Radiohead

Classic Artists Radiohead

Overzicht Recensies (1) Discussie
Dag 1:


Een nummer dat geschreven werd ten tijde van The Bends (1995), maar pas officieel is uitgebracht in 2017. Hun muziek van de jaren '90 in een moderner jasje. Om mee te beginnen vind ik dit wel een mooie, want je herkent hun vroege songstijl erin maar dan in een moderne clean jasje. Het klinkt dankzij de piano en andere instrumenten als filmmuziek, en da's weinig toevallig. Het is tot twee keer toe ingezonden/opgenomen voor een film, maar niet als dusdanig gebruikt.

Dit geeft ook weer hoe ze na hun eerste album te werk gingen. Ze schreven uiteraard veel meer muziek dan op de albums kwam, en brachten lang niet alles uit. Ze wilden eigenlijk niet die ene hit schrijven en een album vol nummers waar hij niet super tevreden over was. Na veel herwerkingen is dit nummer 22 jaar na ontstaan toch op plaat verschenen. Af en toe is het wel eens live gespeeld.


Één van hun bekendere nummers van het eerder vermelde The Bends. De grungy sound van Pablo Honey maakt plaats voor een melancholisch geluid.

Live klinkt dit nummer in mijn ogen oren nog 100 keer beter. De tekst is typisch Radiohead, iedereen kan hem anders interpreteren. Zelf zegt Thom wel vaker dat veel van zijn lyrics niet per se een betekenis hebben, op de paar overduidelijke uitzonderingen na, en de clip maakt zoals vaker niemand echt wijzer.
 
Laatst bewerkt:
Dag 2:

Vandaag de overgang van The Bends naar OK Computer.

Just is voor mij één van de typerende nummers ten tijde van The Bends. Het klinkt mij best goed, maar toch mist er nog wat. De progressie in het gitaarwerk naar het einde toe is 100% Jonny Greenwood. Het is geen wonder dat die meermaals blessures heeft opgelopen met zijn agressieve spel.

Er wordt meer geëxperimenteerd dan op vele andere nummers, maar er ontbreekt nog iets.

Dit is zeker niet één van mijn favorieten, zelfs niet van The Bends, maar samen met het alom gekende Street Spirit (dat in a class of its own staat), is dit imo de richting die Radiohead na The Bends meer zal uitgaan.

De stem van Yorke zweeft meer tussen de instrumenten dan dat hij er écht op zingt. Dit wordt in veel van hun volgende nummers gedaan en wordt door velen als zagerig ervaren. Als grote fan begrijp ik dat eigenlijk volledig, maar ik vind het net mooi klinken. 🤷🏻‍♂️

Lucky kan gezien worden als het nummer waarrond OK Computer, dat 2 jaar na The Bends zou uitkomen, opgebouwd werd. Het nummer is ten tijde van The Bends geschreven en toen al voor een eerste keer opgenomen. Uiteindelijk werd het de 11de track op OK Computer. Dit is jarenlang mijn persoonlijke favoriet geweest.

De progressie in gitaar- en drumwerk klinkt hier veel doordachter dan op Just en ligt veel meer in lijn met de tekst. Die tekst is wel nog steeds even vaag.
 
Radiohead :love: .
Grotendeels bekend bij het grote publiek met dat ene nummer waar ze jarenlang een hekel aan hebben gehad.
Ze zijn veel meer dan 'Creep' en dat bewijst zich in hun albums (A-en B-sides).

Pablo Honey: 7.5/10. Vele bands knallen vanaf de eerste minuut met een stevig album en laten het nadien wat afweten door
niet te bevestigen of om op dezelfde rolband te blijven qua productie. Hun "slechtste" album is Pablo Honey.
Uitschieters zijn 'You', 'Ripcord' en 'Blow Out' voor mij persoonlijk.
'Pop is Dead' is de tegenpool van 'Creep' als reactie op de populariteit daarvan.

The Bends 9/10. Een weergave van de jaren negentig muziek op zijn best. Hierin voel je Radiohead, die hun plaats langzaamaan cementeren in de muziekwereld en waar men rekening moest mee houden. Klassiekers zoals 'Just', 'Fake Plastic Trees' en 'My Iron Lung' blijven beklijvend om naar te luisteren, zowel op het album als live.
'Planet Telex' (album) werd gezongen door Thom toen hij dronken was.

OK Computer 10/10. Een toekomstvisie van de komende eeuw en muzikaal geuit als een meer experimenterelere verandering naar hun eigen vastgezette sound.
Radiohead werd hier Radiohead met die typische Thom Yorke-lyrics en daaraan gevestigd de 'zaagstem' voor velen :tongue:.
De genialiteit van Jonny Greenwood zet zich verder hierin.
Toen ik het voor de zoveelste keer beluisterde en de eerste maal met koptelefoon viel me de achtergrondmuziek een pak beter op:
Op 'Paranoid Android' de Hawking-stem na 1:43 en J.Greenwood bij "ugly" en "piggy"; het einde van 'Let Down' met "I'm going to grow wings" viel me zelfs aanvankelijk niet op; "Get me out of here" op 'No Surprises'.
'Fitter Happier' past er perfect in en plaats ik zelfs boven 'Electioneering'.

KID A 11/10. Men hoopte op OK Computer 2.0, maar dat wilde Thom niet. Hij besprak zijn ideeën met de rest van de band en er was
wat wrevel, maar hebben dé muzikale ommekeer in decennia tot in de perfectie geleid.
'Everything in it's right place' werd geschreven tijdens een depressie van Thom in 1998, na extensief toeren.
Meer elektronica te bespeuren en live nieuwe instrumenten, bediend door multi-instrumentist Jonny.
De eerste vier nummers zijn van wereldklasse, met 'Treefingers' als verpozing om daarna te glijden naar een van hun beste nummers:
'Idioteque'. Genoeg live-versies om dat te staven. Zeker in combinatie met het openingsnummer van dit album.
'Motion Picture Soundtrack' is om tranen van te krijgen.

Amnesiac 9/10. De "overblijvertjes" van KID A' opnamesessies. Zowat in zelfde stijl als KID A dus, met wat jazzy-invloed op hun
slotnummer. -1 voor de herhaling van 'Morning Bell'. Daar had gerust een nummer van hun B-sides in gemogen.
'You and Whose Army' werd fenomenaal in de film 'Incendies' gebruikt.

Hail to the Thief 8.5/10. Volgens hen geen volledig afgewerkt album. Zelf hoor ik daar niet veel van. Wel een paar mindere nummers, dan
dat ik gewoon was sinds de laatste drie albums, maar dat wordt teniet gedaan door het tweede deel dat ijzersterk is.
De sound is anders dan KID A en OK Computer, maar daar staan ze intussen voor bekend.
'Myxomatosis' en 'Wolf at the door' :love:.

In Rainbows 10/10 en 11/10 met B-sides. Had Radiohead leren kennen via hun 'From the Basement'-versie van bijhorend album.
Mede daardoor dat ik verslingerd ben geraakt aan hen. Ik daag jullie uit om een betere opname te vinden van gelijk welke artiest
in zelfde setting. Ik ga geen woorden typen over enkele nummers, want zo zou ik hen alleen maar bevuilen en dat wens ik dit album niet toe.
Misschien toch enkele woordjes. B-side 'Last Flowers' is mijn nummer één van gans hun catalogus :hug:.

The King of Limbs 8.5/10. Weerom muzikaal veranderd met programmeren en nieuwe instrumenten. Voor velen zijn de liveshows en de FTB-versie beter dan het album: Ja en neen. Het is anders gebracht en na tientallen keren te beluisteren is het meer dan de moeite
om geregeld door huis te laten galmen. Wat niet wegneemt dat terug de FTB-sessie fenomenaal is, zij het minder dan de vorige.
'Bloom' is intussen in zoveel vormen uitgebracht dat ze alle vier (Blue Planet II niet meegerekend) me doen genieten van zoveel pracht.

A Moon Shaped Pool 9/10. 'Ful Stop' :bow: .Een intiem album, getuige van 'True Love Waits', 'Glass Eyes' en 'Daydreaming'.
'The Numbers' moest er niet tussen voor me. Heb het niet voor klimaatnummers. 'Ill Wind' had er beter tussen gepast.
In 2016, na het geplaag van Radiohead door mysterieus te zijn, eindelijk het album beluisterd via BBC Radio en dat staat nog altijd
in zelfde rijtje naast spaghetti eten na een zware werkdag.

Hun muziekvideos zijn vreemde brouwsels met de ene meer geslaagd dan de andere.
B-sides zijn een must om te beluisteren, voornamelijk van OK Computer; In Rainbows en Amnesiac.


 
Nu bezig aan Hail To The Thief, dit voelt voorlopig wat hit of miss aan.
De pure elektronische nummers zijn vaak uitstekend vanaf er klassieke instrumentatie aan te pas komt is het toch minder.
 
De groep is zelf ook niet meer helemaal tevreden over Hail To The Thief. De Kid A/mnesiac periode was moeilijk met nogal wat twijfel en zoeken, dus wilden ze hierna een wat spontanere, snellere plaat maken waar wat minder over nagedacht werd en niet over elk detail getwijfeld werd. Alleen zijn daardoor een paar nummers die niet helemaal af waren ook op de plaat beland. Ik denk dat ze allemaal vinden dat het album te lang is en achteraf gezien maar 10 tracks had moeten hebben.

Thom Yorke heeft ooit zijn eigen alternatieve tracklist gepost:
There There
The Gloaming
Sail To The Moon
Sit Down. Stand Up
Go To Sleep
Where I End And You Begin
Scatterbrain
2+2=5
Myxomatosis
A Wolf At The Door

Ik had vroeger zelf ook een gelijkaardig alternatief in m'n iTunes staan, maar kan me de precieze volgorde niet meer herinneren. Heb 'm nog eens proberen samen te stellen, maar het komt niet helemaal goed uit qua flow.

2+2=5
Sit Down. Stand Up
Sail To The Moon
Go To Sleep
There, There
Where I End and You Begin
The Gloaming
Myxomatosis
Scatterbrain
A Wolf At The Door

Heeft iemand anders nog geprobeerd er een korter album van te maken?
 
Ik vind A Punchup ook zeer goed maar het past wat minder goed bij de rest. Myxomatosis zorgt ervoor dat de tweede helft niet te gezapig is.
 
Kid A & Amnesiac volledig aan mij voorbij laten gaan, was te veel indierock meets Warp label voor beginners, daarna af en toe nog eens gecheckt, ik prefereer Stereolab en the likes. Johnny's Blood OST wel zwaar de moeite en dat Indisch ding.
 
van Radiohead ken ik enkel de eerste 3 albums, en die hoor ik op zich nog wel eens graag, ik ben nog wel een fan van dat melancholische in hun muziek.
Maar ik heb dus nooit iets na OK Computer gehoord :unsure:

Tot nu. Ik heb nu Kid A opgezet, en ik heb het moeilijk :unsure: totaal andere band/sound precies. Dat elektronische is mijn ding niet, en het melancholische is ook wat meer naar de achtergrond precies, in de plaats krijg ik wat rare geluidjes en effectjes :unsure:

edit: wat voor een lawaai is The National Anthem wel niet zeg. Jezus. En dan zeggen dat metal lawaai is :sop:
 
Obi-Jan zei:
van Radiohead ken ik enkel de eerste 3 albums, en die hoor ik op zich nog wel eens graag, ik ben nog wel een fan van dat melancholische in hun muziek.
Maar ik heb dus nooit iets na OK Computer gehoord :unsure:

Tot nu. Ik heb nu Kid A opgezet, en ik heb het moeilijk :unsure: totaal andere band/sound precies. Dat elektronische is mijn ding niet, en het melancholische is ook wat meer naar de achtergrond precies, in de plaats krijg ik wat rare geluidjes en effectjes :unsure:

edit: wat voor een lawaai is The National Anthem wel niet zeg. Jezus. En dan zeggen dat metal lawaai is :sop:
Klik om te vergroten...
Ik heb het gevoel dat je Optimistic wel zal kunnen waarderen. Da's het meest 'toegankelijke' nummer van die plaat volgens mij. Mijn vriendin heeft ook een hekel aan 'onnodig bliep bloep', maar vindt dat wel een goed nummer.

How to Disappear Completely is ook wat meer in lijn met hun vorige twee platen en een nummer dat meer door merg en been gaat dan zowat alles van voor Kid A.
 
Drie nummers ver in Kid A en dat bevalt me wel.

Ik snap er wel steeds minder en minder van hoe zo'n band "mainstream" geworden is.
 
Eland zei:
Ik heb het gevoel dat je Optimistic wel zal kunnen waarderen. Da's het meest 'toegankelijke' nummer van die plaat volgens mij. Mijn vriendin heeft ook een hekel aan 'onnodig bliep bloep', maar vindt dat wel een goed nummer.

How to Disappear Completely is ook wat meer in lijn met hun vorige twee platen en een nummer dat meer door merg en been gaat dan zowat alles van voor Kid A.
Klik om te vergroten...
Het wordt inderdaad wel beter na die eerste 3 nummers.
How to Disappear Completely en Optimistic vind ik inderdaad dan wel de betere nummers op die plaat.

Nu 'In Rainbows' eens proberen.
 
Obi-Jan zei:
Ik heb nu Kid A opgezet, en ik heb het moeilijk :unsure: totaal andere band/sound precies.
Klik om te vergroten...
Goh, hadden ze moeten voortbouwen op het succes van 'The Bends' en 'OK Computer'? Dat hadden ze perfect kunnen doen, maar gelukkig deden ze dat niet. Ze zijn een andere richting ingeslagen, iets waar andere bands geen weet van willen hebben, omdat ze angst hebben om compleet te falen. Een deel van Radiohead' fans haakten af na 'Kid A', anderen waren verslingerd aan de verandering. Hun verandering is alleen maar ten goede gekomen in latere albums, waar ze terug (lichtjes) afwijken van hun geëvolueerde sound. Met een voortzetting van hun derde album hadden we de zoveelste rockband gekregen en kregen we mogelijks nooit de verbluffende soundtracks van Greenwood.

'In Rainbows' is hun meest toegankelijke album imo. Daar zit gegarandeerd een nummer tussen dat smaakt bij elke muziekliefhebber.
 
shiftyke zei:
Drie nummers ver in Kid A en dat bevalt me wel.

Ik snap er wel steeds minder en minder van hoe zo'n band "mainstream" geworden is.
Klik om te vergroten...
Ik denk dat ze incontourable waren bij de massa na OK Computer, de focus is steeds gebleven. Als je kijkt naar hun populairste nummers dan zit er heel weinig (of niets?) bij vanaf Kid A bij het grote publiek. Vier hitjes zijn soms genoeg om een weide vol te krijgen.
 
Ik denk dat Radiohead met Kid A ook geprofiteerd heeft van file sharing, dat toen net populair aan't worden was. Als ik me niet vergis was dit een van de eerste (misschien zelfs de eerste?) grote platen die gelekt was en massaal gedeeld werd via Napster en consoorten. Eigenlijk gratis publiciteit, want zelf hebben ze amper promo gevoerd voor de plaat. Tegen dat de plaat effectief uitkwam, hadden miljoenen mensen veel nummers al gehoord en dat is toch wel een serieus 'word of mouth' voordeel geweest. Veel mensen hebben daardoor Kid A voor het eerst met een open geest gehoord, in plaats van in de boekskes overal te moeten lezen wat voor moeilijke en rare muziek het wel niet is na OKC. Want nu wordt het gezien als een van de beste platen van de jaren 2000, maar bij de release zijn er veel middelmatige en slechte kritieken over geschreven.
 
Net gestart aan Kid A, ik krijg enorme Aphex Twin vibes (op een positieve manier).

De drie albums daarvoor zijn voor mij hoe ik Radiohead kende (met melancholische).
Benieuwd voor wat nog komt...
 
Kid A aan het herontdekken, de plaat is precies beter dan ik me kan herinneren.

Sommige tracks doen me nog steeds weinig, maar Ideoteque en Motion Picture Soundtrack :love:
 
FlyingHorseman zei:
Ik denk dat Radiohead met Kid A ook geprofiteerd heeft van file sharing, dat toen net populair aan't worden was. Als ik me niet vergis was dit een van de eerste (misschien zelfs de eerste?) grote platen die gelekt was en massaal gedeeld werd via Napster en consoorten. Eigenlijk gratis publiciteit, want zelf hebben ze amper promo gevoerd voor de plaat. Tegen dat de plaat effectief uitkwam, hadden miljoenen mensen veel nummers al gehoord en dat is toch wel een serieus 'word of mouth' voordeel geweest. Veel mensen hebben daardoor Kid A voor het eerst met een open geest gehoord, in plaats van in de boekskes overal te moeten lezen wat voor moeilijke en rare muziek het wel niet is na OKC. Want nu wordt het gezien als een van de beste platen van de jaren 2000, maar bij de release zijn er veel middelmatige en slechte kritieken over geschreven.
Klik om te vergroten...

De reviews waren zeker niet unaniem negatief. Op Pitchfork heeft dat album (op de dag van release!) bijvoorbeeld de meest overdreven positieve review ooit en een 10/10 gekregen. Dat lijkt 100% een parodie, maar het was echt.

Het lijkt mij eerder dat dit gecombineerd met een paar slechte reviews aanleiding heeft gegeven aan veel muziekliefhebbers om het album direct te luisteren. Een album dat meningen zodanig verdeelt, daar maak ik de dag zelf tijd voor om het eens te luisteren. En ik ben normaal iemand die maanden of jaren achterloopt met albums.
 
Lint zei:
Ik ken echt niks van Radiohead, en alles dat ik er van heb gehoord, vind ik enorme emo zaag muziek.
Klik om te vergroten...
Dit dus, ik vind zelfs Creep een walgelijk zaagnummer...

Lint zei:
Ik laat echter mijn vooroordelen achter, en spring er positief in.
Klik om te vergroten...
Maar we gaan idd proberen! U2 heb ik ook 4-5 albums volgehouden dus dat moet hier toch ook lukken. Wie weet vind ik het zelfs goed eens ik wat uitwijk van de obligatoire hits.

Ondertussen Pablo Honey opgezet, ik ben benieuwd hoe ver ik ga geraken :)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan