Hoe oud was jij toen je zwanger werd?

JimiHendrix

Banned
Mijn vriendin is 5 weken zwanger en het was eigenlijk niet de bedoeling om nu al zwanger te worden. Zij is 22, ik 25. Het lijkt mij veel te vroeg en ik heb niet het gevoel dat ik klaar ben om vader te worden. Maar misschien ben ik dat ook niet op mijn 30... Ik ben nog maar 2 jaar vast aan het werk, 27k spaargeld. Zij studeert nog en we wonen nu sinds COVID bij mijn vader, aan het denken om ons appartement op te zeggen en iets dichter hier in de buurt te zoeken. Ook nog wel een stuk grond van 80-90k dat ik kan verkopen, maar toch.

Familie van beide kanten is ook ongetwijfeld bereid om te helpen en mijn vader vindt het fantastisch nieuws. Ik heb altijd gezegd dat ik nu absoluut nog geen kinderen wou en dat was ook mijn eerste reactie. Ik begin steeds meer en meer te twijfelen om er wél mee door te gaan. Want ik zie haar echt wel graag (1,5 jaar samen nu).

Hoe oud waren jullie toen jullie mama/papa werden? Wat zouden jullie in mijn situatie doen?
 
Laatst bewerkt:
Imo heb je weinig opties buiten papa worden. Je bent met 2 in deze situatie dus kan je niet echt eenzijdig een beslissing nemen. Ik zou eerst zorgen dat je partner weet hoe je je voelt en jij van je partner weet hoe ze zich voelt bij dit alles.

In mijn persoonlijk geval was ik 31, de vrouw 27. In het begin had ik toch ook wel wat twijfels maar naargelang de zwangerschap vorderde verminderden die twijfels wel. En als je dan dat kind in je armen hebt voor de eerste keer veranderd gans uw kijk hierop.
 
Mijn vriendin is 5 weken zwanger en het was eigenlijk niet de bedoeling om nu al zwanger te worden. Zij is 22, ik 25. Het lijkt mij veel te vroeg en ik heb niet het gevoel dat ik klaar ben om vader te worden. Maar misschien ben ik dat ook niet op mijn 30... Ik ben nog maar 2 jaar vast aan het werk, 27k spaargeld. Zij studeert nog en we wonen nu sinds COVID bij mijn vader, aan het denken om ons appartement op te zeggen en iets dichter hier in de buurt te zoeken. Ook nog wel een stuk grond van 80-90k dat ik kan verkopen, maar toch.

Familie van beide kanten is ook ongetwijfeld bereid om te helpen en mijn vader vindt het fantastisch nieuws. Ik heb altijd gezegd dat ik nu absoluut nog geen kinderen wou en dat was ook mijn eerste reactie. Ik begin steeds meer en meer te twijfelen om er wél mee door te gaan. Want ik zie haar echt wel graag (1,5 jaar samen nu).

Hoe oud waren jullie toen jullie mama/papa werden? Wat zouden jullie in mijn situatie doen?
Jong ouderschap heeft nu misschien op eerste zicht nadelen, maar er zijn ook serieuze voordelen: tegen dat het kind op eigen benen staat zijn jullie nog altijd best jong. Er is minder generatieverschil. Ik word binnen nu en enkele weken voor het eerst vader op mijn 31ste, en ik kan je alvast zeggen dat dat 'gevoel' er klaar voor te zijn nooit echt gekomen is bij mij.
 
Ik voelde me ook totaal niet klaar maar het is uiteindelijk het beste wat me is overkomen, vader worden. Je leven verandert drastisch maar je krijgt er zoveel voor terug!
 
Mijn vriendin is 5 weken zwanger en het was eigenlijk niet de bedoeling om nu al zwanger te worden. Zij is 22, ik 25. Het lijkt mij veel te vroeg en ik heb niet het gevoel dat ik klaar ben om vader te worden. Maar misschien ben ik dat ook niet op mijn 30... Ik ben nog maar 2 jaar vast aan het werk, 27k spaargeld. Zij studeert nog en we wonen nu sinds COVID bij mijn vader, aan het denken om ons appartement op te zeggen en iets dichter hier in de buurt te zoeken. Ook nog wel een stuk grond van 80-90k dat ik kan verkopen, maar toch.

Familie van beide kanten is ook ongetwijfeld bereid om te helpen en mijn vader vindt het fantastisch nieuws. Ik heb altijd gezegd dat ik nu absoluut nog geen kinderen wou en dat was ook mijn eerste reactie. Ik begin steeds meer en meer te twijfelen om er wél mee door te gaan. Want ik zie haar echt wel graag (1,5 jaar samen nu).

Hoe oud waren jullie toen jullie mama/papa werden? Wat zouden jullie in mijn situatie doen?

Hoe lang moet je vriendin nog studeren?

Praktisch lijkt er mij vrij weinig bezwaar te zijn. Je hebt een vaste job en zoveel kost een kind ook niet van zodra het geboren is. Je hebt duidelijk een sociaal vangnet, wat ook een grote plus is.
Maar er is meer dan het praktische natuurlijk. Het is een utopie om te denken dat je ooit echt klaar bent voor kinderen maar ik kan begrijpen dat het nu een zwaardere opgave lijkt omdat je er eigenlijk nog niet aan wou beginnen.

Hoe denkt je vriendin erover? Dit is alleszins iets wat je goed moet doorspreken want een ongewenst kind of een ongewenste abortus is alleszins iets dat zwaar kan en zal wegen op een relatie (een gewenst kind of gewenste abortus mogelijks ook, maar meestal minder).


Om op je vraag te antwoorden: ik was 27 bij mijn eerste maar +- 2 jaar vertraging door vruchtbaarheidsproblemen. 25 lijkt mij net een goeie leeftijd (indien stevige relatie en financiële stabiliteit) net omdat je nog jong genoeg bent om fysiek veel aan te kunnen (geen luxe met kleine kindjes :v)
 
Anyway: ik begin nooit aan kinderen.
Maar mijn zus is net op haar 26e bevallen en mijn broer heeft op zijn 28e een kindje gekregen.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Ik voelde me ook totaal niet klaar maar het is uiteindelijk het beste wat me is overkomen, vader worden. Je leven verandert drastisch maar je krijgt er zoveel voor terug!
Je hoort het vaak dat mensen zeggen “je krijgt er zoveel voor terug”. Maar wat krijg je er precies voor terug?
 
Dit is zowel lelijk als mooi, maar voor vele mensen is het ook een bestaansreden.

Het leven word voor sommige makkelijker en duidelijker wanneer er gezorgd moet worden voor een ander.

Ook geen kinderen hier. Vriendin had haar baarmoeder al lang verwijderd als het een optie was. Dus ook helemaal geen wens van haar. Zelf nog sterk getwijfeld laatste jaren maar heb zogoed als geen familie die kan ondersteunen en zie vooral ook men vriendin te graag.
 
Je hoort het vaak dat mensen zeggen “je krijgt er zoveel voor terug”. Maar wat krijg je er precies voor terug?

Doet me denken aan een show van Jan Jaap Van Der Wal. 'Je krijgt er veel voor terug, zeggen ze... Ja... Maar... wanneer dan...'

Zelf was ik net 28. Mocht nog iets later zijn, maar was zeker ook niet te vroeg. Ik wil nog fit genoeg zijn om er kunnen achter te lopen :unsure:

'Er klaar voor zijn' heb ik ook altijd zo vaag gevonden. Ofwel wil je ooit kinderen, ofwel niet. Een stabiele relatie en geen financiële zorgen zijn wel belangrijk. Maar of je nu per sé moet wachten op een 'gevoel'. Als je er open voor staat, komt dat allemaal wel zodra je effectief mama/papa wordt.
 
Liefde, mantelzorg en pensioenbijdrage
Zelfs ondanks uw grapje ben ik het NIET helemaal eens.

Liefde en mantelzorg, dat valt nog te bezien. Heb je echt klote pech, dan krijg je later als je kind volwassen is, stank voor dank als ouder en doet jou kind gewoon niks voor jou.

----

Nu voor de TS als raad: Doe je best hé! Kinderen is voor het leven :)
 
Heb het altijd een vreemde vraag gevonden "wat krijg je ervoor terug?" Buiten het feit dat je er zaken van terug krijgt, precies alsof dit de hoofdreden is om kinderen te hebben, om er iets voor te 'krijgen'. Klinkt redelijk geschift.

Als liefde niet genoeg is om "terug te krijgen" moet je het niet doen. Qua leeftijd om kinderen te krijgen kan je een bepaalde planning hebben of een wens hebben vanaf wanneer je kinderen kan krijgen, kan iemand van 21j een kind niet opvoeden, tuurlijk wel. Zal financieel in het begin wat moeilijker zijn maar zoals gezegd, als dertiger zal je kind al bij wijze van spreken op eigen benen staan, is ook zéér handig.

Wij waren beiden 26 toen we onze eerste dochter kregen, 2 jaar later kwam onze tweede.
 
Bwa, dat wordt toch altijd aangehaald als een van de hoofdredenen “moh ge krijgt er zoveel voor in de plaats”. Dan is het toch normaal dat mensen al eens vragen: “okay, wat dan?”.

Ik heb niet tegen kinderen ofzo eh, ik hoop er zelf in de toekomst ook te hebben. Maar ik vind het dan wel eens tof om die vraag te stellen.
 
Bwa, dat wordt toch altijd aangehaald als een van de hoofdredenen “moh ge krijgt er zoveel voor in de plaats”. Dan is het toch normaal dat mensen al eens vragen: “okay, wat dan?”.

Ik heb niet tegen kinderen ofzo eh, ik hoop er zelf in de toekomst ook te hebben. Maar ik vind het dan wel eens tof om die vraag te stellen.
Ik hoor dat ook steeds en soms zie ik parallellen met Stockholm syndroom. Maar dat zal aan mij liggen. 😁
 
Was bij ons ook zo. Ik was 26 en mijn vrouw 22. Ik wou het eigenlijk niet houden en zij wel dusja was dikke miserie. Uiteindelijk na enkele goeie gesprekken, ook met de dokter heb ik er toch voor gegaan en het het mij nooit beklaagd.

Vanaf de eerste keer dat ik het hartje hoorde kloppen is er bij mij iets omgedraaid waardoor ik het wel helemaal zag zitten. En na de geboorte snap je totaal niet dat je er ooit zo over gedacht hebt.

Wat krijg je ervoor terug? Ik heb een topper van een zoon ervoor terug gekregen. Die doet alles voor me. Vorig jaar heb ik mijn heup gebroken en ik kon iedere seconde van de dag op hem rekenen, ook al was hij dan 10. Mijn kousen helpen aandoen, me helpen op alle vlak zonder 1x te klagen,... Dat is iets dat ik nooit ga vergeten.
Of als hij iets haalt naar het winkeltje hier dan pakt hij altijd iets mee voor me dat ik graag eet of drink zonder dat ik erom gevraagd heb. Kleine dingen, maar dat apprecieer ik enorm.

Mijn grote schrik was geld. Maar het is niet dat ze geboren worden dat je daar direct 100000 euro moet leggen e. Een pak pampers en een doos melk kost nu ook de wereld niet. En later een extra aardappel en een half stukje vlees en wat groentjes.

Het toffe is ook dat als hij 15 is dat ik dan nog "maar" 40 ben en eens kan voetballen, basketten,.. ermee zonder dat er ergens een lichaamsdeel af valt. Of als hij gaat uitgaan en ik moet hem ophalen zal dat ook minder pikken dan als ik 50 ben en om 3u uit mijn bed moet.
 
Terug
Bovenaan