Remasters kun je doorheen de gehele leeftijd van de videogame-industrie in feite als een recent fenomeen beschouwen. Eéntje dat net zo makkelijk misbruikt of onderbenut kan worden, als dat het eender welk spel tot een aanzienlijk hoger niveau kan tillen. Net vanwege dit onvoorspelbaar contrast neem ik het niemand kwalijk als ze deze term uiteindelijk begonnen te verfoeien … Desondanks representeert het bestaan van zulke releases in de beste gevallen een nieuwe opportuniteit, dit voor verschillende redenen. Sommige titels werden simpelweg uit het oog verloren, terwijl anderen slechts een beetje meer aandacht vereisten om in een definitieve versie te veranderen. Iets zoals Kamiwaza: Way of the Thief daarentegen is eerder een uniek geval, want oorspronkelijk verscheen deze game meer dan zestien jaar geleden op de PlayStation 2, exclusief in Japan. Het feit dat we na al die tijd alsnog een gelokaliseerde, multiplatform port ontvingen, juich ik ten volle toe, maar was het voor ontwikkelaar Acquire de moeite waard om dit spel opnieuw op te graven?
Laat me meteen met de deur in huis vallen … Kamiwaza: Way of the Thief is en zal nooit genomineerd worden als een boegbeeld voor de ideale remaster. Daarvoor mist het te weinig verbeteringen tegenover de beste hedendaagse exemplaren, à la het werk dat Nightdive Studios (zie PowerSlave: Exhumed) teweeg brengt. Het feit dat dit spel van begin tot eind werd vertaald en hogere resoluties dan tevoren ondersteunt, waardeer ik uiteraard, maar dit is in principe alles wat deze remaster qua verbeteringen voorschotelt. Zo beperkte men om te beginnen de framerate tot slechts dertig frames per seconde, vermoedelijk omdat de PS2-versie specifiek rond deze frequentie werd ontworpen. ‘Hardcoded’ interne logica, zoals men dit in het veld noemt. Wellicht was het totale budget voor deze heruitgave ook erg klein, want je merkt dit zelfs aan het menu voor de knoppenconfiguratie. Alleen toetsenbord en muis mag je hier anders instellen, en voor controllers zag men grappig genoeg ook een regionaal verschil over het hoofd. De A- en de B-knop koppelde men respectievelijk aan ‘Cancel’ en ‘Confirm’ – oftewel de norm in Aziatische landen – terwijl wij onnozele gaijin eerder gewend zijn aan het tegenovergestelde. Oei!
Watashi wa Robin Hood-sama!
Relatief gesproken is die laatste anekdote natuurlijk een kleinigheid, maar zulke onoplettendheden (plus een gebrek aan standaard features) zorgen er toch wel voor dat je even gaat slikken zodra je de schamele aankoopprijs van € 39,99 ziet. Jammer, want Kamiwaza: Way of the Thief straalt nochtans een excentrieke charme uit. Spelers besturen protagonist Ebizo, iemand wie bij aanvang van de campagne opgeleid wordt door zijn broer en ‘partner in crime,’ Ainosuke. Beide behoren tot een groep eervolle dieven, en tijdens het beroven van een woning van een rijk persoon, ontdekken ze dat diens eigenaars op hetzelfde moment worden uitgemoord door minder pacifistische dieven. Ebizo en Ainosuke moeten dus noodgedwongen vluchten vooraleer zij de volgende slachtoffers zijn, maar in dit huis stoten ze ook een klein meisje (Suzuna) tegen het lijf, waardoor Ainosuke het bevel geeft aan Ebizo om zich over dit kind te bekommeren. De jaren die daarna volgen, verlopen zonder enige heisa voor Ebizo en Suzuna, wie intussen aan elkaar gehecht raakten. Suzuna wordt plotseling echter erg ziek, waardoor Ebizo nogmaals het pad van een dief moet bewandelen, wat voor hem de enige methode is om geld te verdienen voor het peperdure medicijn dat zijn geadopteerde dochter kan genezen …
Het klinkt misschien serieus, maar in werkelijkheid is de toon van Kamiwaza: Way of the Thief vergelijkbaar met het materiaal van een Yakuza- / Like a Dragon-game. Oprechte momenten, gepaard met een dosis ludieke scenario’s. Het is een stealth-game pur sang, weliswaar met onorthodoxe neigingen op het vlak van gameplay, wat tevens vaak resulteert in grappige interactieve mogelijkheden. Om bijvoorbeeld in dit spel ongedetecteerd te blijven, hoef je niet in hoog gras rond te kruipen, want in plaats daarvan verricht je een acrobatische radslag op het juiste tijdstip. Je kunt je letterlijk achter iemand verbergen en vervolgens (terwijl je op je teentjes staat) rond hen draaien, net als in een slapstick cartoon. Trappen fungeren eventueel als camouflage, want eens je een geavanceerde vaardigheid verdient, kun je er “één mee worden” door plat te liggen na een achterwaartse salto. Bewakers leid je niet af met pornografie à la Metal Gear Solid, maar wel met een schilderij van een sumoworstelaar. Bijna alles past in je rugzak, gaande van kleine hebbedingetjes tot een enorme opbergkast of een antieke sarcofaag.
Crime doesn’t pay?
Dergelijke humor kom je ook meermaals tegen in de cutscènes en de missies die je kunt accepteren, zoals hoe een ouwe gozer terug zin in het leven krijgt na het proeven van de ultieme kop kool die je voor hem stal. Kortom, Kamiwaza: Way of the Thief schaamt zich niet over diens persoonlijkheid en heeft met als gevolg een vermakelijk gevoel voor stijl via de mechanics die de ontwikkelaars bedachten. Tegelijkertijd draaien er systemen in de achtergrond die op hun beurt een playthrough (potentieel) doen verschillen. Je acties bepalen hoe het volk Ebizo beschouwt, er zijn meerdere eindes afhankelijk van welke queestes of objectieven je al dan niet volgt, een handvol spontane nuances; dat soort factoren. Niet even flexibel als de wijdere structuur van Acquire’s Way of the Samurai 4, maar iets dat ik niettemin apprecieerde.
Desondanks zullen de meesten onder ons aanvankelijk met dit spel worstelen, deels vanwege instructies die niet voldoende beschrijvend zijn. Wat Kamiwaza: Way of the Thief van je verwacht, daar geeft het meestal een antwoord voor, maar er kan makkelijk enige verwarring ontstaan zodra je nadenkt over hoe je concreet aan de slag moet gaan. Bijvoorbeeld: “voor deze missie heb je een specifieke lockpick nodig,” zonder dat de presente informatie een hint geeft waar deze zich ongeveer bevindt. Met een aantal manoeuvres vroeg ik me ook af of ik zelf iets verkeerd deed, ondanks mijn pogingen om de criteria te kopiëren, totdat ik later ontdekte dat een (al dan niet situationeel) facet ergens meer exactheid vereiste dan dat men eerst impliceerde. Sommige icoontjes van de User Interface werden eveneens niet via de in-game handleiding verhelderd, waardoor ik in dit geval (evenals de vorige instanties) eigenschappen moest doorgronden met weinig tot geen feedback. Ik wil nu niet dat dit spel je betuttelt met massa’s neerbuigende details, maar ik beeld me in dat het leerproces voor velen hun geduld zal uittesten …
Laat me meteen met de deur in huis vallen … Kamiwaza: Way of the Thief is en zal nooit genomineerd worden als een boegbeeld voor de ideale remaster. Daarvoor mist het te weinig verbeteringen tegenover de beste hedendaagse exemplaren, à la het werk dat Nightdive Studios (zie PowerSlave: Exhumed) teweeg brengt. Het feit dat dit spel van begin tot eind werd vertaald en hogere resoluties dan tevoren ondersteunt, waardeer ik uiteraard, maar dit is in principe alles wat deze remaster qua verbeteringen voorschotelt. Zo beperkte men om te beginnen de framerate tot slechts dertig frames per seconde, vermoedelijk omdat de PS2-versie specifiek rond deze frequentie werd ontworpen. ‘Hardcoded’ interne logica, zoals men dit in het veld noemt. Wellicht was het totale budget voor deze heruitgave ook erg klein, want je merkt dit zelfs aan het menu voor de knoppenconfiguratie. Alleen toetsenbord en muis mag je hier anders instellen, en voor controllers zag men grappig genoeg ook een regionaal verschil over het hoofd. De A- en de B-knop koppelde men respectievelijk aan ‘Cancel’ en ‘Confirm’ – oftewel de norm in Aziatische landen – terwijl wij onnozele gaijin eerder gewend zijn aan het tegenovergestelde. Oei!
Watashi wa Robin Hood-sama!
Relatief gesproken is die laatste anekdote natuurlijk een kleinigheid, maar zulke onoplettendheden (plus een gebrek aan standaard features) zorgen er toch wel voor dat je even gaat slikken zodra je de schamele aankoopprijs van € 39,99 ziet. Jammer, want Kamiwaza: Way of the Thief straalt nochtans een excentrieke charme uit. Spelers besturen protagonist Ebizo, iemand wie bij aanvang van de campagne opgeleid wordt door zijn broer en ‘partner in crime,’ Ainosuke. Beide behoren tot een groep eervolle dieven, en tijdens het beroven van een woning van een rijk persoon, ontdekken ze dat diens eigenaars op hetzelfde moment worden uitgemoord door minder pacifistische dieven. Ebizo en Ainosuke moeten dus noodgedwongen vluchten vooraleer zij de volgende slachtoffers zijn, maar in dit huis stoten ze ook een klein meisje (Suzuna) tegen het lijf, waardoor Ainosuke het bevel geeft aan Ebizo om zich over dit kind te bekommeren. De jaren die daarna volgen, verlopen zonder enige heisa voor Ebizo en Suzuna, wie intussen aan elkaar gehecht raakten. Suzuna wordt plotseling echter erg ziek, waardoor Ebizo nogmaals het pad van een dief moet bewandelen, wat voor hem de enige methode is om geld te verdienen voor het peperdure medicijn dat zijn geadopteerde dochter kan genezen …
Trappen fungeren eventueel als camouflage, want je kunt er “één mee worden” door plat te liggen na een achterwaartse salto.
Het klinkt misschien serieus, maar in werkelijkheid is de toon van Kamiwaza: Way of the Thief vergelijkbaar met het materiaal van een Yakuza- / Like a Dragon-game. Oprechte momenten, gepaard met een dosis ludieke scenario’s. Het is een stealth-game pur sang, weliswaar met onorthodoxe neigingen op het vlak van gameplay, wat tevens vaak resulteert in grappige interactieve mogelijkheden. Om bijvoorbeeld in dit spel ongedetecteerd te blijven, hoef je niet in hoog gras rond te kruipen, want in plaats daarvan verricht je een acrobatische radslag op het juiste tijdstip. Je kunt je letterlijk achter iemand verbergen en vervolgens (terwijl je op je teentjes staat) rond hen draaien, net als in een slapstick cartoon. Trappen fungeren eventueel als camouflage, want eens je een geavanceerde vaardigheid verdient, kun je er “één mee worden” door plat te liggen na een achterwaartse salto. Bewakers leid je niet af met pornografie à la Metal Gear Solid, maar wel met een schilderij van een sumoworstelaar. Bijna alles past in je rugzak, gaande van kleine hebbedingetjes tot een enorme opbergkast of een antieke sarcofaag.
Crime doesn’t pay?
Dergelijke humor kom je ook meermaals tegen in de cutscènes en de missies die je kunt accepteren, zoals hoe een ouwe gozer terug zin in het leven krijgt na het proeven van de ultieme kop kool die je voor hem stal. Kortom, Kamiwaza: Way of the Thief schaamt zich niet over diens persoonlijkheid en heeft met als gevolg een vermakelijk gevoel voor stijl via de mechanics die de ontwikkelaars bedachten. Tegelijkertijd draaien er systemen in de achtergrond die op hun beurt een playthrough (potentieel) doen verschillen. Je acties bepalen hoe het volk Ebizo beschouwt, er zijn meerdere eindes afhankelijk van welke queestes of objectieven je al dan niet volgt, een handvol spontane nuances; dat soort factoren. Niet even flexibel als de wijdere structuur van Acquire’s Way of the Samurai 4, maar iets dat ik niettemin apprecieerde.
Kamiwaza: The Way of the Thief is een game waar jij snel je kluts kunt kwijt raken wegens meerdere redenen.
Desondanks zullen de meesten onder ons aanvankelijk met dit spel worstelen, deels vanwege instructies die niet voldoende beschrijvend zijn. Wat Kamiwaza: Way of the Thief van je verwacht, daar geeft het meestal een antwoord voor, maar er kan makkelijk enige verwarring ontstaan zodra je nadenkt over hoe je concreet aan de slag moet gaan. Bijvoorbeeld: “voor deze missie heb je een specifieke lockpick nodig,” zonder dat de presente informatie een hint geeft waar deze zich ongeveer bevindt. Met een aantal manoeuvres vroeg ik me ook af of ik zelf iets verkeerd deed, ondanks mijn pogingen om de criteria te kopiëren, totdat ik later ontdekte dat een (al dan niet situationeel) facet ergens meer exactheid vereiste dan dat men eerst impliceerde. Sommige icoontjes van de User Interface werden eveneens niet via de in-game handleiding verhelderd, waardoor ik in dit geval (evenals de vorige instanties) eigenschappen moest doorgronden met weinig tot geen feedback. Ik wil nu niet dat dit spel je betuttelt met massa’s neerbuigende details, maar ik beeld me in dat het leerproces voor velen hun geduld zal uittesten …
Conclusie
Kamiwaza: The Way of the Thief is een game waar jij snel je kluts kunt kwijt raken wegens meerdere redenen, inclusief misleidende of ontbrekende informatie. Acquire zal ook geen medailles winnen voor het ontwerp van de gemiddelde missie – welke regelmatig eentonig zijn – noch de manier waarop men dit spel trachtte te remasteren. De heruitgave van deze stealth-titel laat al bij al te wensen over, om het cru te zeggen… maar het was geen ervaring waar ik een hekel aan had. Dat het na al deze jaren überhaupt een tweede kans kreeg, is een klein wonder en diens aanpak stamt klaarblijkelijk af van een experimentele mentaliteit uit een vervlogen periode, waardoor het mij wist te intrigeren. Dankzij haar excentriciteit was Kamiwaza: Way of the Thief voor mij een 'guilty pleasure' als het ware, hoewel het kritische gedeelte van mijn brein nog steeds veel (terechte) klachten kan vermelden. Alles behalve afschuwelijk met andere woorden, maar je moet toch heel wat oneffenheden tolereren.
Pro
- Speelse attitude
- Een rare doch energieke soundtrack
- Gameplay heeft wel z’n frisse ideeën
Con
- Lastig leerproces
- Ondermaats als remaster, zeker tegen de huidige prijs
- Missies mochten meer inspiratie bevatten
6
Over
Beschikbaar vanaf
14 oktober 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Genre
- Adventure
- Stealth
Ontwikkelaar
- Acquire
Uitgever
- Nippon Ichi Software
- NIS America
