Ikzelf heb het gewoon niet in mijn genen zitten. Van thuis uit werd er totaal niet gesport en op school bakte ik er niets van. Ik was de kerel die als laatste werd uitgekozen om in een team te zitten. En ik zag het ook gewoon niet zitten. Ik heb nog letterlijk tegen mijn leraar LO gezegd dat hij maar een nul moest geven want ik ging echt niet over de plint springen waar ik net iemand in had zien crashen.
Na het school ben ik even sportief geweest doordat ik met de fiets naar het werk ging (15km enkele rit), waarbij ik met een goedkope gewone fiets er in slaagde om brommertjes van 25km bij te houden. Of ik stelde me doelen om telkens de bus weer in te halen waarbij ik er alles uit perste en soms bijna moest kokhalzen van de inspanning. Rond die periode ben ik ook onder invloed van een goede vriend beginnen fitnessen (vooral kracht), want daarvoor kon ik amper een pot confituur open draaien.
Het fietsen is echter gestopt zodra ik een auto had en dat trainen heb ik nog een jaartje volgehouden. Ik ben dan echter in ploegen beginnen werken en dan werd het veel moeilijker om me op te pakken en er naar toe te gaan. Die vriend was ondertussen ook gestopt, dus dat hielp ook niet.
Ook later nog enkele pogingen ondernomen om te sporten:
- start to run: wat redelijk goed ging, maar nadat ik dan een zwaar valling kreeg en een tijdje niks meer kon doen, was mijn conditie ook weer nul en de motivatie ver te zoeken. Het feit dat ik het straat uit was en al het gevoel dat ik al een half uur aan het lopen was en het werkelijk nog geen vijf minuten was, hielp niet.
- homegym: eugh, vooral goed om mijn kleren aan te hangen. Stond in dezelfde ruimte als de pc, dus gewoon gamen was leuker.
- Op een bepaald moment terug beginnen fietsen naar het werk voor de gezondheid: ging eigenlijk goed (4 dagen 12km enkele rit, 1 dag moest ik omrijden en was het 20km). Niet zo snel meer als toen ik 18 was, maar toch vlotjes genoeg. Totdat ik na enkele maanden omver ben gereden door een auto. Motivatie om nog te fietsen was natuurlijk ook weer weg, want nu was ik er nog slechter aan toe dan ervoor.
- roeitoestel thuis: dat ging goed toen ik ook naar het werk fietste. Dan kwam ik thuis met de fiets en doordat ik nog in het ritme zat, ging ik direct nog een half uurtje roeien. Na mijn accident met de fiets, stond het stof te happen.
- zwemmen: dit was mijn laatste poging tot sport. Aan het begin lukte het zelfs niet om 2 baantjes in 1x te zwemmen, na een tijdje kon ik mijn half uurtje aan een stuk zwemmen. Maar ik deed het niet graag: het is gewoon saai, ik was aan het vechten met een depressie (en een slecht huwelijk) en het gaf me dus nog meer tijd om na te denken. Het enige wat me afleidde was het feit dat ik moest vechten om het water uit mijn mond te houden en mijn eten in mijn maag (vanalles geprobeerd kwestie van tijdstip om te eten, niks hielp). Dus op een bepaald moment ook gewoon opgegeven.
Nu doe ik dus niks meer van sport. 1x om de zes weken of zo, neem ik de fiets om naar de kapper te gaan en dan is het hijgen en puffen om er te geraken.
Ik heb overgewicht, maar niet extreem. Sinds ik ook een zittend beroep uitoefen (plus de periode van inactiviteit door depressie ervoor), ben ik gewoon al mijn spieren kwijt. Niet gezond, I know, maar ik vind totaal geen motivatie om mezelf in het zweet te werken.
Wat ook niet helpt is dat ik buiten een betere uithouding en spieren, nooit echt voordelen heb gevonden aan sport.
Fietsen in de winter of in de regen: je start met een sjaal, muts, handschoenen en dan halverwege moet je dat allemaal gaan uitdoen, want je krijgt het warm door de inspanning.
Sporten zoals zwemmen en lopen zijn gewoonweg saai. Het geeft me te veel tijd om te denken en in mijn geval is dat niet goed. Lopen kan ik sowieso niet meer door mijn fietsaccident, want er is iets mis met mijn voet en als ik die te zwaar belast, kan ik 'snachts niet meer slapen van de pijn.
Ik krijg geen energie van te sporten. Ik ben nog in slaap gevallen in de fitness tijdens de minuut rust tussen 2 sit-ups reps. Uithouding ja, meer energie nee.
En dan ook al het ongemak van het zweten waardoor mijn voorhoofd enorm begint te jeuken. (allergisch aan mijn eigen zweet, oh joy)
TL;DR: ik heb er gewoon de motivatie niet voor. Ik weet dat ik het beter zou doen, maar al de ongemakken (zweten, omkleden, de tijd die je er aan spendeert) en mijn eigen luiheid, zorgen ervoor dat ik er nul goesting voor heb.
Dus in mijn ogen is het meer dan 'prioriteiten', het zit echt gewoon niet in mij.
