Squidward
Redacteur
Grootmoeder is 94. Tot 10 jaar terug had zij een partner en haar dochter maar zowel hij als mijn moeder zijn overleden.
Ik heb al sinds ik geen ‘kindje-kindje’ meer ben bijna geen contact met haar.
Het probleem dat zich stelt is dat zij in Gent zit en ik in Kortrijk. Ze woont in een sociaal bejaardenflatje en ze krijgt alle hulp waar ze recht op heeft. *Tenminste* dat zegt ze toch. Maar dat is dus totaal niet waar. Ze betaalt zélf (dus het is niet ik die zeg ‘dat kost teveel, dat betaal ik niet’) voor warme maaltijden, verzorging, verpleging en een poetsvrouw. Wat doet ze nu ook al twee jaar sinds mama gestorven is: ze laat het personeel niet binnen of is gemeen (maar echt geméén tot tranen toe) als er eentje toch binnenkomt en haar warme maaltijden verstopt ze. Ze eet een bruin brood met choco of confituur op een week. Op een week, dat is dus echt dagelijks heel weinig eten.
Toen mijn moeder er nog was, kwam die haar de vrijdag halen voor heel het weekend. Dat is voor ons geen optie.
Nu doet de zorgmaatschappij moeilijk. Ik begrijp dat wel, voor hun personeel is het écht niet te doen om hun werk te doen. De oplossing zou een woonzorgcentrum zijn. Op zijn allerminst zouden haar frequente valpartijen makkelijker opgelost worden. Ze heeft een noodknop maar gebruikt hem ook niet. Ze bonkt op de meubelen tot een gebuur hulp komt brengen.
Probleem is: zij wil niet naar een WZC en haar dokter steunt haar hier in. Hij zegt ‘ze is op haar einde, ik respecteer haar wensen’. Maar ze kan zo nog vijf jaar op haar einde zijn. Mentaal is ze nog heel scherp in dat ze perfect weet waarover en tegen wie wat te vertellen om de indruk te wekken dat ze het dit keer wel begrepen heeft en meewerkt.
Ik kan niet zeggen dat ik van mijn grootmoeder hou, maar daarmee wil ik natuurlijk ook niet dat ze zit te kreperen op bruin brood. Maar ik heb geen zeggingschap over haar dus haar nee is nee. Ik begrijp langs de ene kant dd dokter maar ze kan echt wel honderd worden en dit zijn geen leefomstandigheden.
Ik moet ook niet zeggen WZC in Kortrijk, na 94 jaar Gent gaat dat echt niet lukken.
Nu hoor ik dat collocatie eventueel een mogelijkheid is. Maar daar zit ik dus met mijn groot probleem: als ik daarvoor kies - en ik weet echt maar de basics dus geen idee hoe haalbaar het is - dan is de verzorging misschien wel ‘makkelijker’ maar ze zal des duivels zijn. En dan bedoel ik ook des duivels. Maar als ik bij de dokter zijn advies blijft… dan zit ze in een vuil flatje met eten verstopt en nul verzorging.
Mocht dit twintig jaar eerder zijn, ik probeerde een therapeut voor haar te vinden want ze zit duidelijk vast in een halve droomwereld van van verleden en het verlangen ‘naar Jeezeke’ te gaan maar aan 94? Wat moet ik er mee doen?
Ik heb al sinds ik geen ‘kindje-kindje’ meer ben bijna geen contact met haar.
Het probleem dat zich stelt is dat zij in Gent zit en ik in Kortrijk. Ze woont in een sociaal bejaardenflatje en ze krijgt alle hulp waar ze recht op heeft. *Tenminste* dat zegt ze toch. Maar dat is dus totaal niet waar. Ze betaalt zélf (dus het is niet ik die zeg ‘dat kost teveel, dat betaal ik niet’) voor warme maaltijden, verzorging, verpleging en een poetsvrouw. Wat doet ze nu ook al twee jaar sinds mama gestorven is: ze laat het personeel niet binnen of is gemeen (maar echt geméén tot tranen toe) als er eentje toch binnenkomt en haar warme maaltijden verstopt ze. Ze eet een bruin brood met choco of confituur op een week. Op een week, dat is dus echt dagelijks heel weinig eten.
Toen mijn moeder er nog was, kwam die haar de vrijdag halen voor heel het weekend. Dat is voor ons geen optie.
Nu doet de zorgmaatschappij moeilijk. Ik begrijp dat wel, voor hun personeel is het écht niet te doen om hun werk te doen. De oplossing zou een woonzorgcentrum zijn. Op zijn allerminst zouden haar frequente valpartijen makkelijker opgelost worden. Ze heeft een noodknop maar gebruikt hem ook niet. Ze bonkt op de meubelen tot een gebuur hulp komt brengen.
Probleem is: zij wil niet naar een WZC en haar dokter steunt haar hier in. Hij zegt ‘ze is op haar einde, ik respecteer haar wensen’. Maar ze kan zo nog vijf jaar op haar einde zijn. Mentaal is ze nog heel scherp in dat ze perfect weet waarover en tegen wie wat te vertellen om de indruk te wekken dat ze het dit keer wel begrepen heeft en meewerkt.
Ik kan niet zeggen dat ik van mijn grootmoeder hou, maar daarmee wil ik natuurlijk ook niet dat ze zit te kreperen op bruin brood. Maar ik heb geen zeggingschap over haar dus haar nee is nee. Ik begrijp langs de ene kant dd dokter maar ze kan echt wel honderd worden en dit zijn geen leefomstandigheden.
Ik moet ook niet zeggen WZC in Kortrijk, na 94 jaar Gent gaat dat echt niet lukken.
Nu hoor ik dat collocatie eventueel een mogelijkheid is. Maar daar zit ik dus met mijn groot probleem: als ik daarvoor kies - en ik weet echt maar de basics dus geen idee hoe haalbaar het is - dan is de verzorging misschien wel ‘makkelijker’ maar ze zal des duivels zijn. En dan bedoel ik ook des duivels. Maar als ik bij de dokter zijn advies blijft… dan zit ze in een vuil flatje met eten verstopt en nul verzorging.
Mocht dit twintig jaar eerder zijn, ik probeerde een therapeut voor haar te vinden want ze zit duidelijk vast in een halve droomwereld van van verleden en het verlangen ‘naar Jeezeke’ te gaan maar aan 94? Wat moet ik er mee doen?