Shinji Mikami: een naam die we bij horrorfanaten amper moeten voorstellen, want hij is één van de grootste namen aller tijden in de videogame-industrie. Zijn smaak voor enge werelden met daarin gruwelijke monsters werd voortgezet toen hij Tango Gameworks oprichtte, en samen met zijn team werkte men onder meer aan The Evil Within, welke we voor het laatst in 2019 zagen. Ghostwire Tokyo daarentegen kwam uit in 2022, dus niemand had verwacht dat deze bende zo gauw al een nieuwe game voor ons klaar had. Hi-Fi RUSH luidt diens naam en één ding valt meteen op: hoe drastisch het verschilt tegenover hun vroegere producten! Het geesteskind van Johan Johanas – wie voordien dé drijfveer achter de The Evil Within-sequel was – lanceerde men verrassend genoeg gelijktijdig met de officiële onthulling die een tweetal weken geleden plaatsvond, maar slaagt het spel er feitelijk in om te imponeren? Dit ga ik vandaag onderzoeken!
“Punk” is hét kernwoord voor het algemene thema en plot van Hi-Fi RUSH, een sensationeel avontuur waar protagonist Chai in de spotlight schittert. In de futuristische wereld waarin hij leeft, bezoekt hij een gigantische firma (Vandelay Technologies) die een service voor technologische prothesen verleent, waardoor hij tijdens het begin van het narratief zijn arm vervangt met een mechanische substitutie. Het duurt echter niet lang alvorens wij, als speler, ontdekken dat de baas achter Vandelay snode bijbedoelingen via dit initiatief wenst te verwezenlijken, maar na Chai’s procedure gebeurde er ook iets onverwachts met hem. Hij geraakte meer gesynchroniseerd met ritmische geluiden, mede dankzij zijn muziekspeler, waardoor hij vervolgens een magnetische gitaar kan materialiseren en in staat is om Vandelay’s vijandelijke robotten behoorlijk toe te takelen. Dit ontketent tevens een ‘anti-corporate’ verzetsbeweging na het ontmoeten van de rebelse Peppermint en samen trachten ze dus om het hoofd van Vandelay rechtstreeks te confronteren!
Gitaroo Man
Het klinkt misschien aan de serieuze kant, maar Hi-Fi RUSH heeft in werkelijkheid nauwelijks interesse in een verhaal met zware gevolgen. In plaats daarvan opteerden de ontwikkelaars voor een zelfbewuste ervaring tjokvol belachelijke taferelen – wat in dit geval meestal een pluspunt is – en geen verlegenheid betreffende diens speelse, bombastische attitude. Tango Gameworks utiliseerde de extravagante aard van het spel voor meerdere facetten en het eindresultaat leidde in mijn opinie naar één van de meest originele concepten die ik de laatste jaren in een actiegame zoals deze zag. Hi-Fi RUSH combineert namelijk de gameplay van pakweg een Bayonetta en smelt het samen met menig aspecten van een rhythm-game, gepaard met een opvallende presentatie die zo’n onorthodoxe vereniging van begin tot eind begeleidt. Mijn gedetailleerde uitleg over het bovenstaande volgt dadelijk, maar ik wil concreet zeggen dat Tango Gameworks grondig nadacht over de synergetische klemtonen omtrent de centrale visie, iets wat de game na slechts een half uur op uitbundige wijze demonstreert!
Actiespellen zoals deze, ten minste wanneer spelers alle mogelijke mechanics uit de kast halen, kon je altijd vergelijken met een sierlijke dans. Hi-Fi RUSH koestert zo’n filosofische methodiek en gaat tevens een stap verder naast diens concurrentie, want nagenoeg alles volgt hier (letterlijk) een vaste ‘beat.’ Vijandelijke aanvallen tijdig ontwijken of blokkeren, je offensieve technieken op een geschikt tijdstip aaneenkoppelen, af en toe ook nog eens met overtollige manoeuvres opscheppen; dat is waar het allemaal om draait! Aanvankelijk vergt het natuurlijk wat oefening om je eigen ritme aan te passen, maar omdat het interne tempo integraal is voor de gehele opbouw van het spel, geeft Hi-Fi RUSH al gauw veel voldoening wanneer alles op een gegeven moment ‘klikt.’ Zonder de speler te intimideren nota bene, want Tango Gameworks introduceert diens nieuwe elementen telkens stapsgewijs, terwijl men bovendien ook een overdaad van slimme beslissingen nam.
Beat-hit Mania
Hi-Fi RUSH forceert het volhouden van die eerder vermelde ‘beat’ alvast niet, want het fungeert eerder als een manier om de speler gradueel aan te moedigen. Ben je succesvol in het synchroniseren van je aanvallen en vaardigheden, dan beloont het je om te beginnen met een steeds betere score. Op ritmische wijze je offensief openen beïnvloedt daarnaast ook het gedrag van je bewegingen, zoals meer dashes / dodges alvorens je even stil moet staan, of hogere schade voor je combo’s. Ook een banale sprong kun je op de ‘beat’ timen, laat staan dat er doorgaans verscheidene kleinere ideeën tevoorschijn komen die je kunde spontaan op de proef stellen. Zogenaamde tests zoals krachtige tegenstanders die je met een specifieke strategie moet verzwakken vooraleer ze werkelijk kwetsbaar worden, of aandachtig opletten tijdens een (optionele) parry mini-game om de komende tegenaanvallen teniet te doen. Zelfs de regelmatige audiovisuele feedback boetseerde men puur rondom het concept van muziek, en dit is het gebied waar ik besefte dat Tango Gameworks hartstikke toegewijd was met de fundamentele formule van Hi-Fi RUSH.
Smaak in muziek is en blijft uiteraard subjectief, maar niemand kan betwisten dat de developers het geluid van het spel compleet met diens gameplay verweefden. Je krijgt de volgende muzikale lagen van de dynamische soundtrack te horen telkens je score stijgt – denk bijvoorbeeld terug aan Devil Trigger in Devil May Cry V – en het gejuich van het publiek signaleert dat je optimaal presteert wat betreft het opvolgen van de ‘beat.’ Chai’s manoeuvres vullen eveneens de soundtrack aan met extra instrumentale klanken, terwijl je de timing van vijandelijke aanvallen ook instinctief kunt beoordelen op basis van hun presentatie. Hiermee bedoel ik concreet dat je niet alleen via audio kunt waarnemen wanneer een opponent effectief gaat toeslaan, want ook hun animaties zijn gebonden aan hetzelfde ritme dat jij als speler continu tracht door te zetten! En daar blijft het overigens niet bij, want Tango Gameworks’ aanpak omtrent het esthetische component is eveneens lovenswaardig …
Aerial Rave
De rock & roll-soundtrack – welke een mix van gelicenseerde liederen en originele nummers voorschotelt – moge dan wel thematisch passen, maar het is niet zozeer een aanbod dat voor mij tot de verbeelding sprak. Het grafische voorkomen daarentegen beschouw ik als één van de hoogtepunten in Hi-Fi RUSH, omdat het een ontzettend zelfverzekerde persoonlijkheid uitstraalt. De kleurrijke cel shaded visuals toveren geregeld scherpe beelden met prachtige animaties op het scherm, de omgevingen (met lange draw distance à propos) springen tot leven dankzij een vloedgolf van minuscule doch ritmische details en de framerate hapert zo goed als nooit dankzij prima optimalisatie op zowel pc als Xbox Series S | X. De camera verricht op dit vlak ook heel wat werk, aangezien Tango Gameworks het spel volpropte met vlotte overgangen, cinematische invalshoeken en flexibele gameplay-perspectieven. Verder overlaadde men Hi-Fi RUSH met allerlei diverse effecten en animatiestijlen die men rechtstreeks uit (onder andere) animé en westerse / oosterse stripverhalen plukte, dus hoe je het draait of keert, dit is een bijzonder expressieve titel!
Wat zou ik echter als nadelen klasseren? Ik geef toe dat ik vanaf nu zal muggenziften, maar ik heb bijvoorbeeld een hekel aan de (opzettelijk) lagere framerate die men in sommige cutscenes op de personages toepaste. Zo’n doorn in het oog kon je recent eveneens in Spider-Man: Into the Spiderverse bezichtigen en voor mij ziet het er (in eender welke media) bijna altijd lelijk uit, ongeacht dat ik het technische argument erachter ten volle begrijp. En nu we toch de karakters bespreken: ook zij waren voor mij een gemiste kans. Stilistische actiespellen zoals deze gedijen met een groep van entertainende individuen die moeiteloos een coole indruk achterlaten, wat hier in zekere mate ontbreekt. Ze werden allen versierd met dubieuze en te ingewikkelde klederdracht, terwijl het script faalt om voldoende charisma in de flauwe personages te injecteren.
Metronom-ore Heroes
Chai zelve illustreert dit punt het beste: hij irriteerde me wegens z’n gigantisch ego-complex dat vaak zijn eigen inspanningen (of die van z’n bondgenoten) saboteert, terwijl de schrijvers van het spel duidelijk wensten dat als hij als een sympathieke klungel overkomt. Chai’s beste momenten zijn in feite de interacties wanneer ofwel de game ofwel anderen de spot met hem drijven, juist omdat hij meer ergerlijk is dan de slechteriken in het plot. Foute boel voor een heldhaftige protagonist! Zulke wrange gevoelens werden voornamelijk veroorzaakt door Hi-Fi RUSH’s gevoel voor humor: de grappen tijdens een gesprek vielen gemiddeld tegen en de onsamenhangde referentiële knipoogjes amuseerden me zelden. De beknopte slapstick-capriolen deden het gelukkig iets beter, plus het geschreven materiaal is ten minste gezinsvriendelijk, maar de komedie was voor mij moeilijk om te slikken.
Ten slotte wil ik nog even wat resterende stoornissen opsommen, hoewel ik die negativiteit simultaan wil balanceren met een handvol pluspunten. Hi-Fi RUSH rustte men allereerst uit met een score-systeem dat het zowel herspelen van levels als variatie in je offensief doelgericht motiveert, maar ik hoopte voor een optie die de status van de relevante criteria tijdens een gevecht zou tonen. Ik waardeer uiteraard dat men een Training Mode met handige instellingen voorzag, maar het bestrijden van bosses kun je noch hier noch elders in isolatie beoefenen. Na je eerste playthrough schakel je een degelijke kwantiteit post-game content vrij, maar het bereiken van die nieuwigheden wordt enigszins bemoeilijkt door een beperkt level select-menu. De stabiele camera vormt zelden een hindernis, maar het draait zelfs op de hoogste gevoeligheidsgraad net iets te langzaam rond wanneer je het controleert, iets wat de toevoeging van een manuele lock-on deels zou verhelpen. Niets rampzalig met andere woorden en zeker repareerbaar via een bescheiden update of twee.
“Punk” is hét kernwoord voor het algemene thema en plot van Hi-Fi RUSH, een sensationeel avontuur waar protagonist Chai in de spotlight schittert. In de futuristische wereld waarin hij leeft, bezoekt hij een gigantische firma (Vandelay Technologies) die een service voor technologische prothesen verleent, waardoor hij tijdens het begin van het narratief zijn arm vervangt met een mechanische substitutie. Het duurt echter niet lang alvorens wij, als speler, ontdekken dat de baas achter Vandelay snode bijbedoelingen via dit initiatief wenst te verwezenlijken, maar na Chai’s procedure gebeurde er ook iets onverwachts met hem. Hij geraakte meer gesynchroniseerd met ritmische geluiden, mede dankzij zijn muziekspeler, waardoor hij vervolgens een magnetische gitaar kan materialiseren en in staat is om Vandelay’s vijandelijke robotten behoorlijk toe te takelen. Dit ontketent tevens een ‘anti-corporate’ verzetsbeweging na het ontmoeten van de rebelse Peppermint en samen trachten ze dus om het hoofd van Vandelay rechtstreeks te confronteren!
Gitaroo Man
Het klinkt misschien aan de serieuze kant, maar Hi-Fi RUSH heeft in werkelijkheid nauwelijks interesse in een verhaal met zware gevolgen. In plaats daarvan opteerden de ontwikkelaars voor een zelfbewuste ervaring tjokvol belachelijke taferelen – wat in dit geval meestal een pluspunt is – en geen verlegenheid betreffende diens speelse, bombastische attitude. Tango Gameworks utiliseerde de extravagante aard van het spel voor meerdere facetten en het eindresultaat leidde in mijn opinie naar één van de meest originele concepten die ik de laatste jaren in een actiegame zoals deze zag. Hi-Fi RUSH combineert namelijk de gameplay van pakweg een Bayonetta en smelt het samen met menig aspecten van een rhythm-game, gepaard met een opvallende presentatie die zo’n onorthodoxe vereniging van begin tot eind begeleidt. Mijn gedetailleerde uitleg over het bovenstaande volgt dadelijk, maar ik wil concreet zeggen dat Tango Gameworks grondig nadacht over de synergetische klemtonen omtrent de centrale visie, iets wat de game na slechts een half uur op uitbundige wijze demonstreert!
Eén van de meest originele concepten die ik de laatste jaren in een actiegame zoals deze zag.
Actiespellen zoals deze, ten minste wanneer spelers alle mogelijke mechanics uit de kast halen, kon je altijd vergelijken met een sierlijke dans. Hi-Fi RUSH koestert zo’n filosofische methodiek en gaat tevens een stap verder naast diens concurrentie, want nagenoeg alles volgt hier (letterlijk) een vaste ‘beat.’ Vijandelijke aanvallen tijdig ontwijken of blokkeren, je offensieve technieken op een geschikt tijdstip aaneenkoppelen, af en toe ook nog eens met overtollige manoeuvres opscheppen; dat is waar het allemaal om draait! Aanvankelijk vergt het natuurlijk wat oefening om je eigen ritme aan te passen, maar omdat het interne tempo integraal is voor de gehele opbouw van het spel, geeft Hi-Fi RUSH al gauw veel voldoening wanneer alles op een gegeven moment ‘klikt.’ Zonder de speler te intimideren nota bene, want Tango Gameworks introduceert diens nieuwe elementen telkens stapsgewijs, terwijl men bovendien ook een overdaad van slimme beslissingen nam.
Beat-hit Mania
Hi-Fi RUSH forceert het volhouden van die eerder vermelde ‘beat’ alvast niet, want het fungeert eerder als een manier om de speler gradueel aan te moedigen. Ben je succesvol in het synchroniseren van je aanvallen en vaardigheden, dan beloont het je om te beginnen met een steeds betere score. Op ritmische wijze je offensief openen beïnvloedt daarnaast ook het gedrag van je bewegingen, zoals meer dashes / dodges alvorens je even stil moet staan, of hogere schade voor je combo’s. Ook een banale sprong kun je op de ‘beat’ timen, laat staan dat er doorgaans verscheidene kleinere ideeën tevoorschijn komen die je kunde spontaan op de proef stellen. Zogenaamde tests zoals krachtige tegenstanders die je met een specifieke strategie moet verzwakken vooraleer ze werkelijk kwetsbaar worden, of aandachtig opletten tijdens een (optionele) parry mini-game om de komende tegenaanvallen teniet te doen. Zelfs de regelmatige audiovisuele feedback boetseerde men puur rondom het concept van muziek, en dit is het gebied waar ik besefte dat Tango Gameworks hartstikke toegewijd was met de fundamentele formule van Hi-Fi RUSH.
De komedie was voor mij moeilijk om te slikken.
Smaak in muziek is en blijft uiteraard subjectief, maar niemand kan betwisten dat de developers het geluid van het spel compleet met diens gameplay verweefden. Je krijgt de volgende muzikale lagen van de dynamische soundtrack te horen telkens je score stijgt – denk bijvoorbeeld terug aan Devil Trigger in Devil May Cry V – en het gejuich van het publiek signaleert dat je optimaal presteert wat betreft het opvolgen van de ‘beat.’ Chai’s manoeuvres vullen eveneens de soundtrack aan met extra instrumentale klanken, terwijl je de timing van vijandelijke aanvallen ook instinctief kunt beoordelen op basis van hun presentatie. Hiermee bedoel ik concreet dat je niet alleen via audio kunt waarnemen wanneer een opponent effectief gaat toeslaan, want ook hun animaties zijn gebonden aan hetzelfde ritme dat jij als speler continu tracht door te zetten! En daar blijft het overigens niet bij, want Tango Gameworks’ aanpak omtrent het esthetische component is eveneens lovenswaardig …
Aerial Rave
De rock & roll-soundtrack – welke een mix van gelicenseerde liederen en originele nummers voorschotelt – moge dan wel thematisch passen, maar het is niet zozeer een aanbod dat voor mij tot de verbeelding sprak. Het grafische voorkomen daarentegen beschouw ik als één van de hoogtepunten in Hi-Fi RUSH, omdat het een ontzettend zelfverzekerde persoonlijkheid uitstraalt. De kleurrijke cel shaded visuals toveren geregeld scherpe beelden met prachtige animaties op het scherm, de omgevingen (met lange draw distance à propos) springen tot leven dankzij een vloedgolf van minuscule doch ritmische details en de framerate hapert zo goed als nooit dankzij prima optimalisatie op zowel pc als Xbox Series S | X. De camera verricht op dit vlak ook heel wat werk, aangezien Tango Gameworks het spel volpropte met vlotte overgangen, cinematische invalshoeken en flexibele gameplay-perspectieven. Verder overlaadde men Hi-Fi RUSH met allerlei diverse effecten en animatiestijlen die men rechtstreeks uit (onder andere) animé en westerse / oosterse stripverhalen plukte, dus hoe je het draait of keert, dit is een bijzonder expressieve titel!
Meer van dit soort experimentele belevenissen, alstublieft!
Wat zou ik echter als nadelen klasseren? Ik geef toe dat ik vanaf nu zal muggenziften, maar ik heb bijvoorbeeld een hekel aan de (opzettelijk) lagere framerate die men in sommige cutscenes op de personages toepaste. Zo’n doorn in het oog kon je recent eveneens in Spider-Man: Into the Spiderverse bezichtigen en voor mij ziet het er (in eender welke media) bijna altijd lelijk uit, ongeacht dat ik het technische argument erachter ten volle begrijp. En nu we toch de karakters bespreken: ook zij waren voor mij een gemiste kans. Stilistische actiespellen zoals deze gedijen met een groep van entertainende individuen die moeiteloos een coole indruk achterlaten, wat hier in zekere mate ontbreekt. Ze werden allen versierd met dubieuze en te ingewikkelde klederdracht, terwijl het script faalt om voldoende charisma in de flauwe personages te injecteren.
Metronom-ore Heroes
Chai zelve illustreert dit punt het beste: hij irriteerde me wegens z’n gigantisch ego-complex dat vaak zijn eigen inspanningen (of die van z’n bondgenoten) saboteert, terwijl de schrijvers van het spel duidelijk wensten dat als hij als een sympathieke klungel overkomt. Chai’s beste momenten zijn in feite de interacties wanneer ofwel de game ofwel anderen de spot met hem drijven, juist omdat hij meer ergerlijk is dan de slechteriken in het plot. Foute boel voor een heldhaftige protagonist! Zulke wrange gevoelens werden voornamelijk veroorzaakt door Hi-Fi RUSH’s gevoel voor humor: de grappen tijdens een gesprek vielen gemiddeld tegen en de onsamenhangde referentiële knipoogjes amuseerden me zelden. De beknopte slapstick-capriolen deden het gelukkig iets beter, plus het geschreven materiaal is ten minste gezinsvriendelijk, maar de komedie was voor mij moeilijk om te slikken.
Ten slotte wil ik nog even wat resterende stoornissen opsommen, hoewel ik die negativiteit simultaan wil balanceren met een handvol pluspunten. Hi-Fi RUSH rustte men allereerst uit met een score-systeem dat het zowel herspelen van levels als variatie in je offensief doelgericht motiveert, maar ik hoopte voor een optie die de status van de relevante criteria tijdens een gevecht zou tonen. Ik waardeer uiteraard dat men een Training Mode met handige instellingen voorzag, maar het bestrijden van bosses kun je noch hier noch elders in isolatie beoefenen. Na je eerste playthrough schakel je een degelijke kwantiteit post-game content vrij, maar het bereiken van die nieuwigheden wordt enigszins bemoeilijkt door een beperkt level select-menu. De stabiele camera vormt zelden een hindernis, maar het draait zelfs op de hoogste gevoeligheidsgraad net iets te langzaam rond wanneer je het controleert, iets wat de toevoeging van een manuele lock-on deels zou verhelpen. Niets rampzalig met andere woorden en zeker repareerbaar via een bescheiden update of twee.
Conclusie
Is Hi-Fi RUSH tot op heden het beste spel dat Tango Gameworks vervaardigde, ondanks dat ze in het verleden leuke doch gebrekkige projecten tot stand brachten? Daar twijfel ik geen moment over, om eerlijk te zijn! Dit spel bedolf men met passionele liefde voor diens concept en achteraf bekeken verbijsterde me niet het dat de lead game designer (Masaaki Yamada) voordien ook z’n handen uit de mouwen stak voor klassiekers zoals Viewtiful Joe, juist omdat de actie hier verdomd goed in elkaar zit! Het team ontwierp genoeg diepgang voor zowel de casual als de hardcore gamer, men negeerde overbodige afleidingen zoals open-world omgevingen of flinterdunne RPG-aspecten én de gepolijste afwerking van ieder onderdeel merk je onmiddellijk op. De komedie kwelde me echter, maar ik respecteer Hi-Fi RUSH’s pogingen om de prettige gewoontes van filmregisseur Edgar Wright te emuleren, want deze game lijkt meer op Baby Driver (en de barscène in Shaun of the Dead) dan je zou verwachten. Meer van dit soort experimentele belevenissen, alstublieft!
Pro
- Originele interpretatie van traditionele gameplay
- Relatief korte playthroughs mét exploratie en replay value
- Audiovisueel gewaagd en ambitieus
- Responsieve, flexibele actie met leuke tegenstanders
Con
- Sanitaire, vervelende ‘meta’ humor
- De personages bevielen me niet
- Sommige handige features mag men een beetje meer uitbreiden
- Het level select-menu is te gelimiteerd
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
25 januari 2023
Gespeeld op
- PC
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
- Rhythm
Ontwikkelaar
- Tango Gameworks
Uitgever
- Bethesda Softworks
