Fuck.You. Als je een basisidee uit Pistol moet gaan onthouden, dan is het wel dat. Misschien best ook Fuck.Me. en Fuck.Everything. Complete chaos en anarchie is de basis, de belichaming en het eindresultaat van de Sex Pistols en bijgevolg de volledige punkbeweging. Er was nooit iets gelijkaardigs en er zal nooit nog zoiets zijn. Al wie in 2022 denkt rebels te zijn, is een kleuterklasje vergeleken met het Engeland van de jaren zeventig. So how the fuck did we get there?
Pistol is een zesdelige reeks van de hand van Danny Boyle. Boyle’s meest bekende, quasi iconisch voor wie de jaren negentig in haar glorie meegemaakt heeft, werk is Trainspotting. De wereld door de ogen van de druggebruiker in al zijn technicolor-glorie. Als iemand zich dus in de filth en de fury van de Sex Pistols zou gooien, was Danny Boyle geen slechte keuze. Al moet er voor de volledigheid wel bijgezegd worden dat John Lydon ('Rotten' voor de vrienden) het niet eens was met het maken van deze reeks en er dan ook niets mee te maken wou hebben.
Confrontation produces truth
FX heeft mij vroeger al kunnen bekoren met het - naar mijn mening - schitterende Pennyworth. Hier volgden we een jonge Alfie Pennyworth voor hij de betrouwbare butler van Batman werd, nog thuis in een dystopisch, bijna fascistisch Verenigd Koninkrijk. Zeker de moeite waard om eens te bekijken. Dit keer komen ze met het zesdelige Pistol. Gebaseerd op het boek 'Lonely Boy' van Steve Jones, gitarist van de Sex Pistols. Zonder Steve Jones waren er geen Sex Pistols en zonder de Pistols was de punkbeweging van de seventies nooit geweest wat ze was.
In de jaren zeventig stond de wereld er ongeveer zo slecht voor als in 2022. Alleen hebben we in 2022 een iPhone en toegang tot veel meer entertainment om ons brein even af te zetten. In de seventies was er werk of café. De naweeën van het hippietijdperk waarin drugs niet meer leuk maar problematisch waren en free love een illusie met een SOA bleek, chronisch gebrek aan geld en kansen zorgden voor een disaffected youth. Jonge mensen die net de gouden tijd gemist hadden, die ervaarden dat hét huis en dé job eenvoudigweg niet voorhanden waren. Klinkt wel een beetje bekend, niet? How did we end up shit creek without a paddle?
Het Verenigd Koninkrijk van midden de seventies was geen klassebak. Alle bravoure van de glorie na de Tweede Wereldoorlog was weg. Net als na een wilde avond in de pub, wakker worden in de goot. Een redelijk grauw ontwaken en wát een koppijn. Na die oorlog moest een volledig economisch systeem opnieuw opgebouwd worden. Men gebruikte hier verschillende zaken voor, onder andere de regels van Bretton Woods. Een systeem dat het omwisselen van een bepaalde munt naar Dollars binnen een strikt afgelijnde wisselkoers moest houden en de waarde van die wisselkoers verbond met de waarde van goud. Op zich geen slecht idee. Tot Amerika in 1971 zei ‘you know, actually …’ en Bretton Woods bij het vuilnis zette. Dit zorgde ervoor dat bijvoorbeeld de Britse pond in vrije val ging en er een hyperinflatie kwam. Prijzen gingen stijl naar omhoog, lonen gingen nergens heen. Dit blijft bekend klinken … Tussen ‘73 en ‘75 kwam daar ook nog een oliecrisis bij. Regeringen namen maatregelen zonder stil te staan bij enige sociale impact. Burgers waren collateral damage in het wanhopig proberen rechttrekken van een economische ineenstorting. Nee echt, wie heeft het script van 1975 verkeerd ingediend als script voor 2022?
I came to England because I thought America was over. Turns out, England is asleep.
Ik heb oprecht genoten. Pistol is punkrock op zijn best. Er is een mix van film en archiefbeelden waardoor je echt een gevoel krijgt van de sfeer die op dat moment in de straten en huishoudens van Engeland heerste. Steve Jones, John Lydon (Johnny Rotten), John Richie (Sid Vicious) en Paul Cook komen van niets. Het thuisleven van Jones is bijzonder tragisch maar allemaal komen ze uit de afgeleefde, armoedige woontorens waar ouders dagelijks in vrij uitzichtloze jobs gaan werken voor weinig geld. Allemaal zien ze een toekomst in dezelfde lijn voor zich uitstrekken en allemaal zijn ze wanhopig om niet hun ouders te worden. In de tienerkamers van die tijd, ontwikkelt zich een nieuwe beweging. Een beweging die lak heeft aan de stoffige regels en zogezegde etiquette van een ‘deftig’ leven. Jonge mensen die nood hebben aan tegen de schenen schoppen, aan echt wakker worden.
De manieren voor een jongerencultuur om zich te uiten zijn muziek en mode. Aan het voorfront van de mode vonden we midden de jaren zeventig de boetiek SEX van Vivienne Westwood en Malcom McLaren. Een winkel waar ontwerpster Westwood met zeefdruk, veiligheidsspelden en latex aan de slag gaat om uiting te geven aan haar overtuigingen: de boel platbranden om tot iets nieuws te komen. SEX is een plaats waar creatievelingen in de punk scene elkaar treffen, Chrissie Hynde van The Pretenders stond er achter de toonbank, alsook punk-stijlicoon Jordan. Hier ontmoet Steve Jones de toekomstige manager en vormgever van de Pistols, Malcolm McLaren. Zijn bandje The Swankers (ja, die ‘S’ moet er bij) metamorfoseert naar Kutie Jones and His Sex Pistols naar Sex Pistols met McLaren als vergaande invloed in de look en richting van de band, maar Jones en Rotten als muzikaal en lyrisch talent. Weinig mensen zullen de Sex Pistols niet kennen. Alleen is er door de jaren niet veel meer over dan bijna karikaturale weergaven van een beperkt aantal fragmenten. De urgentie en connectie met het leven zoals het toen was, de frustratie en woede, dat zijn we nu een beetje kwijt. Bijgevolg krijgen de Pistols niet altijd het respect dat ze verdienen. Want respect verdienen ze. Een band die eigenlijk niet kan spelen met een zanger die eigenlijk niet kan zingen, heeft een blijvende plaats in de muziekgeschiedenis. Wie nu naar een Eminem gaat luisteren, kan best ook eens de Lydon teksten nalezen om aan te voelen wat leefde onder jongeren.
In Pistol zien we Anson Boon (1917, The Alienist) als John Lydon, omgedoopt tot Rotten vanwege zijn ‘Brits’ gebit. Nog altijd is Lydon een intelligente en interessante man om naar te luisteren, still angry less loud. Boon zet een bijna perfecte Johnny Rotten neer, vooral de heel specifieke manier waarop Lydon spreekt en kan staren is indrukwekkend. Toby Wallace (Romper Stomper, Baby Teeth) is Steven Jones, Jonesy, die erg te lijden heeft onder zijn zware kindertijd en de verwachtingen die bij het succesvol maken van een band horen. Louis Partridge (Medici, Enola Holmes) is de piepjonge en tragische Sid Vicious. Hij valt ten prooi aan heroine en de beeldmooie maar gestoorde Nancy Spungen (Emma Appleton, The Witcher, The End of the F***ing World). Zelf had ik Spungen nog nooit ‘levend’ gezien, ik kende haar enkel van foto’s, dankzij Pistol voel ik dat ik haar beter ken. Poor lost little girl.
Vivienne Westwood wordt vertolkt door Talulah Riley (twee maal Mrs Elon Musk). Westwood had een duidelijke droom en was nooit het meest plooibare karakter, maar hier zien we (heel af en toe) een wat zorgzamere kant en meer inzicht in haar creatief proces. Ze blijft een originele rebel. Mijn favoriete vertolking in de reeks is Thomas Brodie-Sangster (Love Actually, Maze Runner) die eenvoudigweg Malcolm McLaren *is*. Of McLaren goed of slecht is geweest voor de band is aan de kijker om te beslissen, maar hij liet in elk geval een onuitwisbare indruk na. De samenloop van economische malaise en jeugdige woede leidden tot een creatieve explosie die we nooit meer gezien hebben. Zelfs nu, in een jaar waar alles zogezegd kan en mag, zullen ze deze energie nooit opnieuw kunnen creëeren. More’s the pity.
Pistol is een zesdelige reeks van de hand van Danny Boyle. Boyle’s meest bekende, quasi iconisch voor wie de jaren negentig in haar glorie meegemaakt heeft, werk is Trainspotting. De wereld door de ogen van de druggebruiker in al zijn technicolor-glorie. Als iemand zich dus in de filth en de fury van de Sex Pistols zou gooien, was Danny Boyle geen slechte keuze. Al moet er voor de volledigheid wel bijgezegd worden dat John Lydon ('Rotten' voor de vrienden) het niet eens was met het maken van deze reeks en er dan ook niets mee te maken wou hebben.
Confrontation produces truth
FX heeft mij vroeger al kunnen bekoren met het - naar mijn mening - schitterende Pennyworth. Hier volgden we een jonge Alfie Pennyworth voor hij de betrouwbare butler van Batman werd, nog thuis in een dystopisch, bijna fascistisch Verenigd Koninkrijk. Zeker de moeite waard om eens te bekijken. Dit keer komen ze met het zesdelige Pistol. Gebaseerd op het boek 'Lonely Boy' van Steve Jones, gitarist van de Sex Pistols. Zonder Steve Jones waren er geen Sex Pistols en zonder de Pistols was de punkbeweging van de seventies nooit geweest wat ze was.
In de jaren zeventig stond de wereld er ongeveer zo slecht voor als in 2022. Alleen hebben we in 2022 een iPhone en toegang tot veel meer entertainment om ons brein even af te zetten. In de seventies was er werk of café. De naweeën van het hippietijdperk waarin drugs niet meer leuk maar problematisch waren en free love een illusie met een SOA bleek, chronisch gebrek aan geld en kansen zorgden voor een disaffected youth. Jonge mensen die net de gouden tijd gemist hadden, die ervaarden dat hét huis en dé job eenvoudigweg niet voorhanden waren. Klinkt wel een beetje bekend, niet? How did we end up shit creek without a paddle?
Het Verenigd Koninkrijk van midden de seventies was geen klassebak. Alle bravoure van de glorie na de Tweede Wereldoorlog was weg. Net als na een wilde avond in de pub, wakker worden in de goot. Een redelijk grauw ontwaken en wát een koppijn. Na die oorlog moest een volledig economisch systeem opnieuw opgebouwd worden. Men gebruikte hier verschillende zaken voor, onder andere de regels van Bretton Woods. Een systeem dat het omwisselen van een bepaalde munt naar Dollars binnen een strikt afgelijnde wisselkoers moest houden en de waarde van die wisselkoers verbond met de waarde van goud. Op zich geen slecht idee. Tot Amerika in 1971 zei ‘you know, actually …’ en Bretton Woods bij het vuilnis zette. Dit zorgde ervoor dat bijvoorbeeld de Britse pond in vrije val ging en er een hyperinflatie kwam. Prijzen gingen stijl naar omhoog, lonen gingen nergens heen. Dit blijft bekend klinken … Tussen ‘73 en ‘75 kwam daar ook nog een oliecrisis bij. Regeringen namen maatregelen zonder stil te staan bij enige sociale impact. Burgers waren collateral damage in het wanhopig proberen rechttrekken van een economische ineenstorting. Nee echt, wie heeft het script van 1975 verkeerd ingediend als script voor 2022?
I came to England because I thought America was over. Turns out, England is asleep.
Ik heb oprecht genoten. Pistol is punkrock op zijn best. Er is een mix van film en archiefbeelden waardoor je echt een gevoel krijgt van de sfeer die op dat moment in de straten en huishoudens van Engeland heerste. Steve Jones, John Lydon (Johnny Rotten), John Richie (Sid Vicious) en Paul Cook komen van niets. Het thuisleven van Jones is bijzonder tragisch maar allemaal komen ze uit de afgeleefde, armoedige woontorens waar ouders dagelijks in vrij uitzichtloze jobs gaan werken voor weinig geld. Allemaal zien ze een toekomst in dezelfde lijn voor zich uitstrekken en allemaal zijn ze wanhopig om niet hun ouders te worden. In de tienerkamers van die tijd, ontwikkelt zich een nieuwe beweging. Een beweging die lak heeft aan de stoffige regels en zogezegde etiquette van een ‘deftig’ leven. Jonge mensen die nood hebben aan tegen de schenen schoppen, aan echt wakker worden.
De manieren voor een jongerencultuur om zich te uiten zijn muziek en mode. Aan het voorfront van de mode vonden we midden de jaren zeventig de boetiek SEX van Vivienne Westwood en Malcom McLaren. Een winkel waar ontwerpster Westwood met zeefdruk, veiligheidsspelden en latex aan de slag gaat om uiting te geven aan haar overtuigingen: de boel platbranden om tot iets nieuws te komen. SEX is een plaats waar creatievelingen in de punk scene elkaar treffen, Chrissie Hynde van The Pretenders stond er achter de toonbank, alsook punk-stijlicoon Jordan. Hier ontmoet Steve Jones de toekomstige manager en vormgever van de Pistols, Malcolm McLaren. Zijn bandje The Swankers (ja, die ‘S’ moet er bij) metamorfoseert naar Kutie Jones and His Sex Pistols naar Sex Pistols met McLaren als vergaande invloed in de look en richting van de band, maar Jones en Rotten als muzikaal en lyrisch talent. Weinig mensen zullen de Sex Pistols niet kennen. Alleen is er door de jaren niet veel meer over dan bijna karikaturale weergaven van een beperkt aantal fragmenten. De urgentie en connectie met het leven zoals het toen was, de frustratie en woede, dat zijn we nu een beetje kwijt. Bijgevolg krijgen de Pistols niet altijd het respect dat ze verdienen. Want respect verdienen ze. Een band die eigenlijk niet kan spelen met een zanger die eigenlijk niet kan zingen, heeft een blijvende plaats in de muziekgeschiedenis. Wie nu naar een Eminem gaat luisteren, kan best ook eens de Lydon teksten nalezen om aan te voelen wat leefde onder jongeren.
Een band die eigenlijk niet kan spelen met een zanger die eigenlijk niet kan zingen, heeft een blijvende plaats in de muziekgeschiedenis.
In Pistol zien we Anson Boon (1917, The Alienist) als John Lydon, omgedoopt tot Rotten vanwege zijn ‘Brits’ gebit. Nog altijd is Lydon een intelligente en interessante man om naar te luisteren, still angry less loud. Boon zet een bijna perfecte Johnny Rotten neer, vooral de heel specifieke manier waarop Lydon spreekt en kan staren is indrukwekkend. Toby Wallace (Romper Stomper, Baby Teeth) is Steven Jones, Jonesy, die erg te lijden heeft onder zijn zware kindertijd en de verwachtingen die bij het succesvol maken van een band horen. Louis Partridge (Medici, Enola Holmes) is de piepjonge en tragische Sid Vicious. Hij valt ten prooi aan heroine en de beeldmooie maar gestoorde Nancy Spungen (Emma Appleton, The Witcher, The End of the F***ing World). Zelf had ik Spungen nog nooit ‘levend’ gezien, ik kende haar enkel van foto’s, dankzij Pistol voel ik dat ik haar beter ken. Poor lost little girl.
Vivienne Westwood wordt vertolkt door Talulah Riley (twee maal Mrs Elon Musk). Westwood had een duidelijke droom en was nooit het meest plooibare karakter, maar hier zien we (heel af en toe) een wat zorgzamere kant en meer inzicht in haar creatief proces. Ze blijft een originele rebel. Mijn favoriete vertolking in de reeks is Thomas Brodie-Sangster (Love Actually, Maze Runner) die eenvoudigweg Malcolm McLaren *is*. Of McLaren goed of slecht is geweest voor de band is aan de kijker om te beslissen, maar hij liet in elk geval een onuitwisbare indruk na. De samenloop van economische malaise en jeugdige woede leidden tot een creatieve explosie die we nooit meer gezien hebben. Zelfs nu, in een jaar waar alles zogezegd kan en mag, zullen ze deze energie nooit opnieuw kunnen creëeren. More’s the pity.
Conclusie
God Save The Queen. Net in het jaar dat Her Maj zeventig jaar op de troon zit, is hier een heerlijk chaotische herinnering aan haar zilveren jubileum voor vijfentwintig jaar troontjezit. Toevallig is het Rijk in een bijna net zo netelige positie nu als toen. Alleen houden we het nu - jammer genoeg - precies wat netter. Imago is net als ten tijde van de Sex Pistols alles. It is not what you do but how you look whilst you're doing it. Alleen was het ten tijd van de Pistols rauwer, ruiger en veel plezanter. Steek een veiligheidsspeld door je oor, drink een platte pint op kamertemperatuur en laat je meeslepen met Anarchy in the UK. Het zijn zes zalige uurtjes terug in de tijd en een heel knappe tijdsreis bovendien. Danny Boyle geeft een duidelijk beeld van de vastgelopen mastodont Britannia en hoe haar jeugd luid alle heilige huisjes ging intrappen. De Pistols zelf spelen misschien wel de rol van hun leven. We like noise, it's our choice. Now, go on, get pissed. Destroy.
Pro
- Heel straffe vertolkingen
- Soundtrack om 'u' tegen te zeggen
- Combinatie film en archiefbeelden werkt heel goed
Con
- Indien het F-woord een probleem is, misschien u onthouden
- Sid Vicious deed aan verminking en dit, samen met druggebruik, komt vrij grafisch in beeld
9
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
31 mei 2022
Genre
- Biografie
- Musical
Speelduur
50 minuten
Regie
Danny Boyle
Cast
Anson Boon, Toby Wallace, Talulah Riley, Maisie Williams, Thomas Brodie-Sangster, ea
Uitgever
FX / HULU
