Grootmoederlijk probleem: collocatie?

[Squidward]

Grootmoeder is 94. Tot 10 jaar terug had zij een partner en haar dochter maar zowel hij als mijn moeder zijn overleden.
Ik heb al sinds ik geen ‘kindje-kindje’ meer ben bijna geen contact met haar.

Het probleem dat zich stelt is dat zij in Gent zit en ik in Kortrijk. Ze woont in een sociaal bejaardenflatje en ze krijgt alle hulp waar ze recht op heeft. *Tenminste* dat zegt ze toch. Maar dat is dus totaal niet waar. Ze betaalt zélf (dus het is niet ik die zeg ‘dat kost teveel, dat betaal ik niet’) voor warme maaltijden, verzorging, verpleging en een poetsvrouw. Wat doet ze nu ook al twee jaar sinds mama gestorven is: ze laat het personeel niet binnen of is gemeen (maar echt geméén tot tranen toe) als er eentje toch binnenkomt en haar warme maaltijden verstopt ze. Ze eet een bruin brood met choco of confituur op een week. Op een week, dat is dus echt dagelijks heel weinig eten.
Toen mijn moeder er nog was, kwam die haar de vrijdag halen voor heel het weekend. Dat is voor ons geen optie.

Nu doet de zorgmaatschappij moeilijk. Ik begrijp dat wel, voor hun personeel is het écht niet te doen om hun werk te doen. De oplossing zou een woonzorgcentrum zijn. Op zijn allerminst zouden haar frequente valpartijen makkelijker opgelost worden. Ze heeft een noodknop maar gebruikt hem ook niet. Ze bonkt op de meubelen tot een gebuur hulp komt brengen.

Probleem is: zij wil niet naar een WZC en haar dokter steunt haar hier in. Hij zegt ‘ze is op haar einde, ik respecteer haar wensen’. Maar ze kan zo nog vijf jaar op haar einde zijn. Mentaal is ze nog heel scherp in dat ze perfect weet waarover en tegen wie wat te vertellen om de indruk te wekken dat ze het dit keer wel begrepen heeft en meewerkt.

Ik kan niet zeggen dat ik van mijn grootmoeder hou, maar daarmee wil ik natuurlijk ook niet dat ze zit te kreperen op bruin brood. Maar ik heb geen zeggingschap over haar dus haar nee is nee. Ik begrijp langs de ene kant dd dokter maar ze kan echt wel honderd worden en dit zijn geen leefomstandigheden.
Ik moet ook niet zeggen WZC in Kortrijk, na 94 jaar Gent gaat dat echt niet lukken.

Nu hoor ik dat collocatie eventueel een mogelijkheid is. Maar daar zit ik dus met mijn groot probleem: als ik daarvoor kies - en ik weet echt maar de basics dus geen idee hoe haalbaar het is - dan is de verzorging misschien wel ‘makkelijker’ maar ze zal des duivels zijn. En dan bedoel ik ook des duivels. Maar als ik bij de dokter zijn advies blijft… dan zit ze in een vuil flatje met eten verstopt en nul verzorging.

Mocht dit twintig jaar eerder zijn, ik probeerde een therapeut voor haar te vinden want ze zit duidelijk vast in een halve droomwereld van van verleden en het verlangen ‘naar Jeezeke’ te gaan maar aan 94? Wat moet ik er mee doen?

 

[Likes]

Voor een collocatie moet er een psychisch probleem zijn en dat blijkt niet uit je verhaal

 

[Tonerider]

Volwassen vrouw en de dokter steunt haar: laten doen en u bezig houden met uw eigen zorgen. Als ze slim genoeg is om de dokter of anderen te misleiden, is ze nog clever genoeg om te weten wat ze doet. Dan is het haar keuze.
Hou u met uzelf bezig, daar heb je al genoeg aan. En luister wat naar de muziek van uwe vent. Hij heeft smaak.

 

[Heroixx]

Volwassen vrouw en de dokter steunt haar: laten doen en u bezig houden met uw eigen zorgen. Als ze slim genoeg is om de dokter of anderen te misleiden, is ze nog clever genoeg om te weten wat ze doet. Dan is het haar keuze.
Hou u met uzelf bezig, daar heb je al genoeg aan. En luister wat naar de muziek van uwe vent. Hij heeft smaak.

Laten we deze naïeve onzin en gezever negeren.

Verder, indien haar eigen gezondheid en welzijn in het gevaar komt kan je via het vredegerecht een bewindvoerder laten aanstellen (over de persoon en/of goederen). De huisarts zou haar in principe moeten kunnen bijstaan, indien hij dit niet doet kan je beter ten rade gaan bij een andere huisarts.

 

[Muscleduck]

Ik ben geen dokter, maar het klinkt alsof uw grootmoeder misschien frontotemporale dementie krijgt. Daardoor kunnen mensen echt zeer gemeen worden. Haar dokter is waarschijnlijk al decennia lang dezelfde. Ik zou proberen een 2e mening te krijgen bij een andere dokter die een frisse kijk kan brengen. Wat je misschien kan doen is haar proberen overtuigen van in kortverblijf te gaan in een rusthuis. Misschien bevalt het haar en wil ze blijven. Dagverzorging is misschien ook een optie. Dan zit ze overdag toch al ergens waar men haar in de gaten kan houden.

 

[Squidward]

Ik ben geen dokter, maar het klinkt alsof uw grootmoeder misschien frontotemporale dementie krijgt. Daardoor kunnen mensen echt zeer gemeen worden. Haar dokter is waarschijnlijk al decennia lang dezelfde. Ik zou proberen een 2e mening te krijgen bij een andere dokter die een frisse kijk kan brengen. Wat je misschien kan doen is haar proberen overtuigen van in kortverblijf te gaan in een rusthuis. Misschien bevalt het haar en wil ze blijven. Dagverzorging is misschien ook een optie. Dan zit ze overdag toch al ergens waar men haar in de gaten kan houden.

Het is inderdaad al 35 jaar dezelfde huisarts. De partner van mijn grootmoeder had een hernia maar was panisch voor een ziekenhuis. Die dokter liet dat gewoon toe. In zijn laatste tien jaar lag die man quasi woordeloos in een bed, aan het aftakelen. Hij is uiteindelijk gestorven aan een uitgezaaide kanker met een dokter die niets zei behalve ‘het is zijn wens’.
Ik weet niet hoever de ‘duty of care’ van een huisdokter gaat en van dwang kan denk ik geen sprake zijn maar in hoever mag hij meegaan in iemand die zichzelf in essentie ‘dood verwaarloosd’.

Mijn moeder heeft in het jaar voor haar dood een andere dokter laten komen. Grootmoeder heeft zich als een kleuter gezet: armen op elkaar, lippen op elkaar en geen gram medewerking. Ik weet dat ik haar - los van effectief opheffen en dragen - niet uit haar huis ga krijgen, ook niet voor dagzorg. De verzorging mag haar voeten wassen, al de rest claimt ze zelf te doen maar doet ze dus niet.

* Het is dus nog maar van april 2020 dat in als laatste familielid overblijf maar ik heb dus geen zeggingschap over haar, ze is mentaal bij genoeg dat hoe slecht ze ook bezig is alles nog steeds kan gezet worden op ‘het is haar keuze’.
De dokter wil zelfs geen lichte antidepressiva voorschrijven (niet dat ze die zou nemen maar ze zit mijns inziens toch ook in een depressie).

Dit is alsof iemand je de verantwoordelijkheid over een kleuter geeft maar je armen achter je rug gebonden heeft.

 

[Polle32]

Een gedwongen opname is een beschermingsmaatregel. Ik lees niet dat uw grootmoeder een gevaar vormt voor zichzelf of anderen, hoe tragisch de situatie ook is.

Je hebt voor de "gewone" procedure een medisch getuigschrift nodig en het is dan aan de vrederechter om te beslissen. Voor accute situaties is het de pdk die initieert (en het parket is daar meestal niet al te welwillend in).

Ik vrees dat een collocatie hier geen oplossing kan bieden hoor.

 

[Mulan]

Gedwongen opname of collocatie

Gedwongen opname (soms collocatie genoemd) is bedoeld als beschermingsmaatregel. Wie een gevaar vormt voor zichzelf of voor anderen kan tot opname in een psychiatrische afdeling gedwongen worden.

www.vlaanderen.be

Het is idd geen optie in dit geval.
Wat zegt de sociale dienst van de zorgmaatschappij als concrete oplossing?

Want enkel "ze zou beter naar een rvt gaan" is ook geen uitgewerkt zorgplan natuurlijk...

 

[Tonerider]

Laten we deze naïeve onzin en gezever negeren.

Verder, indien haar eigen gezondheid en welzijn in het gevaar komt kan je via het vredegerecht een bewindvoerder laten aanstellen (over de persoon en/of goederen). De huisarts zou haar in principe moeten kunnen bijstaan, indien hij dit niet doet kan je beter ten rade gaan bij een andere huisarts.

bedankt voor uw vriendelijke post naar mij toe. Heel volwassen.

Anyway, mijn post was met Squid in gedachte en hoe ze er zelf bijloopt. Dit is een gevecht dat ze (nu) niet moet aangaan. Zeker niet voor een familielid waar amper een band mee is en die niet direct de meest liefdevolle persoon lijkt.
Squid moet nu in de eerste plaats aan haarzelf denken.

 

[JPV]

Laten we deze naïeve onzin en gezever negeren.

Verder, indien haar eigen gezondheid en welzijn in het gevaar komt kan je via het vredegerecht een bewindvoerder laten aanstellen (over de persoon en/of goederen). De huisarts zou haar in principe moeten kunnen bijstaan, indien hij dit niet doet kan je beter ten rade gaan bij een andere huisarts.

Probleem is natuurlijk dat een voorlopige bewindvoerder geen zeggenschap heeft om iemand naar een rusthuis te sturen. Moreel heb je dan natuurlijk wel al een argument om te zeggen: "oma, je kan het zelf niet meer alleen", maar of dat indruk zal maken...

Verder lijkt het me idd beter dat Squidward even met haar eigen problemen bezig is, niet met iemand die onwillig is.

 

[Heroixx]

Sorry dat ik niet op de hoogte ben van persoonlijke problemen van forumgebruikers die om hulp vragen

Veel sterkte, en succes.

 

[515]

Bpost Gent. Djeeeeezes.
Mijn grootmoeder ligt nu dus in de kliniek tot er plaats is in een WZC. Haar pensioen kwam nog ouderwets met de postbode.
Voor de zomer, toen ze al een paar keer gevallen was, is ze mee geweest naar het postkantoor om een rekening te openen. Dit was *op aanraden van Bpost*
Nu ligt ze in de kliniek maar haar huisje is er wel nog en rekeningen blijven komen. Omdat we het pensioen van deze maand daarvoor nodig hebben, zijn we al twee weken bezig met Bpost. Storten op die gemaakte rekening. Geen probleem! Tot we eergisteren kijken en er staat ‘nummer niet erkend’. (Zonder enige communicatie van post)
Ok, wij naar Gent.
“Ah neen. Storten op die rekening kan niet.”
Maar ze was *bij ons* om te tekenen toen we *hier* die rekening openden. Ik heb een volmacht. Ik heb haar identiteitskaart. Uw eigen klantendienst zei dat dit kon.
“Ah neen. Ze moet *hier* zijn en *live* tekenen of het gaat niet”
Ze ligt in de kliniek aan een baxter. Gaat u mee tot ginder?
“Ah neen. Dat mag niet van mijn baas”
Wat moeten we dan doen om aan haar pensioen te geraken?
“Ze moet naar hier komen”

Zij zit maandelijks toch aan een €500 rekeningen. En die aanmaningen en kosten voor laattijdigheid komen potverdomme heel snel. Dus om haar niet op kosten te jagen, hebben we alles betaald. Hetgeen ons nu zelf wel in behoorlijk nauwe schoentjes *weer* brengt. Vanaf januari is ons beloofd dat het zal nagekeken worden. Voor december gaan ze zien wat gedaan kan worden.

Is ze toch nog bijgedraaid (na wat extra valpartijen)?
Hopelijk komt het nu allemaal in orde!

 

[Squidward]

Is ze toch nog bijgedraaid (na wat extra valpartijen)?
Hopelijk komt het nu allemaal in orde!

Ze ligt na een laatste valpartij in het ziekenhuis. Er is niks ‘mis’ maar het is in afwachting van een WZC. Ze is zelf tot die keuze gekomen maar ik denk dat ze er nu spijt van heeft. In het ziekenhuis lappen ze haar steeds op (vanzelfsprekend) en zij wil gewoon bij man en dochter zijn. Dus is ze daar nu gelijk een duivel in een wijwatervat.
Ik vind het op zich jammer voor haar, maar ik beslis niet over leven en dood (ik mag niet van thuis )

 

[515]

Ze ligt na een laatste valpartij in het ziekenhuis. Er is niks ‘mis’ maar het is in afwachting van een WZC. Ze is zelf tot die keuze gekomen maar ik denk dat ze er nu spijt van heeft. In het ziekenhuis lappen ze haar steeds op (vanzelfsprekend) en zij wil gewoon bij man en dochter zijn. Dus is ze daar nu gelijk een duivel in een wijwatervat.
Ik vind het op zich jammer voor haar, maar ik beslis niet over leven en dood (ik mag niet van thuis )

Damn.
Ik hoopte dat ze zelf tot inzicht was gekomen en het WZC zag zitten of zoiets.
Ik hoop dat ze wat kan aarden in het WZC als ze daar binnengeraakt.
Kan me niet voorstellen zo mijn laatste dagen te moeten doorbrengen of als kleinkind zo aan de zijlijn moeten toe te kijken.

 

[kingjulie]

Ik hoop dat als ik 90+ ben en dwars/ambetant doe dat daarmee niet ineens besloten zou worden dat ik wilsonbekwaam ben. Niet naar een woonzorg centrum willen is geen teken van mentale ziekte he.

 

[515]

Ik hoop dat als ik 90+ ben en dwars/ambetant doe dat daarmee niet ineens besloten zou worden dat ik wilsonbekwaam ben. Niet naar een woonzorg centrum willen is geen teken van mentale ziekte he.

Maar ik las dat ze geregeld valt en zichzelf niet verzorgt enzovoort ook.

 

[Squidward]

Ik hoop dat als ik 90+ ben en dwars/ambetant doe dat daarmee niet ineens besloten zou worden dat ik wilsonbekwaam ben. Niet naar een woonzorg centrum willen is geen teken van mentale ziekte he.

Het grote probleem is haar pertinente weigering om te eten. Ze krijgt warme maaltijden maar ze stopt die gewoon in haar kast. Er stonden er twaalf toen de poetsvrouw dacht van ‘ik ga anders de gewassen handdoeken toch eens opbergen’. Ze vraagt aan ons een brood en een pot confituur en daar doet ze twee weken mee. We hebben haar kast en frigo gevuld (binnen de redelijkheid maar met voldoende om zonder veel moeite elke dag toch twee maaltijden te hebben, als ze de warme dan toch niet wou) Ik heb bijna alles (wat geen blik of bokaal was) moeten weggooien.
De poetsvrouw laat ze ondertussen niet meer binnen, de verzorging mag haar rug wassen en vliegt dan buiten. Die meisjes geven aan hun werk niet te kunnen doen.
Als ze valt, drukt ze niet op haar paniekknop. Het is dankzij haar bovenbuur dat ze steeds gevonden is.
Het is niet dat ik haar haar huisje niet gun of zelfs dat ze 100 jaar zou worden. En zoals ik soms vermeld is het een heks van een mens. Maar dan nog moet ze niet zitten verhongeren in het vuil. Dan vind ik wel dat ik recht heb om in te grijpen.

 

[kingjulie]

Maar ik las dat ze geregeld valt en zichzelf niet verzorgt enzovoort ook.

Moeten mensen dan gedwongen worden zich te verzorgen?
Moeten wij beslissen wanneer iemand te vaak valt?
Is vallen en sterven geen rationele keuze die iemand kan maken?

Ik huiver bij de gedachte dat iemand je wilsbekwaamheid kan overnemen omdat je geen zin hebt je te verzorgen. Bij gediagnoseerde dementie heb ik daar minder issues mee, dan kan je vaststellen dat iemand zijn wilsbekwaamheid weg/verminderd is.

 

[Woodster]

Moeten mensen dan gedwongen worden zich te verzorgen?
Moeten wij beslissen wanneer iemand te vaak valt?
Is vallen en sterven geen rationele keuze die iemand kan maken?

Ik huiver bij de gedachte dat iemand je wilsbekwaamheid kan overnemen omdat je geen zin hebt je te verzorgen. Bij gediagnoseerde dementie heb ik daar minder issues mee, dan kan je vaststellen dat iemand zijn wilsbekwaamheid weg/verminderd is.

Wijze woorden. 't Is toch niet omdat iemand 94 is dat ze geen eigen keuzes meer mag maken, ook al zijn ze destructief voor zichzelf? Gedwongen opname is alleszins zelden een oplossing. Niet voor alcoholisten, niet voor personen met anorexia, waarschijnlijk ook niet voor meke's van 94 die hunkeren naar het einde.

Ik wens die mevrouw vooral iemand toe waar ze haar verhaal eens tegen kan doen, iemand die er gewoon is en naar haar luistert ongeacht welke keuzes ze nog maakt.

 

[Muscleduck]

Het grote probleem is haar pertinente weigering om te eten. Ze krijgt warme maaltijden maar ze stopt die gewoon in haar kast. Er stonden er twaalf toen de poetsvrouw dacht van ‘ik ga anders de gewassen handdoeken toch eens opbergen’. Ze vraagt aan ons een brood en een pot confituur en daar doet ze twee weken mee. We hebben haar kast en frigo gevuld (binnen de redelijkheid maar met voldoende om zonder veel moeite elke dag toch twee maaltijden te hebben, als ze de warme dan toch niet wou) Ik heb bijna alles (wat geen blik of bokaal was) moeten weggooien.
De poetsvrouw laat ze ondertussen niet meer binnen, de verzorging mag haar rug wassen en vliegt dan buiten. Die meisjes geven aan hun werk niet te kunnen doen.
Als ze valt, drukt ze niet op haar paniekknop. Het is dankzij haar bovenbuur dat ze steeds gevonden is.
Het is niet dat ik haar haar huisje niet gun of zelfs dat ze 100 jaar zou worden. En zoals ik soms vermeld is het een heks van een mens. Maar dan nog moet ze niet zitten verhongeren in het vuil. Dan vind ik wel dat ik recht heb om in te grijpen.

Nu ze toch in het ziekenhuis ligt is het misschien een goed idee om een katz schaal te laten opmaken.