Redfall is een titel die zich lang ophield in de zijkant van mijn gezichtsveld. Het is dan ook een game die bij de aankondiging aanvoelde als ietwat van een stekende teleurstelling, en vervolgens al snel werd afgeschreven als niks voor mij. Dat komt uiteraard door de affiniteit die ik heb met de eerdere titels van ontwikkelaar Arkane, van Dishonored tot Prey en Deathloop, stuk voor stuk zijn het labyrinten waar je op je eentje het creatieve moordenaartje in jezelf mag ontdekken. Redfall voelt als een stevige breuk met die traditie. Een shooter in een open spelwereld die een stevige focus op online co-op legt? Dat klinkt niet bepaald als een kopje thee waar ik graag mijn lippen aan zet. En toch, toch bleef er dat zeurderige stemmetje aan de zijkant. Wat als? Wat als het DNA van Arkane-games de bovenhand weet te nemen, en er toch een memorabele ervaring op je eentje te beleven valt daar in dat door vampieren overspoelde dorpje in New England?
Soms lukt het een game om al binnen het eerste uur je verwachtingen of vooroordelen volledig op zijn kop te zetten. Redfall
deed dat bij me door zich niet te presenteren als de Left 4 Dead met vampieren die ik in gedachten had, maar zich verrassend verhalend op te stellen. Grote plotlijnen of intrige moet je er geenszins van verwachten, maar je krijgt wel de nodige incentives om het stadje Redfall schoon te vegen van gespuis met scherpe tandjes. Redfall is dan ook niet de live service game die enkel online tot zijn recht komt waar velen ongetwijfeld voor vreesden, maar wel degelijk een competente single player game die toevallig stevige co-op ondersteuning biedt. Of de game soepel speelt in co-op is voorlopig nog wat koffiedik kijken, omdat we aan de rol mochten met de reviewcode voor de globale servers live gingen. Desondanks is het nu al duidelijk merkbaar in de structuur van de game dat het geheel ontworpen is om verdomd fun te zijn om samen te spelen, zonder de gamers die liever op hun eentje spelen in de steek te laten. Het lijkt een moeilijke spreidstand om te maken, maar op de een of andere manier lijkt het Arkane wel degelijk gelukt.
Stuk voor stuk zijn het valabele keuzes om mee op jacht te gaan, maar ik opteerde uiteindelijk toch voor Layla Ellison. Niet alleen heeft ze een zekere cool over haar, ze heeft ook gewoon telekinetische superkrachten. Objecten naar je toe trekken of afstoten, een kinetisch schild oproepen of met een stevig uit de kluiten gewassen paraplu kinetische energie afvuren, Layla kan het allemaal. Als je voor de directe aanpak gaat, dan kun je niet veel directer treffen dan Layla. Het loont de moeite om in het begin wat te stoeien met de personages. Niet alleen hebben ze allemaal een eigen speelstijl en unieke vibe, maar vooral ook drie unieke abilities waar het fijn mee experimenteren is. De twee normale krachten zijn onderhevig aan een cooldown, terwijl je ultimate ability gevoed wordt door het decimeren van de ondode bevolking van Redfall.
Het helpt je ook niet vooruit dat ook die vampieren in verschillende soorten komen met elk hun eigen krachten die ze graag benutten. De Siphons kunnen bijvoorbeeld vanop een afstandje je levenskracht opzuigen en zichzelf zo versterken, terwijl Shrouds je gezichtsveld enorm kunnen beperken. Dat soort irritante lastposten zo snel mogelijk wegwerken is dus de boodschap. Uiteraard krijg je gelukkig ook de nodige wapens om te beletten dat er al te stevige zuigzoentjes in je nek gezet worden. Een flare gun of UV-projector zijn uiteraard leutig in gebruik, maar de stake launcher is onmiskenbaar de ster. Wanneer je tegenover een nest vampieren staat, is een wapen dat gitaren en biljartkeu’s afvuurt van goudwaarde. De actie in Redfall heeft in elk geval een amusante flow meegekregen omdat je constant aan het wisselen bent tussen je krachten en wapens. Een vampier of twee even in een sculptuur veranderen met UV-licht en vervolgens afmaken met de flare gun, om de rest van de cultisten op te dweilen met de shotgun.
Soms lukt het een game om al binnen het eerste uur je verwachtingen of vooroordelen volledig op zijn kop te zetten. Redfall
Kies je eigen Buffy
Voor je je innerlijke Blade op de spelwereld mag loslaten, moet je uiteraard een personage kiezen. Om te beginnen is er Jacob Boyer, een ex-militair die een scherp oog heeft voor schieten vanop lange afstand. Uiteraard heeft Jacob een sniper rifle tot zijn beschikking, maar ook een handig cloaking device dat hem uitermate geschikt maakt voor spelers die het liever vanop een afstandje sneaky aanpakken. Persoonlijk is het niet mijn speelstijl, hoewel ik de mogelijkheid om een raaf in te schakelen om vijanden af te leiden, een geinige manier vond om uit hachelijke situaties te komen. Dev Crousley is dan weer een populaire influencer die bezeten is door wezens als de Sasquatch of het monster van Loch Ness. Klinkt niet bepaald als een kerel geschikt voor de strijd, maar enkele van zijn uitvindingen maken veel goed voor zijn ietwat irritante persoonlijkheid. Een staf die ultraviolet licht uitstoot en de meeste vampiers in de buurt tot as reduceert, is gewoon plezant speelgoed dat garant staat voor de nodige crowd control. Remi De La Rosa is dan weer een experte in robotica die vooral in het oog springt door haar maatje Bribón. De naam betekent zoveel als schelm, en is heerlijk passend voor een robot die van onschatbare waarde op het slagveld blijkt. Remi kan haar kompaan aansturen om de aanval in te zetten of om voor de nodige cover te zorgen. Helemaal fun wordt het wanneer je Bribón de aandacht laat trekken en zelf via de flanken de vloer met de oppositie aanveegt.Stuk voor stuk zijn het valabele keuzes om mee op jacht te gaan, maar ik opteerde uiteindelijk toch voor Layla Ellison. Niet alleen heeft ze een zekere cool over haar, ze heeft ook gewoon telekinetische superkrachten. Objecten naar je toe trekken of afstoten, een kinetisch schild oproepen of met een stevig uit de kluiten gewassen paraplu kinetische energie afvuren, Layla kan het allemaal. Als je voor de directe aanpak gaat, dan kun je niet veel directer treffen dan Layla. Het loont de moeite om in het begin wat te stoeien met de personages. Niet alleen hebben ze allemaal een eigen speelstijl en unieke vibe, maar vooral ook drie unieke abilities waar het fijn mee experimenteren is. De twee normale krachten zijn onderhevig aan een cooldown, terwijl je ultimate ability gevoed wordt door het decimeren van de ondode bevolking van Redfall.
Alle clichés uit Van Helsing's boekje
Zoals het een zichzelf respecterende open-world game als dit betaamt, krijg je uiteraard ook de mogelijkheid om je personage spelenderwijs sterker te maken. In de safehouses die je ontdekt op de map kun je dan ook netjes je verzamelde skillpoints besteden aan de vaardigheden van Layla en co. Clichématig? Dat zeker, maar het werkt dan ook wonderwel voor een game als dit waar speciale vaardigheden het verschil maken tussen levend en ondood. Redfall is uiteraard cliché, je kan er niet om heen. De game doet structureel dan ook vaak denken aan de meer recente Far Cry-games, maar dan kleinschaliger en met de vingertoppen van Arkane Games duidelijk aanwezig op het eindproduct. De art style van de game komt bijvoorbeeld overduidelijk uit dezelfde koker van de makers van Prey en ook het aanzetten tot creativiteit bij de speler is overduidelijk Arkane. Ja, het is een open wereld game die alle ingrediënten van het alom gekende recept hanteert, maar de vele krachten en diverse mogelijkheden om objectieven te vervolledigen, geven het ietwat van de frisheid die je van de makers van Dishonored verwacht.Bloedzuigers en meelopers
De kritiek dat de game zich beperkt tot dertig frames per seconde op console en dat je zelfs in singleplayer constant een internetverbinding moet hebben snijdt zeker hout, maar Redfall op basis daarvan afschrijven is jezelf wel degelijk een amusante actiegame ontzeggen. Zo hebben de vampieren zoals het een gedistingeerd stelletje bloedzuigers betaamt ook een legertje aan menselijke volgelingen tot hun beschikking. Die cultisten bewegen zich voort in groepjes en belagen je met vuurwapens en granaten, wat voor het soort traditionele vuurgevechten zorgt die je al tientallen keren hebt ervaren. Dat klinkt een beetje saai, maar komt in de context van het spel een stuk beter uit de verf, omdat het vooral onderstreept hoe krachtig de vampieren zelf zijn. Je kan je gemakkelijk verweren tegen tien mensen, maar als de knakkers hun baasje roepen, wordt het een heel ander verhaal. De vampieren zijn minder in aantal, maar als ze onvermijdelijk op je af komen zal je het geweten hebben. De eerste keer dat er eentje je richting uit teleporteert om uit te halen met zijn klauwen is het dan ook volstrekt normaal om een gilletje te slaken. Wanneer een salvo aan kogels je tegenstander nauwelijks lijkt te deren, besef je pas ten volle hoe essentieel je secundaire krachten zijn. Koppel dat aan het feit dat vampieren, zoals iedereen geleerd heeft, enkel met zekerheid om te leggen zijn met behulp van ultraviolet licht, vuur of een welgemikte staak door het hart en je krijgt een stelletje uitdagende bloedzuigers tegenover je. Een stuk of twee tegenover je lukt nog wel, maar zodra ze met een stuk of vier zijn mag je schietgebedjes beginnen prevelen.Redfall doet weinig tot niks echt origineel, maar biedt genoeg vermaak om je scherpe tandjes in te zetten.
Het helpt je ook niet vooruit dat ook die vampieren in verschillende soorten komen met elk hun eigen krachten die ze graag benutten. De Siphons kunnen bijvoorbeeld vanop een afstandje je levenskracht opzuigen en zichzelf zo versterken, terwijl Shrouds je gezichtsveld enorm kunnen beperken. Dat soort irritante lastposten zo snel mogelijk wegwerken is dus de boodschap. Uiteraard krijg je gelukkig ook de nodige wapens om te beletten dat er al te stevige zuigzoentjes in je nek gezet worden. Een flare gun of UV-projector zijn uiteraard leutig in gebruik, maar de stake launcher is onmiskenbaar de ster. Wanneer je tegenover een nest vampieren staat, is een wapen dat gitaren en biljartkeu’s afvuurt van goudwaarde. De actie in Redfall heeft in elk geval een amusante flow meegekregen omdat je constant aan het wisselen bent tussen je krachten en wapens. Een vampier of twee even in een sculptuur veranderen met UV-licht en vervolgens afmaken met de flare gun, om de rest van de cultisten op te dweilen met de shotgun.
Een puzzel van bekende stukjes
Het is maar wat goed dat de actie zo goed uit de verf komt, want de gameplay loop op vlak van missies en zijmissies is vertrouwd als je de voorbije jaren een game als Far Cry of Days Gone hebt opgestart. Huizen veroveren, wat zenders activeren of een belangrijk punt verdedigen tegen een vijandelijke aanval. Originaliteitsprijzen gaat Redfall niet winnen. De nesten van vampiers uitschakelen voelt dan weer wat spannender en komt nog het meest in de buurt van heists waarin je samen met je crew een weg baant naar het hart van het nest. Het voelt alsof je door een bizarre alternatieve versie van het dorpje gestuurd wordt, langs een steeds claustrofobischer aanvoelend pad. Wanneer je dat hart uiteindelijk vernietigt, krijg je toegang tot heel wat kostbare loot, maar begint het nest wel te imploderen waardoor je maar beter maakt dat je zo snel mogelijk weg komt met gevulde zakken. Al die nevenopdrachten vervullen en vampiers tot stof en as herleiden, maakt je uiteraard sterker, maar er is ook een kleine keerzijde. Wanneer je het te bont hebt gemaakt, krijg je namelijk een belachelijk overpowerde vampier genaamd The Rook op je dak. De eerste keren dat je hem tegenkomt, veegt hij sowieso de vloer met je aan, maar als je zoals een soort Rocky blijft trainen en knallen, dan is hij uiteindelijk echt wel te hebben. Alleen, of met wat hulp van vrienden.Conclusie
Ik denk dat we op dit punt veilig kunnen stellen dat Redfall geen zieltjes gaat winnen die volledig opgebrand zijn wanneer het op dit soort open wereld shooters aankomt. Voor mij persoonlijk was het echter een aangename verrassing, omdat ik dus niet verwacht had een game te spelen die zo fijn speelt in singleplayer. Dat het zonder ook maar enige twijfel een aanrader is om dit straks vooral in co-op te spelen is duidelijk, maar ook solo valt er genoeg te beleven dankzij solide actie en sfeer die zo uit een Stephen King-boek lijken te komen.
Pro
- Werkt goed als single player game
- Maar is duidelijk gemaakt om nog meer pret op te leveren in co-op
- De invloed van Arkane is nog steeds merkbaar
- De sfeer voelt bij momenten lekker 'Stephen King' aan
Con
- Doet niks nieuws onder de zon
- Sommige nevenopdrachten zijn typische open wereld opvulling
- Dertig frames per seconde op console en de nood om altijd online te zijn voelt vrij 2018 aan
- De gebruikelijke bugs waar moderne launches mee gepaard lijken te gaan
7
Over
Beschikbaar vanaf
2 mei 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Horror
Ontwikkelaar
- Arkane Studios
Uitgever
- Bethesda Softworks
![[HBV]-=Tornado=-](https://secure.gravatar.com/avatar/29e3e5052663d579f10e9baa5f78422d?s=48){kind=avatar}
