Radiohead

Classic Artists Radiohead

Overzicht Recensies (1) Discussie
Zoals bij enkele andere van mijn favoriete groepen, heb ik ze ontdekt door skateboarding videos. In dit geval was het The National Anthem die gebruikt werd in Adio's One Step Beyond.

Toen ik ze verder beluisterde, vond ik zelf niets aan Thoms stem, ik vond dat hij wat zaagde en dan was het voor een tijdje einde verhaal. Maar dan enkele jaren later Myxomatosis en Paranoid Android gehoord (geen idee hoe ik die laatste gemist had in mijn recon period) en toen kwam In Rainbows uit, en vanaf dat moment was ik verkocht. Nu ben ik een enorme fan van ongeveer alles dat ze hebben uitgebracht sinds OK Computer, en Thoms stem hoort imo bij de mooiste klanken die er zijn in rockmuziek.
 
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield zei:
Ok Amnesiac is ook gepasseerd. Nog meer gebrabbel en als er bij life in a glasshouse nog eens blazers tussen gegooid worden heb ik het helemaal gehad.
Klik om te vergroten...
Schitterend nummer! De blazers komen van the Humphrey Lyttelton Band, een in de UK gerespecteerde big band. Lyttelton, de trompettist, had nog nooit gehoord van Radiohead maar had toegezegd op aanraden van z’n dochter, die hem OK Computer had laten horen.

Ik zou wel nog eens terug keren naar Kid A en Amnesiac als er wat meer tijd tussen zit, om die platen zo ineens meteen na elkaar te beluisteren zonder ze goed te kennen, is veel ineens.
 
Eerste twee albums achter de kiezen en aangenaam verrast. Ik kende enkel de hitjes en af en toe had ik al wel eens een cliché zaagnummer van Yorke gehoord.
Maar ik heb het gevoel dat dat cliché geklaag veel minder aanwezig is op de eerste twee albums. Ben heel benieuwd naar de rest.
 
Veel liefde voor deze band. Afwisselend met de heer Bowie mijn favoriete artiest aller tijden. Beste manier om ze te ontdekken is ook imo chronologisch. Zo kan je goed de evolutie meevolgen. Begonnen met een klassieke sound, omzwervingen in electronica/jazz e.d. om dat dan allemaal mooi samen te brengen.

De opmerkingen over Yorke's stem kan ik wel begrijpen. In het begin hield me dat ook wat tegen. Maar vanaf OK Computer/Kid A is dat echt de perfecte aanvulling op de muziek en zou ik geen meer gepaste stem kunnen vinden ervoor.

Mijn rangschikking:
  1. In Rainbows: echt het product van al hun vorige platen samen. Hier komt alles perfect samen. Favorieten: All I Need en Reckoner.

  2. A Moon Shaped Pool: idem als vorige maar klinkt meer 'gearrangeerd' en met meer strijkers. Favorieten: Ful Stop en Decks Dark.

  3. OK Computer: de klassieker. Favorieten: Climbing Up The Walls en Let Down.

  4. Kid A: voor een grote band als Radiohead een heel experiment. Met heel veel dank aan het Warp label. Favorieten: Everything In Its Right Place en The National Anthem.

  5. Amnesiac: verder op het elan van Kid A maar heel wat meer jazz-invloeden. Favorieten: I Might Be Wrong en Knives Out.

  6. The King Of Limbs: een diepe duik in de electronica, of toch de eerste helft. Spijtig dat het album zo opgedeeld is. De eerste vijf nummers zijn gewoon fenomenaal. Maar daarna wordt het heel wat rustiger en zakt het een beetje in mekaar. Favorieten: Little By Little en Lotus Flower.

  7. Hail To The Thief: na Kid Amnesiac kwam deze. Meer rock opnieuw. Het klinkt allemaal wat spontaner dan de twee voorgangers. De mix tussen rock en electronica is er hier al, maar de het evenwicht dat ze op In Rainbows bereiken is er hier nog niet. Imo ietwat te lang. Er had wel een nummer of twee weggelaten worden. Favorieten: The Gloaming en There There. Die twee na mekaar op het album :love2:.

  8. The Bends: een album waar ik in het begin een beetje moeite mee had tbh. Heel veel goeie nummers maar het klonk me toen wat hetzelfde allemaal. Maar na meer luisterbeurten heb ik het erg leren appreciëren. Mijn favoriet zal het echter nooit worden. Daarvoor hou ik te veel van hun latere sound. Ook bij deze plaat heb ik het gevoel dat die iets te lang is en dat er ook een nummer of twee weg mag. Favorieten: Planet Telex en Street Spirit.

  9. Pablo Honey: nooit veel mee gehad. Die sound ligt me niet echt. Klinkt ook een beetje als een product van die tijd. Favorieten: Lurgee en Blow Out. Klinken als twee prototypes voor The Bends. Dat laatste vind ik wel een fantastisch nummer.

Op al die albums staan ook de bekende singles. Er zijn daarnaast ook nog hopen b-sides/non-album tracks waarvan ik er graag nog wat vermeld die toch meer dan de moeite waard zijn.
  • Permanent Daylight en Talk Show Host: uit de periode van The Bends. Het eerste rockt meer en hint wat naar Sonic Youth imo. Tweede is een trager nummer
  • Meeting In The Aisle: uit de periode van OK Computer. Een nummer dat al enigszins hint naar wat op komst is op Kid A.
  • The Amazing Sounds Of Orgy en Kinetic: uit de periode van Amnesiac. Twee wat imo bevreemdende nummers. In Kinetic begint er rond 1m50s een deuntje dat me telkens weer pakt.
  • I Am A Wicked Child en Paperbag Writer: uit de periode van Hail To The Thief. Een wat meer bluesy nummer en een knipoog naar The Beatles.
  • Down Is The New Up en Up On The Ladder: van In Rainbows Disk 2. Bij zulke nummers vraag je jezelf af hoe hard het voor hun moet zijn om te kiezen welke nummers ze moeten weglaten van een album. Moeten zeker niet onderdoen voor die op IR staan.
  • These Are My Twisted Words: een freebie uit de zomer van 2009. Blijf ik ook een héérlijk nummer vinden. Veel herhaling en focus op ritme. Duidelijk geïnspireerd door krautrock.
  • The Butcher en Staircase: uit de periode van The King Of Limbs. Dat eerste nummer rammelt letterlijk en baadt in een down sfeertje. Tweede nummer ook een van mijn favorieten.
  • Ill Wind en Spectre: uit de periode van A Moon Shaped Pool. Twee prachtige maar totaal verschillende nummers. Spectre werd gemaakt als nummer voor de gelijknamige James Bond film maar daar kozen ze liever dat van Sam Smith :mad:.

Op hun YT kanaal hebben ze sinds de lockdown al heel wat concerten gepost. Sinds een paar weken staat er eentje bij uit januari 2008 (
) waarop ze In Rainbows integraal brengen.

Hun online archief (https://radiohead.com/library/) is een gemakkelijk vertrekpunt om alles te verkennen trouwens.
 
Ik ben er voor de fun ook nog eens door aan het gaan.

Pablo Honey
This did not age well. Ik hoor er bij momenten de zang van Bono in... :unsure: Sowieso de minste plaat van hen. Creep is overrated en de teksten zijn zo cheesy dat het lachwekkend is.

The Bends
Vroeger vond ik The Bends één van hun beste albums, maar die zal nu denk ik eerder onderaan staan. Je merkt dat de band nog erg zoekend is naar hun sound, maar wel een grote stap vooruit t.o.v. die eerste.

OK Computer
Hun eerste echt goede album, zo eentje waar de meeste bands maar één van kunnen maken tijdens hun hele carrière. En dan nog. Dit is muzikaal meesterschap.
De hits (Karma Police en Paranoid Android) vind ik het minste van de plaat, maar dat is denk ik omdat ik ze te veel heb gehoord.

Straks Kid A. :woohoo:
 
Grote fan van Radiohead toen ik ze voor het eerst hoorde als jonge tiener (Street Spirit videoclip op MTV), maar dan eigenlijk vooral van hun 'oudere' sound (The Bends -> OK Computer). Ook The King of Limbs / In Rainbows hebben hier redelijk wat playtime gehad. Kid A en Amnesiac zijn heel goed, maar niet mijn favorieten. Paranoid Android op gitaar leren spelen was damn challenging. Er is toch iets met de arrangementen van Radiohead wat geen enkele band met de beste wil ter wereld kan nabootsen.

Zelf ook het geluk gehad om ze één keer live te zien op Werchter, ik dacht in 2008 (?). Dat was best een fantastische ervaring, samen met Sigur Ros op de Main Stage.

Deze thread is trouwens de perfecte gelegenheid om die minder beluisterde platen eens op te leggen :)
 
Ik heb Pablo Honey en The Bends vandaag ook nog eens herbeluisterd.

Pablo Honey is vrij standaard alternatieve rock, een soort britpop met een grungy laagje over. Ik hoor er ook redelijk wat U2 in. Geen fan van Creep en voor de rest niet genoeg echt memorabele nummers, deze ga ik in de toekomst zelden tot nooit nog spelen. Eigenlijk zegt deze foto alles over deze plaat:

61daa1abc9ffa8cdb33f75fb90e1e0abfcdd3de4v2_00.jpg


Op The Bends zet de band grote stappen qua songwriting. Blijkbaar was Yorke op z'n eentje de voornaamste songwriter ten tijde van PH en was The Bends het startpunt van de grotere samenwerking en input van de leden. Helaas zit er nog niet al te veel avontuur in de muziek en blijft het relatief standaard britpop. Veel goeie songs wel, maar dat is een stroming die me niet zoveel zegt. Ook hier nog veel U2 vibes, maar ik hoor er ook soms wat R.E.M. in bijvoorbeeld. Een goeie plaat die ik waarschijnlijk ook niet meer al te vaak ga beluisteren, maar waarvan ik misschien een paar losse nummers nog wel eens geregeld ga opzetten.
 
Muscleduck zei:
Ik snap de aversie voor Radiohead niet. Ik vind dat die goeie muziek maken. Ze hebben toch echt enkele absolute klassiekers.
De aversie die velen voor Radiohead hebben heb ik voor Oasis. Fucking one hit wonder.
Klik om te vergroten...
Ik heb die averse voor 90% van dat soort groepen tbh.

Maar Radiohead is wel goed. Alleen Amnesiac is zo wow. Dat is het beste album van hen <3.
 
Radiohead, ook een groep met een hele fan base.
Voor mij is Radiohead deze nummers:
Creep - Karma Police - No Suprises - High and Dry
Ben niet zo bekend met hun albums.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan