Arkane Studios

Redfall is een titel die zich lang ophield in de zijkant van mijn gezichtsveld. Het is dan ook een game die bij de aankondiging aanvoelde als ietwat van een stekende teleurstelling, en vervolgens al snel werd afgeschreven als niks voor mij. Dat komt uiteraard door de affiniteit die ik heb met de eerdere titels van ontwikkelaar Arkane, van Dishonored tot Prey en Deathloop, stuk voor stuk zijn het labyrinten waar je op je eentje het creatieve moordenaartje in jezelf mag ontdekken. Redfall voelt als een stevige breuk met die traditie. Een shooter in een open spelwereld die een stevige focus op online co-op legt? Dat klinkt niet bepaald als een kopje thee waar ik graag mijn lippen aan zet. En toch, toch bleef er dat zeurderige stemmetje aan de zijkant. Wat als? Wat als het DNA van Arkane-games de bovenhand weet te nemen, en er toch een memorabele ervaring op je eentje te beleven valt daar in dat door vampieren overspoelde dorpje in New England?

Je wordt wakker op het strand met rondom je allerlei lege flessen drank. Je herinnert je niks, zelfs je eigen naam niet. Je voelt je kut door een kleine doch pijnlijke hoofdpijn. Het klinkt al snel als een van mijn wekelijkse katers op zaterdag. Maar wacht! Je vind al snel een machinegeweer met munitie en je krijgt allerlei zwevende teksten voorgeschoteld. Zou je stiekem de avond voordien iets genomen hebben en daardoor nog aan het trippen zijn? Wat verderop vind je een radio waarmee je in contact komt met Julianna. Zij leidt je naar een reusachtige villa gebouwd op een klif. De zwevende teksten vertellen je om haar niet te vertrouwen maar de simpele ziel die je bent doet toch wat van je gevraagd wordt. Ze klinkt wel leuk, dus misschien ziet ze er ook goed uit? Al snel wordt duidelijk dat dit de foute keuze was. Als een muis in de val zit je vast in de bibliotheek. De enige oplossing lijkt te komen van de zwevende teksten, die zeggen om uit het raam te springen. Je raapt al je moed...