De 100km-run van Kom Op Tegen Kanker blijft een uniek evenement. Een loopwedstrijd die geen wedstrijd is. Een dag van plezier onder kameraden (of virtuele kennissen die na die dag kameraden zijn), maar met dubbele bodem die gedurende de hele dag af en toe openklapt. Het verslag van een loper.
De altijd tegenstrijdige dag start voor ons team al meteen met een tegenslagje. Zodra @shiftyke me komt ophalen als een ware rockster in zijn bolide, komt het nieuws binnen dat één van onze lopers, die zelfs bereid was het hele land voor ons te doorkruisen, er door brute pech niet bij kan zijn. Maar ja, je 30-kilometerloper, die je nota bene pas een paar weken daarvoor gevraagd had voor de dertig, kun je natuurlijk niet vragen om er nog eens tien bij te lappen, à l’improviste. Dat gaat niet. Tenzij je een @Vlitser in het team hebt. Want dan haalt zo’n @Vlitser achteloos zijn schouders op en zegt hij: Bwaja. Een pak van ons hart, we hebben een starter als het zover komt.
Aangespoord door de onnavolgbare en hilarische Mano Sport worden we weer giechelend om alle flauwiteiten naar de kleedkamers gestuwd, waar we onze box krijgen. En wat we dit jaar weer in koor opmerken: zeker in aantal, maar vooral in vriendelijkheid is de crew van KOTK (bijna
) onklopbaar. Zo veel bereidwillige mensen die de inzamelende teams bijstaan nog voor die doorhebben dat ze met een vraag zitten. Da’s fijn en tegelijk weer een glimp in die dubbele bodem: iedereen staat hier met een reden. Dezelfde reden.
De start
Om tien uur gaat Vlitser dan naar het startvak. Voor mij is dat hét moment van de dag, het moment waarop die dubbele bodem gewoon open en bloot ligt: met tweeduizend man eventjes allemaal tegelijk stil daarin turen en dat ook even toelaten. Om dan het gemis of de zwaarmoedigheid te laten omslaan in hoop en een knallend eerbetoon. En Vlitser was weg.
Op voorhand had die toegezegd voor de dertig kilometer op voorwaarde dat het op het gemak zou gaan. Zes minuten per kilometer (of tien kilometer per uur, voor de niet-lopers …). En voor de veertig echt-echt op het gemak, wat maar logisch is. Dus kwam hij na 53 minuten al een eerste keer voorbij aan 5:12. We konden nog net als een gek wuiven: “Nog één lus alleen! Go, go, go” (of liever "ho, ho, ho," zodat hij het ook zou verstaan).
Het jurkje (niet geschikt voor gevoelige kijkers)
Om 11:18 uur kon het gevreesde moment dan niet langer worden uitgesteld. Dit jaar was natuurlijk een specialleke. Ik was zo dom (zo dom
) geweest om de inzamelactie te verbinden aan mijn loopoutfit. En daarom liep ik tot dat moment al met een gouden jurkje onder mijn trui en regenjas. Want druilerig is het weerwoord van de dag. Ik was al bijna op zoek naar stalen tepelpleisters die nodig zouden zijn om deze schuurwonden tegen te gaan, maar het wonder geschiedde: zodra ik daar stond in al mijn Gouden Glorie kwam de zon erdoor. Zelfs de dj had het gemerkt, want je gaat me niet vertellen dat het toeval was dat toen ELO door de boxen knalde met Mr. Blue Sky. GANK.
En natuurlijk zou ik het uit eigen beweging nooit gedaan hebben. En had ik er in de aanloop al quasi meteen spijt van. En ga ik van z’n leven nooit meer in zo’n outfit lopen. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb me kapot geamuseerd in dat jurkje. Te beginnen doordat @shiftyke zichtbaar ineenkromp elke keer ik hem vroeg om m’n rits weer open of dicht te doen (dat Vlitser het omschreef als “een teder momentje tussen teamgenoten” hielp daar raar genoeg niet aan). De reacties waren stuk voor stuk geweldig en uitbundig, en net voor mijn beurt werd ik zelfs nog geïnterviewd door de social crew van KOTK. Maar zelfs in de ontelbare reacties kwam die dubbele bodem weer even tevoorschijn, toen een ontroerend lieve man me vroeg of ik liep ter ere van mijn mama. Een supermooi en tekenend moment.
Het verloop
Maar toen was het uit met de pret. Aan de bak, want Vlitser kwam er weer aan. Weer op 5:12. De tijdsmeting was trouwens on point dit jaar, dankzij de vele tussenpunten heel fijn om te volgen voor het thuisfront. Volgens @Booka Shade zenuwslopender dan zelf lopen. Kan zijn, maar vermoeiender alvast niet. Over mijn loopje kan ik het relatief kort houden. De hoofdzaak is hier bijzaak. Vlitser had erop gerekend dat het tempo wat zou zakken zodra ik erbij zou komen, maar aangezien het net de bovengrens van mijn huidige kunnen was, wou ik wel meekijken waar het schip zou stranden. En toen z’n PR voor de dertig en daarna de marathon in de buurt kwam, en hij verwonderd naar zijn horloge bleef kijken, stond het vast: dat PR werd nog mijn enige doel. Al was het maar om iéts terug te kunnen geven voor de onbaatzuchtigheid.
Het hielp zeker ook dat er zo veel supporters waren op veel stukken van het parcours, en natuurlijk sprongen we in het oog van iedereen. “De golden boy!” “Prijs voor beste outfit!” en “Simply the best”. Grappen met een wielrenner die het eerst nog niet gezien had en bijna van z’n fiets sloeg, of een vrouw die dacht dat ik slechts de cheerleader van het team was. Aan aanmoedigingen en afleiding geen tekort! Wat maar weer laat zien wat voor een uniek beestje deze loop is.
Maar laat ons eerlijk zijn, op een bepaald moment wordt de loopwedstrijd die geen wedstrijd is, toch weer gewoon een wedstrijd. De laatste zes kilometer was er een missie. Het PR van Vlitser moest eraan. @shiftyke en ik schoven naar voren om wat wind te pakken langs de Leie en in de laatste vier dook het tempo naar de 5:00. Na een kort overleg besloten we om na de finish gewoon nog een paar kilometer eraan te breien (tien extra was nog niet genoeg voor meneer!), dus het dagrecord in het supportersdorp hebben we alvast op zak. Een bocht verder onder het lint door van het parcours en weer een stukje erbij. Daar ging het zelfs naar het standaard recreantentempo van 4:30 en toen ging bij de hazen snel het licht uit. Het afmaken mocht Vlitser alleen doen.
De afloop
De medaille hadden we al 2 km eerder gekregen, bij het overschrijden van de eindstreep, opnieuw van een enorm enthousiaste crew. Districtscoördinator Mw. Van Ransbeeck was begrijpelijkerwijze betoverd door mijn jurk, en kwam ze eigenhandig omhangen. En hoewel het zich eigenlijk al direct liet voelen in de spieren, en de overrompeling aan het eetkraam het voor die arme vrijwilligers daar veel te moeilijk maakte, restte ons alleen nog maar wat na te genieten. Op een bankje napraten met een ander bekend gezicht, @MichielD4, en de Stravarecords zien binnenstromen. Bibberend maar tevreden. Ook al lonkte die dubbele bodem door de vermoeidheid in de stille momentjes weer.
Het was weer heerlijk, fantastisch, alles. Het eerste jaar blijft een speciale, natuurlijk. Maar deze editie staat daar voor mij toch heel mooi naast te blinken. In een gouden jurkje. Bedankt iedereen voor elke euro, voor elke like, voor elke post en elke click. Die dragen allemaal bij aan het kankeronderzoek, maar ook aan een hart onder de riem voor zo veel mensen. Dat is wel duidelijk. Bedankt, bedankt, bedankt.
Meer foto's vind je vast op de site van de 100km-run.
Volg ons ook op Instagram voor meer content. Dat helpt ons meer dan je denkt!
De altijd tegenstrijdige dag start voor ons team al meteen met een tegenslagje. Zodra @shiftyke me komt ophalen als een ware rockster in zijn bolide, komt het nieuws binnen dat één van onze lopers, die zelfs bereid was het hele land voor ons te doorkruisen, er door brute pech niet bij kan zijn. Maar ja, je 30-kilometerloper, die je nota bene pas een paar weken daarvoor gevraagd had voor de dertig, kun je natuurlijk niet vragen om er nog eens tien bij te lappen, à l’improviste. Dat gaat niet. Tenzij je een @Vlitser in het team hebt. Want dan haalt zo’n @Vlitser achteloos zijn schouders op en zegt hij: Bwaja. Een pak van ons hart, we hebben een starter als het zover komt.
Dat gaat niet. Tenzij je een @Vlitser in het team hebt.
Aangespoord door de onnavolgbare en hilarische Mano Sport worden we weer giechelend om alle flauwiteiten naar de kleedkamers gestuwd, waar we onze box krijgen. En wat we dit jaar weer in koor opmerken: zeker in aantal, maar vooral in vriendelijkheid is de crew van KOTK (bijna
) onklopbaar. Zo veel bereidwillige mensen die de inzamelende teams bijstaan nog voor die doorhebben dat ze met een vraag zitten. Da’s fijn en tegelijk weer een glimp in die dubbele bodem: iedereen staat hier met een reden. Dezelfde reden.De start
Om tien uur gaat Vlitser dan naar het startvak. Voor mij is dat hét moment van de dag, het moment waarop die dubbele bodem gewoon open en bloot ligt: met tweeduizend man eventjes allemaal tegelijk stil daarin turen en dat ook even toelaten. Om dan het gemis of de zwaarmoedigheid te laten omslaan in hoop en een knallend eerbetoon. En Vlitser was weg.
Op voorhand had die toegezegd voor de dertig kilometer op voorwaarde dat het op het gemak zou gaan. Zes minuten per kilometer (of tien kilometer per uur, voor de niet-lopers …). En voor de veertig echt-echt op het gemak, wat maar logisch is. Dus kwam hij na 53 minuten al een eerste keer voorbij aan 5:12. We konden nog net als een gek wuiven: “Nog één lus alleen! Go, go, go” (of liever "ho, ho, ho," zodat hij het ook zou verstaan).
Het jurkje (niet geschikt voor gevoelige kijkers)
Om 11:18 uur kon het gevreesde moment dan niet langer worden uitgesteld. Dit jaar was natuurlijk een specialleke. Ik was zo dom (zo dom
) geweest om de inzamelactie te verbinden aan mijn loopoutfit. En daarom liep ik tot dat moment al met een gouden jurkje onder mijn trui en regenjas. Want druilerig is het weerwoord van de dag. Ik was al bijna op zoek naar stalen tepelpleisters die nodig zouden zijn om deze schuurwonden tegen te gaan, maar het wonder geschiedde: zodra ik daar stond in al mijn Gouden Glorie kwam de zon erdoor. Zelfs de dj had het gemerkt, want je gaat me niet vertellen dat het toeval was dat toen ELO door de boxen knalde met Mr. Blue Sky. GANK.Maar zelfs in de ontelbare reacties kwam die dubbele bodem weer even tevoorschijn.
En natuurlijk zou ik het uit eigen beweging nooit gedaan hebben. En had ik er in de aanloop al quasi meteen spijt van. En ga ik van z’n leven nooit meer in zo’n outfit lopen. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb me kapot geamuseerd in dat jurkje. Te beginnen doordat @shiftyke zichtbaar ineenkromp elke keer ik hem vroeg om m’n rits weer open of dicht te doen (dat Vlitser het omschreef als “een teder momentje tussen teamgenoten” hielp daar raar genoeg niet aan). De reacties waren stuk voor stuk geweldig en uitbundig, en net voor mijn beurt werd ik zelfs nog geïnterviewd door de social crew van KOTK. Maar zelfs in de ontelbare reacties kwam die dubbele bodem weer even tevoorschijn, toen een ontroerend lieve man me vroeg of ik liep ter ere van mijn mama. Een supermooi en tekenend moment.
Het verloop
Maar toen was het uit met de pret. Aan de bak, want Vlitser kwam er weer aan. Weer op 5:12. De tijdsmeting was trouwens on point dit jaar, dankzij de vele tussenpunten heel fijn om te volgen voor het thuisfront. Volgens @Booka Shade zenuwslopender dan zelf lopen. Kan zijn, maar vermoeiender alvast niet. Over mijn loopje kan ik het relatief kort houden. De hoofdzaak is hier bijzaak. Vlitser had erop gerekend dat het tempo wat zou zakken zodra ik erbij zou komen, maar aangezien het net de bovengrens van mijn huidige kunnen was, wou ik wel meekijken waar het schip zou stranden. En toen z’n PR voor de dertig en daarna de marathon in de buurt kwam, en hij verwonderd naar zijn horloge bleef kijken, stond het vast: dat PR werd nog mijn enige doel. Al was het maar om iéts terug te kunnen geven voor de onbaatzuchtigheid.
Het hielp zeker ook dat er zo veel supporters waren op veel stukken van het parcours, en natuurlijk sprongen we in het oog van iedereen. “De golden boy!” “Prijs voor beste outfit!” en “Simply the best”. Grappen met een wielrenner die het eerst nog niet gezien had en bijna van z’n fiets sloeg, of een vrouw die dacht dat ik slechts de cheerleader van het team was. Aan aanmoedigingen en afleiding geen tekort! Wat maar weer laat zien wat voor een uniek beestje deze loop is.
Maar laat ons eerlijk zijn, op een bepaald moment wordt de loopwedstrijd die geen wedstrijd is, toch weer gewoon een wedstrijd. De laatste zes kilometer was er een missie. Het PR van Vlitser moest eraan. @shiftyke en ik schoven naar voren om wat wind te pakken langs de Leie en in de laatste vier dook het tempo naar de 5:00. Na een kort overleg besloten we om na de finish gewoon nog een paar kilometer eraan te breien (tien extra was nog niet genoeg voor meneer!), dus het dagrecord in het supportersdorp hebben we alvast op zak. Een bocht verder onder het lint door van het parcours en weer een stukje erbij. Daar ging het zelfs naar het standaard recreantentempo van 4:30 en toen ging bij de hazen snel het licht uit. Het afmaken mocht Vlitser alleen doen.
Op een bepaald moment wordt elke loopwedstrijd een wedstrijd.
De afloop
De medaille hadden we al 2 km eerder gekregen, bij het overschrijden van de eindstreep, opnieuw van een enorm enthousiaste crew. Districtscoördinator Mw. Van Ransbeeck was begrijpelijkerwijze betoverd door mijn jurk, en kwam ze eigenhandig omhangen. En hoewel het zich eigenlijk al direct liet voelen in de spieren, en de overrompeling aan het eetkraam het voor die arme vrijwilligers daar veel te moeilijk maakte, restte ons alleen nog maar wat na te genieten. Op een bankje napraten met een ander bekend gezicht, @MichielD4, en de Stravarecords zien binnenstromen. Bibberend maar tevreden. Ook al lonkte die dubbele bodem door de vermoeidheid in de stille momentjes weer.
Het was weer heerlijk, fantastisch, alles. Het eerste jaar blijft een speciale, natuurlijk. Maar deze editie staat daar voor mij toch heel mooi naast te blinken. In een gouden jurkje. Bedankt iedereen voor elke euro, voor elke like, voor elke post en elke click. Die dragen allemaal bij aan het kankeronderzoek, maar ook aan een hart onder de riem voor zo veel mensen. Dat is wel duidelijk. Bedankt, bedankt, bedankt.
Meer foto's vind je vast op de site van de 100km-run.
Volg ons ook op Instagram voor meer content. Dat helpt ons meer dan je denkt!
