproken. Ik leun wat aan bij @Nahrtent : de nummers zijn op zich wel leuk maar ik mis iets; het staat wat stil. Dat zal ook wellicht aan dat repitieve karakter liggen. Voor een nummer of twee vind dat ik zeker leuk. Ik heb de plaat vanochtend beluisterd, voor er hier een druppel uit de lucht viel. Het was nog warm, broeierig, beetje "pufferig' weer echt de ideale setting voor die liedjes imo.
Maar voor niet meer dan een nummer of twee, drie. Daarna wil ik wat meer, iets dat me terug vast pakt en door elkaar schudt.
Weersgewijs was dat de eerste onweersbui van de dag. Muziekgewijs gebeurde er niet veel.

Door je openingspost is er wel interesse gewekt. Je luisterlijst is gekopieerd en ik zal ten gepaste tijde wel eens een paar van die platen beluisteren. Ik zal er proberen aan te denken hier dan m'n bevindingen eens neer te pennen.

Ik kijk alvast uit naar je reacties, en vind het geweldig dat je aan The Princess and the Frog moest denken. Geweldige film, een van mijn favoriete Disneyfilms.

Zelf moet ik de NOLA metal scene nog eens een kans geven. Eyehategod vond ik op plaat niet echt goed maar heb ze op Desertfest gezien enkele jaren geleden en dat was wel goed.

 

[Lint]

Ik vond dit alvast geweldig . De plaat zelf heeft enkele keren op gestaan, en de Spotify radio heeft een hoop andere zaken op mij afgevuurd (die ik 50% al kende, maar dus 50% nieuwe zaken gehoord).
Voor mij 1 van de leukste AOTWs tot nu toe.

Ik ben zelf nog altijd hard aan het twijfelen voor mijn eigen AOTW, maar in "vibe" doet deze me denken aan 1 van mijn topkeuzes.

 

[PBR Streetgang]

Mogelijk heb ik met dit album mijn zwakte gevonden van iets wat ik niet zo graag beluister.
Meerdere keren opgelegd, maar het is een sleepbeurt met mijn blote reet over tegels (verre van schuurpapier nota bene).
Het voelt me iets te OG Amerikaans aan. Gelukkig hebben de indringers toch iets op poten gezet, waar ik geniet van heb .

The Neville Brothers zijn meer mijn meug, mede door bovenstaande reacties over de nummers van dit album, waar ik het niet ervaar bij hen.

Oei da's jammer om te horen....

Ik vond dit alvast geweldig . De plaat zelf heeft enkele keren op gestaan, en de Spotify radio heeft een hoop andere zaken op mij afgevuurd (die ik 50% al kende, maar dus 50% nieuwe zaken gehoord).
Voor mij 1 van de leukste AOTWs tot nu toe.

Dit is dan weer verheugend! Post gerust de aanraders die Spotify heeft gegenereerd. Ik heb sowieso ook nog heel veel te ontkennen.
En als je verder wil surfen op de golf van deze muziek, verwijs ik je door naar een film uit mijn OP: Always for Pleasure

 

[willydrama]

Veel opgezet en geprikt deze week. Waar het minder tot zijn recht komt is in een lege kamer in competitie met een plaat vol met SONGS, maar dat is ook de bedoeling niet peins ik.

 

[SnakeGodRovinin]

Oei da's jammer om te horen....

Ja, maar, het zijn gladde tegels. Het is nog te verdragen, alleen niet zo heel fijn .

 

[Lint]

Post gerust de aanraders die Spotify heeft gegenereerd. Ik heb sowieso ook nog heel veel te ontkennen.

Logischerwijs kwamen The Neville Brothers, Art Neville en The Meters veel langs.
Daarnaast kwam er een hoop voorbij, waarvan een deel rommel, en dan degenen hieronder die ik leuk vond. Ik snap niet altijd de direct link met The Wild Tchoupitoulas (waarschijnlijk gewoon "New Orleans"), maar bon.

Ik zat deze avond toch youtube af te schuimen, dus bij deze maar een hoop links erbij geplakt:

• Ted Hawkins: Mucho awesome, grote fan van en kan ik dik aanraden om de paar albums die op Spotify staan eens op te zetten.
  
  Spoiler
  
  
• Swamp Dogg: Nog aangeraden door iemand hier bij een AOTW van de eerste reeks.
  
  Spoiler
  
  
• Felice Brothers: Ook iets dat ik al langer beluister, en regelmatig opzet. Gewoon hun self titled album van 2008 opzetten .
  
  Spoiler
  
  
• Leon Redbone: Kende ik een beetje, maar nooit echt aandacht aan gegeven. Nu dus wel, kinda awesome.
  
  Spoiler
  
  
• Sugar Pie Desanto: Nooit van gehoord, madammeke blijft ook blijkbaar gaan dik in haar 80e (zie eerste filmke)
  
  Spoiler
  
  
• Clifton Grenier: Zydeco accordeon blues
  
  Spoiler
  
  
• The Relatives
  
  Spoiler
  
  
• James Hunter
  
  Spoiler

 

[Lint]

Ah en ik heb eigenlijk mijn "review" nog niet getypt.
Zoals ik al aangaf kon ik dit echt wel smaken. Ik ben echt blij dat de laatste 2 AOTWs (deze & @willydrama) voor wat leuke en lichte muziek zorgen. Dat mis ik wel wat in het concept. Dat gaat ook mijn doel zijn in mijn week (allé voorlopig, ik verander toch nog 30 keer van mening).

Deze was gewoon echt leuk. Een plaat vol nice, fun, groovy en easy singalongs, met een goede en leuke (meestal wahwah) gitaar die jammer genoeg teveel op de achtergrond verstopt zat, en hier en daar een orgelke. Het help ook dat ik dat call & response structuur wel kan hebben.
Ondanks dat het redelijk simpele muziek is, zijn er imo meer lagen en variatie te vinden dan anderen hierboven blijken te horen. @NDEFCB zei het al:

Het repetitieve argument snap ik niet meteen. Het zit hier in de details.
Elke kleine variate van het drumpatroon, kleine tonale switch in de baslijn of klemtoon-switch maakt het een genietbaar album.

Maar zoals ik echter ook al zei:

Ik versta dus werkelijk gene zak van wat die mannen uitkramen he .

Over de nummers:

• The Great = opgeslagen in Spotify playlist = de halve cd :
  Brother John, Meet the Boys on the Battle Front, Indian Red, Big Chief Got a Golden Crown (beste nummer imo), Hey Hey Indians Comin
• The Good: Here Dey Come, Hey Pocky A Way
• The Bad: Hey Mama (saai & niet mijn ding)

 

[utred]

Treme <3

 

[willydrama]

• Swamp Dogg: Nog aangeraden door iemand hier bij een AOTW van de eerste reeks.
  
  Spoiler

"Rat On" is ook een goeie LP van hem; te beluisteren in de badkuip, op een saturday night fish fry, zondagmorgen met een kater, etc.

 

[Kid_C]

Bonuspunten voor Bayou muziek.
Bonuspunten voor het woord Tchoupitoulas.
Bonuspunten voor The Meters.
Bonuspunten voor de onbegrijpbare lyrics die je toch wil meezingen.
Bonuspunten voor het coole originele artwork.

Mooitje @PBR Streetgang . <3

 

[utred]

Bonuspunten voor Bayou muziek.
Bonuspunten voor het woord Tchoupitoulas.
Bonuspunten voor The Meters.
Bonuspunten voor de onbegrijpbare lyrics die je toch wil meezingen.
Bonuspunten voor het coole originele artwork.

Mooitje @PBR Streetgang . <3

Heb jij Treme al gezien? Sowieso volledig uw ding! Het is echt daardoor dat ik volledig verliefd ben geworden op deze muziek.

 

[clercqie]

Zoals eerder vermeld, ik kom achter met deze maar ondertussen toch kunnen opleggen! Topplaatje!!

Ik voeg me bij aan de andere lovende commentaren hier!

Verder, ik kan bevestigen dat dit bovendien een top-babyplaat is! Mijn kleine van 8maand is hier met zijn kont aant schudden, ni normaal. Beslis zelf maar of het een compliment is, maar deze gaat in elk geval meer gedraaid worden in de woonkamer hier de komende tijd.