Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

[MisterV]

Ik weet echt niet of ik dat kan en wil alleen reizen, mja dat wordt dus een last minute beslissing.

In de zomer van 2021 heb ik een soloreis gedaan. Dat was op voorhand stressen, ik had totaal geen idee wat dat ging geven, eenzaamheid, kindjes missen, alles zelf moeten uitzoeken. Op het moment dat ik alleen de luchthaven binnenstapte was die stress al weg.

Uiteindelijk is dat één van mijn leukste en gelukkigste perioden van de laatste jaren geweest, ik ben toen compleet ontstresst thuisgekomen en liep rond met een smile van hier tot ginder. Ik kan het alleen maar aanraden.

Dat mijn relatie toen al niet goed zat en ik eens kon ontsnappen aan de stress thuis zal daar zeker zijn rol in gespeeld hebben. Plus ook, na toen 11 jaar met kinderen kan het enorm deugd doen om eens een langere periode op uzelf te zijn. Ik kan veel zeggen over mijn ex maar ben wel dankbaar dat ik dit heb kunnen doen terwijl zij thuis zat met de kinderen. Nu, omgekeerd heeft zij ook haar portie solotrips kunnen doen.

 

[gamer5]

@MisterV Het is ongelooflijk hoe herkenbaar alles is wat je hier neerschrijft. In alles wat je verteld herken ik mijn relatie, hoewel wij (nog) niet uit elkaar zijn.

In de zomer had ik eigenlijk besloten dat ik het gehad had maar dan is er spijtig genoeg een medisch probleem vastgesteld bij onze zoon dat nog niet van de baan is. Ik kan het dus voor het ogenblik niet over mijn hart krijgen om dat er nu ook nog is te laten bijkomen.

Mijn grootste vrees is, zoals je zelf ook hebt aangegeven, de opvoeding van de kinderen. Kinderen zijn enorm gehecht aan mij, redelijk makkelijk in omgang (zijn altijd wel wat moeilijkere momenten maar dat hoort er nu eenmaal bij) en de grenzen zijn duidelijk bij mij. Bij haar is dat het tegenovergestelde. Ze wil zijn beste vrienden zijn en aan opvoeding komt er weinig in huis. Ze zijn ook veel moeilijker bij haar hoewel dat volgens mij gewoon is omdat ik wel degelijk bij de kinderen ben als ik bij hun ben en niet in mijn gsm-scherm. Ze roept er ook voor het minste op en de zaken die ze er soms tegen zegt gaan er los over. Een overjaarse puber is eigenlijk wat het inderdaad is.

Mijn gevoel is dus eigenlijk, als het zover zou komen, dat ik geen week-week regeling wil, maar de kinderen voor het grootste deel bij mij zou willen. Dat is hard, dat besef ik, maar dat is mijn gevoel. Er gaat een moment komen waar alles op tafel zal gegooid moeten worden en dan zullen we moeten zien wat er nog te redden valt. Had jij deze gedachten ook voordat het uiteindelijk allemaal uitgesproken geweest is?

 

[MisterV]

Mijn gevoel is dus eigenlijk, als het zover zou komen, dat ik geen week-week regeling wil, maar de kinderen voor het grootste deel bij mij zou willen. Dat is hard, dat besef ik, maar dat is mijn gevoel. Er gaat een moment komen waar alles op tafel zal gegooid moeten worden en dan zullen we moeten zien wat er nog te redden valt. Had jij deze gedachten ook voordat het uiteindelijk allemaal uitgesproken geweest is?

Ik heb nooit het idee gehad om de kinderen meer dan 50% bij mij te hebben. Mijn probleem zit vooral in hoe ze de opvoeding aanpakt en haar laksheid in sommige dingen. Op zich is ze zeker geen slechte moeder. Er is hier in de loop der jaren genoeg discussie geweest over die opvoeding maar bij iemand die het zelfinzicht niet heeft dat daar iets niet goed zit haalt dat niks uit. Zij zal ongetwijfeld iets gelijkaardigs over mij denken, ik zal dan wel de overbezorgde strenge vader zijn volgens haar. Ze snapt bijvoorbeeld niet waarom ik er een probleem van maak dat eens ze verhuisd is ze onze oudste zoon op zijn fiets naar school wil sturen langs een drukke N-weg met een moordstrookje terwijl er met een beperkte omweg een route via een volledig vrijliggend fietspad is (die dan nog eens quasi aan mijn voordeur passeert ).

Hier vond ik het vooral frappant dat één van de eerste dingen die ik te horen kreeg toen ik zei dat we uit elkaar gingen was dat het zo hard opviel dat we een andere opvoedingsstijl hebben. Eentje die mij ook al langer opviel was dat haar ouders (vooral haar vader) zich óók ergerden aan haar aanpak en zij daar enorm fel op reageerde. Dat sterkt mij wel in het idee dat ik niet overdrijf.

Als uw partner de kinderen 50% van de tijd bij haar wil kan je daar weinig tegen inbrengen, dan zou er al sprake moeten zijn van een problematische situatie met een maatschappelijk onderzoek. Sterkte alvast, ik snap heel goed dat je met een zoon met een medisch probleem nog wacht tot dat van de baan is.

 

[MisterV]

Ze roept er ook voor het minste op en de zaken die ze er soms tegen zegt gaan er los over. Een overjaarse puber is eigenlijk wat het inderdaad is.

Hier kan ze soms ook heel venijnig en vuil uit de hoek komen. Naar de kinderen toe is dat gelukkig héél beperkt, ik kan de keren dat het er echt over was op één hand tellen. Nu, ik ben de laatste tijd soms ook te rap kwaad geworden op mijn kinderen omdat ik op was van de stress maar dan spreek ik er achteraf ook wel over met hen zodat ze weten dat het overdreven was en ik fout zat en dat niet aan hen lag.

Dat was voor mij ook één van de redenen waarom het genoeg was: Omdat ik mijzelf op den duur een slechte vader vond omdat ik mentaal veel te veel afwezig was door alle stress en ook weinig kon verdragen door die stress. Plus dat de kinderen die spanning die in huis hing ook voelden en daar last van kregen.

 

[gamer5]

Ik heb nooit het idee gehad om de kinderen meer dan 50% bij mij te hebben. Mijn probleem zit vooral in hoe ze de opvoeding aanpakt en haar laksheid in sommige dingen. Op zich is ze zeker geen slechte moeder. Er is hier in de loop der jaren genoeg discussie geweest over die opvoeding maar bij iemand die het zelfinzicht niet heeft dat daar iets niet goed zit haalt dat niks uit. Zij zal ongetwijfeld iets gelijkaardigs over mij denken, ik zal dan wel de overbezorgde strenge vader zijn volgens haar. Ze snapt bijvoorbeeld niet waarom ik er een probleem van maak dat eens ze verhuisd is ze onze oudste zoon op zijn fiets naar school wil sturen langs een drukke N-weg met een moordstrookje terwijl er met een beperkte omweg een route via een volledig vrijliggend fietspad is (die dan nog eens quasi aan mijn voordeur passeert ).

Hier vond ik het vooral frappant dat één van de eerste dingen die ik te horen kreeg toen ik zei dat we uit elkaar gingen was dat het zo hard opviel dat we een andere opvoedingsstijl hebben. Eentje die mij ook al langer opviel was dat haar ouders (vooral haar vader) zich óók ergerden aan haar aanpak en zij daar enorm fel op reageerde. Dat sterkt mij wel in het idee dat ik niet overdrijf.

Als uw partner de kinderen 50% van de tijd bij haar wil kan je daar weinig tegen inbrengen, dan zou er al sprake moeten zijn van een problematische situatie met een maatschappelijk onderzoek. Sterkte alvast, ik snap heel goed dat je met een zoon met een medisch probleem nog wacht tot dat van de baan is.

Dat is hier dus ook. Ze ziet ook niet dat zaken herhalen voor kinderen zorgt dat er op lange termijn een effect is op hun gedrag. Alles is oorzaak en gevolg op korte termijn, de lange termijn komt er in haar hoofd gewoon niet bij. En dat inzicht krijg ik er dus niet in. Ik zie het hier bij de oudste, je ziet dat die enorme stress krijgt als ze nog maar aanstalten maakt om haar stem te verheffen. Of ook wanneer hij in een situatie komt waar hij zich herinnert dat ze al eens op hem geroepen heeft. Dat is gewoon een trauma door het feit dat ze constant om het minste roept. En dan zeg ik daar iets op, en dan is het natuurlijk het verwijt dat we geen team zijn. Ik ga haar niet volgen in slechte opvoeding...
Ze is voor mij ook geen slechte moeder, ze geeft de zorg is die nodig aan een kind. Maar ouder zijn is meer dan dat. En daar schiet ze tekort, dus ik vind ze ook geen goede moeder. Het meer als halftijds de kinderen bij mij houden komt ook omwille van het feit dat ze 's nachts werkt, en onregelmatig. Er is dus een heel moeilijke week-om-week split te doen dus bijvoorbeeld. En ik zal het niet toelaten dat mijn schoonmoeder op de kinderen past in zo een situaties.

En zo is het tussen ons nu ook. Ik kan er niet mee communiceren. Als ik iets zeg, krijg ik geroep terug. Ze is niet volwassen genoeg in haar communicatie om een discussie te kunnen voeren. Als ik een andere kijk heb op de dingen, komt dat gewoon neer op commentaar op haar en wordt dat gezien als een aanval. Dat is gewoon zo vermoeiend. En dat is de hele reden waarom ik niet zie hoe we daar nog van kunnen terugkomen. Ik zeg haar al jaren dat ze ruzie moet leren maken, dat het eens allemaal van u afroepen goed kan doen. Ik heb haar gezegd dat ik de indruk heb dat ze denkt dat als er ruzie is, dat dat automatisch het einde van de relatie betekent. Ironisch nu dat dat waarschijnlijk wel het geval gaat zijn. In dat artikel dat je eerder gelinkt had stond het goed verwoord. We hebben het te ver laten komen, en ik betwijfel of het dan nog te redden is.

Maar bon, wil deze thread nu niet kapen terwijl we eigenlijk nog samen zijn. En om even duidelijk te zijn, mijn eerste keuze zou nog altijd een manier vinden om samen te blijven. De situatie vandaag maakt het niet makkelijk om tijd te hebben voor elkaar, dus hopelijk komt dat er eens van. En dan zal het eerste wat moet gebeuren zijn alles er uit te gooien. (hoewel ik mij echt afvraag hoe ik dat moet aanpakken want ik denk dat ik gerust 2 uur kan doorgaan over wat er allemaal mis zit tussen ons)

 

[MisterV]

Maar bon, wil deze thread nu niet kapen terwijl we eigenlijk nog samen zijn. En om even duidelijk te zijn, mijn eerste keuze zou nog altijd een manier vinden om samen te blijven. De situatie vandaag maakt het niet makkelijk om tijd te hebben voor elkaar, dus hopelijk komt dat er eens van. En dan zal het eerste wat moet gebeuren zijn alles er uit te gooien. (hoewel ik mij echt afvraag hoe ik dat moet aanpakken want ik denk dat ik gerust 2 uur kan doorgaan over wat er allemaal mis zit tussen ons)

Voor mijn part kan je de thread gerust kapen, maar ik ben geen mod. Begin met relatietherapie zou ik zeggen, want van 2 uur ranten over alles wat misloopt gaat ze gegarandeerd op slot of ga je enkel de bal teruggekaatst krijgen. Beter dan met een derde erbij die onafhankelijke moderator is. En dan kan je nog beslissen dat het niet marcheert hé. Natuurlijk, als zij daar niet voor open staat of geen engagement heeft om er echt aan te werken dan heeft het geen zin.

Dat is hier dus ook. Ze ziet ook niet dat zaken herhalen voor kinderen zorgt dat er op lange termijn een effect is op hun gedrag. Alles is oorzaak en gevolg op korte termijn, de lange termijn komt er in haar hoofd gewoon niet bij. En dat inzicht krijg ik er dus niet in. Ik zie het hier bij de oudste, je ziet dat die enorme stress krijgt als ze nog maar aanstalten maakt om haar stem te verheffen. Of ook wanneer hij in een situatie komt waar hij zich herinnert dat ze al eens op hem geroepen heeft. Dat is gewoon een trauma door het feit dat ze constant om het minste roept.

Hier is ze ook iemand die enkel op korte termijn denkt, niet alleen qua opvoeding. Dat roepen op de kinderen hebben we hier wel nooit gehad gelukkig.

En dan zeg ik daar iets op, en dan is het natuurlijk het verwijt dat we geen team zijn. Ik ga haar niet volgen in slechte opvoeding...

Herkenbaar. Vaak genoeg ook het verwijt gekregen dat we geen team zijn. Ik vind dat ook een beetje een vies zinnetje, "een team zijn", alsof we een bedrijf zijn dat moet draaien. We zijn een gezin.

En zo is het tussen ons nu ook. Ik kan er niet mee communiceren. Als ik iets zeg, krijg ik geroep terug. Ze is niet volwassen genoeg in haar communicatie om een discussie te kunnen voeren. Als ik een andere kijk heb op de dingen, komt dat gewoon neer op commentaar op haar en wordt dat gezien als een aanval. Dat is gewoon zo vermoeiend.

Ook weer héél herkenbaar. Hier zit ze met een soort ondefinieerbaar continu schuldgevoel. Maar dat maakt het onmogelijk om een gesprek te voeren waarin je kritiek geeft want inderdaad, alles wordt gezien als een aanval, tot de meest onnozele dingen. Ik kreeg ook maar zelden een inhoudelijke reactie op wat ik zei, telkens werd die bal teruggekaatst "maar jij dit, maar jij dat". Ja ik wéét dat ik ook fouten maak maar reageer nu eens inhoudelijk op wat ik zeg over jou. En dat is inderdaad ongelooflijk vermoeiend en demotiverend en uiteindelijk geef je dat op.

En dat is de hele reden waarom ik niet zie hoe we daar nog van kunnen terugkomen. Ik zeg haar al jaren dat ze ruzie moet leren maken, dat het eens allemaal van u afroepen goed kan doen. Ik heb haar gezegd dat ik de indruk heb dat ze denkt dat als er ruzie is, dat dat automatisch het einde van de relatie betekent.

Dat is eentje die hier ook vaak terugkwam in de relatietherapie: "Jullie moeten leren ruzie maken." Maar probeer maar eens ruzie te maken met iemand die elk probleem van zich afschuift, niet inhoudelijk reageert, nooit eens sorry kan zeggen achteraf, telkens hervalt in dezelfde patronen en bij elk probleem een bom onder de relatie legt.

 

[Deleted member 3056]

@MisterV hoe zijn jullie verder als koppel?
Niet dat het mij ook maar iets aangaat en je mag deze vraag ook gewoon negeren maar ik stel ze omdat je het hebt jullie als ouders zijnde maar jullie zijn uiteraard meer dan dat.
Is er nog sprake van liefde of iets om als koppel nog voor te vechten?
Want als dat zo is kunnen jullie mss iets van therapie volgen om het hopelijk wel te doen slagen? Iets wat op termijn jullie als gezin enkel ten goede kan komen.
Denk ik dan...

Sorry deze vraag was voor @gamer5

 

[MisterV]

@MisterV hoe zijn jullie verder als koppel?
Niet dat het mij ook maar iets aangaat en je mag deze vraag ook gewoon negeren maar ik stel ze omdat je het hebt jullie als ouders zijnde maar jullie zijn uiteraard meer dan dat.
Is er nog sprake van liefde of iets om als koppel nog voor te vechten?
Want als dat zo is kunnen jullie mss iets van therapie volgen om het hopelijk wel te doen slagen? Iets wat op termijn jullie als gezin enkel ten goede kan komen.
Denk ik dan...

We zijn geen koppel meer.

Anderhalf jaar relatietherapie gedaan. Als ik het zo bekijk ben ik mij al een jaar of 4 in allerlei bochten aan het plooien om dingen te doen werken tot ik op den duur niet meer wist wie ik nog was. En zeker het laatste jaar piepte er constant een alarm in mijn hoofd van "dit moet stoppen, ik moet hier weg."

Sinds het uitgesproken is dat het gedaan is tussen ons is er zo'n immense last van mijn schouders gevallen dat ik nooit meer terug wil. Alleen al de mentale ruimte die je daarmee krijgt maakt mij 100 keer gelukkiger. Alleen nog die laatste hordes over (zij uit huis en alles geregeld).

 

[Mulan]

@Myllana typisch voor jou om de verkeerde persoon aan te halen!

Hoe heb jij dat eigenlijk als "externe" ervaren om mee te functioneren in co-ouderschap? Want zeker als persoon die toen geen eigen kinderen had, lijkt me dat niet simpel...

(En is min of meer ontopic gelijk )

 

[Avondland]

Uit elkaar gaan met kinderen is ook wat andere koek dan uit elkaar gaan zonder kinderen. Mocht de relatie tussen mijn vrouw en ik op springen staan zou ik me in eerste plaats enorm schuldig voelen dat ik mijn dochter geen stabiel gezin kon aanbieden waarin ze kon opgroeien. Daarnaast ook héél veel praktische zorgen: huis verkopen, zien dat beiden snel en zonder al teveel geldverlies (lening, overbruggingskrediet, ...) een eigen (deftige) woonplaats kan vinden, voor het kind toch niet te ver uit elkaar wonen, het hele financiële plaatje, zorgregeling, ...

Maar een onhoudbare relatie is lastiger dan al het bovenstaande, ook omdat je je kind daarmee geen dienst doet.

 

[gamer5]

@MisterV hoe zijn jullie verder als koppel?
Niet dat het mij ook maar iets aangaat en je mag deze vraag ook gewoon negeren maar ik stel ze omdat je het hebt jullie als ouders zijnde maar jullie zijn uiteraard meer dan dat.
Is er nog sprake van liefde of iets om als koppel nog voor te vechten?
Want als dat zo is kunnen jullie mss iets van therapie volgen om het hopelijk wel te doen slagen? Iets wat op termijn jullie als gezin enkel ten goede kan komen.
Denk ik dan...

Sorry deze vraag was voor @gamer5

Wij zijn eigenlijk enkel nog ouders van onze kinderen. Er is een enorme afstand tussen ons omwille van het probleem met communicatie. Zaken kunnen niet uitgesproken worden dus groeien de frustraties met elkaar gewoon dagelijks.

Het is niet zo dat het hier constant oorlog is, zoals ik zei kan ze geen ruzie maken. De kinderen merken het volgens mij niet en naar de buitenwereld toe zijn we volgens mij ook gewoon een redelijk normaal koppel. Het is zeker nog geen onhoudbare situatie, maar je wordt het gewoon moe om zo te leven.

Ik ben altijd wat tegen therapie geweest omdat ik vind dat als je geen engagement naar elkaar toe kan tonen, dat dat volgens mij redelijk nutteloos is. Zomer van 2021 had ik er eindelijk eens een goed gesprek uitgekregen, en we hadden afspraken gemaakt, maar 2 weken erna herviel ze gewoon in oude gewoonten. Vraag me dan af of dat bij therapie zo verschillend zou zijn.

Hoewel ik nog altijd die bedenkingen heb, zie ik nu ook wel in dat we het niet alleen gaan redden.

 

[Mulan]

Maar een onhoudbare relatie is lastiger dan al het bovenstaande, ook omdat je je kind daarmee geen dienst doet.

Bij mij heeft dat de doorslag gegeven: "Wil ik dat mijn dochter opgroeit met dit als voorbeeld? Mocht mijn dochter als 16-jarige exact deze relatie met deze dynamiek hebben, ik zou ALLES doen om ze daar uit te halen. Waarom haal ik ze er dan NU niet uit?"
Dat heeft mij doen beslissen de handdoek definitief in de ring te gooien.

 

[Mulan]

Wij zijn eigenlijk enkel nog ouders van onze kinderen. Er is een enorme afstand tussen ons omwille van het probleem met communicatie. Zaken kunnen niet uitgesproken worden dus groeien de frustraties met elkaar gewoon dagelijks.

Het is niet zo dat het hier constant oorlog is, zoals ik zei kan ze geen ruzie maken. De kinderen merken het volgens mij niet en naar de buitenwereld toe zijn we volgens mij ook gewoon een redelijk normaal koppel. Het is zeker nog geen onhoudbare situatie, maar je wordt het gewoon moe om zo te leven.

Ik ben altijd wat tegen therapie geweest omdat ik vind dat als je geen engagement naar elkaar toe kan tonen, dat dat volgens mij redelijk nutteloos is. Zomer van 2021 had ik er eindelijk eens een goed gesprek uitgekregen, en we hadden afspraken gemaakt, maar 2 weken erna herviel ze gewoon in oude gewoonten. Vraag me dan af of dat bij therapie zo verschillend zou zijn.

Hoewel ik nog altijd die bedenkingen heb, zie ik nu ook wel in dat we het niet alleen gaan redden.

Hoewel therapie ons niet heeft gered als koppel, vond ik het absoluut een meerwaarde! Die heeft echt "vertaald" tussen ons en pijnpunten en gedrag van persoon 1 uitgelegd aan persoon 2 die voor 1 ZO evident waren en daar pas te horen krijgen dat dat blijkbaar absoluut niet duidelijk is, doet wel wat met een mens. Maar werkt natuurlijk enkel als je er met 2 WIL naar toe gaan én aan werken. Het is niet iets dat je maar 1x per 6 maanden moet gaan doen als het fout loopt...

 

[Avondland]

Bij mij heeft dat de doorslag gegeven: "Wil ik dat mijn dochter opgroeit met dit als voorbeeld? Mocht mijn dochter als 16-jarige exact deze relatie met deze dynamiek hebben, ik zou ALLES doen om ze daar uit te halen. Waarom haal ik ze er dan NU niet uit?"
Dat heeft mij doen beslissen de handdoek definitief in de ring te gooien.

Uiteindelijk is dat voor voor jezelf de beste beslissing, ik kan me inbeelden dat het afwerpen van dat gewicht @MisterV enorm veel deugd heeft gedaan. Je bent dan misschien weer alleen en komt thuis in een leeg huis, maar liever dat dan een spanningsveld dat continu op ontploffen staat.

 

[MisterV]

Zomer van 2021 had ik er eindelijk eens een goed gesprek uitgekregen, en we hadden afspraken gemaakt, maar 2 weken erna herviel ze gewoon in oude gewoonten.

Moh, van waar ken ik dat? Of nog leuker, twee weken na van die gesprekken waarvan ik achteraf dacht dat we eindelijk stappen aan het zetten waren en ze eindelijk eens begon te snappen wat ik bedoelde: "Ik herinner mij helemaal niet meer dat je dat gezegd hebt"
Dat is om zot te worden van frustratie.

Ik ben altijd wat tegen therapie geweest omdat ik vind dat als je geen engagement naar elkaar toe kan tonen, dat dat volgens mij redelijk nutteloos is.

Als er geen engagement is in de therapie dan gaat therapie geen fluit uithalen. Maar therapie kan ook de finale schop onder de kont zijn die iemand nodig heeft om de dingen aan te pakken (soms pas na een aantal sessies). Maar in hoeverre dat een realistisch scenario is kan jij beter inschatten dan wij.

 

[MisterV]

Hoewel therapie ons niet heeft gered als koppel, vond ik het absoluut een meerwaarde! Die heeft echt "vertaald" tussen ons en pijnpunten en gedrag van persoon 1 uitgelegd aan persoon 2 die voor 1 ZO evident waren en daar pas te horen krijgen dat dat blijkbaar absoluut niet duidelijk is, doet wel wat met een mens. Maar werkt natuurlijk enkel als je er met 2 WIL naar toe gaan én aan werken. Het is niet iets dat je maar 1x per 6 maanden moet gaan doen als het fout loopt...

Idem hier. Ik kan zeggen dat ik individueel heel wat uit die relatietherapie heb gehaald. Maar voor onze relatie heeft het uiteindelijk weinig uitgehaald.

 

[gamer5]

Moh, van waar ken ik dat? Of nog leuker, twee weken na van die gesprekken waarvan ik achteraf dacht dat we eindelijk stappen aan het zetten waren en ze eindelijk eens begon te snappen wat ik bedoelde: "Ik herinner mij helemaal niet meer dat je dat gezegd hebt"
Dat is om zot te worden van frustratie.

Het is precies dat ik een eigen dagboek lees als ik lees wat je hier allemaal hebt neergeschreven .

Hebben jullie het aan mensen verteld dat je in relatietherapie was? Moet bijvoorbeeld wel voor opvang zorgen voor de kinderen op dat ogenblik en dat is in ons geval meestal mijn ouders. Loop daar nu precies niet graag mee te koop.

 

[Mulan]

Het is precies dat ik een eigen dagboek lees als ik lees wat je hier allemaal hebt neergeschreven .

Hebben jullie het aan mensen verteld dat je in relatietherapie was? Moet bijvoorbeeld wel voor opvang zorgen voor de kinderen op dat ogenblik en dat is in ons geval meestal mijn ouders. Loop daar nu precies niet graag mee te koop.

Gebeurde bij ons tijdens de uren dat ze op de crèche was, half dagje verlof en niemand moet er last van hebben als je het niet geweten wil hebben.
En soms kunnen ouders je ook aangenaam verrassen hierin hoor. "Het gaat wat moeilijk tussen ons en we hebben besloten professionele hulp in te schakelen omdat we nu ook niet alles willen opgeven zonder alles geprobeerd te hebben" horen ze liever dan "we gaan scheiden".

 

[MisterV]

Het is precies dat ik een eigen dagboek lees als ik lees wat je hier allemaal hebt neergeschreven .

Hebben jullie het aan mensen verteld dat je in relatietherapie was? Moet bijvoorbeeld wel voor opvang zorgen voor de kinderen op dat ogenblik en dat is in ons geval meestal mijn ouders. Loop daar nu precies niet graag mee te koop.

Ik vond dat een héél moeilijke. Omdat haar familie aan de andere kant van het land woont moesten we terugvallen op mijn kant. Maar tegen mijn ouders wou ik niks zeggen omdat mijn moeder kennende zij constant zou zitten vragen hoe het ging tussen ons en ik dat er niet bij wou. En idem eigenlijk voor de rest van mijn familie maar in veel mindere mate.

Dus wij hebben ons plan getrokken. Ik moet op vrijdagen niet werken, zij moet op vrijdagen pas om 10u30 beginnen omdat ze dan een late shift heeft, dus die therapie was voor de vrijdagochtend. En daarna was mijn vrije dag dan meestal verpest want zo'n sessies zijn gewoon echt lastig soms.

Achteraf bekeken had ik best wel veel vroeger familie kunnen inschakelen, ook gewoon om mijn hart eens te kunnen luchten. Ze hebben mij aangenaam verrast qua reactie op de scheiding. Ik wist niet dat ze zelf al zoveel hadden gezien. Al veel steun gehad aan hen.

 

[Chelark007]

Precies zware topic, sebiet ook eens lezen wat dingen herkenbaar.

@gamer5 hier in 12j ook nooit ruzie gemaakt...
Vorig jaar wel na opbiechten van affaire ( mijn kant) maar na een tijdje vervallen we toch weer in oude gewoontes.