De Final Fantasy-franchise mocht in oktober 2022 vijfendertig kaarsjes uitblazen. De allereerste titel in de reeks verscheen inderdaad in 1987 op de NES en er zijn intussen al heel wat spellen en afgeleide producten verschenen van deze populaire reeks. De nieuwste titels in de franchise worden natuurlijk ook uitgebracht in het kader van deze verjaardag en na de Pixel Remaster Collection, Chocobo GP en Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin, krijgen we nu Theatrhythm Final Bar Line voorgeschoteld, een spel dat de muzikale geschiedenis van Final Fantasy in de kijker zet.
De Theatrhythm verscheen voor het eerst in 2012 als Theatrhythm Final Fantasy voor de Nintendo 3DS en in 2014 verscheen er met Theatrhythm Final Fantasy: Curtain Call een sequel voor diezelfde handheld console. Gelukkig was het geen echte curtain call, want tien jaar later krijgen we alsnog eindelijk een tweede sequel. Een betere manier om deze verjaardag van Final Fantasy te vieren dan met Theatrhythm Final Bar Line zou ik eerlijk gezegd niet kunnen bedenken, want het spel is zowaar één grote muzikale liefdesbrief aan de reeks.
Hit the Beat
Theatrhythm Final Bar Line is in wezen een ritmespel, dus de manier van spelen zal je waarschijnlijk al snel bekend in de oren klinken. Tijdens het spelen zie je op het scherm een aantal lijnen met bewegende figuren die dicteren wanneer je een bepaalde knop moet indrukken, waarbij dit meestal op de maat van de muziek is. Hoe nauwkeuriger je dit doet, hoe hoger de waardering zal zijn en zolang je niet mist of een Bad scoort, bouw je ook een chaincombo op. In eerste instantie zal je natuurlijk het liedje willen voltooien, maar als snel zal de lokroep om high scores te verbeteren en de uitdaging van hogere moeilijkheidsgraden aan te gaan groeien. Oefening baart kunst en dit zal zeker nodig zijn, want op hogere moeilijkheidsgraden kan het spel best pittig zijn en heel wat vingervlugheid vereisen. Op het eerste zicht lijkt de gameplay nochtans eenvoudiger dan andere ritmespellen. Je gebruikt immers maar één of twee knoppen en de duimsticks. Ongeacht van de lijn, kan je de instructies dus steeds voltooien met om het even welke knop. De uitdaging komt zoals verwacht voor uit de combinaties die op het scherm getoverd worden en de ervaring die het spel je zo voorschotelt is alvast geweldig.
Bovendien voegt het spel hier nog een hele extra dimensie aan toe in de vorm van RPG-geïnspireerde gevechten waarbij de ritmische gameplay als basis dient voor een team van vier personages die tijdens het muziekstuk vechten tegen tal van klassieke Final Fantasy-monsters. Het spel schotelt je maar liefst honderd personages voor uit de hele Final Fantasy-geschiedenis om je team mee samen te stellen. De personages hebben hun eigen speciale eigenschappen en zijn onderverdeeld in verschillende klassen, waardoor je een goed gebalanceerd team moet proberen samen te stellen en om zoek kan gaan naar synergiën om de zwaktes en sterktes van vijanden uit te buiten. Bovendien verdienen de personages in ware RPG-stijl ervaring en stijgen ze in level, waardoor je team steeds sterker wordt en het makkelijker wordt liedjes te overleven en vijanden te verslaan.
Dit laatste is vooral belangrijk in de Series Quest-modus. Dit is de hoofdmodus van het spel en is opgedeeld in verschillende hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een spel uit de Final Fantasy-franchise voorstelt. In deze modus speel je gradueel de verschillende liedjes vrij, maar elke stage heeft ook een queeste die je kan proberen te voltooien en hiervoor is vaak de samenstelling van je team belangrijk. Deze queestes voltooien beloont je vervolgens met bijvoorbeeld items of CollectaCards, speciale kaarten die je kan verzamelen in het spel. Al deze elementen zorgen voor een bijzonder verslavende ervaring, waarbij het "just one more"-fenomeen snel opduikt. Je kent het wel, je had al lang moeten stoppen maar "oeh, nog één liedje en ik speel een sleutel vrij om een hoofdstuk te ontgrendelen", "aah, dat is een makkelijke queeste, nog snel dit liedje doen", "oooh, het iconische One Winged Angel, dit moet ik spelen"... En voor je het weet ben je anderhalf uur verder.
Memorabel feestje
Naast de hoofdmodus kan je de liedjes ook steeds herspelen in de Music Stages-modus waarbij je vrij kan kiezen uit alle vrijgespeelde liedjes en extra stukken die niet speelbaar zijn in Series Quest. Daarnaast kan je het ook online opnemen tegen drie andere teams in Multi Battle. Deze modus gebruikt een eenvoudig lobbysysteem en bevat zelfs een ranking voor de spelers zodat je steeds weet hoe ervaren je tegenspelers zijn. Bovendien krijgen je gebruikte personages ook ervaringspunten als je online speelt. Helaas is er niet veel volk online te bespeuren en kon ik bijvoorbeeld meestal maar één of twee lobbies vinden. Daarnaast biedt het spel je ook de mogelijkheid om met samen met een andere speler lokaal te spelen, maar enkel in coöperatieve vorm. Dit is leuk voor zij die hiervan houden, maar koppels of vrienden die ook van wat competitie houden, worden helaas in de steek gelaten.
Dit is trouwens zowat het enige echte negatieve puntje dat ik kan bedenken voor dit spel. Laat je niet afschrikken door de schattige Chibi-achtige, haast Funkopop-stijl van graphics, want Theatrhythm Final Bar Line is echt een bescheiden meesterwerkje. Je merkt gewoon dat dit een spel is dat gemaakt werd met veel liefde voor de franchise en vooral de enorme hoeveelheid content valt hierbij op. Zo bevat het basisspel maar liefst 385 liedjes uit zowat elk Final Fantasy-spel en voor de fans is dit een feest van herkenning en nostalgie. Bovendien voegen drie aankomende Season Passes liedjes toe uit de catalogus van Square Enix, waaronder van de SaGa- en Mana-spellen, Live A Live, Octopath Traveler, Chrono Trigger, The World Ends With You en NieR. Als je net als mij fan bent van de Japanse Square Enix-producties, dan klinkt dit natuurlijk als muziek in de oren. Zeker gezien de soundtracks van deze spellen vaak fantastisch zijn. Toch heb ik nog twee kleine bedenkingen. Zo is er het feit dat een aantal iconische liedjes zoals Zanarkand van Final Fantasy X, Eyes On Me van Final Fantasy VIII en Melodies of Life van Final Fantasy IX achter de betaalmuur van de Deluxe Edition zitten, terwijl dit toch wel muziekstukken zijn die voor mij in het basispel horen te zitten. De enige reden hiervoor is natuurlijk dat je met enkel akoestische arrangementen en collaboration titles minder deluxe edities zal verkopen. Tot slot kan het spelen van bepaalde liedjes, zeker in de Series Quest, zorgen voor enkele spoilers bij ongespeelde Final Fantasy-spellen. Heel problematisch zal dit echter niet zijn, gezien dit spel zich vooral richt op de echte fans van de reeks. Maar een gewaarschuwd man is er natuurlijk twee waard.
De Theatrhythm verscheen voor het eerst in 2012 als Theatrhythm Final Fantasy voor de Nintendo 3DS en in 2014 verscheen er met Theatrhythm Final Fantasy: Curtain Call een sequel voor diezelfde handheld console. Gelukkig was het geen echte curtain call, want tien jaar later krijgen we alsnog eindelijk een tweede sequel. Een betere manier om deze verjaardag van Final Fantasy te vieren dan met Theatrhythm Final Bar Line zou ik eerlijk gezegd niet kunnen bedenken, want het spel is zowaar één grote muzikale liefdesbrief aan de reeks.
Hit the Beat
Theatrhythm Final Bar Line is in wezen een ritmespel, dus de manier van spelen zal je waarschijnlijk al snel bekend in de oren klinken. Tijdens het spelen zie je op het scherm een aantal lijnen met bewegende figuren die dicteren wanneer je een bepaalde knop moet indrukken, waarbij dit meestal op de maat van de muziek is. Hoe nauwkeuriger je dit doet, hoe hoger de waardering zal zijn en zolang je niet mist of een Bad scoort, bouw je ook een chaincombo op. In eerste instantie zal je natuurlijk het liedje willen voltooien, maar als snel zal de lokroep om high scores te verbeteren en de uitdaging van hogere moeilijkheidsgraden aan te gaan groeien. Oefening baart kunst en dit zal zeker nodig zijn, want op hogere moeilijkheidsgraden kan het spel best pittig zijn en heel wat vingervlugheid vereisen. Op het eerste zicht lijkt de gameplay nochtans eenvoudiger dan andere ritmespellen. Je gebruikt immers maar één of twee knoppen en de duimsticks. Ongeacht van de lijn, kan je de instructies dus steeds voltooien met om het even welke knop. De uitdaging komt zoals verwacht voor uit de combinaties die op het scherm getoverd worden en de ervaring die het spel je zo voorschotelt is alvast geweldig.
Bovendien voegt het spel hier nog een hele extra dimensie aan toe in de vorm van RPG-geïnspireerde gevechten waarbij de ritmische gameplay als basis dient voor een team van vier personages die tijdens het muziekstuk vechten tegen tal van klassieke Final Fantasy-monsters. Het spel schotelt je maar liefst honderd personages voor uit de hele Final Fantasy-geschiedenis om je team mee samen te stellen. De personages hebben hun eigen speciale eigenschappen en zijn onderverdeeld in verschillende klassen, waardoor je een goed gebalanceerd team moet proberen samen te stellen en om zoek kan gaan naar synergiën om de zwaktes en sterktes van vijanden uit te buiten. Bovendien verdienen de personages in ware RPG-stijl ervaring en stijgen ze in level, waardoor je team steeds sterker wordt en het makkelijker wordt liedjes te overleven en vijanden te verslaan.
Een bijzonder verslavende ervaring, waarbij het "just one more"-fenomeen snel opduikt.
Dit laatste is vooral belangrijk in de Series Quest-modus. Dit is de hoofdmodus van het spel en is opgedeeld in verschillende hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een spel uit de Final Fantasy-franchise voorstelt. In deze modus speel je gradueel de verschillende liedjes vrij, maar elke stage heeft ook een queeste die je kan proberen te voltooien en hiervoor is vaak de samenstelling van je team belangrijk. Deze queestes voltooien beloont je vervolgens met bijvoorbeeld items of CollectaCards, speciale kaarten die je kan verzamelen in het spel. Al deze elementen zorgen voor een bijzonder verslavende ervaring, waarbij het "just one more"-fenomeen snel opduikt. Je kent het wel, je had al lang moeten stoppen maar "oeh, nog één liedje en ik speel een sleutel vrij om een hoofdstuk te ontgrendelen", "aah, dat is een makkelijke queeste, nog snel dit liedje doen", "oooh, het iconische One Winged Angel, dit moet ik spelen"... En voor je het weet ben je anderhalf uur verder.
Memorabel feestje
Naast de hoofdmodus kan je de liedjes ook steeds herspelen in de Music Stages-modus waarbij je vrij kan kiezen uit alle vrijgespeelde liedjes en extra stukken die niet speelbaar zijn in Series Quest. Daarnaast kan je het ook online opnemen tegen drie andere teams in Multi Battle. Deze modus gebruikt een eenvoudig lobbysysteem en bevat zelfs een ranking voor de spelers zodat je steeds weet hoe ervaren je tegenspelers zijn. Bovendien krijgen je gebruikte personages ook ervaringspunten als je online speelt. Helaas is er niet veel volk online te bespeuren en kon ik bijvoorbeeld meestal maar één of twee lobbies vinden. Daarnaast biedt het spel je ook de mogelijkheid om met samen met een andere speler lokaal te spelen, maar enkel in coöperatieve vorm. Dit is leuk voor zij die hiervan houden, maar koppels of vrienden die ook van wat competitie houden, worden helaas in de steek gelaten.
Dit is trouwens zowat het enige echte negatieve puntje dat ik kan bedenken voor dit spel. Laat je niet afschrikken door de schattige Chibi-achtige, haast Funkopop-stijl van graphics, want Theatrhythm Final Bar Line is echt een bescheiden meesterwerkje. Je merkt gewoon dat dit een spel is dat gemaakt werd met veel liefde voor de franchise en vooral de enorme hoeveelheid content valt hierbij op. Zo bevat het basisspel maar liefst 385 liedjes uit zowat elk Final Fantasy-spel en voor de fans is dit een feest van herkenning en nostalgie. Bovendien voegen drie aankomende Season Passes liedjes toe uit de catalogus van Square Enix, waaronder van de SaGa- en Mana-spellen, Live A Live, Octopath Traveler, Chrono Trigger, The World Ends With You en NieR. Als je net als mij fan bent van de Japanse Square Enix-producties, dan klinkt dit natuurlijk als muziek in de oren. Zeker gezien de soundtracks van deze spellen vaak fantastisch zijn. Toch heb ik nog twee kleine bedenkingen. Zo is er het feit dat een aantal iconische liedjes zoals Zanarkand van Final Fantasy X, Eyes On Me van Final Fantasy VIII en Melodies of Life van Final Fantasy IX achter de betaalmuur van de Deluxe Edition zitten, terwijl dit toch wel muziekstukken zijn die voor mij in het basispel horen te zitten. De enige reden hiervoor is natuurlijk dat je met enkel akoestische arrangementen en collaboration titles minder deluxe edities zal verkopen. Tot slot kan het spelen van bepaalde liedjes, zeker in de Series Quest, zorgen voor enkele spoilers bij ongespeelde Final Fantasy-spellen. Heel problematisch zal dit echter niet zijn, gezien dit spel zich vooral richt op de echte fans van de reeks. Maar een gewaarschuwd man is er natuurlijk twee waard.
Conclusie
Theatrhythm Final Bar Line is een geweldig eerbetoon aan de muzikale geschiedenis van een van de meest geliefde Japanse rollenspellenreeksen. Met bijna 400 liedjes uit zowat elke titel van de franchise, DLC die de bredere catalogus van Square Enix beslaat en vooral een verslavende gameplayervaring is dit ritmische spel een must-have voor elke liefhebber van de franchise.
Pro
- Zeer verslavend
- Enorme catalogus aan liedjes
- Geweldige gameplay
- Uitermate charmant
Con
- Zeer verslavend
- Enkele klassiekers zitten vast in de Deluxe Edition-DLC
- Spoilers voor de Final Fantasy-spellen
- Geen competitieve tweespelermodus
9
Over
Beschikbaar vanaf
16 februari 2023
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
Genre
- Rhythm
Ontwikkelaar
- indieszero
Uitgever
- Square Enix
