Je kan je zo de pitch inbeelden die voor deze Avatar-game gehouden werd. Beeld je in … Far Cry, maar dan op Pandora met de speler als een Na'vi van een kleine 2,5 meter die het opneemt tegen de boosaardige mensen die de planeet van haar grondstoffen komen beroven. Vanuit een zakelijk standpunt houdt het meer dan steek. Avatar: The Way of Water wist zich in een post pandemische wereld op te werken tot plek twaalf op de lijst met meest winstgevende films aller tijden. Laat het gekende Ubisoft-malletje los op die lucratieve wereld waar bioscoopbezoekers maar geen genoeg van kregen, en je hebt een recept voor succes, toch? Ja, is het antwoord, maar ik kan je nu al vertellen dat veel afhangt van je tolerantie voor het malletje. Dit is weliswaar een gloednieuwe Avatar-game, maar het DNA van Ubisoft is even prominent aanwezig als dat van de Cameron-films.
Concreet betekent het dat het Pandora dat Ubisoft je hier presenteert, er eentje is die naar goede gewoonte bij de Franse uitgever, volgestouwd is met dingen om te ontdekken, queesten om te ondernemen en zij-opdrachten om alle besef van tijd in te verliezen. Als games als Assassin’s Creed: Valhalla of Far Cry 6 je dus volledig opgebrand hebben wat die beproefde structuur die Ubisoft toepast op haar spelwerelden betreft, dan gaat wat Avatar: Frontiers of Pandora
op vlak van gameplay te bieden heeft niet bevallen. Wie echter nog steeds te porren valt voor het alom gekende recept, vindt in Pandora een spelwereld die uitnodigt om verkend te worden.
Het is in essentie een verhaal dat stevige herinneringen oproept aan dat van Jake Sully in de eerste film. De verhaallijn werkt, maar ze voelt zelden aan als een katalysator, eerder een excuus. Je wordt langs de Western Frontier gestuurd en ontmoet clans en menselijke medestanders die je opdrachten geven die de destructieve machinerie van de RDF hopelijk een halt kunnen toeroepen. Het voelt allemaal aan als een functionele videogame verhaalvertelling die nooit weet te verrassen. Het verhaal staat duidelijk ten dienste van de gameplay, niet andersom.
Dat vallen en opstaan past uiteraard bij het leerproces van je personage dat nog onwennig is bij het onder de knie krijgen van zijn rol als Na’vi krijger, maar het zal voor veel spelers toch even slikken zijn hoe vaak ze tegen een game over scherm zullen aankijken in het begin. Gaandeweg begint het echter wel degelijk in zijn plooi te vallen. Je maakt je personage beetje bij beetje sterker met een combinatie van vaardigheidspunten en betere gear en begint op die manier steeds meer als een Na’vi te spelen. De chaos van de eerste uren waarin je met opgeraapte shotguns de tegenstand van je af probeert te knallen om te overleven, maakt plaats voor stiekem klimmen naar een uitkijkpunt en tegenstanders geruisloos uitschakelen met je krachtige longbow. Het past wonderwel bij het narratief van een krijger die de lompe kracht van zijn menselijke heersers achter zich moet laten om voeling te vinden met de meer geraffineerde wijze van zijn eigen ras.
Ondanks dat pijnpunt blijft Pandora echter een plek waar je graag in blijft dwalen. Ik kan gewoon niet genoeg benadrukken hoe sterk Ubisoft Massive, die vooral bekend is van hun werk met The Division, de wereld van Avatar tot leven weet te wekken. Een van de beste voorbeelden daarvan is een lange, gevaarlijke klim op een berg, waarbij je halsbrekende toeren uithaalt op weg naar je doel. Wanneer je uiteindelijk een connectie weet te maken met de Ikran en door de prachtige vallei vliegt besef je ten volle hoe de game regelmatig de magie van de films weet te vatten. Het design van de missies en opdrachten in de game mag dan wel al jaren achterhaald zijn, maar de wereld waarin je dat alles doet is dat geenszins. Pandora voelt als een magische buitenaardse speeltuin, van de grote open velden, de ruige bergen tot de beklemmende jungle.
Het levert een bizarre juxtapositie op. De game brengt de wereld van Avatar erg overtuigend tot leven, met alle moderne toeters en bellen die je verwacht van een triple-A game in 2023, maar doet dat met beproefde gameplay en erg ouderwets game design. Het schept een wonderlijke nieuwe wereld, en vult het dus grotendeels met achterhaalde dingen om er in te beleven. Dat ondanks die kritiek de balans echter grotendeels positief uitslaat, valt toe te wijden aan de zorg die Massive duidelijk aan de game besteed heeft en de stevige funfactor die daarmee gepaard gaat.
Concreet betekent het dat het Pandora dat Ubisoft je hier presenteert, er eentje is die naar goede gewoonte bij de Franse uitgever, volgestouwd is met dingen om te ontdekken, queesten om te ondernemen en zij-opdrachten om alle besef van tijd in te verliezen. Als games als Assassin’s Creed: Valhalla of Far Cry 6 je dus volledig opgebrand hebben wat die beproefde structuur die Ubisoft toepast op haar spelwerelden betreft, dan gaat wat Avatar: Frontiers of Pandora
Zet voet op Pandora
Je kan er niet omheen dat de makers tonnen budget en moeite geïnvesteerd hebben om de wereld van Avatar van het grote bioscoopscherm naar een digitaal speelterrein te brengen. Of je nu op de rand van een klif staat en de vergezichten in je opneemt, of midden in de jungle tussen de buitenaardse fauna en flora, het Pandora dat Ubisoft op je scherm brengt weet te overtuigen. De game geeft je echt het gevoel dat je een Na'vi bent, en doet dat door je onder te dompelen in een wereld die haast tastbaar voelt en die smeekt om geëxploreerd te worden. Het zorgt voor een setting waar het traverseren door de omgeving, zeker in de eerste uren, als een ontdekkingsreis voelt. De kleurenpracht, de haast magisch aandoende planten en dieren en het feit dat je nooit ver van een outpost of andere bezigheid bent, doet Avatar initieel een stuk frisser voelen dan andere games van Ubisoft in dit genre.Vertrouwd verhalend terrein
De verhaallijn die je de wereld in stuwt voelt helaas een stuk minder intrigerend aan dan het toneel om je heen. Je speelt een jonge Na'vi krijger die als kind opgroeide in een faciliteit van de RDA met de bedoeling om ingezet te worden als wapen tegen de eigen bevolking. Ontsnapt en wel dien je uiteraard het verzet tegen de kolonisator, terwijl je terug voeling probeert te krijgen met de roots en gebruiken van je eigen ras waar je zo lang van geïsoleerd was. Een buitenstaander die van zijn opgelegde pad afwijkt en aansluiting probeert te vinden met de cultuur van de Na’vi, terwijl hij de strijdbijl opneemt tegen zijn voormalige broodheren.Het is in essentie een verhaal dat stevige herinneringen oproept aan dat van Jake Sully in de eerste film. De verhaallijn werkt, maar ze voelt zelden aan als een katalysator, eerder een excuus. Je wordt langs de Western Frontier gestuurd en ontmoet clans en menselijke medestanders die je opdrachten geven die de destructieve machinerie van de RDF hopelijk een halt kunnen toeroepen. Het voelt allemaal aan als een functionele videogame verhaalvertelling die nooit weet te verrassen. Het verhaal staat duidelijk ten dienste van de gameplay, niet andersom.
Het beklimmen van de leercurve
Gelukkig dan ook dat er wel degelijk behoorlijk wat pret te beleven valt, hoe onorigineel de bouwsteentjes van de gameplay ook aanvoelen. Je bent een krijger die tussen twee werelden in zit, waardoor Ubisoft je de tribale krijgskunsten van de Na’vi kan laten benutten, maar je ook zonder schroom menselijke wapens kan doen oprapen. Het voelt echter haast grappig hoe hard het spel je, zeker in de eerste uren, richting stealth probeert te duwen, terwijl je er hoegenaamd nog niet klaar voor bent. Je speelt een smurfblauwe kolos van bijna drie meter, je verstoppen is nou niet bepaald de meest makkelijke opgave. Dat betekent dat het in die eerste uren vaak uit de klauwen loopt, en je in gevechten belandt die chaotisch en onvergeeflijk pittig aanvoelen.Dat vallen en opstaan past uiteraard bij het leerproces van je personage dat nog onwennig is bij het onder de knie krijgen van zijn rol als Na’vi krijger, maar het zal voor veel spelers toch even slikken zijn hoe vaak ze tegen een game over scherm zullen aankijken in het begin. Gaandeweg begint het echter wel degelijk in zijn plooi te vallen. Je maakt je personage beetje bij beetje sterker met een combinatie van vaardigheidspunten en betere gear en begint op die manier steeds meer als een Na’vi te spelen. De chaos van de eerste uren waarin je met opgeraapte shotguns de tegenstand van je af probeert te knallen om te overleven, maakt plaats voor stiekem klimmen naar een uitkijkpunt en tegenstanders geruisloos uitschakelen met je krachtige longbow. Het past wonderwel bij het narratief van een krijger die de lompe kracht van zijn menselijke heersers achter zich moet laten om voeling te vinden met de meer geraffineerde wijze van zijn eigen ras.
De vertrouwdheid van het malletje
De gameplay wordt dus gaandeweg steeds amusanter, alleen blijft het schoentje wringen bij de alom gekende aanpak van Ubisoft wanneer het aankomt op dit soort openwereldgames. Dat betekent dat de wereld weer bezaaid is met collectibles om te verzamelen, RDA basissen om te veroveren en zijmissies die wel heel dunnetjes zijn ontworpen. Ubisoft blijft dus voorlopig hun spelwerelden opvullen met uren en uren aan triviale zij-opdrachten die niet al te boeiend zijn. Omdat je elk vaardigheidspunt of elke upgrade die je kan vinden erg goed kan gebruiken in deze best uitdagende game, blijf je echter die zij-content doen, waardoor je soms lange tijd van het hoofdverhaal weg blijft omdat je te druk bezig bent met het najagen van dingen zoals materialen om munitie en bepantsering mee te craften. De game geeft je gelukkig wel degelijk een knap gevoel van progressie, omdat het wegdrijven van de RDA ervoor zorgt dat het leven en kleur terug zijn weg vindt naar de omgeving, maar vaak voelt het aan alsof je het bekende waslijstje van taken aan het wegvinkt dat we al te vaak in dit soort spellen hebben gezien.Veel van de opdrachten die de makers je voorschotelen, voelen als amusante bezigheidstherapie in een prachtige setting aan.
Ondanks dat pijnpunt blijft Pandora echter een plek waar je graag in blijft dwalen. Ik kan gewoon niet genoeg benadrukken hoe sterk Ubisoft Massive, die vooral bekend is van hun werk met The Division, de wereld van Avatar tot leven weet te wekken. Een van de beste voorbeelden daarvan is een lange, gevaarlijke klim op een berg, waarbij je halsbrekende toeren uithaalt op weg naar je doel. Wanneer je uiteindelijk een connectie weet te maken met de Ikran en door de prachtige vallei vliegt besef je ten volle hoe de game regelmatig de magie van de films weet te vatten. Het design van de missies en opdrachten in de game mag dan wel al jaren achterhaald zijn, maar de wereld waarin je dat alles doet is dat geenszins. Pandora voelt als een magische buitenaardse speeltuin, van de grote open velden, de ruige bergen tot de beklemmende jungle.
Het levert een bizarre juxtapositie op. De game brengt de wereld van Avatar erg overtuigend tot leven, met alle moderne toeters en bellen die je verwacht van een triple-A game in 2023, maar doet dat met beproefde gameplay en erg ouderwets game design. Het schept een wonderlijke nieuwe wereld, en vult het dus grotendeels met achterhaalde dingen om er in te beleven. Dat ondanks die kritiek de balans echter grotendeels positief uitslaat, valt toe te wijden aan de zorg die Massive duidelijk aan de game besteed heeft en de stevige funfactor die daarmee gepaard gaat.
Conclusie
Avatar: Frontiers of Pandora heeft wat te kampen met een gebrek aan originaliteit wanneer het aankomt op design en gameplay, maar doet die herhaling van zetten wel in een originele setting. Het Pandora dat Ubisoft Massive tot leven wekt, overtuigt dan ook ten volle met een weergave die de wereld die Cameron geschapen heeft van het grote scherm naar je console brengt.
Pro
- Pandora komt indrukwekkend tot leven
- Verrassend uitdagende gameplay
- De spelwereld smeekt om verkend te worden
Con
- De verhaallijn is niet bijster origineel
- Ontsnapt niet aan de alom gekende Ubisoft open wereld valkuilen
8
Over
Beschikbaar vanaf
8 december 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
Ontwikkelaar
- Ubisoft
Uitgever
- Ubisoft
