Intellectuele eigendommen die ook door videogames werden vertegenwoordigd is niets nieuws, maar de Warhammer-franchise is hier een opmerkelijk buitenbeentje. Dit bedoel ik in de positieve zin: Dungeons and Dragons heeft titels zoals Baldur’s Gate en spellen met een RPG-motief, maar het universum van Games Workshop daarentegen barst van de variatie. Hack ‘n slash, strategy, shooters, single player, multiplayer; bekijk elk van deze categorieën en het wemelt van de spellen, soms met meerdere interpretaties qua subgenres! Ik kan gerust blijven doorgaan, maar wat ik hiermee wil aanduiden is dat de rechthebbende eigenaars niet kieskeurig zijn wat betreft mogelijke ideeën of partners. Dit leidt enerzijds tot een onregelmatige kwaliteit omtrent Warhammer, doch anderzijds een situatie waar er voor ieder wat wils is. Hoe dan ook, dit jaar coverde ik al een first-person shooter die helaas tegenviel (met name Fatsharks Darktide) en nu is het de beurt aan Auroch Digital om te bewijzen of ze eventueel iets beters kunnen klaarstomen.
Warhammer 40,000: Boltgun weet maar al te goed wat voor een belevenis dermate past voor de imposante Space Marines. Ze zijn altijd pissig, tot de tand gewapend en zo hevig gepantserd dat ze zich zelden moeten bekommeren over beschutting. Met als gevolg windt het spel geen doekjes om een narratief zodra de intro ten einde loopt, want dat verstoort nu eenmaal de ‘power fantasy’ waarvoor de ontwikkelaars opteerden. Als je in de huid kruipt van zo’n Space Marine moet je sowieso genadeloze macht uitstralen; Auroch slaagde hier glansrijk in en ze verspilden weinig tijd aan dialogen, logs of dergelijke frivole afleidingen. Leeft een demon? Elimineer dat stuk uitschot onmiddellijk! Zijn er sekteleden of ketters in de nabijheid? Reduceer ze tot pulp, want ze geloven niet in de grootsheid van de heilige Emperor! Dat is de attitude die Warhammer 40,000: Boltgun van begin tot eind uitademt en deze aanpak heeft zowel zijn plus- als minpunten.
Het controleren van de nijdige Space Marine gaat bovendien van een leien dakje, hoewel het instellen van mijn preferenties (via de typische opties van een pc-versie) me aanvankelijk in de maling nam. Voor toetsenbord en muis dacht ik bijvoorbeeld dat het spel een aantal van mijn keuzes niet wou herkennen, totdat ik besefte dat het menu deze slechts niet wou weergeven, ook al is iets in feite verbonden aan een commando. Een rare bug die de ontwikkelaars moeten herstellen, maar goed, bullet dodged! Warhammer 40,000 ondersteunt daarnaast gamepads, wat me meer behaagde dan ik verwachtte. Deze besturingsmethode beschikt helaas niet over evenveel vrijheid om de knoppen anders te configureren, maar men voorzag ten minste verschillende schema’s, plus handige features zoals deadzone kalibratie. Ik raad trouwens ‘Alternate Layout 1’ aan voor een intuïtiever alternatief (vooral als je vaak wilt lopen) en hier overtreft dit spel de remake van Resident Evil 4 ruimschoots, welke ik in dit opzicht veel te log vond.
Verder durven de nuances omtrent het aanbod van vijanden te irriteren, wat de ‘Purges’ het beste illustreren. Gedurende deze situaties forceert het spel je om tientallen vijanden te executeren, want enkel na het ontruimen van zo’n Purge-locatie mag je naar de volgende kamer overstappen. Aan de audiovisuele feedback terwijl jij zelf alles overhoop knalt, schort er niets, maar hetzelfde kan ik niet zeggen wanneer de rollen zijn omgekeerd. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden word je op korte tijd (in nauwe omgevingen of elders) langs alle kanten bekogeld, waardoor je makkelijk uit het oog kunt verliezen hoeveel schade je werkelijk oploopt. Dit vanwege te subtiele indicators wanneer iemand je treft, laat staan dat vijanden amper geluid maken en dus op geniepige wijze de kloof kunnen dichten of hun offensief starten. Het overbodige systeem omtrent de durabiliteit van een vijand kun je overigens net zo snel over het hoofd zien, aangezien je het enkel zult opmerken via kleine symbolen op de bovenkant van het scherm. Dit aspect bepaalt tegelijkertijd welk wapen het meest doeltreffend is tegen x of y opponent, en hoewel je niet verplicht bent om dit telkens te overwegen, zal de uitbeelding van dit systeem je wellicht verwarren in diens huidige staat. Ten slotte worden de praktische effecten van de aanwezige power-ups niet toegelicht wanneer je zoiets opraapt, dus bestudeer het Help-menu vooraleer je begint.
Warhammer 40,000: Boltgun weet maar al te goed wat voor een belevenis dermate past voor de imposante Space Marines. Ze zijn altijd pissig, tot de tand gewapend en zo hevig gepantserd dat ze zich zelden moeten bekommeren over beschutting. Met als gevolg windt het spel geen doekjes om een narratief zodra de intro ten einde loopt, want dat verstoort nu eenmaal de ‘power fantasy’ waarvoor de ontwikkelaars opteerden. Als je in de huid kruipt van zo’n Space Marine moet je sowieso genadeloze macht uitstralen; Auroch slaagde hier glansrijk in en ze verspilden weinig tijd aan dialogen, logs of dergelijke frivole afleidingen. Leeft een demon? Elimineer dat stuk uitschot onmiddellijk! Zijn er sekteleden of ketters in de nabijheid? Reduceer ze tot pulp, want ze geloven niet in de grootsheid van de heilige Emperor! Dat is de attitude die Warhammer 40,000: Boltgun van begin tot eind uitademt en deze aanpak heeft zowel zijn plus- als minpunten.
"I purge, again!"
Hetgeen dat Auron Digital het beste uitvoerde, is in ieder geval het gevoel van de actie. Je krijgt meteen de indruk dat je een soldaat met bovenmenselijke vermogens bestuurt en dat deze bovendien zwaar wegen, wat voor een Space Marine een belangrijke factor is. Met hun harnas aan bedraagt hun gewicht ongeveer één ton en hierdoor kun je kleinere vijanden verpletteren door op ze te landen of tegen hen te botsen met de Charge-aanval, wat nooit verveelt. Logischerwijze beweeg je dus ook relatief traag (met hoorbare voetstappen), maar in een mum van tijd kan je ook tegen hoge snelheden lopen en ver springen, zonder dat je rekening moet houden met stamina. De kettingzaag-achtige Chainsword scheurt je tegenstanders uiteen, je kunt granaten van een lange afstand gooien en alle vuurwapens veranderen je opponenten in gehakt. Het geluid van je geweren klinkt bovendien heftig en je hebt zelfs een toegewijde Taunt-knop om (met een verrassende hoeveelheid citaten) inferieure levensvormen uit te schelden. Korte metten maken van kwaadaardig gespuis is kortom een waar genot!Als je in de huid kruipt van zo’n Space Marine moet je sowieso genadeloze macht uitstralen; Auroch slaagde hier glansrijk in ...
Het controleren van de nijdige Space Marine gaat bovendien van een leien dakje, hoewel het instellen van mijn preferenties (via de typische opties van een pc-versie) me aanvankelijk in de maling nam. Voor toetsenbord en muis dacht ik bijvoorbeeld dat het spel een aantal van mijn keuzes niet wou herkennen, totdat ik besefte dat het menu deze slechts niet wou weergeven, ook al is iets in feite verbonden aan een commando. Een rare bug die de ontwikkelaars moeten herstellen, maar goed, bullet dodged! Warhammer 40,000 ondersteunt daarnaast gamepads, wat me meer behaagde dan ik verwachtte. Deze besturingsmethode beschikt helaas niet over evenveel vrijheid om de knoppen anders te configureren, maar men voorzag ten minste verschillende schema’s, plus handige features zoals deadzone kalibratie. Ik raad trouwens ‘Alternate Layout 1’ aan voor een intuïtiever alternatief (vooral als je vaak wilt lopen) en hier overtreft dit spel de remake van Resident Evil 4 ruimschoots, welke ik in dit opzicht veel te log vond.
"My shield is disgust!"
Tot nu toe monteerde Auroch Digital hun spel redelijk goed in elkaar, maar tegelijkertijd werden specifieke onderdelen niet voldoende verfijnd. Ken je het drukbevolkte genre, dan weet je maar al te goed hoe zowel de kenmerken van de vijanden als de lay-out van de levels grote bijdragen leveren bij het definiëren van een FPS-klassieker. Warhammer 40,000: Boltgun is in beide gevallen geen mislukking, maar het verschil tussen dit en exemplaren zoals Prodeus of PowerSlave: Exhumed was voor mij overduidelijk. Levels zijn meestal behoorlijk rechtlijnig, waardoor deze game me eerder aan Serious Sam deed denken in plaats van de oudere DOOM-titels. Geen minpunt an sich, maar schermutselingen verlopen hierdoor vaak op een eentonige manier, terwijl de simplistische exploratie regelmatig de tweede viool speelt. Af en toe legt het spel echter meer gecompliceerde omgevingen op tafel, waar Warhammer 40,000: Boltgun in mijn opinie het sterkste optreedt. Zulke momenten verlenen onderdak aan onder andere meer verticale ruimtes, ambitieuzere arena’s met unieke eigenschappen of secrets die (voor een keer) sluw werden verborgen, maar deze instanties vormen helaas de minderheid. Dat je geen in-game leeskaart kunt openen, vertraagt daarbovenop het tempo in zulke levels, omdat je niet zozeer een pad naar een vergrendelde deur (die je reeds passeerde) of soortgelijke objectieven kunt uitstippelen.Levels zijn behoorlijk rechtlijnig, waardoor deze game me eerder aan Serious Sam deed denken in plaats van de oudere DOOM-titels.
Verder durven de nuances omtrent het aanbod van vijanden te irriteren, wat de ‘Purges’ het beste illustreren. Gedurende deze situaties forceert het spel je om tientallen vijanden te executeren, want enkel na het ontruimen van zo’n Purge-locatie mag je naar de volgende kamer overstappen. Aan de audiovisuele feedback terwijl jij zelf alles overhoop knalt, schort er niets, maar hetzelfde kan ik niet zeggen wanneer de rollen zijn omgekeerd. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden word je op korte tijd (in nauwe omgevingen of elders) langs alle kanten bekogeld, waardoor je makkelijk uit het oog kunt verliezen hoeveel schade je werkelijk oploopt. Dit vanwege te subtiele indicators wanneer iemand je treft, laat staan dat vijanden amper geluid maken en dus op geniepige wijze de kloof kunnen dichten of hun offensief starten. Het overbodige systeem omtrent de durabiliteit van een vijand kun je overigens net zo snel over het hoofd zien, aangezien je het enkel zult opmerken via kleine symbolen op de bovenkant van het scherm. Dit aspect bepaalt tegelijkertijd welk wapen het meest doeltreffend is tegen x of y opponent, en hoewel je niet verplicht bent om dit telkens te overwegen, zal de uitbeelding van dit systeem je wellicht verwarren in diens huidige staat. Ten slotte worden de praktische effecten van de aanwezige power-ups niet toegelicht wanneer je zoiets opraapt, dus bestudeer het Help-menu vooraleer je begint.
"I am cleansed in the blood of my enemies!"
De kritieken die ik in de laatste twee alinea’s schreef, zijn ter verduidelijking geen zwaarwegende tekortkomingen, maar ze vallen niettemin op als je ervaring met de toppers van het genre hebt. Toch wil ik nog enige positiviteit aan de dag leggen waarmee ik de recensie afsluit, want Auroch Digital oogstte een succesvolle presentatie. Warhammer 40,000: Boltgun smelt retro-achtige 3D-visuals samen met gedetailleerde tweedimensionale sprites, wat men daarna opfleurde met een paar moderne grafische technieken. Tuurlijk, de campagne beschikt niet zozeer over esthetische afwisseling, maar desondanks apprecieerde ik deze aaneenvoeging van twee verschillende stijlen, welke gezamenlijk voor een sprankelend geheel zorgen. De artiesten van het team verrichtten hun taak op een behoorlijk competente manier en ik apprecieerde vooral hoe groot je eindbestemmingen eruitzien, ongeacht dat sommige van zulke structuren slechts de achtergrond decoreerden. De sporadische cutscenes werden ook getekend met knappe pixel art en men huurde de juiste acteurs in voor de schaarse hoeveelheid melodramatische personages. De soundtrack daarentegen zou ik niet afzonderlijk beluisteren, maar het onderstreept wel de chaos van de gemiddelde confrontatie met pep en intensiteit.Conclusie
Ik zal eerlijk zijn: als iemand aan mij zou vragen welke recente first-person shooter hij of zij absoluut moet bezitten, dan zou ik niet meteen naar Warhammer 40,000: Boltgun wijzen. Veel hedendaagse concurrenten hebben een beter begrip van de fundamentele kern wat betreft FPS-games en Auroch Digital heeft wat werk voor de boeg om bepaalde ergernissen te verzachten. Niettegenstaande waren de ontwikkelaars ook bekwaam genoeg in het realiseren van menig basiselementen (zoals de impactvolle actie), evenals het correct weerspiegelen van de tonale facetten omtrent de identiteit van het Warhammer-universum. En kijk, het feit dat deze titel technisch niet veeleisend is en zelfs tegen een goedkopere prijs wordt aangeboden, maakt voor mij al veel goed. Een aardige poging van het team en ééntje die ze zeker met een verbeterd vervolg mogen herhalen.
Pro
- Impactvolle gunplay en een snelle Space Marine
- Actie met weinig afleidingen
- Performantie en graphics
Con
- Gameplay nuances die niet voldoende aandacht trekken
- Geen in-game leeskaart
- Iets te lineair
7
Over
Beschikbaar vanaf
23 mei 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Shooter
Ontwikkelaar
- Auroch Digital
Uitgever
- Focus Entertainment
Website
Laatst bewerkt:
