Ik wou dat ik onbevreesd was, maar helaas dat ben ik niet … Nee, vaak ben ik bang. Bang voor de dood, voor het verlies van dierbaren, voor het onbekende, maar ook bang voor kleine dingen, zoals hoge verwachtingen die niet worden ingelost. En ja lieve mensen, ik was ook bang voor The Batman. Niet voor het personage, maar voor de nieuwste verfilming van de alombekende superheld. Enerzijds voor de gekozen regisseur, anderzijds voor Pattinson als hoofdrolspeler. Want toegegeven, het waren niet meteen de eerste personen die in me opkwamen toen ik aan een nieuwe Batman-verfilming dacht. Of mijn vrees terecht was, kom je te weten in onderstaande review!
Dat The Batman een bewogen productiegeschiedenis kent, is een understatement. Zo werd reeds in 2015 aangekondigd dat Ben Affleck, die Batman speelde in Batman v Superman: Dawn of Justice, zijn cape zou mogen aantrekken in een solofilm. Dit werd ook later in 2016 bevestigd, waarbij hij naast de hoofdrol ook de regie voor zijn rekening zou nemen. Dat veranderde echter in 2017, toen het bericht kwam dat Affleck niet langer zou regisseren, maar dat Matt Reeves hem zou vervangen. Twee jaar later kwam ook de boodschap dat Affleck niet meer zou terugkeren als Batman. In de daaropvolgende maanden werd zijn opvolger reeds bekend gemaakt. Het was gewezen Twilight-acteur Robert Pattinson die zich in het Batman-kostuum mocht hijsen. Zonder twijfel een goede acteur, maar of hij ook een geloofwaardige Batman zou neerzetten, was de hamvraag. The Batman maakt geen deel uit van het ‘canon DC Extended Universe’, maar kan als standalone-film bekeken worden. Je hebt dus niet per se voorkennis nodig om aan de film te beginnen, al zal je uiteraard wel sneller mee zijn met de verschillende personages die de kop opsteken.
It’s not just a call … It’s a warning
Ondanks dat The Batman een reboot betreft, krijgen we geen typisch origineverhaal voorgeschoteld. In plaats daarvan, zien we hoe Batman aan zijn tweede jaar als vigilante aan het werk is en hoe hij het opneemt tegen de corruptie die Gotham City geteisterd houdt. Het onheil is nog nooit zo groot geweest. De corruptie is doorgedrongen tot in de hoogste regionen en de politie lijkt machteloos. Batman is nog niet de onverschrokken held wie iedereen vreest, maar lijkt toch stilaan wat terrein te winnen. Samen met James Gordon (Jeffrey Wright) tracht hij stap per stap weerwerk te bieden tegen de misdaad. Voor de gewone burger staat hij symbool voor wraak. Het bekende Batman-signaal is niet meer zomaar een oproep … het is een waarschuwing.
Wanneer een sadistische seriemoordenaar de kop opsteekt, worden ze pas echt op de proef gesteld. Door middel van verschillende moorden, waarbij steeds cryptische raadsels aan The Batman worden gericht, wordt onze held verplicht om de diepste krochten van de onderwereld op te zoeken. Hier komt hij in contact met kopfiguren van de Gotham City maffiascène, zoals Carmine Falcone (John Torturro) en Oswald ‘The Penguin’ Cobblepot (Colin Farrell) en mogelijke bondgenote Selina ‘Catwoman’ Kyle (Zoë Kravitz). Of zij hem zullen helpen in zijn zoektocht naar The Riddler is echter maar de vraag.
Vengeance is served
Wie al langer mijn reviews leest, weet dat ik een grote comic-fan ben en dat Batman tot mijn absolute favorieten hoort. Ik sta dan ook steeds sceptisch tegenover nieuwe verfilmingen. Met een bang hartje nestelde ik mij in de IMAX-zaal en liet ik mij meenemen in Matt Reeves’ interpretatie van Batman. Wat volgde was een onvergetelijke ervaring. Eentje die ik graag vergelijk met een heerlijk sterrendiner. Bij elke gang ben je opnieuw verrast en hoewel alles zo enorm smaakt, denk je maar aan één ding: hopelijk volgt er nog zoveel meer.
Als voorsmaakje beginnen we met de aperitief en de amuses. In deze fase krijgen we voornamelijk de donkere, grauwe sfeer te proeven. Straatbendes terroriseren burgers en niemand durft hier iets aan doen. Het wordt al snel duidelijk dat er meer zal nodig zijn dan enkel Batman om iets te veranderen. De combinatie van de Gotham City nachtshots, de duistere, dreigende muziek en de manier waarop de personages worden geïntroduceerd zorgen voor de ideale basis. De fond is gelegd en het is tijd voor het voorgerecht. Het verhaal vordert en begint stilaan vorm te krijgen. De machthebbers in Gotham City worden duidelijk en je krijgt meer inzicht in Batman als persoon. Hierbij wordt vooral het menselijke aspect van Batman erg in de verf gezet. Als Bruce Wayne is hij niet de rijke playboy, maar eerder een mentaal gebroken persoon die zelf zoekende is. Als Batman is hij niet de fearless superhero zoals hij vaak in andere films wordt afgebeeld, maar eerder een ‘menselijke’ vigilante die ook van slag raakt na enkele rake klappen. Het werd duidelijk waarom Reeves Pattinson als Batman wou. Mijn vrees was onterecht. Zowel Reeves als Pattinson lijken hier een topprestatie te zullen neerzetten.
Riddles, Riddles Everywhere
Tijd voor het echte werk, de gang(en) waarmee het diner zich zal moeten onderscheiden. Het verhaal rond The Riddler dat zich langzaam ontvouwt en waarbij je toch steeds weer verrast wordt. Ondanks dat de film de volle twee uur en vijfenvijftig minuten duurt, verveelt deze geen seconde. De pacing zit goed, de acteerprestaties zijn top en de sfeer en het verhaal blijven op niveau. Het wordt duidelijk dat Reeves de mosterd heeft gehaald bij Batman: Year One en Batman: The Long Halloween. Laat dat nu net (samen met Alan Moore’s The Killing Joke) mijn favoriete Batman-verhalen zijn. Daarenboven weet Paul Dano een heerlijk, geschifte Riddler neer te zetten en past ook Catwoman, net als een aangepast wijntje, heerlijk bij het verhaal. De enige waar ik het zelf iets minder bij voelde, was Andy Serkis als Alfred (sorry, maar Michael Caine ís gewoon Alfred), maar dat was voor mij zeker geen haar in de boter.
Een diner is pas echt compleet als ook de laatste gang weet te bevestigen. Ik ben zelf niet van de zeemzoete desserts en ook bij deze film past geen zeemzoet einde, maar laat ons zonder al te veel te spoilen voor het kaasbordje gaan. Het soort kaas dat nog even in de mond blijft plakken en je doet nadenken over het hele verhaal. Een verhaal dat een goede mix werd tussen een spannende detective, een heerlijke film-noir sfeer en zich ontvouwt als een boeiende psychologische thriller. Kortom, een goede afsluiter van een heerlijke menu, waarin elke gang in balans was en kon bijdragen aan het geheel. Ja, zelfs Pattinson bleek een heerlijke kruiding. Of hij Christian Bale volledig kan doen vergeten? Nee dat misschien niet, maar het is toch verdomd close! Oh ja en voor ik het vergeet: voor zij die willen is er uiteraard nog koffie, al zal je eerst de film moeten bekijken om deze metafoor te begrijpen!
Dat The Batman een bewogen productiegeschiedenis kent, is een understatement. Zo werd reeds in 2015 aangekondigd dat Ben Affleck, die Batman speelde in Batman v Superman: Dawn of Justice, zijn cape zou mogen aantrekken in een solofilm. Dit werd ook later in 2016 bevestigd, waarbij hij naast de hoofdrol ook de regie voor zijn rekening zou nemen. Dat veranderde echter in 2017, toen het bericht kwam dat Affleck niet langer zou regisseren, maar dat Matt Reeves hem zou vervangen. Twee jaar later kwam ook de boodschap dat Affleck niet meer zou terugkeren als Batman. In de daaropvolgende maanden werd zijn opvolger reeds bekend gemaakt. Het was gewezen Twilight-acteur Robert Pattinson die zich in het Batman-kostuum mocht hijsen. Zonder twijfel een goede acteur, maar of hij ook een geloofwaardige Batman zou neerzetten, was de hamvraag. The Batman maakt geen deel uit van het ‘canon DC Extended Universe’, maar kan als standalone-film bekeken worden. Je hebt dus niet per se voorkennis nodig om aan de film te beginnen, al zal je uiteraard wel sneller mee zijn met de verschillende personages die de kop opsteken.
It’s not just a call … It’s a warning
Ondanks dat The Batman een reboot betreft, krijgen we geen typisch origineverhaal voorgeschoteld. In plaats daarvan, zien we hoe Batman aan zijn tweede jaar als vigilante aan het werk is en hoe hij het opneemt tegen de corruptie die Gotham City geteisterd houdt. Het onheil is nog nooit zo groot geweest. De corruptie is doorgedrongen tot in de hoogste regionen en de politie lijkt machteloos. Batman is nog niet de onverschrokken held wie iedereen vreest, maar lijkt toch stilaan wat terrein te winnen. Samen met James Gordon (Jeffrey Wright) tracht hij stap per stap weerwerk te bieden tegen de misdaad. Voor de gewone burger staat hij symbool voor wraak. Het bekende Batman-signaal is niet meer zomaar een oproep … het is een waarschuwing.
Wanneer een sadistische seriemoordenaar de kop opsteekt, worden ze pas echt op de proef gesteld. Door middel van verschillende moorden, waarbij steeds cryptische raadsels aan The Batman worden gericht, wordt onze held verplicht om de diepste krochten van de onderwereld op te zoeken. Hier komt hij in contact met kopfiguren van de Gotham City maffiascène, zoals Carmine Falcone (John Torturro) en Oswald ‘The Penguin’ Cobblepot (Colin Farrell) en mogelijke bondgenote Selina ‘Catwoman’ Kyle (Zoë Kravitz). Of zij hem zullen helpen in zijn zoektocht naar The Riddler is echter maar de vraag.
Vengeance is served
Wie al langer mijn reviews leest, weet dat ik een grote comic-fan ben en dat Batman tot mijn absolute favorieten hoort. Ik sta dan ook steeds sceptisch tegenover nieuwe verfilmingen. Met een bang hartje nestelde ik mij in de IMAX-zaal en liet ik mij meenemen in Matt Reeves’ interpretatie van Batman. Wat volgde was een onvergetelijke ervaring. Eentje die ik graag vergelijk met een heerlijk sterrendiner. Bij elke gang ben je opnieuw verrast en hoewel alles zo enorm smaakt, denk je maar aan één ding: hopelijk volgt er nog zoveel meer.
Als voorsmaakje beginnen we met de aperitief en de amuses. In deze fase krijgen we voornamelijk de donkere, grauwe sfeer te proeven. Straatbendes terroriseren burgers en niemand durft hier iets aan doen. Het wordt al snel duidelijk dat er meer zal nodig zijn dan enkel Batman om iets te veranderen. De combinatie van de Gotham City nachtshots, de duistere, dreigende muziek en de manier waarop de personages worden geïntroduceerd zorgen voor de ideale basis. De fond is gelegd en het is tijd voor het voorgerecht. Het verhaal vordert en begint stilaan vorm te krijgen. De machthebbers in Gotham City worden duidelijk en je krijgt meer inzicht in Batman als persoon. Hierbij wordt vooral het menselijke aspect van Batman erg in de verf gezet. Als Bruce Wayne is hij niet de rijke playboy, maar eerder een mentaal gebroken persoon die zelf zoekende is. Als Batman is hij niet de fearless superhero zoals hij vaak in andere films wordt afgebeeld, maar eerder een ‘menselijke’ vigilante die ook van slag raakt na enkele rake klappen. Het werd duidelijk waarom Reeves Pattinson als Batman wou. Mijn vrees was onterecht. Zowel Reeves als Pattinson lijken hier een topprestatie te zullen neerzetten.
Riddles, Riddles Everywhere
Tijd voor het echte werk, de gang(en) waarmee het diner zich zal moeten onderscheiden. Het verhaal rond The Riddler dat zich langzaam ontvouwt en waarbij je toch steeds weer verrast wordt. Ondanks dat de film de volle twee uur en vijfenvijftig minuten duurt, verveelt deze geen seconde. De pacing zit goed, de acteerprestaties zijn top en de sfeer en het verhaal blijven op niveau. Het wordt duidelijk dat Reeves de mosterd heeft gehaald bij Batman: Year One en Batman: The Long Halloween. Laat dat nu net (samen met Alan Moore’s The Killing Joke) mijn favoriete Batman-verhalen zijn. Daarenboven weet Paul Dano een heerlijk, geschifte Riddler neer te zetten en past ook Catwoman, net als een aangepast wijntje, heerlijk bij het verhaal. De enige waar ik het zelf iets minder bij voelde, was Andy Serkis als Alfred (sorry, maar Michael Caine ís gewoon Alfred), maar dat was voor mij zeker geen haar in de boter.
Een fantastisch coming of age-verhaal, met invloeden van topcomics Batman: Year One en Batman: The Long Halloween.
Een diner is pas echt compleet als ook de laatste gang weet te bevestigen. Ik ben zelf niet van de zeemzoete desserts en ook bij deze film past geen zeemzoet einde, maar laat ons zonder al te veel te spoilen voor het kaasbordje gaan. Het soort kaas dat nog even in de mond blijft plakken en je doet nadenken over het hele verhaal. Een verhaal dat een goede mix werd tussen een spannende detective, een heerlijke film-noir sfeer en zich ontvouwt als een boeiende psychologische thriller. Kortom, een goede afsluiter van een heerlijke menu, waarin elke gang in balans was en kon bijdragen aan het geheel. Ja, zelfs Pattinson bleek een heerlijke kruiding. Of hij Christian Bale volledig kan doen vergeten? Nee dat misschien niet, maar het is toch verdomd close! Oh ja en voor ik het vergeet: voor zij die willen is er uiteraard nog koffie, al zal je eerst de film moeten bekijken om deze metafoor te begrijpen!
Conclusie
Matt Reeves’ The Batman is geen klassiek origineverhaal. In plaats daarvan krijgen we een fantastisch coming of age-verhaal, met invloeden van topcomics Batman: Year One en Batman: The Long Halloween. Gecombineerd met een heerlijke, donkere sfeer, een zalige soundtrack en top acteerprestaties, blijft de film, ondanks zijn lange speelduur, van begin tot eind boeien. Als dit de aanzet is van een nieuwe trilogie, laat dan de rest maar komen!
Pro
- Heerlijke, grauwe, donkere sfeer
- Sterk verhaal
- Goede acteerprestaties
- Soundtrack
Con
- Geen Michael Caine als Alfred (sorry Andy!)
9
Over deze film
Beschikbaar vanaf
2 maart 2022
Genre
- Actie
- Drama
- Misdaad
Speelduur
175 minuten
Regie
Matt Reeves
Cast
Robert Pattinson, Zoë Kravitz, Paul Dano, Colin Farrell, Jeffrey Wright, John Turturro, ...
Uitgever
Warner Bros. Pictures
