Er is geen echte juiste of foute manier. Zolang ge op het einde van den avond een lieke hebt maakt het niet uit hoe ge het gemaakt hebt. Dat gezegd zijnde, voor mij is het een combinatie van muziektheorie en gewoon maar doen.
Met gewoon maar doen bedoel ik gewoon semi-willekeurig een hoop power chords spelen met daar chugging tussenin. Als ik dan iets hoor wat ik goed vind kan ik het verder uitwerken tot een riff.
Verder is muziektheorie iets heel tofs. Ik ga hier wel de Engelse termen gebruiken want ik heb nooit notenleer gevolgd. Ik heb dat allemaal gewoon op internet geleerd.
Den allereerste keer dat ik een liedje ging schrijven was ik op zoek naar een Oorsterse of Arabische klank. Beetje genre "Wherever I may Roam" van Metallica. Ik heb dat gewoon ingetikt in Google en vond de harmonic minor scale. Die verschilt met slechts 1 noot van de natural minor. Dus ik verzon een kort melodietje dat die noot accentueert en boem, daar was precies de sound die ik zocht.
Was een beetje een mindblow moment voor mij.
Het draait allemaal om de intervallen tussen noten. Ge kunt eender welke noot kiezen als uw root (aka grondnoot of tonic) en dan krijgen alle andere noten relatief daarvan een specifieke klank. Eender welke noot ge ook kiest als root, 7 semitonen hoger ligt de perfect 5th. Die twee samen zijn een power chord. De perfect 5th versterkt de root.
Twee intervallen die ik als metalhead geweldig vind zijn de minor 2nd (1 semitoon boven de root) en de diminished 5th (6 semitonen boven de root). Die twee klinken alle twee heel kwaadaardig. Luister maar eens naar
Black Sabbath. Dat is een riff van slechts 3 noten. Root, opnieuw de root een octaaf hoger en de diminished 5th. Dankzij die laatste klinkt dat super eng en kwaadaardig.
Dat lieke "The Princess" hierboven is in "G double harmonic minor" geschreven. G is de root en er zijn 2 noten die afwijken van "G natural minor". Die twee geven ook dees lieke zo'n Oosterse klank.
Op school wordt muziektheorie spijtig genoeg vaak aangeleerd als een reeks regels om vanbuiten te leren. Eigenlijk is het gewoon dat lang geleden slimme mensen geïdentificeerd hebben welke combinaties van noten welke emoties opwekken, dat namen hebben gegeven en dan opgeschreven zodat mensen als wij dat kunnen gebruiken. Minor scales klinken eerder triest of emotioneel. Major scales klinken eerder opgewekt. Als ge een emotie in gedachten hebt kunt ge gewoon Googlen hoe die te verkrijgen. ^_^
Verder is er de structuur van een lieke. De simpelste meest voorkomende is:
stroof refrein stroof refrein brug (of solo) refrein, eventueel met een intro en outro daar nog bij. Als ge dus 1 riff schrijf voor een stroof en nog 1 voor een refrein dan bent ge al bijna klaar.
Ik ben genen homo maar diejen Ben kan mij krijgen zenne. 
)
