Een somber dark fantasy-avontuur in een middeleeuwse periode waar zowel het hoofdpersonage als de speler de feiten omtrent rampzalige gebeurtenissen stapsgewijs moeten samenstellen om alles beter te begrijpen? Neen, dit is niet het narratief voor een Dark Souls-game en ik ga deze recensie ook niet volgieten met zulke cliché vergelijkingen, voor wat het waard is. In Moonscars kruip je in de huid van een krijger (Grey Irma) wie, samen met een groep soldaten, een missie voor de goddelijke Sculptor tracht te voltooien, hoewel ze bij aanvang van het spel min of meer sneuvelt. Ze wordt echter herboren als een klei-achtige replica, waardoor Grey’s geheugen haar nu parten speelt, dit in een mysterieuze en gevaarlijke wereld. Ze heeft dus weinig besef over hetgeen rondom haar gebeurt, maar Grey blijft desondanks vastberaden om de Sculptor op te zoeken en tevens antwoorden over haar lot te eisen.
De ontwikkelaars bij Black Mermaid structureerden het spel als een tweedimensionale Metroidvania, wat inhoudt dat je al springend en al vechtend ettelijke locaties zal verkennen die met elkaar zijn verbonden. Een platformer met een vleugje combat kortom, en deze formule werd in Moonscars op een grotendeels traditionele wijze uitgevoerd. Op zich niets mis mee, zolang er een aantal nieuwe ideeën in dit formaat bestaan en zolang de afwerking ervan werd gepolijst. Afhankelijk van de lengte van het spel, heb je ook een zekere hoeveelheid content nodig om (onder meer) de exploratie interessant te houden, dus laat ons de individuele onderdelen even dichterbij bekijken.
Clay Fighter
Moonscars is allereerst een redelijk beknopt spel: het duurt ongeveer tien à vijftien uur alvorens je het einde bereikt in een doorsnee playthrough, dus je hoeft je hier geen zorgen te maken over quasi eindeloze zoek- of trektochten. Met als gevolg betreed je met regelmaat nieuwe omgevingen, maar dit aspect is iets waar Moonscars een beetje tekortschiet. De locaties mochten voor mij gerust iets meer verschillen qua uiterlijk, of voor meer variëteit zorgen door middel van de vijandelijke populatie. Het totaalaanbod van tegenstanders is namelijk relatief klein tegenover sommige van mijn favoriete Metroidvania’s, maar het is in dit opzicht gelukkig niet zo gelimiteerd als bijvoorbeeld Ori and the Blind Forest, deels omdat de actie-georiënteerde gameplay ter vergelijking over meer diepgang beschikt.
Black Mermaid spendeerde alvast voldoende aandacht aan enkele essentiële punten in het bekampen van de oppositie, los van de werkelijke complexiteit ervan. Het besturen van Grey Irma verloopt om te beginnen met weinig stoornissen en de meeste vijanden signaleren hun aanvallen op een duidelijke manier, waardoor ik zelden geïrriteerd raakte in mijn pogingen om mezelf te verdedigen. Die zorgvuldigheid kwam in ieder geval ook van pas voor bepaalde mechanics zoals de parry, want het gaf des te meer voldoening om die techniek te gebruiken. Verder waren de meeste baasgevechten leuk om te verslaan, plus je kunt je speelstijl enigszins aanpassen met een varia van speciale vaardigheden en magische spreuken. Op het eerste zicht zou je dus beginnen denken dat de ontwikkelaars qua gameplay alle spijkers op de kop sloegen, toch?
Clay of the Dead
Helaas zou ik met zo’n besluit niet akkoord gaan, want Black Mermaid beging volgens mij een resem fouten die de gameplay belemmeren. Die eerder vermelde spreuken bijvoorbeeld staan in een skill tree waar ze (net als hun upgrades) soms een hoge prijskaart hebben. An sich niet zozeer problematisch, maar je hebt noch een preview-demonstratie voor diens tooltip, noch de optie voor een teruggave, waardoor ik her en der een aankoop betreurde. Daarnaast liet Black Mermaid zich op een inefficiënte wijze inspireren door een roguelite-achtige ingeving: het vrijschakelen van een semi-willekeurige selectie van vaardigheden en statistieke bonussen, na het vervullen van specifieke criteria. Een rare inclusie niet alleen omdat je deze aanwinsten verliest na het bereiken (en activeren) van een nieuwe save point, maar ook omdat de kwantiteit van keuzes erg gering is. Conceptueel vond ik dit in zekere mate interessant, want hierdoor dacht ik af en toe na over het potentiële risico van m’n volgende uitstapje, hoewel de uitvoering ervan simpelweg te oppervlakkig is. Bovendien laat de in-game kaart te wensen over wegens een onnauwkeurige weergave plus onvoldoende (manuele) markeringen, laat staan dat je enkel je knoppen kunt configureren voor toetsenbord en muis, maar niet voor de gewoonlijke controller.
Zulke tekortkomingen - waarvan er trouwens meer bestaan - zijn hoe dan ook jammer, want Moonscars beschikt elders over nog wat aantrekkingskracht. De stijl van de pixel art vond ik bijvoorbeeld behoorlijk mooi, en op esthetisch niveau weet het zelfs op te vallen naast andere fraaie exemplaren zoals Souldiers, weliswaar voor verschillende redenen. Vooral de vloeiende animaties zijn lovenswaardig! Qua audio kan ik ook amper klagen, want de soundtrack levert een passende atmosfeer en muzikale stemming. Wat Black Mermaid wel mag verbeteren, is de performantie: het spel doelt om 60 frames per seconde - of hogere frequenties mits je de pc-versie kocht - vol te houden, maar het durft niettemin vaker te haperen dan je zou verwachten. Dit gebeurt des te meer in de latere gebieden, maar gelukkig blijft de game doorgaans zeer speelbaar. Wat ik dus met andere woorden wil zeggen, is dat ik graag verdere technische optimaliseringen wil zien, om zo een nagenoeg perfecte framerate tot stand te brengen.
De ontwikkelaars bij Black Mermaid structureerden het spel als een tweedimensionale Metroidvania, wat inhoudt dat je al springend en al vechtend ettelijke locaties zal verkennen die met elkaar zijn verbonden. Een platformer met een vleugje combat kortom, en deze formule werd in Moonscars op een grotendeels traditionele wijze uitgevoerd. Op zich niets mis mee, zolang er een aantal nieuwe ideeën in dit formaat bestaan en zolang de afwerking ervan werd gepolijst. Afhankelijk van de lengte van het spel, heb je ook een zekere hoeveelheid content nodig om (onder meer) de exploratie interessant te houden, dus laat ons de individuele onderdelen even dichterbij bekijken.
Clay Fighter
Moonscars is allereerst een redelijk beknopt spel: het duurt ongeveer tien à vijftien uur alvorens je het einde bereikt in een doorsnee playthrough, dus je hoeft je hier geen zorgen te maken over quasi eindeloze zoek- of trektochten. Met als gevolg betreed je met regelmaat nieuwe omgevingen, maar dit aspect is iets waar Moonscars een beetje tekortschiet. De locaties mochten voor mij gerust iets meer verschillen qua uiterlijk, of voor meer variëteit zorgen door middel van de vijandelijke populatie. Het totaalaanbod van tegenstanders is namelijk relatief klein tegenover sommige van mijn favoriete Metroidvania’s, maar het is in dit opzicht gelukkig niet zo gelimiteerd als bijvoorbeeld Ori and the Blind Forest, deels omdat de actie-georiënteerde gameplay ter vergelijking over meer diepgang beschikt.
Het besturen van Grey Irma verloopt om te beginnen met weinig stoornissen en vijanden signaleren hun aanvallen op een duidelijke manier.
Black Mermaid spendeerde alvast voldoende aandacht aan enkele essentiële punten in het bekampen van de oppositie, los van de werkelijke complexiteit ervan. Het besturen van Grey Irma verloopt om te beginnen met weinig stoornissen en de meeste vijanden signaleren hun aanvallen op een duidelijke manier, waardoor ik zelden geïrriteerd raakte in mijn pogingen om mezelf te verdedigen. Die zorgvuldigheid kwam in ieder geval ook van pas voor bepaalde mechanics zoals de parry, want het gaf des te meer voldoening om die techniek te gebruiken. Verder waren de meeste baasgevechten leuk om te verslaan, plus je kunt je speelstijl enigszins aanpassen met een varia van speciale vaardigheden en magische spreuken. Op het eerste zicht zou je dus beginnen denken dat de ontwikkelaars qua gameplay alle spijkers op de kop sloegen, toch?
Clay of the Dead
Helaas zou ik met zo’n besluit niet akkoord gaan, want Black Mermaid beging volgens mij een resem fouten die de gameplay belemmeren. Die eerder vermelde spreuken bijvoorbeeld staan in een skill tree waar ze (net als hun upgrades) soms een hoge prijskaart hebben. An sich niet zozeer problematisch, maar je hebt noch een preview-demonstratie voor diens tooltip, noch de optie voor een teruggave, waardoor ik her en der een aankoop betreurde. Daarnaast liet Black Mermaid zich op een inefficiënte wijze inspireren door een roguelite-achtige ingeving: het vrijschakelen van een semi-willekeurige selectie van vaardigheden en statistieke bonussen, na het vervullen van specifieke criteria. Een rare inclusie niet alleen omdat je deze aanwinsten verliest na het bereiken (en activeren) van een nieuwe save point, maar ook omdat de kwantiteit van keuzes erg gering is. Conceptueel vond ik dit in zekere mate interessant, want hierdoor dacht ik af en toe na over het potentiële risico van m’n volgende uitstapje, hoewel de uitvoering ervan simpelweg te oppervlakkig is. Bovendien laat de in-game kaart te wensen over wegens een onnauwkeurige weergave plus onvoldoende (manuele) markeringen, laat staan dat je enkel je knoppen kunt configureren voor toetsenbord en muis, maar niet voor de gewoonlijke controller.
Moonscars' sterkste punten worden tegengehouden door ideeën die niet ver genoeg werden nagestreefd, gepaard met een gebrek aan afwerking.
Zulke tekortkomingen - waarvan er trouwens meer bestaan - zijn hoe dan ook jammer, want Moonscars beschikt elders over nog wat aantrekkingskracht. De stijl van de pixel art vond ik bijvoorbeeld behoorlijk mooi, en op esthetisch niveau weet het zelfs op te vallen naast andere fraaie exemplaren zoals Souldiers, weliswaar voor verschillende redenen. Vooral de vloeiende animaties zijn lovenswaardig! Qua audio kan ik ook amper klagen, want de soundtrack levert een passende atmosfeer en muzikale stemming. Wat Black Mermaid wel mag verbeteren, is de performantie: het spel doelt om 60 frames per seconde - of hogere frequenties mits je de pc-versie kocht - vol te houden, maar het durft niettemin vaker te haperen dan je zou verwachten. Dit gebeurt des te meer in de latere gebieden, maar gelukkig blijft de game doorgaans zeer speelbaar. Wat ik dus met andere woorden wil zeggen, is dat ik graag verdere technische optimaliseringen wil zien, om zo een nagenoeg perfecte framerate tot stand te brengen.
Conclusie
Als liefhebber van Metroidvania’s wist ik plezier te beleven met Moonscars, maar diens sterkste punten worden tegengehouden door ideeën die niet ver genoeg werden nagestreefd, gepaard met een gebrek aan afwerking wat betreft specifieke facetten. Vooral dit laatste maakt het moeilijk om deze game in zijn huidige staat aan te raden, grotendeels omdat het genre waartoe Moonscars behoort, intussen druk bevolkt is met allerlei hoogstaande alternatieven. Hiermee wil ik niet zeggen dat het (in isolatie) een afschuwelijk spel is, want het merendeel van diens standaard gameplay zit prima in elkaar, maar Black Mermaid moet sowieso even verder boetseren om de beste vorm van deze titel op tafel te leggen.
Pro
- Audiovisueel succesvol
- Gepaste lengte en uitdaging
- Vlotte besturing voor de combat en het platformen
Con
- Meer afwerking nodig
- Oppervlakkige systemen
- Geen knoppenconfiguratie voor controllers
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
27 september 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
Ontwikkelaar
- Black Mermaid
Uitgever
- Humble Games
Website
Laatst bewerkt:
