Soms hoef je om te presteren niet origineel te zijn, dacht men bij Kumi Souls Games. En dat bewijzen ze maar al te graag met The Last Faith, een metroidvania welke de snelle actie van Bloodborne vermengt met de pixel art-stijl van Blasphemous in een minstens even brutaal als mysterieus speluniversum. Het leveldesign en de setting doen misschien zelfs het meest terugdenken aan één van de wortels van het genre: de iconische Castlevania-franchise. Om het met de woorden van de ontwikkelaars te zeggen, is The Last Faith een gotische samensmelting van metroidvania en soulslike. Vol genadeloze gevechten, en met een formidabel arsenaal aan wapens en geheimzinnige spreuken tot je beschikking.
The Last Faith wordt uitgebracht op 15 november voor zowel consoles als pc. In deze review wordt de pc-editie besproken, maar ook voor deze versie is het aangewezen om een controller te gebruiken, aangezien de gameplay gebaseerd is op zowel snelheid van uitvoering als knoppencombinaties.
Wanneer je het spel aanvat, weet je nagenoeg niets van protagonist Eryk, en zelf lijkt hij ook niet meteen een praatgraag, laat staan charismatisch personage. Slechts met mondjesmaat wordt er gelost wat er aan de hand is in die grimmige, gotische spelwereld. Vooral poëtisch gezien bevat het vage plot veel potentie. Om er gaandeweg iets van te snappen, inclusief wat je waar moet doen, ben je vooral aangewezen op de NPC’s die je her en der ontmoet.
Net zoals Bloodborne, wordt je arsenaal in The Last Faith ook na een tijdje aangevuld met secundaire wapens waaronder pistolen, die je daadwerkelijk van kogels moet voorzien. Deze missen echter kracht en efficiëntie in vergelijking met de mêlee-aanvallen, waardoor ze eerder een beperkte toepasbaarheid kennen. Toch vangen ze enigszins wel het opmerkelijke gebrek op dat Eryk niet verticaal kan uithalen. En wanneer hij gehurkt zit, blijkt hij helemaal weerloos. Vreemde keuzes voor een spel waar je allerlei vliegende vijanden aantreft en waar snelheid van uitvoering voorop staat.
Persoonlijk vind ik de soundtrack van The Last Faith dan nog wel het meest geslaagd. Alle NPC’s zijn ook voorzien van een macabere trilling in hun stembanden tijdens de dialogen. Ja, misschien wel in zijn origineelste aspect, het geluid, blinkt deze game ook nog eens het meeste uit.
The Last Faith wordt uitgebracht op 15 november voor zowel consoles als pc. In deze review wordt de pc-editie besproken, maar ook voor deze versie is het aangewezen om een controller te gebruiken, aangezien de gameplay gebaseerd is op zowel snelheid van uitvoering als knoppencombinaties.
Vechtstijlen en plot: om ter vaagst
In The Last Faith krijg je de keuze tussen enkele klassen, heel doelbewust vechtstijlen genaamd. Want ook al zien de knokker, de schurk, de Stargazer en de Marksman er in het keuzemenu totaal anders uit, in het spel zelf is daar niets van aan. Geen van deze klassen beschikken over unieke wapens of attributen. Het verschil zit hem gewoon in de verdeling van de punten voor hun vaardigheden.Wanneer je het spel aanvat, weet je nagenoeg niets van protagonist Eryk, en zelf lijkt hij ook niet meteen een praatgraag, laat staan charismatisch personage. Slechts met mondjesmaat wordt er gelost wat er aan de hand is in die grimmige, gotische spelwereld. Vooral poëtisch gezien bevat het vage plot veel potentie. Om er gaandeweg iets van te snappen, inclusief wat je waar moet doen, ben je vooral aangewezen op de NPC’s die je her en der ontmoet.
Razendsnelle combat, maar met een aantal vreemde keuzes
Ook wat de combat en het upgradesysteem via de gesprekken met Helenya betreft, heeft het spel niet veel zin in het verschaffen van uitleg. Een flink stuk van de gameplay komt vooral neer op de effecten van je moves en items zelf uit te testen. Eryk draait eerder traag de andere richting uit, maar beweegt zich voor de rest best wel snel vooruit. Hij springt zelfs hoger en klautert ook makkelijker dan je zou verwachten. Het resulteert geregeld in een razendsnelle, aangename combat flow, met veel rollen, ontwijken en getimed uithalen. Al is het noodzakelijke kwaad van button mashing tijdens de meest prangende gevechten nooit veraf.Razendsnelle en aangename combat flow.
Net zoals Bloodborne, wordt je arsenaal in The Last Faith ook na een tijdje aangevuld met secundaire wapens waaronder pistolen, die je daadwerkelijk van kogels moet voorzien. Deze missen echter kracht en efficiëntie in vergelijking met de mêlee-aanvallen, waardoor ze eerder een beperkte toepasbaarheid kennen. Toch vangen ze enigszins wel het opmerkelijke gebrek op dat Eryk niet verticaal kan uithalen. En wanneer hij gehurkt zit, blijkt hij helemaal weerloos. Vreemde keuzes voor een spel waar je allerlei vliegende vijanden aantreft en waar snelheid van uitvoering voorop staat.
Wederom gekopieerde mechanics, maar knappe soundtrack
Niet alleen visueel, maar ook op het vlak van verschillende mechanics kopieert the Last Faith geregeld schaamteloos Blasphemous. Misschien wel iets té vaak. Je progressie opslaan en krachten recupereren? Gebruik ook in deze game daarvoor een altaar! Fervour? Ja, alleen heet dat hier nu Focus. Een parry-systeem, waarmee je zelfs health en mana kan regenereren? Check! Ook in The Last Faith verlies je wanneer je sterft een stukje Guilt, hier Nycrux genaamd, en dat dien je terug op te gaan rapen om maximale krachten te behouden. Een groter verschil tussen beide games vormt dan eerder het aantal bloedflesjes met genezende injecties welke Eryk kan vinden in de spelwereld. Doordat deze items geregeld door de verslagen vijanden achtergelaten worden, voelt The Last Faith toch wel een pak makkelijker aan dan zijn grote rolmodellen.Misschien iets te vaak een schaamteloze kopie.
Persoonlijk vind ik de soundtrack van The Last Faith dan nog wel het meest geslaagd. Alle NPC’s zijn ook voorzien van een macabere trilling in hun stembanden tijdens de dialogen. Ja, misschien wel in zijn origineelste aspect, het geluid, blinkt deze game ook nog eens het meeste uit.
Conclusie
The Last Faith is een degelijke Blasphemous-meets-Bloodborne geworden. Het spel doet, naast enkele opmerkelijke keuzes wat de combat betreft, op zich weinig verkeerd. Maar misschien komt dat net wel doordat het in iets te veel aspecten slechts een schaamteloze kopie is van de voornoemde games. Al zullen de liefhebbers van beide games zich hier zeker mee vermaken.
Pro
- Grimmige atmosfeer
- Perfect passende soundtrack
Con
- Ietwat te veel een kopie
- Aantal vreemde keuzes qua combat mechanics
7
Over
Beschikbaar vanaf
15 november 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
- Platformer
- Puzzle
- Retro
- Roguelike
Ontwikkelaar
- Kumi Souls Games
Uitgever
- Playstack
