Hier dus ook een relatie van net iets meer dan 2 jaar nu.
De vorige was er eentje die 13 jaar duurde. Alhoewel ik (tijdens de relatie) mijn ex weinig kan verwijten had ik al langer door dat we eigenlijk niet (meer) bij elkaar pasten. Mijn omgeving (vrienden en collega's) vielen dan ook totaal niet uit de lucht toen ik het beëindigde, zij en haar familie wel. Dat is, vind ik, toch wel hetgene ik in mijn leven de voorbije 15 jaar het meest spijt van heb. Niet de breuk op zich maar wel dat ik op voorhand nooit met haar daar echt eens een deftig gesprek over had of het 5 jaar vroeger heb beëindigd tov haar.
Alhoewel ik zeker ben dat ze nu, in hindsight, ook wel moet inzien dat het gewoon niet werkte. Het was zeker geen slaande ruzie altijd, maar we stonden té verschillend in het leven als je het globaal wil bekijken. Valt me nog soms zwaar dat ik met haar familie geen contact meer heb, al versta ik dat allemaal wel.
Nu dus iets meer dan 2 jaar samen opnieuw. Héél snel gaan samenwonen eigenlijk en ik merk gewoon op alle vlakken dat deze relatie is wat ik nodig heb. Samen kunnen gaan sporten, onnozel doen, zelfde visies, humor,... Denk dat we op die 2 jaar amper éne keer ewa boos op mekaar zijn ondanks dat we sinds maart eigenlijk 24 uur samenzitten met het thuis werk. Communicatie is goed en open, ik kan me op dit moment echt niemand beter bedenken.