Na tig keer uitstel, de leaks over het live-service systeem én die Closed Beta welke alleen maar extra twijfel uitlokte, zag het er allesbehalve goed uit voor Suicide Squad: Kill The Justice League, als nieuwste release in het uitgestrekte DC Comics-universum. Maar doordat het ding uitgebroed werd onder de vleugels van Rocksteady Studios, het bedrijf achter die fantastische Batman Arkham-reeks, was er wel nog steeds dat sprankeltje hoop en vertrouwen vanuit de fan base dat het alsnog goed ging komen. Zoals ondertussen te merken was, werd dat uiteindelijk dus "half goed". Deze Suicide Squad beschikt namelijk wel degelijk over een aimabele tot zelfs grappige cast én een vloeiende gameplay. Helaas worden deze positieve aspecten wat overschaduwd door een pover verhaal en een repetitief mission design, naast de vele andere ongemakken.
Hieronder volgt de review van Suicide Squad: Kill The Justice League
waar zowel MrPoelie, Karel-Jan, Sir. K als mijzelf aan bijdroegen. Een gemengd opiniestuk van ons vieren, waarbij de meningen ook letterlijk vermengd werden tot een consistent relaas. Uitermate gefaciliteerd door opinies welke niet al te ver uiteen lagen, dat zegt misschien ook al wat.
Tijdens de eerste paar uur van Suicide Squad: Kill The Justice League leer je vooral op een speelse manier hoe elk van de vier leden van het zogenaamde Task Force X zichzelf de gemakkelijkste weg baant doorheen het gigantische Metropolis. De keuze tussen de verschillende personages vormt dan ook voor de absolute fans slechts het begin van de verwennerij. Er is die duidelijk door Will Smith geïnspireerde versie van Deadshot, een losgeslagen Harley Quinn die sexier maar tegelijk gekker oogt dan ooit, een nukkige Captain Boomerang die over teleport-krachten beschikt en last but not least, de vaak hilarische King Shark, zonder dat hij zelfs iets hoeft te zeggen. Later krijgen we via DLC ongetwijfeld nog meer interessante Arkhamverse-personages op ons Kamikaze-bord, onder wie de Joker.
Telkens bij de start van een missie mag een van deze vier toch wel opvallende personages de leiding nemen. Elk om beurt worden ze door het spel beschouwd als “Psyched”. Wanneer je vervolgens met het hierdoor getroffen personage een missie aangaat, verwerf je zo extra Experience-punten en krijgt je aanvalskracht ook een bonus. Na elke geslaagde opdracht krijg je dat typische looter-shooter Reward-scherm voorgeschoteld waar je nieuwe gear kunt uitkiezen. Niet zelden blijken de aangeboden wapens gewoon zwakker dan wat je al in je arsenaal zitten had, en tevens haalt dit het tempo wat uit het spel. Hierna dien je zelf een nieuwe missie op de kaart te selecteren, waarbij je idealiter een online guide bij de hand neemt om te weten of het nu een relevante dan wel volledig overbodige opdracht betreft. De missies en de vijanden worden los door elkaar op je afgevuurd en bevatten daarnaast ontzettend weinig variatie. Hierdoor zul je gedurende het acht tot dertien uur durende verhaal non-stop gelijkaardige opdrachten moeten uitvoeren. Kort samengevat komt het gros van de missies neer op "ga naar punt X, versla of overleef daar Y-aantal vijanden, red ondertussen Z-aantal werknemers, vernietig ondertussen nog eens een aantal objecten (ja we komen al letters te kort), escorteer en/of bescherm dit welbepaald voertuig tot aan zijn bestemming, enzoverder". Ondertussen knal je continu hetzelfde type paarsgekleurde, oninteressante vijanden af, op straat of op de daken van volstrekt ontoegankelijke, gelijkaardig uitziende gebouwen. Al beland je af en toe wel eens in een unieke boss fight, deze blijken echter schaars gezaaid en vooral, verre van memorabel.
De zijmissies, genaamd Contracts, zorgen eveneens voor een eerder kunstmatige uitdaging. Telkens opnieuw betreffen deze namelijk gelijkaardige opdrachten, met die uitzondering dat de uithalen van jouw anti-superheld alleen maar tellen als deze onder de categorie van critical hits, grenade damage, counters en affliction damage vallen. Ongetwijfeld zullen de meeste spelers al afhaken vooraleer ze zich weten doorheen de helft van deze Contracts te ploeteren. Het concept voelt aan als een extraatje dat volstrekt overbodig is om het verhaal te voltooien. Ook het punt dat je tijdens gestarte missies niet van personages kan wisselen kan wel storen. Dat dit in co-op niet kan is volledig te begrijpen, maar tijdens de single player-campagne had dit net een uiterst welkome verademing geboden.
Ondertitels die de tekst met instructies geregeld overlappen, heel wat cutscenes kun je niet pauzeren, het multiplayersysteem toont zich niet meteen van de gebruiksvriendelijke kant én het sterven tijdens deze modus maakt de ervaring des te frustrerender. Je hebt na het maximaal aantal revives namelijk geen optie om te wisselen naar een vrij camerastandpunt waarbij je alles beter kan opvolgen. Het voelt wat aan als het oplopen van een gescheurde achillespees, wanneer je totally downed op de grond moet blijven liggen, zonder enig perspectief, al wachtend tot je medespeler(s) er eventueel in slagen om de missie te voltooien, of alsnog zelf het loodje leggen en al die kostbare tijd gewoon gereduceerd werd naar 'honderd procent verloren tijd'. Ja, echt modern is anders. En ook ja, de co-op blijft leuk, zeker - al is het niet bijster origineel - tijdens die momenten waarop er onderlinge competitie geïntroduceerd wordt. Maar dan nog kan zelfs deze modus niet lang zijn gebreken geheimhouden. Doordat elk van de personages op een andere manier én op een verschillend tempo doorheen Metropolis navigeert, zorgt dit er veel te snel voor dat minstens een van de spelers willens nillens buiten de actieradius belandt, waardoor er een fatale stopwatch begint af te tellen. Na het uitspelen van het hoofdverhaal kun je overigens wel nog verder doen in het live-service gedeelte van het spel. Alleen rijst de vraag hierbij meteen, wie dat voor lang uithoudt binnen de gegeven omstandigheden.
Hieronder volgt de review van Suicide Squad: Kill The Justice League
The bad guys are the good guys, en andersom
Nochtans begint het avontuur heel luchtig voor onze vier antihelden, die dus voor een keer de braveriken mogen zijn. Hetzij dan gedwongen door Amanda Waller. Jawel, diezelfde straffe madam uit de laatste Star Wars-game. Want de echte superhelden zoals The Flash, Batman en Superman zijn zelf dan weer het spoor bijster en moeten dringend gestopt worden, vooraleer ze de wereld helemaal naar de vaantjes helpen. Al is er wel die verzachtende omstandigheid in hun voordeel dat dit komt door toedoen van die mysterieuze Green Lantern. Die onsympathieke snoodaard hangt geregeld in het luchtruim boven Metropolis en voert er samen met zijn handlangers een waar schrikbewind. In ieder geval, het is aan de Suicide Squad daar een stevig stokje voor te steken en de wereld te redden, want - niet te vergeten - er werden ook nog eens luid tikkende tijdbommen in hun lichaam geplant die er anders gewoon in blijven zitten! Ja, wat het verhaal betreft, heeft het spel overigens best wel moeite om je te doen schuiven naar het puntje van je stoel. Enkel Wonder Woman slaagt er door haar geheimzinnige attitude in om je even in spanning te houden, tenminste door wat haar positiekeuze betreft. Kiest ze nu uiteindelijk voor dat goedaardige, boosaardige of eerder voor het neutrale kamp? Het is een van die prangende vragen welke je hersenen slechts kort zullen pijnigen als lid van deze toch wel excentrieke Suice Squad.Tijdens de eerste paar uur van Suicide Squad: Kill The Justice League leer je vooral op een speelse manier hoe elk van de vier leden van het zogenaamde Task Force X zichzelf de gemakkelijkste weg baant doorheen het gigantische Metropolis. De keuze tussen de verschillende personages vormt dan ook voor de absolute fans slechts het begin van de verwennerij. Er is die duidelijk door Will Smith geïnspireerde versie van Deadshot, een losgeslagen Harley Quinn die sexier maar tegelijk gekker oogt dan ooit, een nukkige Captain Boomerang die over teleport-krachten beschikt en last but not least, de vaak hilarische King Shark, zonder dat hij zelfs iets hoeft te zeggen. Later krijgen we via DLC ongetwijfeld nog meer interessante Arkhamverse-personages op ons Kamikaze-bord, onder wie de Joker.
Veel humor, maar wel heel repetitieve gameplay
Het kost je sowieso wel even tijd vooraleer je de besturing volledig onder de knie hebt. Al zijn er veel parallellen te vinden met de Arkham-serie, de verschillen blijken minstens even groot. In het bijzonder wat de combat betreft, presenteert Suicide Squad: Kill The Justice League zich allesbehalve als een vloeiende brawler. Neen, voor de mêlee-combinaties moet je dit spel niet aanschaffen. Maar ook louter qua navigatie is het evenzeer wennen, niet alleen omdat elk personage over andere bewegingen beschikt, maar ook doordat deze telkens andere toetsaanslagen met zich meebrengen. Elk van de vier momenteel beschikbare personages heeft zijn/haar troeven en beperkingen. Zo boeit Captain Boomerang misschien niet meteen door al zijn geklaag, maar tegelijk zorgt hij er wel voor dat je je het snelst kan verplaatsen doorheen de open wereld, net door het weggooien van die boomerang waaraan een teleport-functie gekoppeld werd. Het rondslingeren als Harley Quinn voelt dan weer helemaal niet zo vloeiend aan als Tarzan in de jungle, laat staan als Spider-Man of Batman op hun best. Maar toch, ook dat went wel. Het leeuwendeel van de spelers zal wellicht echter opteren voor King Shark, en niet enkel omwille van zijn long jumps. Ja, als er één ding is waar Suicide Squad in uitblinkt, is het wel humor. En laat het nu net zeurpiet Boomerang en spuit elf Shark zijn, die op dat vlak absoluut de show stelen. Deadshot neemt daarentegen vooral de rol in van die altijd doodernstige tegenpool, en verheft zich misschien wel zo tot de meest grijze muis van het ganse gezelschap.Als er één ding is waar deze Suicide Squad in uitblinkt, is het wel humor.
Telkens bij de start van een missie mag een van deze vier toch wel opvallende personages de leiding nemen. Elk om beurt worden ze door het spel beschouwd als “Psyched”. Wanneer je vervolgens met het hierdoor getroffen personage een missie aangaat, verwerf je zo extra Experience-punten en krijgt je aanvalskracht ook een bonus. Na elke geslaagde opdracht krijg je dat typische looter-shooter Reward-scherm voorgeschoteld waar je nieuwe gear kunt uitkiezen. Niet zelden blijken de aangeboden wapens gewoon zwakker dan wat je al in je arsenaal zitten had, en tevens haalt dit het tempo wat uit het spel. Hierna dien je zelf een nieuwe missie op de kaart te selecteren, waarbij je idealiter een online guide bij de hand neemt om te weten of het nu een relevante dan wel volledig overbodige opdracht betreft. De missies en de vijanden worden los door elkaar op je afgevuurd en bevatten daarnaast ontzettend weinig variatie. Hierdoor zul je gedurende het acht tot dertien uur durende verhaal non-stop gelijkaardige opdrachten moeten uitvoeren. Kort samengevat komt het gros van de missies neer op "ga naar punt X, versla of overleef daar Y-aantal vijanden, red ondertussen Z-aantal werknemers, vernietig ondertussen nog eens een aantal objecten (ja we komen al letters te kort), escorteer en/of bescherm dit welbepaald voertuig tot aan zijn bestemming, enzoverder". Ondertussen knal je continu hetzelfde type paarsgekleurde, oninteressante vijanden af, op straat of op de daken van volstrekt ontoegankelijke, gelijkaardig uitziende gebouwen. Al beland je af en toe wel eens in een unieke boss fight, deze blijken echter schaars gezaaid en vooral, verre van memorabel.
Aantal frustraties die niet min zijn
De besturing van Suicide Suad: Kill the Justice League blijkt ook duidelijk gecentreerd rond het gebruik van een controller. Anders gezegd, wanneer je als pc-gamer enkel beschikt over een toetsenbord en muis, hoef je de aanschaf van deze game zelfs niet te overwegen. Ook vervelend is dat de muiscursor geregeld blijft staan ondanks dat je met controller speelt. Nog een andere frustratie is het verliezen van de verbinding met de multiplayer servers. Dat kan er zelfs voor zorgen dat de game er abrupt mee ophoudt. Zelfs wanneer je helemaal alleen speelt, waardoor je een deel volledig opnieuw dient te spelen. Ook wat de balans betreft, loopt er geregeld wel wat fout in deze game, met als specifieke voorbeelden de variatie aan wapens en de crafting. Dat laatste dient te gebeuren bij onze welbekende vriend De Penguin, maar deze optie wordt pas ontgrendeld na het verzamelen van zelf vrij te spelen recepten. Daarnaast wordt het op den duur steeds moeilijker om het onderscheid te maken in welke wapens nu waardevoller zijn dan hetgeen je al hebt. Er is immers geen statistiek voorhanden om de waarde van je wapens te achterhalen, én je krijgt eigenlijk al vrij snel minstens één van de sterkste wapens tot je beschikking. Iets wat allesbehalve logisch, noch stimulerend is, om je voor lang met je wapenarsenaal bezig te houden.De zijmissies, genaamd Contracts, zorgen eveneens voor een eerder kunstmatige uitdaging. Telkens opnieuw betreffen deze namelijk gelijkaardige opdrachten, met die uitzondering dat de uithalen van jouw anti-superheld alleen maar tellen als deze onder de categorie van critical hits, grenade damage, counters en affliction damage vallen. Ongetwijfeld zullen de meeste spelers al afhaken vooraleer ze zich weten doorheen de helft van deze Contracts te ploeteren. Het concept voelt aan als een extraatje dat volstrekt overbodig is om het verhaal te voltooien. Ook het punt dat je tijdens gestarte missies niet van personages kan wisselen kan wel storen. Dat dit in co-op niet kan is volledig te begrijpen, maar tijdens de single player-campagne had dit net een uiterst welkome verademing geboden.
Klachten over performantie, muziek en online features, al blijft het beeld mooi
De klaagzang stopt hier helaas nog niet, want zelfs op vlak van performantie en soundtrack gaat Suicide Squad: Kill the Justice League niet vrijuit. Van zodra je wat sneller de stad begint te doorkruisen, of wanneer er weer eens wat extra vijanden spawnen op de kaart, dropt de frame rate enorm. Symbolisch in dat opzicht is het gevecht met de Green Lantern. Het lijkt daarnaast alsof er voor de actiemomenten maar één welbepaald, ongeïnspireerd popliedje voldoende toepasselijk bevonden werd. Ook de lipsync gaat regelmatig de mist in. Al moet gezegd dat de facial animations doorgaans erg geslaagd zijn en dat de cutscenes op grafisch vlak zeker de hedendaagse standaarden halen. Maar er zijn zoveel slordigheden en ontbrekende, moderne features die deze ervaring weer wat ondermijnen.Zelfs op vlak van performantie en soundtrack gaat de Suicide Squad niet vrijuit.
Ondertitels die de tekst met instructies geregeld overlappen, heel wat cutscenes kun je niet pauzeren, het multiplayersysteem toont zich niet meteen van de gebruiksvriendelijke kant én het sterven tijdens deze modus maakt de ervaring des te frustrerender. Je hebt na het maximaal aantal revives namelijk geen optie om te wisselen naar een vrij camerastandpunt waarbij je alles beter kan opvolgen. Het voelt wat aan als het oplopen van een gescheurde achillespees, wanneer je totally downed op de grond moet blijven liggen, zonder enig perspectief, al wachtend tot je medespeler(s) er eventueel in slagen om de missie te voltooien, of alsnog zelf het loodje leggen en al die kostbare tijd gewoon gereduceerd werd naar 'honderd procent verloren tijd'. Ja, echt modern is anders. En ook ja, de co-op blijft leuk, zeker - al is het niet bijster origineel - tijdens die momenten waarop er onderlinge competitie geïntroduceerd wordt. Maar dan nog kan zelfs deze modus niet lang zijn gebreken geheimhouden. Doordat elk van de personages op een andere manier én op een verschillend tempo doorheen Metropolis navigeert, zorgt dit er veel te snel voor dat minstens een van de spelers willens nillens buiten de actieradius belandt, waardoor er een fatale stopwatch begint af te tellen. Na het uitspelen van het hoofdverhaal kun je overigens wel nog verder doen in het live-service gedeelte van het spel. Alleen rijst de vraag hierbij meteen, wie dat voor lang uithoudt binnen de gegeven omstandigheden.
Conclusie
Suicide Suad: Kill the Justice League laat ons, spijtig genoeg, wat verdwaald achter in dat copy-pasted Metropolis, met toch wel wat gemengde gevoelens. Langs de ene kant hebben we ons prima vermaakt met het plot en vooral, de humoristische aanpak ervan. Langs de andere kant waren er te veel zaken die stoorden. Zo stellen wij ons vragen bij de live-service toekomst van deze game. Daarnaast onthult de side content erg snel zijn repetitief kantje. Een ontgoocheling welke alleen maar toeneemt door het gebrek aan gevarieerde vijanden. Op grafisch vlak haalt de game nochtans zeker de hedendaagse standaarden, al valt er hier en daar wel een bug op te merken. Kortom, als je fan bent van de DC Comics-superhelden zul je met deze game vooral omwille van het verhaal en de humor best wel plezier beleven. Maar van Rocksteady hadden we helaas iets meer verwacht. Dus wat de toekomst van deze game betreft, is het echt koffiedik kijken.
Pro
- Humor
- Grafisch oké
- Co-op wel nog leuk, onder meer door de onderlinge competitie
Con
- Repetitief op allerlei vlakken
- Onhandige multiplayer
- Live-service element ten dode opgeschreven?
- Aantal bugs
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
2 februari 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Fighter
- Shooter
Ontwikkelaar
- Rocksteady Studios
Uitgever
- Warner Bros.
Website
Forumlink
Partnerlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
