PBR Streetgang
Well-known member
Mighty cootie fiyo!
Hoewel de precieze oorsprong en definitie van deze slagzin mij niet bekend zijn, is hij niettemin geladen met betekenis. Voor de Mardi Gras Indians is het wellicht een soort strijdkreet, een die herhaaldelijk geroepen en gezongen wordt door de Big Chief en andere leden van een stam. Ondanks het feit dat de meesten van deze groepsleden uit lage socio-economische kringen komen, slagen ze er toch in om elk jaar opnieuw grandioze, rijkelijk versierde kostuums bijeen te naaien. Gekleed in deze kostuums, hoofdtooien en vlaggen die bestaan uit duizenden gekleurde kraaltjes en beïnvloed zijn door de traditionele kledij van de Amerikaanse indianen en de ornamentele stijl van West Afrikaanse volkeren, begeven de verschillende groepen Mardi Gras Indians zich op gelegenheden zoals Mardi Gras zingend en dansend door de straten van New Orleans. Het is feest voor iedereen in The Big Easy, maar daar waar de grote carnavalparade een mooi uitgestippelde route volgt die iedereen op voorhand kent en bezoekt als een grote, bewegende kermisattractie, kondigen de Mardis Gras Indians hun traject niet aan. Elke stam heeft naast een Big Chief ook een Spy Boy, en het is zijn taak om op zoek te gaan naar de andere Indians, wat dan leidt tot een soort rituele zangpartij tussen de Big Chiefs en de rest. Of dat nu gaat om een spel van intimidatie of een wederzijds teken van respect, zal waarschijnlijk afhangen van de spanningen tussen de verschillende wijken van de stad en doorheen de geschiedenis nogal variëren.
Maar het is in ieder geval een interessante traditie uit een zeer uniek hoekje in het diepe zuiden van Amerika, een stad en een staat die een geheel andere culturele evolutie hebben gekend dan de andere bekende oorden uit dat land. Louisiana, een regio die ik nog nooit bezocht heb, maar ergens wel door en door ken dankzij de rijke culturele output die via verschillende wegen tot mij is gekomen en wortel heeft geschoten. Of het nu gaat om de pakkende HBO-serie Treme, de etnografische documentaires van Les Blank, de heerlijk funky drumlijnen van Zigaboo Modeliste, de zwoele trombone van Sidney Bechet of de vele beelden van treurwilgen en cypressen uit films die zich in bayou country afspelen... Alles komt dezelfde hoop terecht, een speciaal plekje in mijn hart dat ter gelegenheid van mijn tweede AOTW zal vertegenwoordigd worden door The Wild Tchoupitoulas. The Wild Tchoupitoulas was een Mardis Gras Indian stam die zijn glorieperiode kende in de jaren '70, en zo legendarisch werd dat Big Chief George Landry zich wist te omringen door een groep getalenteerde muzikanten en de studio indook om hun muziek te vereeuwigen. Verschillende leden van The Meters hielpen met het 'vertalen' van de traditionele zang en percussie naar funky, dansbare grooves maar met blijvende aandacht voor de repetitieve 'call and response' stijl van de liedjes. Verdere instrumentatie werd verzorgd door de neefjes van Landry, vier broers die later ook hun eigen muziekgroep zouden vormen onder de naam van The Neville Brothers. Het album werd geproduceerd door niemand minder dan Allen Toussaint, maar ondanks deze line-up kende het album geen groot commercieel succes en bleef het voor The Wild Tchoupitoulas bij hun debuut. Maar het is desondanks een belangrijke mijlpaal in de culturele geschiedenis van New Orleans.
Ik weet niet hoe het allemaal zit met rechten op deze muziek, maar alle muziek staat momenteel op Spotify, al is het niet met de originele artwork. De foto bovenaan deze post is de originele voorflap van het album dat werd uitgebracht in 1976.
Ik hoop dat er nieuwe luisteraars zijn die deze muziek goed of op zijn minst interessant vinden, maar ik verwacht geenszins dat jullie BG'ers allemaal plots fan zullen worden van deze plaat. De muziek is vooral in etnische traditie gegrond, en is niet even funky als de andere muziek die met Mardi Gras en New Orleans geassocieerd wordt. Maar het doel van deze AOTW is om een persoonlijke muzikale ervaring met jullie te delen, en tegelijkertijd een spotlicht te werpen op een album dat voor velen misschien niet zo bekend is. Daarom heb ik hiervoor gekozen, boven enkele andere, meer toegankelijke New Orleans classics. Dus om te eindigen met een citaat uit dit prachtige album: "If you don't like what the Big Chief say, I say Jock-a-mo fee na nay"
P.S:
Hier is een luisterlijst om verder kennis te maken met New Orleans:
- The Meters - Fire on the Bayou
- The Meters - Rejuvenation
- Lee Dorsey - Yes We Can
- Allen Toussaint - Southern Nights
- Allen Toussaint - The Bright Mississippi
- Dr John - Gris-Gris
- Dr John - Dr John's Gumbo
- Sidney Bechet - Jazz Classics, Vol 1 & 2
- Trombone Shorty - Backatown
En een lijst van films om mee in de sfeer te geraken:
- Always for Pleasure (Les Blank, 1978)
- A Streetcar Named Desire (Elia Kazan, 1951)
- When the Levees Broke: A Requiem in Four Acts (Spike Lee, 2006)
- Southern Comfort (Walter Hill, 1981)
- The Big Easy (Jim McBride, 1986)
- Cat People (Paul Schrader, 1982)
- Down By Law (Jim Jarmusch, 1986)
- The Princess and the Frog (John Musker & Ron Clements, 2009)
- King Creole (Michael Curtiz, 1958)
Laatst bewerkt:
.
)
.
.
