Al een geluk dat ik de twee namen van de spellen in deze collectie niet in de titel van deze tekst moet opnemen, want anders zou de hele bijhorende afbeelding op de frontpagina gevuld zijn. Je zou immers Prinny Presents NIS Classics Volume 1: Phantom Brave: The Hermuda Triangle Remastered / Soul Nomad & The World Eaters krijgen. Een hele mond vol voor een collectie die twee cultklassiekers van Nippon Ichi Software uit het PlayStation 2-tijdperk bundelt.
Om het simpel te houden, ga ik het vanaf nu dus hebben over Phantom Brave en Soul Nomad. Soul Nomad was destijds een PlayStation 2-exclusive, terwijl Phantom Brave ook zijn opwachting maakte op PC, PlayStation Portable en Nintendo Wii. Nu, meer dan tien jaar later, brengt NIS America ons een remaster van beide spellen en bundelt het ze voor Nintendo Switch waardoor een nieuwe generatie gamers kan kennismaken met deze klassiekers. De release van deze bundel valt bovendien samen met de release van Soul Nomad voor PC, waardoor beide titels nu ook beschikbaar zijn voor dit platform.
Twee klassiekers herontdekt
Wie Nippon Ichi Software als ontwikkelaar een beetje kent, weet dat zij vooral gekend zijn voor de Disgaea-reeks. Dit zijn tactische rollenspellen met een hoekje af en ook de mascotte van NIS, het geliefde pinguïnachtige wezen Prinny, stamt af van deze franchise. Ze hebben dus een zekere expertise en reputatie opgebouwd met dit genre, en ook Phantom Brave en Soul Nomad behoren hiertoe. Maar in een periode waar Final Fantasy Tactics gold als de gouden standaard voor de Japanse tactische rollenspellen, probeerde NIS met zowel Disgaea als Phantom Brave en Nomad Soul een eigen invulling te geven aan het genre.
Kijkend naar deze spellen van NIS zelf, is het gegeven dat de gevechten zich turn-based afspelen vanuit een isometrisch perspectief en er tal van rollenspel-elementen aanwezig zijn, de voornaamste gelijkenissen tussen deze spellen. Want het verhaal en de setting waarin ze zich afspelen konden niet meer verschillend zijn. Ook de gameplay zelf van de twee spellen in deze collectie geven elk een unieke draai aan het genre. Al zullen liefhebbers van de Disgaea-reeks toch enkele invloeden erkennen in deze spellen, en ik heb het dan niet zozeer over de tekenstijl van de personages of de cheesy dialogen in de spellen.
Phantom Brave
Dat Phantom Brave gelijkenissen vertoont met Disgaea is eigenlijk niet zo bizar, want dit spel is oorspronkelijk ontstaan als een spin-off van het eerste Disgaea-spel. In Phantom Brave volgen we Marona, een weesmeisje dat leeft op het eiland Phantom Isle op de oceanische wereld Ivoire. Hier woont ze samen met Ash, een geest die enkel zij kan zien en die vroeger als een huurling werkte voor Marona’s ouders. Samen met Ash zet zij deze taak verder, iets dat hen uiteindelijk terugbrengt naar het Isle of Evil waar ze de confrontatie aangaan met Sulphur, het kwaadaardige wezen dat verantwoordelijk is voor de door van haar ouders en hun groep waartoe ook Ash behoorde.
Het spel wisselt missies af met traditionele cutscenes die het verhaal uit de doeken doen. Daarnaast keer je regelmatig terug naar je thuisbasis om nieuwe teamleden te rekruteren, waarbij je geleidelijk aan toegang krijgt tot steeds meer karakterklassen, maar ook om teamleden te genezen, de shop te bezoeken of bij de blacksmith je wapens upgraden of verborgen skills vrijspelen. De meest opvallende kenmerken van het spel in vergelijking met het genre vinden we in de gevechten terug, waarbij er geen gridsysteem meer is en je dus vrij kan bewegen. Verder is Maruna zelf vrij zwak tijdens de gevechten en steunt ze vooral op haar kracht op geesten te binden aan objecten en ze zo een lichaam te geven zodat ze voor haar kunnen vechten. Maar zij kunnen slechts tijdelijk op het slagveld blijven waardoor het, zeker later in het spel, belangrijk is om op het juiste moment je krijgers op te roepen. Door de hoge graad van customization, is dit ook een tactisch rollenspel waar even wat tijd in kan kruipen voordat je het onder de knie krijgt.
Wat de geremasterde versie betreft, viel mij vooral op hoe knap de achtergronden zijn tijdens de dialoogscènes. De door sprites vormgegeven personages vallen wat uit de toon tegenover deze pracht en ogen wat wazig, net zoals het geval was bij Legend of Mana Remaster, maar ze zijn gelukkig wel al iets scherper dan bijvoorbeeld in de PC-versie uit 2016. Verder werd de resolutie van het spel opgetrokken waardoor zowel de gevechten als de cutscènes in HD toch net iets meer tot hun recht komen.
Soul Nomad
Als Phantom Brave je weet te verrassen met zijn exotische setting, dan kan het contrast met de duisterdere visuele stijl van Soul Nomad niet groter zijn. Al blijft dit natuurlijk een spel in die typische NIS-stijl, zowel wat de typerende stijl van de personages als het verhaal en de humor betreft. Soul Nomad speelt zich af in een wereld verscheurd door oorlog en de komst van drie monsterlijke wezens, de World Eaters. Hoewel ze werden verslagen door de legendarische heldin Layna, bleven ze in de wereld in een slapende toestand. Tweehonderd jaar later krijg jij als naamloze held van Layna de Onyx Blade in handen en onderneem je de taak om deze World Eaters eindelijk te elimineren. Wat de Onyx Blade zo bijzonder maakt, is dat het bezeten is door de geest van Gig, de luidruchtige en grofgebekte leider van deze World Eaters. Zijn krachten kunnen je helpen in je nobele onderneming, maar uiteraard heeft Gig zijn eigen agenda en wilt hij het liefst van al jouw lichaam overnemen.
Hoewel Soul Nomad niet direct uitblinkt wat het verhaal betreft, kent het wel een verrassend leuke ingeving met het zogenaamde Demon Path. Je kan er immers voor kiezen om toe te geven aan de krachten van Gig en zo een bloeddorstige en tirannieke Devourlord te worden die gruweldaden doorheen het continent pleegt en de wereld aan zijn wil probeert te onderwerpen. Zowel de normale verhaallijn als de Demon Path-verhaallijn hebben hun eigen unieke dialogen, verschillende eindes en personages die je enkel in deze verhaallijnen zal tegenkomen. Verder is de gameplay traditioneler dan die van Phantom Brave, al heeft het nog steeds een grote eigenheid doordat je units groepeert in wat het spel Rooms noemt. Zo'n Room bestaat uit een kleine groep van personages die je samen in een bepaalde formatie zet, waarbij je opnieuw een zeer grote diversiteit aan klassen ter beschikking hebt. Het verloop van de gevechten deed mij wat denken aan de Langrisser-reeks, met de mogelijkheid om je Rooms te upgraden alsook te decoreren zodat je bepaalde bonussen krijgt. Wanneer je units rekruteert, moet je je ook geen zorgen maken om hun level, waardoor grinden niet nodig is hier.
Wat wel enigszins tegenviel was de presentatie buiten de gevechten en cutscènes. Zo kan je reizen over de map, maar gebeurt dit via een simpel knooppuntensysteem dat je van het ene mini-menu naar het andere brengt. Je kan ook steden bezoeken, maar die bestaan uit niet meer dan een selectiemenu dat je vervolgens naar een cutscène of een shop brengt. Verder lijken de grafische verbeteringen voor deze remaster eerder minimaal, buiten de standaard HD-behandeling. Daarnaast werd het 3:2-beeldformaat behouden, waardoor er steeds twee zwarte balken zichtbaar zijn aan de zijkant. Wat mij persoonlijk ook wat stoorde, was dat de 2D-portretten tijdens de dialogen een wit kader hebben dat afsteekt tegen de meer donker gekleurde tekstvelden, alsof die er onzorgvuldig opgeplakt zijn. Maar blijkbaar was dit bij het origineel ook al het geval.
Om het simpel te houden, ga ik het vanaf nu dus hebben over Phantom Brave en Soul Nomad. Soul Nomad was destijds een PlayStation 2-exclusive, terwijl Phantom Brave ook zijn opwachting maakte op PC, PlayStation Portable en Nintendo Wii. Nu, meer dan tien jaar later, brengt NIS America ons een remaster van beide spellen en bundelt het ze voor Nintendo Switch waardoor een nieuwe generatie gamers kan kennismaken met deze klassiekers. De release van deze bundel valt bovendien samen met de release van Soul Nomad voor PC, waardoor beide titels nu ook beschikbaar zijn voor dit platform.
Twee klassiekers herontdekt
Wie Nippon Ichi Software als ontwikkelaar een beetje kent, weet dat zij vooral gekend zijn voor de Disgaea-reeks. Dit zijn tactische rollenspellen met een hoekje af en ook de mascotte van NIS, het geliefde pinguïnachtige wezen Prinny, stamt af van deze franchise. Ze hebben dus een zekere expertise en reputatie opgebouwd met dit genre, en ook Phantom Brave en Soul Nomad behoren hiertoe. Maar in een periode waar Final Fantasy Tactics gold als de gouden standaard voor de Japanse tactische rollenspellen, probeerde NIS met zowel Disgaea als Phantom Brave en Nomad Soul een eigen invulling te geven aan het genre.
Kijkend naar deze spellen van NIS zelf, is het gegeven dat de gevechten zich turn-based afspelen vanuit een isometrisch perspectief en er tal van rollenspel-elementen aanwezig zijn, de voornaamste gelijkenissen tussen deze spellen. Want het verhaal en de setting waarin ze zich afspelen konden niet meer verschillend zijn. Ook de gameplay zelf van de twee spellen in deze collectie geven elk een unieke draai aan het genre. Al zullen liefhebbers van de Disgaea-reeks toch enkele invloeden erkennen in deze spellen, en ik heb het dan niet zozeer over de tekenstijl van de personages of de cheesy dialogen in de spellen.
Phantom Brave
Dat Phantom Brave gelijkenissen vertoont met Disgaea is eigenlijk niet zo bizar, want dit spel is oorspronkelijk ontstaan als een spin-off van het eerste Disgaea-spel. In Phantom Brave volgen we Marona, een weesmeisje dat leeft op het eiland Phantom Isle op de oceanische wereld Ivoire. Hier woont ze samen met Ash, een geest die enkel zij kan zien en die vroeger als een huurling werkte voor Marona’s ouders. Samen met Ash zet zij deze taak verder, iets dat hen uiteindelijk terugbrengt naar het Isle of Evil waar ze de confrontatie aangaan met Sulphur, het kwaadaardige wezen dat verantwoordelijk is voor de door van haar ouders en hun groep waartoe ook Ash behoorde.
Het spel wisselt missies af met traditionele cutscenes die het verhaal uit de doeken doen. Daarnaast keer je regelmatig terug naar je thuisbasis om nieuwe teamleden te rekruteren, waarbij je geleidelijk aan toegang krijgt tot steeds meer karakterklassen, maar ook om teamleden te genezen, de shop te bezoeken of bij de blacksmith je wapens upgraden of verborgen skills vrijspelen. De meest opvallende kenmerken van het spel in vergelijking met het genre vinden we in de gevechten terug, waarbij er geen gridsysteem meer is en je dus vrij kan bewegen. Verder is Maruna zelf vrij zwak tijdens de gevechten en steunt ze vooral op haar kracht op geesten te binden aan objecten en ze zo een lichaam te geven zodat ze voor haar kunnen vechten. Maar zij kunnen slechts tijdelijk op het slagveld blijven waardoor het, zeker later in het spel, belangrijk is om op het juiste moment je krijgers op te roepen. Door de hoge graad van customization, is dit ook een tactisch rollenspel waar even wat tijd in kan kruipen voordat je het onder de knie krijgt.
Het viel mij vooral op hoe knap de achtergronden zijn tijdens de dialoogscènes.
Wat de geremasterde versie betreft, viel mij vooral op hoe knap de achtergronden zijn tijdens de dialoogscènes. De door sprites vormgegeven personages vallen wat uit de toon tegenover deze pracht en ogen wat wazig, net zoals het geval was bij Legend of Mana Remaster, maar ze zijn gelukkig wel al iets scherper dan bijvoorbeeld in de PC-versie uit 2016. Verder werd de resolutie van het spel opgetrokken waardoor zowel de gevechten als de cutscènes in HD toch net iets meer tot hun recht komen.
Soul Nomad
Als Phantom Brave je weet te verrassen met zijn exotische setting, dan kan het contrast met de duisterdere visuele stijl van Soul Nomad niet groter zijn. Al blijft dit natuurlijk een spel in die typische NIS-stijl, zowel wat de typerende stijl van de personages als het verhaal en de humor betreft. Soul Nomad speelt zich af in een wereld verscheurd door oorlog en de komst van drie monsterlijke wezens, de World Eaters. Hoewel ze werden verslagen door de legendarische heldin Layna, bleven ze in de wereld in een slapende toestand. Tweehonderd jaar later krijg jij als naamloze held van Layna de Onyx Blade in handen en onderneem je de taak om deze World Eaters eindelijk te elimineren. Wat de Onyx Blade zo bijzonder maakt, is dat het bezeten is door de geest van Gig, de luidruchtige en grofgebekte leider van deze World Eaters. Zijn krachten kunnen je helpen in je nobele onderneming, maar uiteraard heeft Gig zijn eigen agenda en wilt hij het liefst van al jouw lichaam overnemen.
Hoewel Soul Nomad niet direct uitblinkt wat het verhaal betreft, kent het wel een verrassend leuke ingeving met het zogenaamde Demon Path. Je kan er immers voor kiezen om toe te geven aan de krachten van Gig en zo een bloeddorstige en tirannieke Devourlord te worden die gruweldaden doorheen het continent pleegt en de wereld aan zijn wil probeert te onderwerpen. Zowel de normale verhaallijn als de Demon Path-verhaallijn hebben hun eigen unieke dialogen, verschillende eindes en personages die je enkel in deze verhaallijnen zal tegenkomen. Verder is de gameplay traditioneler dan die van Phantom Brave, al heeft het nog steeds een grote eigenheid doordat je units groepeert in wat het spel Rooms noemt. Zo'n Room bestaat uit een kleine groep van personages die je samen in een bepaalde formatie zet, waarbij je opnieuw een zeer grote diversiteit aan klassen ter beschikking hebt. Het verloop van de gevechten deed mij wat denken aan de Langrisser-reeks, met de mogelijkheid om je Rooms te upgraden alsook te decoreren zodat je bepaalde bonussen krijgt. Wanneer je units rekruteert, moet je je ook geen zorgen maken om hun level, waardoor grinden niet nodig is hier.
Wat wel enigszins tegenviel was de presentatie buiten de gevechten en cutscènes. Zo kan je reizen over de map, maar gebeurt dit via een simpel knooppuntensysteem dat je van het ene mini-menu naar het andere brengt. Je kan ook steden bezoeken, maar die bestaan uit niet meer dan een selectiemenu dat je vervolgens naar een cutscène of een shop brengt. Verder lijken de grafische verbeteringen voor deze remaster eerder minimaal, buiten de standaard HD-behandeling. Daarnaast werd het 3:2-beeldformaat behouden, waardoor er steeds twee zwarte balken zichtbaar zijn aan de zijkant. Wat mij persoonlijk ook wat stoorde, was dat de 2D-portretten tijdens de dialogen een wit kader hebben dat afsteekt tegen de meer donker gekleurde tekstvelden, alsof die er onzorgvuldig opgeplakt zijn. Maar blijkbaar was dit bij het origineel ook al het geval.
Conclusie
De kans bestaat dat deze remasters waarschijnlijk onvoldoende vernieuwing bieden om spelers die de originele versies hebben gespeeld te overhalen ze nogmaals volledig door te spelen. Maar voor zij die destijds deze spellen gemist hebben en graag wat dieper graven in de bijzondere catalogus van Nippon Ichi Software, mogen deze collectie niet links laten liggen want je zal twee eigenzinnige tactische rollenspellen ontdekken die garant staan voor uren spelplezier.
Pro
- Verrassende en diepgaande gameplay
- Elk spel heeft zijn eigen unieke en bijzondere sfeer
- Herspeelbaarheid
Con
- Grafisch weinig verbeteringen
- Afwerking laat vooral bij Soul Nomad wat te wensen over
- Ontwerp van de personages weinig innovatief
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
31 augustus 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Ontwikkelaar
- Nippon Ichi Software
Uitgever
- NIS America
