kil911ler
Well-known member
Heb deze topic een tijdje in het oog gehouden, omdat ik de tijd niet had voor te reageren en ook omdat ik een redelijk harde Rammstein fan ben en wilde afwachten wat de rest ervan vond.
Mijn verhaal begon allemaal bij het album Mutter. Vooral door de liedjes Die Sonne, Links 2 3 4 en Mutter omdat deze een music video hadden en dus gespeeld werden op TMF/Jim TV/MTV destijds. De iets hardere tonen trokken me aan, maar waren net niet te hard zoals bij de 'gewone' metal van toen. Het was iets anders, het shockeerde, het was Duits, het intrigeerde me.
Ben zelf opgegroeid als skater en ging mijn muziekvoorkeuren vooral naar Punk Rock en NU-metal. Mijn huidige top 4 (in willekeurige volgorde) toont dit goed aan: Rammstein, Blink-182, Sum 41 en Linkin Park.
Gewone metal sprak mij gewoon niet aan, kon mij niet bekoren en is tot op heden nog altijd zo. Maar de 'Tanzmetall' van Rammstein blijft terugkeren en is mijn 'harde' uitlaatklep in mijn muziekcollectie. Vroeger kon het lyrische me niet schelen. Ik begreep de taal niet, maar de tunes gaf me wel een gevoel dat mij bleef aantrekken tot hun muziek. Uiteindelijk kiest iedereen zo hun muzieksmaak uit denk ik, het gevoel dat je krijgt bij het horen van iets. Daarom dat ik uit deze topic bleef, omdat ik completely biased ben. Rammstein blijft voor mij gewoon altijd goed.
Met het ouder worden, leer je zaken analyseren en kan je zelfs zaken herontdekken. Zo heb ik de lyrische kant van Rammstein wat beginnen uitpluizen. Lindemann is gewoonweg fantastisch in zijn verwoordingen. Hoe hij bepaalde zaken wil aankaarten, maar niet te direct, subtiel, dubbelzinnig, shockerend? Neen, toch niet. Of toch wel? Soms over domme zaken, soms over serieuze zaken. Soms poëtisch... ? Directe voorbeelden die opkomen: Dalai Lama, Stein um Stein, Morgenstern, Mutter, Donaukinder, Haifisch, Puppe, Liese, ...
Hierdoor ben ik Rammstein nog meer beginnen appreciëren en blijven ze in mijn persoonlijke top 4 circuleren.
In 2016 heb ik ze voor het eerst dan Live gezien op Werchter. Ik stond op 25 meter van het podium. Dit optreden heeft voor mij Rammstein volledig afgemaakt in zijn totale ervaring: feuer, Feuer, FEUER!!! Haha, elk lied ontplofte in ons gezicht, je voelde de warmte schroeien langs je gezicht, maar je zag ook hoe fantastisch technisch zo een optreden in mekaar zat. Ik blijf een show van Rammstein aanraden, zelfs aan mensen die hun muziek niet volledig smaken. Hun shows zijn compleet af. Tot op de centimeter en seconde getimed waar ze moeten staan en wat ze moeten doen. Typisch Duits, denk ik dan, maar ik geloof wel dat dit zo is. Het is een performance, het zijn artiesten die met veel trots hun show elke keer opnieuw voorstellen aan het grote publiek en ze blijven nederig. Op het einde van elke show, knielen ze voor het publiek. Krijg kippenvel als ik er aan denk
Bands veranderen doorheen de tijd, ben ik me er zeer bewust van. Bij het luisteren van hun discografie merk ik dat velen het ook gehoord hebben dat hun tunes wat veranderd zijn. Bij hun laatste album bv had ik het moeilijk om me er aan te binden, maar na veel luisteren kunnen bepaalde nummers me toch in hun greep nemen, vooral doordat ze me doen denken aan nummers/albums van het verleden. Zo had ik op een bepaald moment elk liedje gelinkt aan een 'periode' vanuit de Rammsteingeschiedenis, haha
En om af te sluiten, voor zij die meer willen, dan raad ik zeker het side-project van Lindemann aan. Ik zeg liever niet het 'solo'-project', omdat de muzikale inbreng van Peter Tägtgren niet te onderschatten is. Skills in Pills is even aanpassen omdat Lindemann enkel Engels zingt dan, maar de liedjes zijn zoveel keer harder en qua onderwerp ook dommer die zo niet passen in het Rammstein gebeuren. Hun tweede album F+M doet er nog een schepje bovenop. Het is volledig Duits en leunt zo dichter aan bij Rammstein, maar inhoudelijk is het er net volledig over eigenlijk
Mijn verhaal begon allemaal bij het album Mutter. Vooral door de liedjes Die Sonne, Links 2 3 4 en Mutter omdat deze een music video hadden en dus gespeeld werden op TMF/Jim TV/MTV destijds. De iets hardere tonen trokken me aan, maar waren net niet te hard zoals bij de 'gewone' metal van toen. Het was iets anders, het shockeerde, het was Duits, het intrigeerde me.
Ben zelf opgegroeid als skater en ging mijn muziekvoorkeuren vooral naar Punk Rock en NU-metal. Mijn huidige top 4 (in willekeurige volgorde) toont dit goed aan: Rammstein, Blink-182, Sum 41 en Linkin Park.
Gewone metal sprak mij gewoon niet aan, kon mij niet bekoren en is tot op heden nog altijd zo. Maar de 'Tanzmetall' van Rammstein blijft terugkeren en is mijn 'harde' uitlaatklep in mijn muziekcollectie. Vroeger kon het lyrische me niet schelen. Ik begreep de taal niet, maar de tunes gaf me wel een gevoel dat mij bleef aantrekken tot hun muziek. Uiteindelijk kiest iedereen zo hun muzieksmaak uit denk ik, het gevoel dat je krijgt bij het horen van iets. Daarom dat ik uit deze topic bleef, omdat ik completely biased ben. Rammstein blijft voor mij gewoon altijd goed.
Met het ouder worden, leer je zaken analyseren en kan je zelfs zaken herontdekken. Zo heb ik de lyrische kant van Rammstein wat beginnen uitpluizen. Lindemann is gewoonweg fantastisch in zijn verwoordingen. Hoe hij bepaalde zaken wil aankaarten, maar niet te direct, subtiel, dubbelzinnig, shockerend? Neen, toch niet. Of toch wel? Soms over domme zaken, soms over serieuze zaken. Soms poëtisch... ? Directe voorbeelden die opkomen: Dalai Lama, Stein um Stein, Morgenstern, Mutter, Donaukinder, Haifisch, Puppe, Liese, ...
Hierdoor ben ik Rammstein nog meer beginnen appreciëren en blijven ze in mijn persoonlijke top 4 circuleren.
In 2016 heb ik ze voor het eerst dan Live gezien op Werchter. Ik stond op 25 meter van het podium. Dit optreden heeft voor mij Rammstein volledig afgemaakt in zijn totale ervaring: feuer, Feuer, FEUER!!! Haha, elk lied ontplofte in ons gezicht, je voelde de warmte schroeien langs je gezicht, maar je zag ook hoe fantastisch technisch zo een optreden in mekaar zat. Ik blijf een show van Rammstein aanraden, zelfs aan mensen die hun muziek niet volledig smaken. Hun shows zijn compleet af. Tot op de centimeter en seconde getimed waar ze moeten staan en wat ze moeten doen. Typisch Duits, denk ik dan, maar ik geloof wel dat dit zo is. Het is een performance, het zijn artiesten die met veel trots hun show elke keer opnieuw voorstellen aan het grote publiek en ze blijven nederig. Op het einde van elke show, knielen ze voor het publiek. Krijg kippenvel als ik er aan denk
Bands veranderen doorheen de tijd, ben ik me er zeer bewust van. Bij het luisteren van hun discografie merk ik dat velen het ook gehoord hebben dat hun tunes wat veranderd zijn. Bij hun laatste album bv had ik het moeilijk om me er aan te binden, maar na veel luisteren kunnen bepaalde nummers me toch in hun greep nemen, vooral doordat ze me doen denken aan nummers/albums van het verleden. Zo had ik op een bepaald moment elk liedje gelinkt aan een 'periode' vanuit de Rammsteingeschiedenis, haha
En om af te sluiten, voor zij die meer willen, dan raad ik zeker het side-project van Lindemann aan. Ik zeg liever niet het 'solo'-project', omdat de muzikale inbreng van Peter Tägtgren niet te onderschatten is. Skills in Pills is even aanpassen omdat Lindemann enkel Engels zingt dan, maar de liedjes zijn zoveel keer harder en qua onderwerp ook dommer die zo niet passen in het Rammstein gebeuren. Hun tweede album F+M doet er nog een schepje bovenop. Het is volledig Duits en leunt zo dichter aan bij Rammstein, maar inhoudelijk is het er net volledig over eigenlijk
.
