MicVlaD

Remasters kun je doorheen de gehele leeftijd van de videogame-industrie in feite als een recent fenomeen beschouwen. Eéntje dat net zo makkelijk misbruikt of onderbenut kan worden, als dat het eender welk spel tot een aanzienlijk hoger niveau kan tillen. Net vanwege dit onvoorspelbaar contrast neem ik het niemand kwalijk als ze deze term uiteindelijk begonnen te verfoeien … Desondanks representeert het bestaan van zulke releases in de beste gevallen een nieuwe opportuniteit, dit voor verschillende redenen. Sommige titels werden simpelweg uit het oog verloren, terwijl anderen slechts een beetje meer aandacht vereisten om in een definitieve versie te veranderen. Iets zoals Kamiwaza: Way of the Thief daarentegen is eerder een uniek geval, want oorspronkelijk verscheen deze game meer dan zestien jaar geleden op de PlayStation 2, exclusief in Japan. Het feit dat we na al die tijd alsnog een gelokaliseerde, multiplatform port ontvingen, juich ik ten volle toe, maar was het voor...

Een somber dark fantasy-avontuur in een middeleeuwse periode waar zowel het hoofdpersonage als de speler de feiten omtrent rampzalige gebeurtenissen stapsgewijs moeten samenstellen om alles beter te begrijpen? Neen, dit is niet het narratief voor een Dark Souls-game en ik ga deze recensie ook niet volgieten met zulke cliché vergelijkingen, voor wat het waard is. In Moonscars kruip je in de huid van een krijger (Grey Irma) wie, samen met een groep soldaten, een missie voor de goddelijke Sculptor tracht te voltooien, hoewel ze bij aanvang van het spel min of meer sneuvelt. Ze wordt echter herboren als een klei-achtige replica, waardoor Grey’s geheugen haar nu parten speelt, dit in een mysterieuze en gevaarlijke wereld. Ze heeft dus weinig besef over hetgeen rondom haar gebeurt, maar Grey blijft desondanks vastberaden om de Sculptor op te zoeken en tevens antwoorden over haar lot te eisen.