Hayrus
Well-known member
Beste vrienden van de muziek
Zoals zovelen voor mij was de term ‘keuzestress’ wel van toepassing op dit concept. Het gemak waarmee ik een shortlist samenstelde woog niet op tegen de moeilijke knoop die ik uiteindelijk moest doorhakken. Na een duik in mijn Last.fm geschiedenis, die helaas enkele hiaten vertoont, een persoonlijke zoektocht boordevol melancholie en een vergeefse poging om een album op Spotify te krijgen, had ik mijn lijst klaar boordevol post rock-titanen en een klein relatief onbekend indie rock-album dat ik doorheen mijn leven ben blijven meenemen. Driemaal raden wat het geworden is.
Ik presenteer jullie het album Threads van Now, Now uit het fantastische muziekjaar 2012.
Now, Now (gestart als Now, Now Every Children) zijn in 2003 ontstaan als een typische Amerikaanse high school indie rock band uit twee klasgenoten die samen muziek zijn beginnen maken. Momenteel bestaan ze nog steeds uit dezelfde twee leden, maar op het moment van Threads waren ze met z’n drieën: Cacie Dalager (vocals, gitaar, keys), Bradley Hale (drum) en Jess Abbott (backing vocals, gitaar). Jess verliet de band in 2017.
Ik kan me het exacte moment waarop ik Now, Now leerde kennen niet meer herinneren, maar ik vermoed dat het via hun sterke passage op Audiotree was in 2012. In die tijd ging ik op YouTube van video naar video om actief nieuwe muziek te ontdekken (toen hadden we immers nog veel tijd) en de multi-vocalen van Cacie en Jess zijn gewoon blijven plakken sinds die ene video. Sindsdien heb ik Threads om de een of andere reden nooit meer kunnen loslaten. Het is zo’n album waarvan ik moeilijk kan beschrijven wat mij er nu precies in aantrekt, maar ik luister het vandaag nog altijd even graag als tien jaar geleden.
Ik ben niet goed in het beschrijven van muziek. Ik vind het een van de moeilijkste dingen die er bestaan. De dingen die ik voel bij muziek zijn voor mij heel persoonlijk en moeilijk uit te drukken in woorden. Algemeen zou ik dit album beschrijven als een indie (wat dat ook moge betekenen) rock/pop-album met emo- en postrock-invloeden. Een zeer sterke review van DIY Magazine omschrijft het als “Two parts Paramore to one part Mogwai” en dat lijkt me wel correct, hoewel ik nooit naar Paramore heb geluisterd.
Hieronder een korte beschrijving van de nummers, zo goed als mogelijk.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Het is een album dat ikzelf nooit als eerste zou noemen, als mensen mij vragen naar mijn muzieksmaak. Eigenlijk is dit het enige album dat ik actief luister in deze stijl. Mensen kennen mij als een postrock-luisteraar pur sang en net daarom heb ik hier gekozen om eens een album te nemen dat men niet per se aan mij zou linken. De postrock-giganten hou ik wel voor de volgende AOTW-ronde. Voor mensen die zin hebben in meer: Now, Now heeft in 2018 een nieuw album uitgebracht, Saved, met minder emo-invloeden en meer synths. Het klinkt wat meer als CHVRCHES. Ook een dikke aanrader.
Zoals zovelen voor mij was de term ‘keuzestress’ wel van toepassing op dit concept. Het gemak waarmee ik een shortlist samenstelde woog niet op tegen de moeilijke knoop die ik uiteindelijk moest doorhakken. Na een duik in mijn Last.fm geschiedenis, die helaas enkele hiaten vertoont, een persoonlijke zoektocht boordevol melancholie en een vergeefse poging om een album op Spotify te krijgen, had ik mijn lijst klaar boordevol post rock-titanen en een klein relatief onbekend indie rock-album dat ik doorheen mijn leven ben blijven meenemen. Driemaal raden wat het geworden is.
Ik presenteer jullie het album Threads van Now, Now uit het fantastische muziekjaar 2012.
Now, Now (gestart als Now, Now Every Children) zijn in 2003 ontstaan als een typische Amerikaanse high school indie rock band uit twee klasgenoten die samen muziek zijn beginnen maken. Momenteel bestaan ze nog steeds uit dezelfde twee leden, maar op het moment van Threads waren ze met z’n drieën: Cacie Dalager (vocals, gitaar, keys), Bradley Hale (drum) en Jess Abbott (backing vocals, gitaar). Jess verliet de band in 2017.
Ik kan me het exacte moment waarop ik Now, Now leerde kennen niet meer herinneren, maar ik vermoed dat het via hun sterke passage op Audiotree was in 2012. In die tijd ging ik op YouTube van video naar video om actief nieuwe muziek te ontdekken (toen hadden we immers nog veel tijd) en de multi-vocalen van Cacie en Jess zijn gewoon blijven plakken sinds die ene video. Sindsdien heb ik Threads om de een of andere reden nooit meer kunnen loslaten. Het is zo’n album waarvan ik moeilijk kan beschrijven wat mij er nu precies in aantrekt, maar ik luister het vandaag nog altijd even graag als tien jaar geleden.
Ik ben niet goed in het beschrijven van muziek. Ik vind het een van de moeilijkste dingen die er bestaan. De dingen die ik voel bij muziek zijn voor mij heel persoonlijk en moeilijk uit te drukken in woorden. Algemeen zou ik dit album beschrijven als een indie (wat dat ook moge betekenen) rock/pop-album met emo- en postrock-invloeden. Een zeer sterke review van DIY Magazine omschrijft het als “Two parts Paramore to one part Mogwai” en dat lijkt me wel correct, hoewel ik nooit naar Paramore heb geluisterd.
Hieronder een korte beschrijving van de nummers, zo goed als mogelijk.
“Find a thread to pull and we can watch it unravel” beginnen de eerste woorden van The Pull. Cacie’s stem lijkt van ver te komen en neemt je direct mee naar een verleden waarin pijn en verdriet afwisselen met liefde en hoop. Later in het album zul je beseffen dat deze intro een minimalistische ambient versie is van het titelnummer ‘Thread’.
Prehistoric zet dan de echte toon voor de rest van het album: strak (maar nooit echt zwaar) gitaarwerk, brede drums met een rauwe snare en veel toms en de altijd aanwezig synths die wisselen van achtergrond naar voorgrond. Cacie’s wondermooie stem bindt alles aan elkaar.
Lucie, Too en Dead Oaks gaan verder met diezelfde formule. De samenzang tussen Cacie en Jess komt in die laatste regelmatig naar voren en zorgt voor extra dynamiek, maar vooral extra emotie.
Oh. Hi. is een persoonlijke favoriet en brengt soms wat langer uitgesponnen muzikale stukken en een meer ambient rock vibe. Met But I Do volgt direct nog een hoogtepunt. Een leuk melodietje bouwt op naar een stevige chorus waarin de groep hun volledige bezetting tot zijn recht komt. “I am what you need when you can’t find it somewhere else” zingen de dames in harmonie. Wie intussen naar de lyrics heeft gekeken ziet dat dit album consistent blijft in zijn thematiek: jonge liefde, de emoties die daarmee gepaard gaan, de onzekerheid die mensen ervaren, duisternis en hoop. Ik zal persoonlijk dit album altijd associëren met high school, hoewel ik de middelbare school al even verlaten had toen dit album uitkwam. Dit album brengt mij altijd in een melancholische stemming, maar op een positieve manier. Ik val in herhaling, maar ik wil opnieuw DIY Magazine quoten: “An album which is deluged in melancholy of the sweetest kind”.
Via Separate Rooms gaan we naar de titeltrack. Thread is het hoogtepunt van dit album en het nummer dat voor mij het hele album samenvat. Deze mag dan ook meteen toegevoegd worden aan de playlist @BlackOccult. Wat de chorus bij mij losmaakt valt niet uit te drukken in woorden.
Threads wordt gevolgd door nog twee ijzersterke nummers. In Wolf nemen de hoge synths je mee via staccato gezongen multivocals naar een stevige chorus. In School Friends begint Casie met “You have a girlfriend but she’s not your girlfriend”. Een nummer dat schoonheid krijgt door zijn eenvoud. Vroeger zou ik dit als guilty pleasure omschrijven, maar nu durf ik gewoon met trots zeggen dat ik dit een prachtig nummer vind, dat mij meeneemt naar vroegere relaties en de onzekerheid die daarmee gepaard ging in die tijd. Push en pull. Het zijn uiteindelijk die relaties die mijn huidige relatie en mij als persoon mee hebben vormgegeven.
Het rustige en wondermooie Colony neemt je ten slotte mee naar afsluiter Magnet. Hier komen er terug wat postrock-invloeden naar boven. Er wordt opgebouwd tot een epische climax. De volumeknop gaat mee omhoog. “Can you still feel the pull?” vraagt Casie en daarmee is de cirkel is rond.
If I could go back to the start to break the pattern forming between us
Prehistoric zet dan de echte toon voor de rest van het album: strak (maar nooit echt zwaar) gitaarwerk, brede drums met een rauwe snare en veel toms en de altijd aanwezig synths die wisselen van achtergrond naar voorgrond. Cacie’s wondermooie stem bindt alles aan elkaar.
Lucie, Too en Dead Oaks gaan verder met diezelfde formule. De samenzang tussen Cacie en Jess komt in die laatste regelmatig naar voren en zorgt voor extra dynamiek, maar vooral extra emotie.
Oh. Hi. is een persoonlijke favoriet en brengt soms wat langer uitgesponnen muzikale stukken en een meer ambient rock vibe. Met But I Do volgt direct nog een hoogtepunt. Een leuk melodietje bouwt op naar een stevige chorus waarin de groep hun volledige bezetting tot zijn recht komt. “I am what you need when you can’t find it somewhere else” zingen de dames in harmonie. Wie intussen naar de lyrics heeft gekeken ziet dat dit album consistent blijft in zijn thematiek: jonge liefde, de emoties die daarmee gepaard gaan, de onzekerheid die mensen ervaren, duisternis en hoop. Ik zal persoonlijk dit album altijd associëren met high school, hoewel ik de middelbare school al even verlaten had toen dit album uitkwam. Dit album brengt mij altijd in een melancholische stemming, maar op een positieve manier. Ik val in herhaling, maar ik wil opnieuw DIY Magazine quoten: “An album which is deluged in melancholy of the sweetest kind”.
Via Separate Rooms gaan we naar de titeltrack. Thread is het hoogtepunt van dit album en het nummer dat voor mij het hele album samenvat. Deze mag dan ook meteen toegevoegd worden aan de playlist @BlackOccult. Wat de chorus bij mij losmaakt valt niet uit te drukken in woorden.
Threads wordt gevolgd door nog twee ijzersterke nummers. In Wolf nemen de hoge synths je mee via staccato gezongen multivocals naar een stevige chorus. In School Friends begint Casie met “You have a girlfriend but she’s not your girlfriend”. Een nummer dat schoonheid krijgt door zijn eenvoud. Vroeger zou ik dit als guilty pleasure omschrijven, maar nu durf ik gewoon met trots zeggen dat ik dit een prachtig nummer vind, dat mij meeneemt naar vroegere relaties en de onzekerheid die daarmee gepaard ging in die tijd. Push en pull. Het zijn uiteindelijk die relaties die mijn huidige relatie en mij als persoon mee hebben vormgegeven.
Het rustige en wondermooie Colony neemt je ten slotte mee naar afsluiter Magnet. Hier komen er terug wat postrock-invloeden naar boven. Er wordt opgebouwd tot een epische climax. De volumeknop gaat mee omhoog. “Can you still feel the pull?” vraagt Casie en daarmee is de cirkel is rond.
If I could go back to the start to break the pattern forming between us
Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Het is een album dat ikzelf nooit als eerste zou noemen, als mensen mij vragen naar mijn muzieksmaak. Eigenlijk is dit het enige album dat ik actief luister in deze stijl. Mensen kennen mij als een postrock-luisteraar pur sang en net daarom heb ik hier gekozen om eens een album te nemen dat men niet per se aan mij zou linken. De postrock-giganten hou ik wel voor de volgende AOTW-ronde. Voor mensen die zin hebben in meer: Now, Now heeft in 2018 een nieuw album uitgebracht, Saved, met minder emo-invloeden en meer synths. Het klinkt wat meer als CHVRCHES. Ook een dikke aanrader.
Laatst bewerkt:
Lauren) dus dit album was zeker een plezier om te beluisteren en ik snap de vergelijking.
.
