Ik heb exact dezelfde mening. Van alle films van Nolan is dit toch mijn minst favoriete, er is nu eenmaal weinig wat het een topfilm maakt. Het voelde een beetje hetzelfde aan als bv. een Godfather (Part 1), maar dan zonder kogels en criminaliteit: gewoon ellenlang gepalaver. Het is heel mooi gefilmd en waanzinnig geacteerd, maar daar stopt het voor mij ook al redelijk. Het is wel een heel actuele film, zowel op gebied van het gevaar van kernwapens ("Now I am become Death, the Destroyer of Worlds") als op het feit dat wetenschappers vooral geur-, kleur- en ideologieloze wezens moeten zijn (remember corona en hoe sommige virologen/wetenschappers zich met het beleid bemoeiden?).
Dat de key fysici heel onderbelicht bleven is wel een feit. Like serieus, Fermi is misschien 10 seconden in beeld geweest, terwijl het 20 keer de fysicus was die Oppenheimer was. Ze deden Einstein ook af als ene met ideeën die volledig achterhaald waren, maar niets was minder waar: Albert z'n E=m*c^2 is dé grote fundering van dat deel van de kernfysica. Oppenheimer was vooral een goede manager (en was Amerikaan by birth, niet geheel onbelangrijk voor die rol lijkt me i.t.t. de 'overgelopen' Italianen en Duitsers). Maar bon, de filmde heet dan ook Oppenheimer.
Het enige wat ik eigenlijk ga bijhouden van die film is dat er toen echt de angst leefde dat de thermonucleaire reactie de volledige atmosfeer zou kunnen doen 'opsmoren'. Eigenlijk wel een heel logische bekommernis. Die berekening dat de kans daarop "bijna nul" was wil ik wel eens zien.
Een andere gemiste kans dan weer is dat de film op het einde heel snel gedaan was. De andere kant van de 'vroege' atoomwetenschap is dat veel van die mannen relatief vroeg zijn gestorven aan kanker. Er is bijna niemand van die kliek ouder dan 60/65 geworden. Hadden ze gerust kunnen vermelden: 2 minuutjes konden er bij een film van 3 uur wel bij, lijkt me.
.
