Gisteren vond ik op internet zo een meme waarvan je zegt ‘He, nooit op gelet.’: Sinds de jaren zeventig had elk decennium zijn ‘little yellow dude’. In de jaren zeventig was er Woodstock uit de Peanuts comics, daarna Pac-Man, Bart Simpson, SpongeBob en als laatste de Minions. Wat men allemaal niet bedenkt. De stijl van jeans, lengte van rokken, snit van een snor … Van muziekstijl tot ondergoed, tijdsperiodes hebben allemaal eigen karakters, eigen invullingen. Dat kan ook gezegd worden over de vampier, dit creatuur onderging ook al verschillende incarnaties.
Interview with the Vampire is een zevendelige reeks van AMC, dat ons al het razend succesvolle Walking Dead en Fear the Walking Dead bracht (en ook een Rick/Michonne spin-off in de steigers heeft staan). Seizoen twee is ondertussen al bevestigd en zou eventueel rond oktober van dit jaar al op het scherm kunnen zijn.
I hate the sunrise and the reminders it brings
De laatste tien jaar waren het vooral zombies die ‘in’ waren. Maar Nosferatu, de Prins der Duisternis, Vampyr ... welke naam je het beest ook wil geven, is nooit echt weg. Nooit uitgeteld, hooguit een paar jaar in een diepe slaap om terug op kracht te komen. Hij wacht, met het geduld dat enkel uit een eeuwigheid aan tijd kan komen. Zijn moment komt immers altijd terug. Straks is er Renfield, waarin Nicolas Cage ons Dracula brengt. Vorig jaar was er Dracula, waarin Claes Bang ons … Dracula bracht! De driedelige BBC-reeks met Bang heb ik erg graag gezien. Het was voor kijkers een geval van ‘Ik ben er helemaal weg van.’ of ‘Ik kan het niet uitstaan.’ zonder veel middenweg. Ik was er zelf weg van. Maar, Dracula moet niet met álle aandacht gaan lopen. Er zijn nog kinderen van de nacht.
Bram Stoker en zijn Dracula waren niet het eerste vampierverhaal, maar wel het eerste dat er lust en passie bij inbracht. Voor het eerst werd vampirisme niet enkel een gevaar of vloek, maar iets met meer dimensie (in het midden latend of die dimensies krankzinnig zijn of niet). In 1922 kwam Nosferatu naar het zilveren scherm en daar is hij niet echt meer weggeweest. Hammy Hammer horror in de seventies, pijnlijk coole vamps in The Hunger van 1983, de opulente verfilming van Stoker’s Dracula in 1992 ... Ik heb ze allemaal gezien, maar mijn ‘formatieve’ vampieren waren Tom Cruise en Brad Pitt in de originele Interview with the Vampire (1994). Net zoals er een hele generatie is wiens basisvampier Edward Cullen is. Tja. Al kan ik niet echt veel kritiek geven, want noch Tom, noch Brad waren - met jaren om op terug te blikken - echt geschikt voor het materiaal. Een tweede kans op televisie? Don’t mind if I do!
Once you put it out there, théy decide what it is
Er is iets aan de broeierigheid van het Amerikaanse Zuiden en de decadentie van steden gebouwd op het onnoemelijke leed van slavernij, dat altijd goed klikte met de lorre van de vampier. Plezier en pijn liggen dicht bij elkaar. Het mysterieuze van creoolse voodoo, waar de dood er nooit als permanent kan gezien worden, maar als constante metgezel. Dat is zeker onderdeel van het succes van Anne Rice’s boeken, met op kop Interview with the Vampire. Het verhaal van Louis de Pointe du Lac, die zijn geschiedenis uit de doeken doet aan journalist Daniel Molloy. Het originele verhaal loopt van de late achttiende eeuw in Louisiana tot het New York van de nineties, met een aantal stops rondom de wereld. De bedoeling van Louis is een soort testament opmaken. Hij is moe en hij wenst een waarschuwing achter te laten voor wie onsterfelijkheid zou nastreven.
Voor de televisieserie heeft men de tijd aangepast. Ons verhaal begint in het Dubai van 2022, compleet met covid. Het verhaal van Louis de Pointe du Lac begint in 1901. De kleine aanpassing van tijdskader is een heel goed idee. De Pointe du Lac is een creool, wat in bepaalde stukken van de wereld zoveel wil zeggen als gemengd Afrikaans en Europees. Zijn voorvaderen hadden een suikerplantage, wat de familie een mooi fortuin had opgeleverd en in steden als New Orleans binnen bepaalde wijken een luxueus bestaan gaf. Helaas richtte Louis’ vader het bedrijf ten gronde en wanneer we de Pointe ontmoeten, houdt hij zijn moeder, zus en broer in comfort door een heel ander soort bezigheden. Binnen de stad is er de wijk Storyville, waar blank en creool een wankel evenwicht hebben door het aanbieden en afnemen van diensten rond gokken, drinken en prostitutie. Louis heeft een aantal winkeltjes, maar zijn groot geld komt uit de meisjes van plezier. De blanke zakenlui en politici die maar al te graag meegraaien in wat Louis opbrengt, laten geen kans onbenut om in te peperen hoe minderwaardig hij is. Voor het goed van zijn familie ondergaat de jonge man het spel. Ondertussen worstelt hij met - in zijn woorden - ‘onnatuurlijke’ verlangens: Zijn homoseksualiteit, wat op dat moment nog zware gevangenisstraffen draagt.
I’ve seen death over and over again. It’s boring.
Louis’ broer Paul is een jongen die mentaal vaker en vaker in de problemen komt. Hij zegt Gods stem te horen door vogels in zijn hoofd. Na een confrontatie tussen de broers over de goddeloosheid van wat Louis’ business inhoudt, valt het oog van Lestat de Lioncourt op Louis. De Lioncourt is een enigmatische Fransman, met een kennelijk eindeloos fortuin, die verliefd werd op de sfeer van New Orleans. Lestat ziet in Louis een ideale compagnon voor de eeuwigheid en ‘keert’ hem: Leegbloeden tot net voor de dood en het bloed van je maker drinken. Louis is nu ook een vampier. Hierna volgt het verhaal van twee volledig verschillende mannen en hun onbreekbare band. Lestat: Hedonistisch en met een bijna compleet verloren menselijkheid. Louis: Een man die nog veel banden met de echte wereld heeft en die zich moeilijk kan verzoenen met de gruwel van zijn partner, maar tegelijk zijn hart aan hem verloren is. Later komt daar nog de piepjonge Claudia bij. Zij is een meisje dat door Louis gered werd, maar tegelijk veroordeeld tot een leven gevangen in het lichaam van een kind. In het Dubai van vandaag krijgt een journalist het hele verhaal te horen. Opnieuw. Want vijftig jaar voordien kruisten de paden van Daniel Molloy en Louis de Pointe du Lac zich ook al eens.
Rolin Jones (Perry Mason, The Exorcist) heeft Interview with the Vampire op een indrukwekkende manier naar het scherm gebracht. De aanpassing van periode is een heel goede move gebleken. Het geeft een heel andere kleuring en nuance aan het leven van de jonge Louis voor zijn transformatie. De ingehouden woede van een heel jong leven, het plotse bezitten van onvoorstelbare kracht maar genoeg menselijke herinneringen om toch in tweestrijd te zitten … Het geeft het personage een complexiteit waarin weinig vampieren hem zijn voorgegaan. Jacob Anderson (Grey Worm uit Game of Thrones) stopt een enorme emotie in zijn Louis. Hij toont ook dat na bijna honderd jaar zelfs de Pointe een stuk kouder is geworden. Het testament, de waarschuwing, die hij aan Molloy wil dicteren, toont een laatste intense poging om toch nog iets ‘correct’ te doen. Eric Bogosian is de voldoende cynische maar geïntrigeerde Molloy. Bogosian zagen we al in Billions en Succession, hij is een perfect klankbord voor Louis (en wat klinkt deze man hier ongelofelijk als Anthony Bourdain! Maar dat terzijde.). Australiër Sam Reid is de monsterlijk charmante Lestat de Lioncourt. Door bijna tweehonderd jaar op aarde niet alleen een man met bijna onvoorstelbare krachten, maar ook iemand die mensen als niets meer dan ‘vlees’ ziet. Een man die af en toe ‘extravagant’ durft te zijn in zijn moorden. Een man wiens enige zwaktepunt zijn compagnon lijkt te zijn. Het is onmogelijk om niet tegelijk gecharmeerd te zijn en walging te voelen voor de Lioncourt, hij is net als de andere hoofdpersonages een echt karakter met veel dimensies geworden. Bailey Bass (Avatar: The Way of Water, Avatar 3) als veertienjarige Claudia is een plezier om aan het werk te zien: De initiële kinderlijkheid en overkill, de realisatie van het vastzitten in een eeuwig kinderlijk uiterlijk en het soortelijk vrede vinden in haar lot. Deze Claudia is een integraal onderdeel van de dynamiek tussen de hoofdpersonages. Assad Zaman, Chris Stack, Kalyne Coleman, John DiMaggio en Maura Grace Athari ronden een uitstekende cast af.
Interview with the Vampire is een zevendelige reeks van AMC, dat ons al het razend succesvolle Walking Dead en Fear the Walking Dead bracht (en ook een Rick/Michonne spin-off in de steigers heeft staan). Seizoen twee is ondertussen al bevestigd en zou eventueel rond oktober van dit jaar al op het scherm kunnen zijn.
I hate the sunrise and the reminders it brings
De laatste tien jaar waren het vooral zombies die ‘in’ waren. Maar Nosferatu, de Prins der Duisternis, Vampyr ... welke naam je het beest ook wil geven, is nooit echt weg. Nooit uitgeteld, hooguit een paar jaar in een diepe slaap om terug op kracht te komen. Hij wacht, met het geduld dat enkel uit een eeuwigheid aan tijd kan komen. Zijn moment komt immers altijd terug. Straks is er Renfield, waarin Nicolas Cage ons Dracula brengt. Vorig jaar was er Dracula, waarin Claes Bang ons … Dracula bracht! De driedelige BBC-reeks met Bang heb ik erg graag gezien. Het was voor kijkers een geval van ‘Ik ben er helemaal weg van.’ of ‘Ik kan het niet uitstaan.’ zonder veel middenweg. Ik was er zelf weg van. Maar, Dracula moet niet met álle aandacht gaan lopen. Er zijn nog kinderen van de nacht.
Bram Stoker en zijn Dracula waren niet het eerste vampierverhaal, maar wel het eerste dat er lust en passie bij inbracht. Voor het eerst werd vampirisme niet enkel een gevaar of vloek, maar iets met meer dimensie (in het midden latend of die dimensies krankzinnig zijn of niet). In 1922 kwam Nosferatu naar het zilveren scherm en daar is hij niet echt meer weggeweest. Hammy Hammer horror in de seventies, pijnlijk coole vamps in The Hunger van 1983, de opulente verfilming van Stoker’s Dracula in 1992 ... Ik heb ze allemaal gezien, maar mijn ‘formatieve’ vampieren waren Tom Cruise en Brad Pitt in de originele Interview with the Vampire (1994). Net zoals er een hele generatie is wiens basisvampier Edward Cullen is. Tja. Al kan ik niet echt veel kritiek geven, want noch Tom, noch Brad waren - met jaren om op terug te blikken - echt geschikt voor het materiaal. Een tweede kans op televisie? Don’t mind if I do!
Once you put it out there, théy decide what it is
Er is iets aan de broeierigheid van het Amerikaanse Zuiden en de decadentie van steden gebouwd op het onnoemelijke leed van slavernij, dat altijd goed klikte met de lorre van de vampier. Plezier en pijn liggen dicht bij elkaar. Het mysterieuze van creoolse voodoo, waar de dood er nooit als permanent kan gezien worden, maar als constante metgezel. Dat is zeker onderdeel van het succes van Anne Rice’s boeken, met op kop Interview with the Vampire. Het verhaal van Louis de Pointe du Lac, die zijn geschiedenis uit de doeken doet aan journalist Daniel Molloy. Het originele verhaal loopt van de late achttiende eeuw in Louisiana tot het New York van de nineties, met een aantal stops rondom de wereld. De bedoeling van Louis is een soort testament opmaken. Hij is moe en hij wenst een waarschuwing achter te laten voor wie onsterfelijkheid zou nastreven.
Het verhaal van Louis de Pointe du Lac, die zijn geschiedenis uit de doeken doet aan journalist Daniel Molloy.
Voor de televisieserie heeft men de tijd aangepast. Ons verhaal begint in het Dubai van 2022, compleet met covid. Het verhaal van Louis de Pointe du Lac begint in 1901. De kleine aanpassing van tijdskader is een heel goed idee. De Pointe du Lac is een creool, wat in bepaalde stukken van de wereld zoveel wil zeggen als gemengd Afrikaans en Europees. Zijn voorvaderen hadden een suikerplantage, wat de familie een mooi fortuin had opgeleverd en in steden als New Orleans binnen bepaalde wijken een luxueus bestaan gaf. Helaas richtte Louis’ vader het bedrijf ten gronde en wanneer we de Pointe ontmoeten, houdt hij zijn moeder, zus en broer in comfort door een heel ander soort bezigheden. Binnen de stad is er de wijk Storyville, waar blank en creool een wankel evenwicht hebben door het aanbieden en afnemen van diensten rond gokken, drinken en prostitutie. Louis heeft een aantal winkeltjes, maar zijn groot geld komt uit de meisjes van plezier. De blanke zakenlui en politici die maar al te graag meegraaien in wat Louis opbrengt, laten geen kans onbenut om in te peperen hoe minderwaardig hij is. Voor het goed van zijn familie ondergaat de jonge man het spel. Ondertussen worstelt hij met - in zijn woorden - ‘onnatuurlijke’ verlangens: Zijn homoseksualiteit, wat op dat moment nog zware gevangenisstraffen draagt.
I’ve seen death over and over again. It’s boring.
Louis’ broer Paul is een jongen die mentaal vaker en vaker in de problemen komt. Hij zegt Gods stem te horen door vogels in zijn hoofd. Na een confrontatie tussen de broers over de goddeloosheid van wat Louis’ business inhoudt, valt het oog van Lestat de Lioncourt op Louis. De Lioncourt is een enigmatische Fransman, met een kennelijk eindeloos fortuin, die verliefd werd op de sfeer van New Orleans. Lestat ziet in Louis een ideale compagnon voor de eeuwigheid en ‘keert’ hem: Leegbloeden tot net voor de dood en het bloed van je maker drinken. Louis is nu ook een vampier. Hierna volgt het verhaal van twee volledig verschillende mannen en hun onbreekbare band. Lestat: Hedonistisch en met een bijna compleet verloren menselijkheid. Louis: Een man die nog veel banden met de echte wereld heeft en die zich moeilijk kan verzoenen met de gruwel van zijn partner, maar tegelijk zijn hart aan hem verloren is. Later komt daar nog de piepjonge Claudia bij. Zij is een meisje dat door Louis gered werd, maar tegelijk veroordeeld tot een leven gevangen in het lichaam van een kind. In het Dubai van vandaag krijgt een journalist het hele verhaal te horen. Opnieuw. Want vijftig jaar voordien kruisten de paden van Daniel Molloy en Louis de Pointe du Lac zich ook al eens.
Louis heeft als personage een complexiteit waar weinig vampieren hem in zijn voorgegaan.
Rolin Jones (Perry Mason, The Exorcist) heeft Interview with the Vampire op een indrukwekkende manier naar het scherm gebracht. De aanpassing van periode is een heel goede move gebleken. Het geeft een heel andere kleuring en nuance aan het leven van de jonge Louis voor zijn transformatie. De ingehouden woede van een heel jong leven, het plotse bezitten van onvoorstelbare kracht maar genoeg menselijke herinneringen om toch in tweestrijd te zitten … Het geeft het personage een complexiteit waarin weinig vampieren hem zijn voorgegaan. Jacob Anderson (Grey Worm uit Game of Thrones) stopt een enorme emotie in zijn Louis. Hij toont ook dat na bijna honderd jaar zelfs de Pointe een stuk kouder is geworden. Het testament, de waarschuwing, die hij aan Molloy wil dicteren, toont een laatste intense poging om toch nog iets ‘correct’ te doen. Eric Bogosian is de voldoende cynische maar geïntrigeerde Molloy. Bogosian zagen we al in Billions en Succession, hij is een perfect klankbord voor Louis (en wat klinkt deze man hier ongelofelijk als Anthony Bourdain! Maar dat terzijde.). Australiër Sam Reid is de monsterlijk charmante Lestat de Lioncourt. Door bijna tweehonderd jaar op aarde niet alleen een man met bijna onvoorstelbare krachten, maar ook iemand die mensen als niets meer dan ‘vlees’ ziet. Een man die af en toe ‘extravagant’ durft te zijn in zijn moorden. Een man wiens enige zwaktepunt zijn compagnon lijkt te zijn. Het is onmogelijk om niet tegelijk gecharmeerd te zijn en walging te voelen voor de Lioncourt, hij is net als de andere hoofdpersonages een echt karakter met veel dimensies geworden. Bailey Bass (Avatar: The Way of Water, Avatar 3) als veertienjarige Claudia is een plezier om aan het werk te zien: De initiële kinderlijkheid en overkill, de realisatie van het vastzitten in een eeuwig kinderlijk uiterlijk en het soortelijk vrede vinden in haar lot. Deze Claudia is een integraal onderdeel van de dynamiek tussen de hoofdpersonages. Assad Zaman, Chris Stack, Kalyne Coleman, John DiMaggio en Maura Grace Athari ronden een uitstekende cast af.
Conclusie
Interview with the Vampire is een serie die het bronmateriaal overstijgt. Hier krijgt de kijker een inzicht in de complexiteit van een bovennatuurlijk bestaan. Een concept waar iedereen wel eens over zou gedroomd hebben, maar wie zou deze prijs willen betalen? Is er vrede mee te maken of is men gedoemd monsterlijker te worden naargelang de tijd verder tikt? De gekozen historische periode en locatie geven een rijk toneel voor het verhaal van twee onsterfelijke geliefden, verbonden met een onbreekbare draad, maar op een compleet andere plaats op het te volgen pad. De broeierige sfeer, de vreemde positie van een creoolse man in een Zuiderse grootstad ... In tegenstelling tot de vrij karikaturale figuren uit de originele film en het boek aan de basis, volgt de kijker hier figuren van vlees en andermans bloed. Een sterke prestatie wanneer we het hebben over een de facto monster. De chemie tussen de hoofdrolspelers is on point, het verhaal is nooit voorspelbaar. Het is bij momenten wel vrij gruwelijk, vooral als Lestat of Claudia wat ‘extravagant’ doet, maar het is nu eenmaal een vampierhistorie. Dit was een heel aangename verrassing en ik ben erg benieuwd naar deel twee. Zeker kijken!
Pro
- De chemie tussen de cast is zo goed
- Verhaal overstijgt zijn bronmateriaal
Con
- Kan gewelddadig zijn
8.5
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
22 oktober 2022
Genre
- Fantasie
- Horror
- Thriller
Speelduur
58 minuten
Regie
Rolin Jones
Cast
Sam Reid, Jacob Anderson, Baley Bass, Eric Bogosian, …
Uitgever
AMC
