Oorlog, hyperinflatie en de gevolgen van een pandemie. Het zijn aspecten in onze leefwereld die tegenwoordig ietwat een domper op onze feestvreugde zetten. Dat het echter allemaal nog een stuk erger kan, ontdekken we in Deliver Us The Moon waar de mensheid uitgeteld in de touwen ligt. In de niet zo verre toekomst waar de game zich in afspeelt hebben we als een stel sprinkhanen zowat al onze natuurlijke grondstoffen erdoor gejaagd en hebben we zoveel schade aangericht dat onze aardbol beetje bij beetje in een woestijn aan het veranderen is. Uiteraard blijven we nog steeds een behoorlijk versatiele diersoort en in een poging om ons voortbestaan te redden wordt dan ook een alliantie aangegaan die haar blik richt op de maan als redmiddel.
In een notendop kwam het plan erop neer om een kolonie op te richten op de maan die vervolgens een krachtige isotoop zou ontginnen en met het soort technologie waar Elon Musk alleen maar op kan kwijlen, zou de verworven energie richting aarde gestraald worden. Verleden tijd helaas, want in 2054 liep het plots mis. De communicatie met de kolonie viel stil, de transmissie van energie stopte en in grote delen van de wereld gingen de lichten uit. Deliver Us the Moon
speelt zich vijf jaar na die noodlottige dag af, wanneer de knappe koppen van de ruimtevaartorganisatie genoeg middelen verzameld hebben om één astronaut naar boven te sturen. De missie is simpel. Uitzoeken wat er gebeurd is met de kolonie en indien ook maar enigszins mogelijk de boel terug opstarten zodat de mensheid nog een kans krijgt om te overleven. Simpel.
Ruimte genoeg voor sfeer en spanningsopbouw
De set-up doet aan Interstellar denken, maar doet wonderen voor de sfeer van deze hybride van een walking simulator en puzzelgame. Je voelt tijdens het spelen constant dat overweldigende gewicht van de mensheid op je schouders terwijl je het ene na het andere probleem probeert op te lossen. De puzzels die je krijgt voorgeschoteld zijn eigenlijk niet eens zo complex, maar ze passen erg goed in het takenpakket dat je zou verwachten van een astronaut. Een deur die niet open wil? Die omzeil je wel even. Een satelliet die niet in de correcte baan vliegt? Met wat drukken op de knoppen breng je die weer in balans. De manier waarop de puzzels op een organische manier evolueren van simpele taken uitvoeren naar gaandeweg halsbrekende toeren uithalen om je doelen te bereiken, is een staaltje opbouwen die indruk weet te maken.
Ook de manier waarop de game wisselt tussen perspectieven om de sfeer te versterken, weet indruk te maken. De game wisselt tussen first en third person naargelang dat het best werkt voor de situatie. Op die manier krijg je soms het subtiele effect dat gepaard gaat met heel de omgeving in je opnemen of het beklemmende gevoel dat je vergezelt wanneer je in de duisternis springt om die levensnoodzakelijke extra zuurstof te pakken te krijgen. Zonder lucht vallen is trouwens niet het enige gevaar waar je mee te kampen krijgt daar op de maan, want je krijgt met momenten ook met dolgedraaide robots te maken. Vanuit een verhalend standpunt houdt de toevoeging van een vijandelijk element in de game wel degelijk steek, maar het ontwijken van die drones als kwetsbare astronaut is zonder enige twijfel het enige element van de game dat ietwat overbodig voelt.
Atmosferisch goed
Toch is het dus vooral het exploreren van de maan en haar kolonie die centraal staat in de game. Je bent vergezeld van een kleine robot die je kan besturen om plaatsen te bereiken waar jij niet kan komen. Ondanks het feit dat het een ding is dat niet kan praten, gaat dat robotje wel degelijk als een metgezel voelen. Door het gevoel van isolatie wordt die robot veel meer dan een handig gebruiksvoorwerp, eerder een soort emotionele houvast in de onmetelijke duisternis van de ruimte. In dat soort gevoelens opwekken is de game dus sterk. Of je nu in gewichtloze status door een ruimtestation zweeft of in een buggy over het oppervlak van de maan aan het rijden bent, de game weet je donders goed te overtuigen dat je een astronaut bent. Het wordt daarbij uiteraard goed geholpen door de visuele kant van het plaatje. Probeer maar eens om het met kraters gevulde maanlandschap op een zachte zilveren manier te zien contrasteren met de inktzwarte ruimte en niet onder de indruk te zijn.
Net dat ietsje beter op PlayStation 5
Dat de game er op PlayStation 5 beter dan ooit uitziet in 4K is uiteraard mooi meegenomen voor een game waar je constant de omgevingen aan het uitkammen bent op zoek naar stukjes informatie die het verhaal vertellen van wat er fout gelopen is met het station. De enige plek waar deze versie wat steken laat vallen, is in het gebrek aan DualSense-implementatie. Als er nu één spel was waarbij de extra mogelijkheden van de controller tot hun recht waren gekomen, dan was het wel dit. Het voelt haast schokkend om niks opmerkelijk te voelen wanneer die machtige raket opstijgt, maar het valt te begrijpen dat de extra effecten een duur huzarenstukje waren voor het kleine ontwikkelingsteam achter dit spel. De adaptieve triggers worden gelukkig wel ondersteund, wat voor een spel waarbij je behoorlijk wat knoppen in mag drukken uiteraard een geinige meerwaarde levert. Uiteindelijk voegt de upgrade op de nieuwe console dus niet zo gek veel toe aan Deliver Us The Moon, maar de scherpere beelden en snelle laadtijden maken een maansteengoede game weer net dat stukje beter.
In een notendop kwam het plan erop neer om een kolonie op te richten op de maan die vervolgens een krachtige isotoop zou ontginnen en met het soort technologie waar Elon Musk alleen maar op kan kwijlen, zou de verworven energie richting aarde gestraald worden. Verleden tijd helaas, want in 2054 liep het plots mis. De communicatie met de kolonie viel stil, de transmissie van energie stopte en in grote delen van de wereld gingen de lichten uit. Deliver Us the Moon
speelt zich vijf jaar na die noodlottige dag af, wanneer de knappe koppen van de ruimtevaartorganisatie genoeg middelen verzameld hebben om één astronaut naar boven te sturen. De missie is simpel. Uitzoeken wat er gebeurd is met de kolonie en indien ook maar enigszins mogelijk de boel terug opstarten zodat de mensheid nog een kans krijgt om te overleven. Simpel.Ruimte genoeg voor sfeer en spanningsopbouw
De set-up doet aan Interstellar denken, maar doet wonderen voor de sfeer van deze hybride van een walking simulator en puzzelgame. Je voelt tijdens het spelen constant dat overweldigende gewicht van de mensheid op je schouders terwijl je het ene na het andere probleem probeert op te lossen. De puzzels die je krijgt voorgeschoteld zijn eigenlijk niet eens zo complex, maar ze passen erg goed in het takenpakket dat je zou verwachten van een astronaut. Een deur die niet open wil? Die omzeil je wel even. Een satelliet die niet in de correcte baan vliegt? Met wat drukken op de knoppen breng je die weer in balans. De manier waarop de puzzels op een organische manier evolueren van simpele taken uitvoeren naar gaandeweg halsbrekende toeren uithalen om je doelen te bereiken, is een staaltje opbouwen die indruk weet te maken.
We gaan naar de maan, we gaan naar de maan. Als je mee wil er is plaats genoeg, we blijven weg tot morgenvroeg.* Samson & Gert
Ook de manier waarop de game wisselt tussen perspectieven om de sfeer te versterken, weet indruk te maken. De game wisselt tussen first en third person naargelang dat het best werkt voor de situatie. Op die manier krijg je soms het subtiele effect dat gepaard gaat met heel de omgeving in je opnemen of het beklemmende gevoel dat je vergezelt wanneer je in de duisternis springt om die levensnoodzakelijke extra zuurstof te pakken te krijgen. Zonder lucht vallen is trouwens niet het enige gevaar waar je mee te kampen krijgt daar op de maan, want je krijgt met momenten ook met dolgedraaide robots te maken. Vanuit een verhalend standpunt houdt de toevoeging van een vijandelijk element in de game wel degelijk steek, maar het ontwijken van die drones als kwetsbare astronaut is zonder enige twijfel het enige element van de game dat ietwat overbodig voelt.
Atmosferisch goed
Toch is het dus vooral het exploreren van de maan en haar kolonie die centraal staat in de game. Je bent vergezeld van een kleine robot die je kan besturen om plaatsen te bereiken waar jij niet kan komen. Ondanks het feit dat het een ding is dat niet kan praten, gaat dat robotje wel degelijk als een metgezel voelen. Door het gevoel van isolatie wordt die robot veel meer dan een handig gebruiksvoorwerp, eerder een soort emotionele houvast in de onmetelijke duisternis van de ruimte. In dat soort gevoelens opwekken is de game dus sterk. Of je nu in gewichtloze status door een ruimtestation zweeft of in een buggy over het oppervlak van de maan aan het rijden bent, de game weet je donders goed te overtuigen dat je een astronaut bent. Het wordt daarbij uiteraard goed geholpen door de visuele kant van het plaatje. Probeer maar eens om het met kraters gevulde maanlandschap op een zachte zilveren manier te zien contrasteren met de inktzwarte ruimte en niet onder de indruk te zijn.
Net dat ietsje beter op PlayStation 5
Dat de game er op PlayStation 5 beter dan ooit uitziet in 4K is uiteraard mooi meegenomen voor een game waar je constant de omgevingen aan het uitkammen bent op zoek naar stukjes informatie die het verhaal vertellen van wat er fout gelopen is met het station. De enige plek waar deze versie wat steken laat vallen, is in het gebrek aan DualSense-implementatie. Als er nu één spel was waarbij de extra mogelijkheden van de controller tot hun recht waren gekomen, dan was het wel dit. Het voelt haast schokkend om niks opmerkelijk te voelen wanneer die machtige raket opstijgt, maar het valt te begrijpen dat de extra effecten een duur huzarenstukje waren voor het kleine ontwikkelingsteam achter dit spel. De adaptieve triggers worden gelukkig wel ondersteund, wat voor een spel waarbij je behoorlijk wat knoppen in mag drukken uiteraard een geinige meerwaarde levert. Uiteindelijk voegt de upgrade op de nieuwe console dus niet zo gek veel toe aan Deliver Us The Moon, maar de scherpere beelden en snelle laadtijden maken een maansteengoede game weer net dat stukje beter.
Conclusie
Deliver Us The Moon is voor fans van dit soort spellen die bol staan van verhaalvertelling en exploratie verplichte kost. Het is sfeervol, beklemmend en voor gamers met een affiniteit voor ruimtevaart een onvergetelijke trip.
Pro
- De sfeer voelt heerlijk atmosferisch
- Een sterke combinatie van verhaalvertelling en exploratie
- Ziet er overtuigend uit
- Gratis upgrade indien je de PlayStation 4-versie hebt
Con
- De DualSense wordt nauwelijks benut
8
Over
Beschikbaar vanaf
23 juni 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Puzzle
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- KeokeN Interactive
Uitgever
- Wired Productions
