Nineteen Eighty-four. Mijn favoriete boek. Ik vind dystopie een fantastisch concept, misschien wel mijn favoriete literaire concept, zelfs meer dan een goeie gifmengster. Ja, ja, bij langer nadenken is het inderdaad mijn favoriete concept. Humanity, but make it, you know, a nightmare. ‘Maar, Squidward,’ hoor ik jullie nu zo zeggen (vocaal zijn jullie wel, in mijn brein), ‘humanity is toch al een nachtmerrie?’ Jazeker! Maar er zijn eindeloos veel scenario's als het op verschrikkingen aankomt en waar sommigen het hebben voor monsters, heb ik het voor ‘onszelf’ als ergste. Pennyworth seizoen één en twee kan je nu zien via Epix en Amazon Prime en straks op HBO Max. Seizoen drie komt op HBO Max ergens nog in 2022.
Wat altijd al inspirerend gewerkt heeft voor schrijvers, zij het van boeken of voor het scherm, is de origin story. Hoe is iemand geworden tot wat ze zijn? Neem bijvoorbeeld de serie Gotham, waar je een galerij aan baddies ziet vóór ze hun uiteindelijke, legendarische zelve werden. Op dat vlak zal DC voor mij altijd Marvel voorbijsteken. De donkere, dramatische ondertoon is gewoon te heerlijk. Er is een constant tragisch tintje aan Gotham City en omgeving dat onklopbaar is onder zijn medestanders. We hebben dan ook naast de serie Gotham al op verschillende momenten pogingen gezien om de wortels van het kwaad (ik zeg nu wel ‘kwaad’ maar mijns inziens weten die gewoon goed hoe zich te amuseren) bloot te leggen. Máár, en dit is een ‘maar’ die ik elders al aanhaalde, hoeveel maal kan je natuurlijk zoiets doen? Superhelden zijn anno nu enorm vertegenwoordigd en de mensen durven al eens zeggen ‘bah, nóg eens?’ Dus is het altijd leuk als men binnen het genre toch eens de mosterd elders wil gaan halen. Enter Alfred - Alfie - Pennyworth.
Wat kwam er vóór Master Wayne?
Rond de familie van Bruce Wayne werd tot nog toe op het scherm niet zó veel gedaan. Thomas en Martha Wayne leggen altijd het loodje. Soms na vijf minuten, soms na een uurtje maar aangezien het karakter van Bruce Bat enorm leunt op de ontvoogding, is het altijd een belangrijke plot point: ‘mommy and daddy must perish’. We krijgen ook nooit echt veel ‘goesting’ in meneer en mevrouw Wayne. Een dokter, een weldoener, rijker dan de zee diep is. Aangename mensen waarschijnlijk maar niks waar je van zegt ‘hm’. Ook de butler, de eeuwig onkreukbare Alfred Pennyworth, is eerder deel van het decor. Er wordt wel meer nagedacht over wie hem gaat spelen en men heeft in de Dark Knight-trilogie een goede poging gedaan om er een driedimensionaal personage van vlees en bloed van te maken … maar een Kato als bij Inspecteur Clouseau is het nu toch ook niet. Hij is de kalme invloed op de getormenteerde Bruce. Epix heeft er voor gekozen om net met deze personages aan de slag te gaan.
Iedereen heeft ‘het’ moment. ‘Het’ moment waarop blijkt dat je ouders niet gewoon ma en pa zijn maar ook *slik* mensen. Dat is voor een misdaadbestrijdende miljardair in een strak pakje niet anders. Vóór Gotham, vóór Wayne Manor en vóór Brucie, hadden Martha Kane en Thomas Wayne een leven. Eentje vol gevaar en intrige. Vóór de Batgrot, vóór het eindeloos oplappen van de man-bat, had Alfred Pennyworth ook een leven. En je zou zelfs kunnen zeggen dat het drietal een hoop gevaarlijkere zaken bestreden heeft dan Batman ooit gedaan heeft. Al hangt dat misschien af van hoe jij zelf ‘gevaar’ gaat definiëren.
Pennyworth neemt ons mee naar het Engeland van de jaren zestig, maar het is een heel andere wereld dan wat wij zien als de Swinging Sixties van ons universum. Het Duitse Derde Rijk heeft de Tweede Wereldoorlog ook hier niet gewonnen maar leeft wel voort, onder andere mits speciale overeenkomsten met landen als Nederland. Het is een idee dat af en toe gebruikt wordt, de grote ‘wat als’. Kijk bijvoorbeeld naar Fatherland of The Man in the High Castle, al gaan beide daar wel uit van de totale overwinning. Pennyworth doet het daar zachter aan en dat maakt het duaal: dystopisch maar ook meer aannemelijk. Een regime kan het onderspit delven maar daarna - mits compromissen - perfect verder functioneren. Hier brengt ons dat een Europa dat een stuk duisterder en gevaarlijker is. De vijand is een beetje vleugellam maar dat wil niet zeggen dat ze opgegeven hebben. Zoals daar tijdens de effectieve oorlog de gevreesde Vijfde Colonne was, zo geeft men Groot-Britannië nu ook een fascistische beweging, maar eentje die in tegenstelling tot de Colonne wel helemaal in de openheid opereert.
Poison the tea? Never. The Raven society might be a bad lot, but they're not bloody Italians.
Alfred Pennyworth is een voormalig SAS (Special Air Service) soldaat die er campagnes heeft opzitten in Indonesië en Maleisië. Net als heel veel jonge soldaten bij terugkomst, is het leven thuis moeilijk. Alfie heeft flashbacks en niemand zit te wachten op een zoveelste jongeman met branie en trauma. Aangezien hij samen met een aantal oud-squadrongenoten toch steeds terugvalt op zijn vuisten, komt Alfie op het idee om een security firma op te zetten. Precies omdat Londen een gevaarlijke plaats is, is er meer dan genoeg mogelijkheid voor iemand met inzicht en lef om goed te verdienen met zaken die voor een ander te riskant zijn. Alfred raakt verwikkeld met een zekere Martha Kane, een Amerikaanse journaliste en Thomas Wayne, die in Londen zijn ietwat labiele zus komt zoeken en ondertussen - misschien, shhh - ook wel wat werk voor de CIA doet. Samen botsen ze steeds vaker op situaties die hen in de vuurlinie brengen van The Raven Society, de fascistisch-georiënteerde anti-koningspartij (die graag de macht wil grijpen, who’da thunk it). De Ravens worden geleid door Lord Harwood. Harwood is typische English upper class, erg intelligent en compleet van lotje getikt. Hij maakt er een persoonlijke missie van om Alfie, Martha en Thomas ten val te brengen omdat zij hem teveel tegenwerken. Tegen de Raven Society heb je de ultra-linkse No-Name-League onder leiding van Julian Twaithe. De NNL is niet minder gewelddadig dan de RS maar wel pro-koningshuis en over het algemeen minder … krankjorum.
Pennyworth is dat rare beast in dat het scenario op zich, een bijna-oorlog met een vijand die we kennen, aannemelijk is maar de wereld en de personages die er in rondlopen heeft die onnavolgbare comic book-stijl. De baddies zijn dat tikje onsterfelijker (toch meestal), het geweld dat beetje ‘uitbundiger’ en onze helden hebben een snuifje meer geluk dan de gewone sterveling. Over de achtergrond is ook heel goed nagedacht, de serie gebruikt fascinerende echte personages als Aleister Crowley en George Orwell (yippie) die uitstekend in de verhaallijnen passen. Crowley is een mooi voorbeeld van hoe men het realistische gaat combineren met het meer ‘comic’-element, de lijn tussen hoe des duivels de man echt zou kunnen zijn is knap wazig.
Als Alfred Pennyworth zien we Jack Bannon (Medici, The Imitation Game) die een heel charismatische cockney neerzet. Hij is bijlange (lánge) niet perfect maar zijn hart en principes zitten - ergens in de buurt van - op de juiste plaats. Ben Aldridge (Fleabag, The Long Call) is Thomas Wayne, de vader-van-in-wording en Emma Paetz (Gentleman Jack, Press) is Martha Kane. Beiden tonen zich uitermate capabel om in én uit problemen te geraken, we zien waar junior het gekregen heeft. Jason Flemyng (Lock, Stock, Black Mirror) als Lord James Harwood. Flemyng is een acteur genre ‘ah ja, die!’ maar die zijn rol echt altijd wel nailed, ook hier. Harwood is doodnormaal knettergek. Schitterend. Een persoonlijke favoriet van mij, Paloma Faith, is een scene-steler als Bet Sykes. Bet heeft háár moraal en principes op verschillende plaatsen maar en gros zijn haar bedoelingen niet slecht. Ook niet per se goed. Regie is in handen van Bruno Heller die ook al Gotham (vibe!), Rome en The Mentalist naar het kleine scherm bracht.
Wat altijd al inspirerend gewerkt heeft voor schrijvers, zij het van boeken of voor het scherm, is de origin story. Hoe is iemand geworden tot wat ze zijn? Neem bijvoorbeeld de serie Gotham, waar je een galerij aan baddies ziet vóór ze hun uiteindelijke, legendarische zelve werden. Op dat vlak zal DC voor mij altijd Marvel voorbijsteken. De donkere, dramatische ondertoon is gewoon te heerlijk. Er is een constant tragisch tintje aan Gotham City en omgeving dat onklopbaar is onder zijn medestanders. We hebben dan ook naast de serie Gotham al op verschillende momenten pogingen gezien om de wortels van het kwaad (ik zeg nu wel ‘kwaad’ maar mijns inziens weten die gewoon goed hoe zich te amuseren) bloot te leggen. Máár, en dit is een ‘maar’ die ik elders al aanhaalde, hoeveel maal kan je natuurlijk zoiets doen? Superhelden zijn anno nu enorm vertegenwoordigd en de mensen durven al eens zeggen ‘bah, nóg eens?’ Dus is het altijd leuk als men binnen het genre toch eens de mosterd elders wil gaan halen. Enter Alfred - Alfie - Pennyworth.
Wat kwam er vóór Master Wayne?
Rond de familie van Bruce Wayne werd tot nog toe op het scherm niet zó veel gedaan. Thomas en Martha Wayne leggen altijd het loodje. Soms na vijf minuten, soms na een uurtje maar aangezien het karakter van Bruce Bat enorm leunt op de ontvoogding, is het altijd een belangrijke plot point: ‘mommy and daddy must perish’. We krijgen ook nooit echt veel ‘goesting’ in meneer en mevrouw Wayne. Een dokter, een weldoener, rijker dan de zee diep is. Aangename mensen waarschijnlijk maar niks waar je van zegt ‘hm’. Ook de butler, de eeuwig onkreukbare Alfred Pennyworth, is eerder deel van het decor. Er wordt wel meer nagedacht over wie hem gaat spelen en men heeft in de Dark Knight-trilogie een goede poging gedaan om er een driedimensionaal personage van vlees en bloed van te maken … maar een Kato als bij Inspecteur Clouseau is het nu toch ook niet. Hij is de kalme invloed op de getormenteerde Bruce. Epix heeft er voor gekozen om net met deze personages aan de slag te gaan.
Iedereen heeft ‘het’ moment. ‘Het’ moment waarop blijkt dat je ouders niet gewoon ma en pa zijn maar ook *slik* mensen. Dat is voor een misdaadbestrijdende miljardair in een strak pakje niet anders. Vóór Gotham, vóór Wayne Manor en vóór Brucie, hadden Martha Kane en Thomas Wayne een leven. Eentje vol gevaar en intrige. Vóór de Batgrot, vóór het eindeloos oplappen van de man-bat, had Alfred Pennyworth ook een leven. En je zou zelfs kunnen zeggen dat het drietal een hoop gevaarlijkere zaken bestreden heeft dan Batman ooit gedaan heeft. Al hangt dat misschien af van hoe jij zelf ‘gevaar’ gaat definiëren.
Pennyworth neemt ons mee naar het Engeland van de jaren zestig, maar het is een heel andere wereld dan wat wij zien als de Swinging Sixties van ons universum. Het Duitse Derde Rijk heeft de Tweede Wereldoorlog ook hier niet gewonnen maar leeft wel voort, onder andere mits speciale overeenkomsten met landen als Nederland. Het is een idee dat af en toe gebruikt wordt, de grote ‘wat als’. Kijk bijvoorbeeld naar Fatherland of The Man in the High Castle, al gaan beide daar wel uit van de totale overwinning. Pennyworth doet het daar zachter aan en dat maakt het duaal: dystopisch maar ook meer aannemelijk. Een regime kan het onderspit delven maar daarna - mits compromissen - perfect verder functioneren. Hier brengt ons dat een Europa dat een stuk duisterder en gevaarlijker is. De vijand is een beetje vleugellam maar dat wil niet zeggen dat ze opgegeven hebben. Zoals daar tijdens de effectieve oorlog de gevreesde Vijfde Colonne was, zo geeft men Groot-Britannië nu ook een fascistische beweging, maar eentje die in tegenstelling tot de Colonne wel helemaal in de openheid opereert.
Poison the tea? Never. The Raven society might be a bad lot, but they're not bloody Italians.
Alfred Pennyworth is een voormalig SAS (Special Air Service) soldaat die er campagnes heeft opzitten in Indonesië en Maleisië. Net als heel veel jonge soldaten bij terugkomst, is het leven thuis moeilijk. Alfie heeft flashbacks en niemand zit te wachten op een zoveelste jongeman met branie en trauma. Aangezien hij samen met een aantal oud-squadrongenoten toch steeds terugvalt op zijn vuisten, komt Alfie op het idee om een security firma op te zetten. Precies omdat Londen een gevaarlijke plaats is, is er meer dan genoeg mogelijkheid voor iemand met inzicht en lef om goed te verdienen met zaken die voor een ander te riskant zijn. Alfred raakt verwikkeld met een zekere Martha Kane, een Amerikaanse journaliste en Thomas Wayne, die in Londen zijn ietwat labiele zus komt zoeken en ondertussen - misschien, shhh - ook wel wat werk voor de CIA doet. Samen botsen ze steeds vaker op situaties die hen in de vuurlinie brengen van The Raven Society, de fascistisch-georiënteerde anti-koningspartij (die graag de macht wil grijpen, who’da thunk it). De Ravens worden geleid door Lord Harwood. Harwood is typische English upper class, erg intelligent en compleet van lotje getikt. Hij maakt er een persoonlijke missie van om Alfie, Martha en Thomas ten val te brengen omdat zij hem teveel tegenwerken. Tegen de Raven Society heb je de ultra-linkse No-Name-League onder leiding van Julian Twaithe. De NNL is niet minder gewelddadig dan de RS maar wel pro-koningshuis en over het algemeen minder … krankjorum.
De vijand is een beetje vleugellam maar dat wil niet zeggen dat ze opgegeven hebben.
Pennyworth is dat rare beast in dat het scenario op zich, een bijna-oorlog met een vijand die we kennen, aannemelijk is maar de wereld en de personages die er in rondlopen heeft die onnavolgbare comic book-stijl. De baddies zijn dat tikje onsterfelijker (toch meestal), het geweld dat beetje ‘uitbundiger’ en onze helden hebben een snuifje meer geluk dan de gewone sterveling. Over de achtergrond is ook heel goed nagedacht, de serie gebruikt fascinerende echte personages als Aleister Crowley en George Orwell (yippie) die uitstekend in de verhaallijnen passen. Crowley is een mooi voorbeeld van hoe men het realistische gaat combineren met het meer ‘comic’-element, de lijn tussen hoe des duivels de man echt zou kunnen zijn is knap wazig.
Als Alfred Pennyworth zien we Jack Bannon (Medici, The Imitation Game) die een heel charismatische cockney neerzet. Hij is bijlange (lánge) niet perfect maar zijn hart en principes zitten - ergens in de buurt van - op de juiste plaats. Ben Aldridge (Fleabag, The Long Call) is Thomas Wayne, de vader-van-in-wording en Emma Paetz (Gentleman Jack, Press) is Martha Kane. Beiden tonen zich uitermate capabel om in én uit problemen te geraken, we zien waar junior het gekregen heeft. Jason Flemyng (Lock, Stock, Black Mirror) als Lord James Harwood. Flemyng is een acteur genre ‘ah ja, die!’ maar die zijn rol echt altijd wel nailed, ook hier. Harwood is doodnormaal knettergek. Schitterend. Een persoonlijke favoriet van mij, Paloma Faith, is een scene-steler als Bet Sykes. Bet heeft háár moraal en principes op verschillende plaatsen maar en gros zijn haar bedoelingen niet slecht. Ook niet per se goed. Regie is in handen van Bruno Heller die ook al Gotham (vibe!), Rome en The Mentalist naar het kleine scherm bracht.
Conclusie
Voor elke DC-fan is dit sowieso required viewing, het geeft een achtergrond aan personages waar we eigenlijk nog niet zoveel van weten (ik laat de comics buiten beschouwing, dit gaat over film en televisie) en doet dat op een uitermate entertainende manier. De verhaallijn is origineel, de enscenering en wereld die men om de karakters geweven heeft is meeslepend en het tempo zit goed. Er is een aanwezigheid van bloot - rekening houdende met de achtergrond van het een beetje groezelige en gevaarlijke sixties Londen - en het geweld is eh gewelddadig, dus de kleinere fans wachten best nog even, maar dit is een fijne en ‘andere’ aanvulling, iets wat DC na de klunkers van de laatste jaren zeker kan gebruiken. Jack Bannon is een overtuigende Alfie en de supporting cast is heel sterk. Binge!
Pro
- Originele verhaallijn
- Origin story voor personages die eens iets anders zijn
- Knappe cast
- Goed tempo
- Enscenering heel mooi
Con
- Tikkie gewelddadig
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
1 juni 2022
Genre
- Actie
- Avontuur
- Misdaad
- Scifi
- Thriller
Speelduur
59 minuten
Regie
Bruno Heller
Cast
Jack Bannon, Jason Flemyng, Paloma Faith, Emma Paetz, …
Uitgever
Epix / HBO Max / Amazon Prime
