The Dungeon of Naheulbeuk: The Amulet of Chaos is een hele mondvol voor een game die reeds vorig jaar verscheen voor pc, maar nu ook zijn weg heeft gevonden naar de consoles. Ontwikkelaar Artefacts Studio was voordien verantwoordelijk voor Garfield Kart Furious Racing. Ik was dus eerder sceptisch toen ik startte aan deze turn-based RPG. Hoe ze het ervan af hebben gebracht, kom je te weten in deze review.
Le Donjon de Naheulbeuk was de titel van een Franse audioreeks die in 2001 het levenslicht zag, geschreven en geproduceerd door John Lang. Het was een parodie op de RPG’s met fantasy-invloeden waarbij een bont allegaartje tegen wil en dank een queeste tot een goed einde probeert te brengen. Door het toenemende succes verschenen er reeds comics, boeken en bordspellen. Het universum van Naheulbeuk zit duidelijk nog niet aan zijn limiet, want nu kunnen fans ook aan de slag met een game. Hierin moet je in opdracht van een mysterieuze tovenaar een bekvechtende groep van individuen door de grot van Naheulbeuk loodsen op zoek naar het kostbare beeld van Galdeulfeurh. Hiermee zou een duistere profetie kunnen worden vervuld, maar deze opdracht blijkt toch iets ingewikkelder dan vooraf gedacht. De avonturen van deze disfunctionele groep worden vakkundig aan elkaar gepraat door een verteller. De groep kan het echter niet laten om geregeld de vierde wand te doorbreken en commentaar te leveren op deze vertelsels.
Een dwerg, een elf, een magiër, een dief, een ranger, een ogre en een barbaar stapten een herberg binnen. Het zou de inleiding kunnen zijn van een flauwe mop, maar het is wel degelijk het startpunt van deze turn-based RPG. Zelf ben ik niet zo bekend met het genre, maar gelukkig beschikt de game over de mogelijkheid om een tutorial te spelen die de gameplay even kort uit de doeken doet. Wat meteen opvalt, is de humoristische ondertoon die in de dialogen ruimschoots aanwezig is. Op de meest ongepaste momenten hoort er wel een domme opmerking te worden gemaakt. De naïeve elf doet het hart van iedereen sneller slaan door haar ongewilde seksuele opmerkingen. Zo kom je te weten dat ze geen ondergoed draagt onder haar kleedje en ze thuis graag naakt rondloopt. De ranger gedraagt zich als een puber bij elke vrouw waarmee hij in contact komt en begint dan vaak tegen zichzelf te mompelen. De dwerg reageert dan weer furieus op alles wat met zijn lengte te maken heeft. Dit zorgt ervoor dat de personages in karikaturen vervallen en de grappen na verloop van tijd eerder averechts werken.
Excentrieke personages kleuren de game
Ik had vooraf schrik om verloren te lopen in de spelwereld door de overvloed aan missies, maar deze angst bleek ongegrond. De grot van Naheulbeuk bestaat uit verschillende verdiepingen, maar geeft zich slechts geleidelijk aan prijs. Ronddwalen heeft niet veel zin, vermits veel gebieden slechts toegankelijk worden gesteld tijdens het uitvoeren van missies. De structuur hiervan is eerder klassiek van opzet. Een opdrachtgever zit met een probleem dat jij dient op te lossen en vervolgens rapporteer je de uitkomst terug aan hem. Het leuke hieraan zijn de kleurrijke personages die je ontmoet, waardoor je verzeild raakt in situaties doorspekt met de nodige humor. Een beer van een vent wiens partner in crime en tevens hamster is ontvoerd of meneer Gouda die een Wikimbert, een encyclopedie à la Wikipedia specifiek gericht op kazen, wil samenstellen, maar er ontbreekt nog een kaas in zijn assortiment en dat dien je uiteraard te stelen. In tegenstelling tot de groepsdialogen, werkt de luchtige humor hier wel aanstekelijk.
Om helemaal klaar te zijn voor de strijd, dien je ieder personage uiteraard te voorzien van het nodige materiaal en vaardigheden. Ieder van hen verdient experience points na het voltooien van missies, waardoor ze in level stijgen en punten ter beschikking krijgen die ze kunnen toekennen aan bepaalde kenmerken en vaardigheden. Zo focuste ik me bij de barbaar op zijn fysieke kracht en vermogen tot het incasseren van schade toegebracht door de vele vijanden. Elk personage beschikt eveneens over passieve en actieve vaardigheden die het verschil kunnen maken tijdens de gevechten. Zo kan je ervoor kiezen om de impact van de barbaar zijn melee-aanval te vergroten indien hij in de buurt vertoeft van de ogre. Wil je hem liever alleen op pad sturen, dan kan je ervoor kiezen om een zwaardere melee-aanval vrij te spelen. Het uitbouwen van een build bleek echter niet zo evident. Ik heb wat op goed geluk de krachten van mijn team bepaald en verder uitgebouwd in de hoop dat deze complementair zouden zijn tijdens de gevechten. Door de weinige ervaring in het genre merkte ik dat ik op dit vlak ruim tekortschoot.
Herhaling loert om de hoek
Tijd om de briljante strateeg in mezelf naar boven te halen tijdens de vele turn-based gevechten, maar zelfs na diep graven kon ik hem niet vinden. Het was duidelijk dat ik niet ben aangelegd voor dit genre. Zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad slaagde ik er niet in om alle personages in leven te houden. Ik wil me zelfs niet voorstellen hoe hard ik zou afzien op de hoogste moeilijkheidsgraad. De gevechten worden trouwens mooi in beeld gebracht. De volgorde waarin de personages aan de beurt komen, wordt duidelijk weergegeven bovenaan het scherm. Zo kan je in de mate van het mogelijke je volgende stappen plannen. Het effect van de beschikbare aanvallen en het bijhorende slagingspercentage wordt telkens vooraf aangegeven. Zo kan je afwegen of je voor de zekerheid kiest en zo aan schade inboet of toch het risico neemt dat je tegenstander je aanval kan ontwijken. Aan de beschikbare informatie zal mijn falen dus zeker niet gelegen hebben. De omgevingen waarin de gevechten plaatsvonden, varieerden voldoende. Vaak waren deze een combinatie van open gebieden omringd met beschutting van waaruit mijn scherpschutters pijlen konden afvuren.
Het moet gezegd worden dat de wereld van Naheulbeuk er gelikt uitziet. De vele kleuren en cartoon art style sluiten naadloos aan bij de luchtige toon van de game, die trouwens eveneens de uitbreiding Ruins of Limis bevat. Hierin worden nieuwe vijanden geïntroduceerd zoals vampiers en kippen, aan de gameplay werd er echter niet meer gesleuteld. De game staat garant voor uren spelplezier: met de basisgame ben je toch al snel twintig uren zoet en de uitbreiding voegt daar nog enkele uren aan toe. Hoewel ik mij zeker geamuseerd heb tijdens het spelen, begon na een tiental uren de verveling toe te slaan. Gevechten begonnen als een herhalingsoefening aan te voelen, vermits het vrijspelen van nieuwe aanvallen enige tijd in beslag nam. Na verloop van tijd begon ik de gevechten op automatische piloot uit te voeren, veel denkwerk kwam er niet meer bij kijken. De laadtijden zijn ook aan de hoge kant en halen je soms uit je flow, vermits je deze moet ondergaan iedere keer je van verdieping verandert. Dit zijn kleine puntjes in een voor de rest meer dan degelijke game.
Le Donjon de Naheulbeuk was de titel van een Franse audioreeks die in 2001 het levenslicht zag, geschreven en geproduceerd door John Lang. Het was een parodie op de RPG’s met fantasy-invloeden waarbij een bont allegaartje tegen wil en dank een queeste tot een goed einde probeert te brengen. Door het toenemende succes verschenen er reeds comics, boeken en bordspellen. Het universum van Naheulbeuk zit duidelijk nog niet aan zijn limiet, want nu kunnen fans ook aan de slag met een game. Hierin moet je in opdracht van een mysterieuze tovenaar een bekvechtende groep van individuen door de grot van Naheulbeuk loodsen op zoek naar het kostbare beeld van Galdeulfeurh. Hiermee zou een duistere profetie kunnen worden vervuld, maar deze opdracht blijkt toch iets ingewikkelder dan vooraf gedacht. De avonturen van deze disfunctionele groep worden vakkundig aan elkaar gepraat door een verteller. De groep kan het echter niet laten om geregeld de vierde wand te doorbreken en commentaar te leveren op deze vertelsels.
Een dwerg, een elf, een magiër, een dief, een ranger, een ogre en een barbaar stapten een herberg binnen. Het zou de inleiding kunnen zijn van een flauwe mop, maar het is wel degelijk het startpunt van deze turn-based RPG. Zelf ben ik niet zo bekend met het genre, maar gelukkig beschikt de game over de mogelijkheid om een tutorial te spelen die de gameplay even kort uit de doeken doet. Wat meteen opvalt, is de humoristische ondertoon die in de dialogen ruimschoots aanwezig is. Op de meest ongepaste momenten hoort er wel een domme opmerking te worden gemaakt. De naïeve elf doet het hart van iedereen sneller slaan door haar ongewilde seksuele opmerkingen. Zo kom je te weten dat ze geen ondergoed draagt onder haar kleedje en ze thuis graag naakt rondloopt. De ranger gedraagt zich als een puber bij elke vrouw waarmee hij in contact komt en begint dan vaak tegen zichzelf te mompelen. De dwerg reageert dan weer furieus op alles wat met zijn lengte te maken heeft. Dit zorgt ervoor dat de personages in karikaturen vervallen en de grappen na verloop van tijd eerder averechts werken.
Excentrieke personages kleuren de game
Ik had vooraf schrik om verloren te lopen in de spelwereld door de overvloed aan missies, maar deze angst bleek ongegrond. De grot van Naheulbeuk bestaat uit verschillende verdiepingen, maar geeft zich slechts geleidelijk aan prijs. Ronddwalen heeft niet veel zin, vermits veel gebieden slechts toegankelijk worden gesteld tijdens het uitvoeren van missies. De structuur hiervan is eerder klassiek van opzet. Een opdrachtgever zit met een probleem dat jij dient op te lossen en vervolgens rapporteer je de uitkomst terug aan hem. Het leuke hieraan zijn de kleurrijke personages die je ontmoet, waardoor je verzeild raakt in situaties doorspekt met de nodige humor. Een beer van een vent wiens partner in crime en tevens hamster is ontvoerd of meneer Gouda die een Wikimbert, een encyclopedie à la Wikipedia specifiek gericht op kazen, wil samenstellen, maar er ontbreekt nog een kaas in zijn assortiment en dat dien je uiteraard te stelen. In tegenstelling tot de groepsdialogen, werkt de luchtige humor hier wel aanstekelijk.
De vele pogingen tot humor kunnen averechts werken.
Om helemaal klaar te zijn voor de strijd, dien je ieder personage uiteraard te voorzien van het nodige materiaal en vaardigheden. Ieder van hen verdient experience points na het voltooien van missies, waardoor ze in level stijgen en punten ter beschikking krijgen die ze kunnen toekennen aan bepaalde kenmerken en vaardigheden. Zo focuste ik me bij de barbaar op zijn fysieke kracht en vermogen tot het incasseren van schade toegebracht door de vele vijanden. Elk personage beschikt eveneens over passieve en actieve vaardigheden die het verschil kunnen maken tijdens de gevechten. Zo kan je ervoor kiezen om de impact van de barbaar zijn melee-aanval te vergroten indien hij in de buurt vertoeft van de ogre. Wil je hem liever alleen op pad sturen, dan kan je ervoor kiezen om een zwaardere melee-aanval vrij te spelen. Het uitbouwen van een build bleek echter niet zo evident. Ik heb wat op goed geluk de krachten van mijn team bepaald en verder uitgebouwd in de hoop dat deze complementair zouden zijn tijdens de gevechten. Door de weinige ervaring in het genre merkte ik dat ik op dit vlak ruim tekortschoot.
Herhaling loert om de hoek
Tijd om de briljante strateeg in mezelf naar boven te halen tijdens de vele turn-based gevechten, maar zelfs na diep graven kon ik hem niet vinden. Het was duidelijk dat ik niet ben aangelegd voor dit genre. Zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad slaagde ik er niet in om alle personages in leven te houden. Ik wil me zelfs niet voorstellen hoe hard ik zou afzien op de hoogste moeilijkheidsgraad. De gevechten worden trouwens mooi in beeld gebracht. De volgorde waarin de personages aan de beurt komen, wordt duidelijk weergegeven bovenaan het scherm. Zo kan je in de mate van het mogelijke je volgende stappen plannen. Het effect van de beschikbare aanvallen en het bijhorende slagingspercentage wordt telkens vooraf aangegeven. Zo kan je afwegen of je voor de zekerheid kiest en zo aan schade inboet of toch het risico neemt dat je tegenstander je aanval kan ontwijken. Aan de beschikbare informatie zal mijn falen dus zeker niet gelegen hebben. De omgevingen waarin de gevechten plaatsvonden, varieerden voldoende. Vaak waren deze een combinatie van open gebieden omringd met beschutting van waaruit mijn scherpschutters pijlen konden afvuren.
Het moet gezegd worden dat de wereld van Naheulbeuk er gelikt uitziet. De vele kleuren en cartoon art style sluiten naadloos aan bij de luchtige toon van de game, die trouwens eveneens de uitbreiding Ruins of Limis bevat. Hierin worden nieuwe vijanden geïntroduceerd zoals vampiers en kippen, aan de gameplay werd er echter niet meer gesleuteld. De game staat garant voor uren spelplezier: met de basisgame ben je toch al snel twintig uren zoet en de uitbreiding voegt daar nog enkele uren aan toe. Hoewel ik mij zeker geamuseerd heb tijdens het spelen, begon na een tiental uren de verveling toe te slaan. Gevechten begonnen als een herhalingsoefening aan te voelen, vermits het vrijspelen van nieuwe aanvallen enige tijd in beslag nam. Na verloop van tijd begon ik de gevechten op automatische piloot uit te voeren, veel denkwerk kwam er niet meer bij kijken. De laadtijden zijn ook aan de hoge kant en halen je soms uit je flow, vermits je deze moet ondergaan iedere keer je van verdieping verandert. Dit zijn kleine puntjes in een voor de rest meer dan degelijke game.
Conclusie
The Dungeon of Naheulbeuk: The Amulet of Chaos blijft trouw aan de oorspronkelijke audioreeks en weet dit goed om te zetten in de vorm van een game. De humor is rijkelijk aanwezig, maar hierdoor slaat men de plank weleens mis. De game laat je vrij om de personages volledig naar je hand te zetten wat betreft hun sterke en zwakke punten, waardoor er voldoende ruimte is om een eigen speelstijl te ontwikkelen. Jammer genoeg vallen de gevechten na enige tijd in herhaling, wat jammer is vermits op de gameplay weinig valt aan te merken. Fans van het genre zullen zich zeker amuseren, maar de game mist een zekere panache om ook het grote publiek aan te spreken.
Pro
- Art style
- Kleurrijke personages
- Veel content
- Gevechten worden mooi in beeld gebracht
Con
- Pogingen tot humor voelen soms geforceerd aan
- Gevechten vallen na enige tijd in herhaling
- Laadtijden
7
Over
Beschikbaar vanaf
17 september 2020
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Artefacts Studio
Uitgever
- Dear Villagers
- E-Home Entertainment
Website
Laatst bewerkt:
