ugar
Well-known member
Laaiend positieve review in De Standaard vandaag
www.standaard.be
‘Dune: part two’ : hiervoor is cinema uitgevonden
Net als het eerste deel is ook Dune: part two geen perfecte film. Wel maakt regisseur Denis Villeneuve weer kunst voor het brede publiek. Een levenslijn voor het grote scherm.
www.standaard.be
yode92
Well-known member
Wat zijn "goeie" rijen voor in Brussel?Deftige plaatsen Imax zijt ge er wschlk al wel aan voor demoeite. Toch zeker Brussel. Ik zak maar af naar Antwerpen waar ik toch nog in het midden kan zitten
Nog nooit geweest
Serieuze twijfels hier. Ik vond de eerste film zowat over de hele lijn bijzonder matig en begrijp nog altijd niet waarom die zo de hemel wordt ingeprezen. De reviews zijn nu weer laaiend, dus ergens wel benieuwd of ik dit keer wel mee zal zijn met de hype, maar tegelijk geen zin om weer naar buiten te stappen met het gevoel van "was dit het nu?".
FreakyJP
Redacteur
Gisteren de IMAX-marathon gedaan. Man, wat een ervaring!
Ik denk dat ik de eerste film nog net iets beter vind dan de tweede, maar uiteindelijk zijn ze niet los te koppelen van elkaar en als totaalpakket is dit gewoon een onvergetelijke trip. Hopelijk kan Villeneuve zijn derde deel tot leven brengen, want het einde zadelt je echt op met een honger naar meer.
Het enige dat wat minder was, was dat mijn vrouw achteraf aan het klagen was wat er allemaal ontbrak uit het boek (dat ze net had gelezen in voorbereiding op gisterenavond)
Ik denk dat ik de eerste film nog net iets beter vind dan de tweede, maar uiteindelijk zijn ze niet los te koppelen van elkaar en als totaalpakket is dit gewoon een onvergetelijke trip. Hopelijk kan Villeneuve zijn derde deel tot leven brengen, want het einde zadelt je echt op met een honger naar meer.
Het enige dat wat minder was, was dat mijn vrouw achteraf aan het klagen was wat er allemaal ontbrak uit het boek (dat ze net had gelezen in voorbereiding op gisterenavond)
Ik snap niet dat mensen dé cinemaervaring van het decennium maar "meh" vinden. Ik kan er echt niet bij.
Dr. Sheldon Cooper
Well-known member
2.99 op Amazon Prime of Apple TV.
Nog even reclame maken voor de JustWatch app. Heel handig
In verband met de eerste film:
- matig verhaal, o.a. door te veel te willen vertellen in te weinig tijd. Daardoor zijn sommige plottwists totaal ongeloofwaardig, leef je maar moeilijk mee met personages, ... en tegelijk had ik bij het einde van het film het gevoel dat het verhaal dan pas echt begon*
- een aantal van de meest eendimensionale, stereotiepe zwart-wit personages die ik het afgelopen decennium op het witte doek heb gezien. En ik heb alle Marvel-films gezien, dus dat zegt wel wat.*
- een aantal matige acteerprestaties (Jason Momoa, looking at you)
- een aantal vechtscenes die eerder lachwekkend dan episch waren
- muziek die zo over the top bombastisch was, dat het eerder stoorde dan dat het flauwe plotmomenten maskeerde
Ja, qua beeld zag het er heel goed uit, en ja, het is all-in-all een waanzinnig bombastische cinemaervaring. Maar een goeie film?
* Het is al meer dan 15 jaar geleden dat ik het boek heb gelezen, en daar is bvb Harkonnen ook zeer zwart-wit, maar kreeg in mijn herinnering wel véél meer diepgang en geloofwaardigheid dan hier in de film. De plottwists in het boek vallen wel goed, gewoon omdat het boek de tijd neemt om op te bouwen naar die plottwists. Die opbouw ontbreekt quasi volledig in de film.
Als ik mijn ergernissen hier nu lees, denk ik dat ik best wegblijf uit de cinema voor deel 2
yode92
Well-known member
Ik kan mij dus totaal niet vinden in je bullets over de eerste film. Lijkt vooral een smaak dingetje te zijn dan.In verband met de eerste film:
- matig verhaal, o.a. door te veel te willen vertellen in te weinig tijd. Daardoor zijn sommige plottwists totaal ongeloofwaardig, leef je maar moeilijk mee met personages, ... en tegelijk had ik bij het einde van het film het gevoel dat het verhaal dan pas echt begon*
- een aantal van de meest eendimensionale, stereotiepe zwart-wit personages die ik het afgelopen decennium op het witte doek heb gezien. En ik heb alle Marvel-films gezien, dus dat zegt wel wat.*
- een aantal matige acteerprestaties (Jason Momoa, looking at you)
- een aantal vechtscenes die eerder lachwekkend dan episch waren
- muziek die zo over the top bombastisch was, dat het eerder stoorde dan dat het flauwe plotmomenten maskeerde
Ja, qua beeld zag het er heel goed uit, en ja, het is all-in-all een waanzinnig bombastische cinemaervaring. Maar een goeie film?
* Het is al meer dan 15 jaar geleden dat ik het boek heb gelezen, en daar is bvb Harkonnen ook zeer zwart-wit, maar kreeg in mijn herinnering wel véél meer diepgang en geloofwaardigheid dan hier in de film. De plottwists in het boek vallen wel goed, gewoon omdat het boek de tijd neemt om op te bouwen naar die plottwists. Die opbouw ontbreekt quasi volledig in de film.
Als ik mijn ergernissen hier nu lees, denk ik dat ik best wegblijf uit de cinema voor deel 2
Dat bepaalde personages heel stereotiep en zwart-wit worden neergezet is een feit, dat is geen kwestie van smaak. Hetzelfde voor het gegeven dat bij een aantal plottwists de hele opbouw uit het boek wordt gereduceerd tot amper een paar minuten screentime. Daar valt weinig over te twisten, dat is gewoon zo. Of je dat stoort of niet, dat is een kwestie van smaak. Voor de meerderheid van de kijkers en reviewers was dat voor hen bij deze film gezien de vele laaiende reviews duidelijk geen issue, mij haalde het allemaal wel uit de immersie.
PBR Streetgang
Well-known member
Ik denk toch niet dat je helemaal gelijk hebt hoor. Er is een groot verschil in hoe storytelling werkt in boeken en in films, en het is geenszins de bedoeling dat je als kijker gaat vergelijken hoe personages/verhaalelementen in het boek werden behandeld vs. de film. Wat jij ziet als een reductie is simpelweg het resultaat van een andere visie, een interpretatie die werkt in het filmmedium waarbij men over een geheel ander arsenaal beschikt om iets over te brengen aan een publiek. Als je even stopt met nadenken over wat deze filmadaptatie niet doet, kan je ook eens focussen op wat de film wel doet. De manier waarop een grandioos verhaal als dat van Dune hier wordt gebracht vind ik persoonlijk echt bewonderenswaardig (de scène met de Gom Jabbar bijvoorbeeld, of de graduele spiritual awakening van Paul), en dat allemaal zonder de vele interior monologues van het boek. Er wordt bijzonder veel visueel gecommuniceerd en ook al weet je misschien niet in detail wat de Bene Gesserit of de Spacing Guild allemaal moeten voorstellen, je hebt er niettemin een impressie van gekregen en dat is meer dan voldoende.
Als je dit vergelijkt met de aanpak van David Lynch in de 1984 versie, dan is het verschil toch wel echt gigantisch. Daarin worden veel meer details gegeven over de verschillende volken, families en organisaties en krijgen we meer "inzicht" in de politieke motivaties achter het hele spel. Passages uit het boek gewoon geparafraseerd door een voice over en een heleboel personages krijgen wel interior monologues die ze luidop 'voorlezen' zodat wij als kijker kunnen weten wat zij aan het denken zijn. Het complete tegenovergestelde van het 'show, don't tell' principe dat films zo interessant maakt. Op die manier blijft dat een knullige, verwarrende film omdat Lynch gewoonweg niet de regisseur was om een verhaal als dit naar het grote scherm te brengen. Daar zit een bizarre spanning tussen conventionele, narratieve cinema en een experimentele stijl die Lynch nochtans beheerst als de besten.
Als je dit vergelijkt met de aanpak van David Lynch in de 1984 versie, dan is het verschil toch wel echt gigantisch. Daarin worden veel meer details gegeven over de verschillende volken, families en organisaties en krijgen we meer "inzicht" in de politieke motivaties achter het hele spel. Passages uit het boek gewoon geparafraseerd door een voice over en een heleboel personages krijgen wel interior monologues die ze luidop 'voorlezen' zodat wij als kijker kunnen weten wat zij aan het denken zijn. Het complete tegenovergestelde van het 'show, don't tell' principe dat films zo interessant maakt. Op die manier blijft dat een knullige, verwarrende film omdat Lynch gewoonweg niet de regisseur was om een verhaal als dit naar het grote scherm te brengen. Daar zit een bizarre spanning tussen conventionele, narratieve cinema en een experimentele stijl die Lynch nochtans beheerst als de besten.
Tijdloos
Active member
Om nu een voorbeeld aan te halen uit de 2de film.
Ze sturen Paul door de woestijn, want als hij de ware is dan kan hij dat wel. Chani is van mening dat dit te gevaarlijk is. Oke, semi-opbouw naar Paul die dan de kans gaat wagen. "Pas op voor x y of z". Paul staat zijn dans-loopje te doen, en
plots staat Chani er, want "zijn loopje is maar slecht." En dan is heel "de gevaarlijke tocht" gewoon verdwenen. Ze tonen niet hoe het verder gaat. Nee. Hij moet gaan. Hij gaat. Plots Haha je loopt raar, en poef, alles goed, we zijn terug.
plots staat Chani er, want "zijn loopje is maar slecht." En dan is heel "de gevaarlijke tocht" gewoon verdwenen. Ze tonen niet hoe het verder gaat. Nee. Hij moet gaan. Hij gaat. Plots Haha je loopt raar, en poef, alles goed, we zijn terug.
Laatst bewerkt door een moderator:
Ik maakte de verwijzing naar het boek alleen maar omdat in een vorige discussie ik voor de voeten geworpen kreeg dat de personages daarin ook zwart-wit en stereotiep zijn. Het is meer dan 15 jaar geleden dat ik het boek gelezen heb, zoals ik al zei, en Dune is voor mij geen Wheel of Time of LOTR waarvan ik de verhalen en werelden praktisch geïnterneerd heb. Los van de vergelijking met de boeken blijft het gewoon een feit dat een Duke Harkonnen in de film een compleet eendimensionaal stereotiepe antagonist is, en
Jullie goed recht om dat niet erg te vinden, integendeel om het goed te vinden. Maar mij sleurden die dingen mij totaal uit de immersie. En dat staat los van het boek (waarvan ik mij een personage als Duncan Idaho niet eens meer kon herinneren), of de film van Lynch die ik nooit gezien heb.
snap ik nog altijd niet dat zo weinig mensen vallen over hoe de film je eerst toont dat het huis Atreides het militair meest machtige huis is van het bekende universum, om dan blijkbaar compleet verrast en verkracht te worden door een (in de film) nobody met 2 minuten screentime die op 1 of andere niet-getoonde en niet-uitgelegde reden in staat was het hele defensiesysteem uit te schakelen. Zeer geloofwaardig allemaal. En dan zie je wat later twee man en een paardenkop van dat machtige Atreidesleger met zwaarden landende en schietende ruimteschepen chargeren, enfin. Slapstick vond ik dat.
