Enkele maanden na de release op PlayStation 4, verscheen Crymachina op 27 oktober eindelijk voor Nintendo Switch, pc en PlayStation 5. Deze scifi-JRPG werd ontwikkeld dor FuRyu Corporation en Aquria. Deze twee teams ken je vooral van heel wat midbudget JRPG's zoals de Sword Art Online-spellen, MONARK, The Caligula Effect en Crystar. Wie deze laatste titel heeft gespeeld, denkt nu waarschijnlijk dat Crymachina een vervolg hierop is, maar het is eerder een spirituele opvolger op het in 2018 verschenen Crystar.
Terwijl je in Crystar speelde als Rei die in Purgatory op zoek ging naar haar zus die zij was verloren, volgt Crymachina
het verhaal van Leben Distel. Deze jongedame sterft aan het begin van de 21ste eeuw als gevolg van het Centrifugal Syndrome, een mysterieuze ziekte die de hele mensheid uitroeit. Twee millennia later wordt zij opnieuw tot leven gewekt wanneer haar "Personality Data" wordt geüpload in een mechanisch lichaam en bevindt ze zich op Eden. Dit is een reusachtige structuur in de ruimte waar acht zelfevoluerende machines, de Dei Ex Machina, de mensheid proberen te herstellen. Al snel komt Leben in contact met Enoa, de achtste Deus Ex Machina die haar vertelt dat zij een E.V.E. is, een uitverkoren "ziel" met een hoge graad van menselijkheid dat haar in staat moet stellen om een echte mens te worden.
Deze twee andere personages zijn net zoals Leben twee tienermeisjes uit de 21ste eeuw. Hun aanwezigheid zorgt enerzijds voor wat meer conversatiemogelijkheden, maar anderzijds ook voor extra speelbare personages. Hoewel hun speelstijl lichtjes anders is, doordat ze bijvoorbeeld over een ander wapen of andere speciale eigenschappen beschikken, maar uiteindelijk spelen de personages vrij gelijkaardig. Bovendien lopen ze er allen, samen met de meeste andere personages, bij als halve (cyber)lolita's, wat weer helemaal in lijn is met de Japanse herkomst van dit spel. De Dei Ex Machina hebben daarentegen meer gevarieerde vormen, al kon ook een té rondborstige dame uiteraard niet ontbreken.
Een post-Apocalyptisch spel met vrouwelijke androïden die het opnemen tegen machines en waarin heel wat filosofische overpeinzingen aan bod komen over wat het betekent om menselijk te zijn. Crymachine doet bij momenten inderdaad wat denken aan NieR: Automata in haar opzet. Beide titels kunnen trouwens rekenen op een sterk gevechtssysteem met elk hun eigen bijzonderheden. De basisfundamenten van een typische actie-RPG zijn hier uiteraard aanwezig: je hebt een lichte en zware aanval, en je kan aanvallen blokkeren, pareren of ontwijken, met zelfs een mogelijkheid om een perfect dodge uit te voeren. Daarnaast heb je ook Auxiliaries, wat wapens zijn die rondom jou zweven (net zoals in NieR: Automata) en die verschillende aanvalsmogelijkheden hebben zoals een laserbeam of een machinegeweer. Daarbovenop heb je ook een Break-systeem waarbij je een verpletterende aanval kan uitvoeren als je de defensie van de vijand hebt doorbroken en kan je de hulp inroepen van Enoa om jezelf te genezen of je Awakened-vorm te activeren die je extra sterk maakt.
Als ze niet aan het vechten zijn in Eden, dan brengen de meiden hun tijd door in de Imitation Garden. Dit is een soort van centrale hub waar je heel wat verhaaluitleg en karakterontwikkeling krijgt in de vorm van zogenaamde Tea Parties, wat alvast een originele manier is om de cutscenes vorm te geven. In de menu's van de Imitation Garden kan je ook je personages upgraden door ze te levelen en nieuwe wapens en uitrusting te geven. Hier slaat het spel de bal helaas ook wat mis doordat het upgradesysteem nodeloos ingewikkeld werd gemaakt. Zo worden een aantal stats voor de personages geïntroduceerd die helemaal niet duidelijk zijn en is ook de interface om je uitrusting aan te passen nodeloos ingewikkeld. In deze menu's vind je ook nog heel wat extra's zoals een muziekspeler, een archief met tonnen informatie, statistieken en handige tips die waardevol zijn om je tocht doorheen Eden veilig te overleven.
Terwijl je in Crystar speelde als Rei die in Purgatory op zoek ging naar haar zus die zij was verloren, volgt Crymachina
Levensfilosofie in een Lolita-jasje
Uiteraard verloopt het proces om een echte mens te worden niet uit het niets en zal je heel wat extra Personality Data moeten verzamelen, alsook ExP moeten vergaren, waarbij dit laatste letterlijk de ervaringspunten zijn waarmee je jouw personages levelt. Bovendien hebben de andere Dei ex Machina hun post verlaten en zijn ze in conflict met elkaar, wat het hele proces ook nog eens bemoeilijkt natuurlijk. Gelukkig staat Leben er niet alleen voor om te achterhalen wat er allemaal aan de hand is en kan zij rekenen op de hulp van twee andere E.V.E.'s die Enoa tot leven heeft gewekt.Deze twee andere personages zijn net zoals Leben twee tienermeisjes uit de 21ste eeuw. Hun aanwezigheid zorgt enerzijds voor wat meer conversatiemogelijkheden, maar anderzijds ook voor extra speelbare personages. Hoewel hun speelstijl lichtjes anders is, doordat ze bijvoorbeeld over een ander wapen of andere speciale eigenschappen beschikken, maar uiteindelijk spelen de personages vrij gelijkaardig. Bovendien lopen ze er allen, samen met de meeste andere personages, bij als halve (cyber)lolita's, wat weer helemaal in lijn is met de Japanse herkomst van dit spel. De Dei Ex Machina hebben daarentegen meer gevarieerde vormen, al kon ook een té rondborstige dame uiteraard niet ontbreken.
De basisfundamenten van een typische actie-RPG zijn hier uiteraard aanwezig.
Een post-Apocalyptisch spel met vrouwelijke androïden die het opnemen tegen machines en waarin heel wat filosofische overpeinzingen aan bod komen over wat het betekent om menselijk te zijn. Crymachine doet bij momenten inderdaad wat denken aan NieR: Automata in haar opzet. Beide titels kunnen trouwens rekenen op een sterk gevechtssysteem met elk hun eigen bijzonderheden. De basisfundamenten van een typische actie-RPG zijn hier uiteraard aanwezig: je hebt een lichte en zware aanval, en je kan aanvallen blokkeren, pareren of ontwijken, met zelfs een mogelijkheid om een perfect dodge uit te voeren. Daarnaast heb je ook Auxiliaries, wat wapens zijn die rondom jou zweven (net zoals in NieR: Automata) en die verschillende aanvalsmogelijkheden hebben zoals een laserbeam of een machinegeweer. Daarbovenop heb je ook een Break-systeem waarbij je een verpletterende aanval kan uitvoeren als je de defensie van de vijand hebt doorbroken en kan je de hulp inroepen van Enoa om jezelf te genezen of je Awakened-vorm te activeren die je extra sterk maakt.
Business as usual
Toch kan je Crymachina niet helemaal vergelijken met NieR: Automata natuurlijk, en is deze game meer in lijn met de typische midbudget JRPG's van Idea Factory of uiteraard andere titels van FuRyu Corporation. Concreet vertaalt zich dit naar een ervaring waarbij je heel wat cutscenes in visual novel-vorm krijgt en dat het vechten en verkennen zelf plaatsvindt in lineaire en eenvoudige dungeons, waarbij je ook nog eens kan rekenen op weinig variatie in de vijanden. Je kan hierbij dus niet de productiewaarden van een Final Fantasy of een Kingdom Hearts verwachten. Toch zorgt de unieke wereld van Eden, die doordrenkt is van rode en blauwe neontinten, voor een interessante visuele ervaring. Op de PlayStation 5 ziet het spel er eigenlijk best nog wel knap uit, al ogen de dungeon levels toch wat te kaal over het algemeen.Als ze niet aan het vechten zijn in Eden, dan brengen de meiden hun tijd door in de Imitation Garden. Dit is een soort van centrale hub waar je heel wat verhaaluitleg en karakterontwikkeling krijgt in de vorm van zogenaamde Tea Parties, wat alvast een originele manier is om de cutscenes vorm te geven. In de menu's van de Imitation Garden kan je ook je personages upgraden door ze te levelen en nieuwe wapens en uitrusting te geven. Hier slaat het spel de bal helaas ook wat mis doordat het upgradesysteem nodeloos ingewikkeld werd gemaakt. Zo worden een aantal stats voor de personages geïntroduceerd die helemaal niet duidelijk zijn en is ook de interface om je uitrusting aan te passen nodeloos ingewikkeld. In deze menu's vind je ook nog heel wat extra's zoals een muziekspeler, een archief met tonnen informatie, statistieken en handige tips die waardevol zijn om je tocht doorheen Eden veilig te overleven.
Conclusie
De futuristische JRPG Crymachina schotelt je een interessant verhaal en een opvallende wereld voor, samen met een fijn gevechtssysteem. Helaas vertoont het spel dezelfde kwaaltjes als andere titels die in dezelfde schuif zitten, namelijk ongeïnspireerd leveldesign, een gebrek aan variatie in vijanden en voor velen waarschijnlijk een overdaad aan statische cutscenes. Combineer dit met een ingewikkeld upgradesysteem en je krijgt een spel dat enkel een nichepubliek zal aanspreken, dat hier gelukkig wel het nodige plezier uit kan halen.
Pro
- Fascinerende wereld
- Interessant en vreemd verhaal
- Actie is vlot
Con
- Verwarrend upgradesysteem
- Matig design van de dungeons
- Repetitieve gevechten
7
Over
Beschikbaar vanaf
27 oktober 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- JRPG
Ontwikkelaar
- FuRyu Corporation
Uitgever
- NIS America
