Hoe goed voel jij je over de loop van je leven?

[nestorius]

Gezien dat we de laatste tijd vooral veel rond de oren geslagen worden met slecht nieuws zoals corona en daarna Oekraïne en we allen verschillende meningen hebben over relaties en ook vanuit de financiële hoek slechte berichten komen gezien we hier allen middenklasse zijn kom ik tot de hamvraag die ons allen aan belangt:
Hoe tevreden ben jij met met de loop van uw leven tot nu toe? De poll is anoniem en iedereen staat vrij om zijn keuze te verduidelijken. Ik hoop ook dat we het wat rustig kunnen houden naar elkaar toe en ook de mensen die het moeilijk hebben de nodige steun kunnen bieden of mogelijk kunnen helpen voor professionele begeleiding.

 

[Holocene]

Vrij fucked up kindertijd gehad (Post in thread 'De band met je ouders' https://www.beyondgaming.be/threads/de-band-met-je-ouders.6486/post-276034) maar zeer tevreden met mijn levensloop momenteel/beslissingen die ik zelf heb kunnen nemen.

Altijd ruimte voor verbetering natuurlijk dus optie 2 voor mij

 

[anders.]

Over het algemeen: beter dan ik had kunnen dromen.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering is natuurlijk.
Daarnaast is een rationeel besef over uw levensloop nog iets anders dan een emotioneel gevoel errond.

 

[REpute]

Ik hoop ook dat we het wat rustig kunnen houden naar elkaar toe

we ons nu ook al zorgen moeten maken hoe we het overspel van onze partners in de kiem moeten gaan smoren

Je wil het rustig houden naar elkaar toe, maar in je openingspost geef je al direct een steek onder water naar andersdenkenden 1-op-1 thread. Komaan @nestorius je bent toch beter dan dat?

 

[Mulan]

Ik ben al altijd een optimist geweest, al meermaals zwaar op mijn bakkes gegaan maar nooit bij de pakken blijven zitten. Problemen echt wel aangepakt en dankzij professionele hulp uit de putten op mijn weg kunnen kruipen.

Het is dankzij die vrolijke noot in mijn hoofd dat ik nog steeds tevreden ben en met een rustig gemoed de toekomst tegemoet ga.

 

[Sylverscythe]

Het kan altijd beter maar eigenlijk best tevreden. Van de zaken waar ik zelf controle over had vroeger wel een paar dingen die ik misschien liever niet had gezegd, en algemeen misschien wat avontuurlijker moeten zijn.

Maar eigenlijk ben ik een betrekkelijk zondagskind, weinig problemen tegengekomen, weinig zaken verkeerd gedaan denk ik. Dus ja, tevreden.

 

[nestorius]

Over het algemeen: beter dan ik had kunnen dromen.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering is natuurlijk.
Daarnaast is een rationeel besef over uw levensloop nog iets anders dan een emotioneel gevoel errond.

Klopt maar soms heb ik het gevoel alsof veel meer mensen dan je zou denken hier niet echt tevreden zijn met hoe hun leven loopt gezien sommigen uitspraken in andere topics.

 

[Sylverscythe]

Klopt maar soms heb ik het gevoel alsof veel meer mensen dan je zou denken hier niet echt tevreden zijn met hoe hun leven loopt gezien sommigen uitspraken in andere topics.

Het cliché wil dat Belgen klagers zijn zeker. Ik denk dat echt niet tevreden zijn over je leven een zwaar negatief gevoel moet zijn, dat je toch wel richting een depressie duwt.

 

[Lothiriel]

Waarschuwing: wordt wellicht langer dan ik graag zou willen...

Ik heb een fijne kindertijd gehad met heel lieve ouders. Hoewel ze zeker toen ik klein was zeker geen geld op overschot hadden ben ik nooit iets te kort gekomen. Dat is iets wat veel mensen niet kunnen zeggen dus daar ben ik dankbaar voor.

Minder blij ben ik met mijn levensloop na m'n 12e. Ik ben altijd een introvert geweest, en daarnaast ook nog eens heel onzeker en het tegengestelde van een grote mond. Waar dat als kind nooit zo'n punt was werd dat wel problematisch in het middelbaar, wat tot pesterijen leidde en zelfs (bijna) volledig isolement. Ik had een paar mensen met wie ik kon opschieten of ik was al die jaren alleen geweest. Dat heeft me in een diepe put geduwd waar ik pas door naar de universiteit te gaan enigszins ben uit kunnen kruipen (d.w.z. eindelijk wat sociale skills ontwikkeld, eindelijk in staat geweest tot het krijgen en vooral onderhouden van een (romantische) relatie). Ik ben nog steeds verlegen en uiteraard introvert maar ik bloei sneller open.

Ik werk nu sinds bijna een jaar en dat heeft dat proces versneld (ook al omdat ik er wel wat toe gedwongen wordt door de natuur van m'n werk). Toch kijk ik met spijt terug op al die jaren die voor mij erg ongelukkig waren en voel ik me vaak slecht over mijn totaal gebrek aan sociale interactie voor zo lang en voel ik me op die momenten gewoon erg mislukt. Ik ben nog steeds sporadisch jaloers op mijn zus die mijn tegenpool is, oneindig veel vrienden heeft en overal graag gezien is. Soms wenste ik dat ik ook zo was.

Op dit moment stoor ik me vooral aan mijn gebrekkige fysiek (ik ben 1,94m groot en slechts 70kg zwaar, go figure). Daar wil ik graag wat aan doen maar voorlopig blijf ik een 'grote plannen' fase hangen. Ik ben blij met mijn werk maar hoopte al verder te staan in het leven. Ook maak ik me zorgen om geld en of ik ooit wel ga kunnen hebben wat mijn ouders hadden, zijnde het verwerven van eigendom en een liefdevol gezin stichten. Op dit moment lijkt dat allemaal ver weg en dat maakt me op zulke momenten wel ongelukkig. Ik houd me recht met mijn hobby (piano spelen) en het feit dat mijn werk mijn leven soms gaat beheersen. Dat klinkt niet ideaal maar werk kan een goede afleiding zijn van gepieker en dagelijkse beslommeringen.

Al bij al kan ik als 25-jarige niet klagen, want ik heb altijd wel familie op terug te vallen. Maar ik wou gewoon soms dat het zoveel meer was dan dit. En dan is het idee dat ik wellicht al 1/3e van mijn leven ver ben niet zo fijn. Maar depressief ben ik nog net niet, daarvoor heb ik voldoende variatie denk ik.

 

[C11]

Door veel problemen met mijn mentale gezondheid is het leven voor mij best zwaar. Dit heeft jammer genoeg ook zijn invloed op vriendschappen, relaties, werk, ...
Ik doe mijn uiterste best om positief naar de toekomst te blijven kijken, maar dit blijft elke dag opnieuw een hele uitdaging.

 

[Slyke]

Ik ben al altijd een optimist geweest, al meermaals zwaar op mijn bakkes gegaan maar nooit bij de pakken blijven zitten. Problemen echt wel aangepakt en dankzij professionele hulp uit de putten op mijn weg kunnen kruipen.

Het is dankzij die vrolijke noot in mijn hoofd dat ik nog steeds tevreden ben en met een rustig gemoed de toekomst tegemoet ga.

Je hoeft niet in detail te gaan, maar bedoel je dan professionele hulp op mentaal vlak of eerder voor fysieke aangelegenheden? Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil…

 

[Mulan]

Je hoeft niet in detail te gaan, maar bedoel je dan professionele hulp op mentaal vlak of eerder voor fysieke aangelegenheden? Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil…

Absoluut allebei! Ik hang fysiek "met haken en ogen" aan elkaar waardoor ik ook meer pijn heb sinds de tienertijd al, dan de doorsnee leeftijdsgenoot wat ook mentaal een weerslag heeft. Ik heb op mentaal vlak (heel zware burn-out gehad, werkgerelateerd) heel snel de juiste hulp gevonden en die hou ik aan. Op dit moment is dat richting de 3x per jaar follow-up, enkele jaren geleden was dat minimum maandelijks.

Op fysiek vlak ben ik al 20j bij dokters aan het rondhoppen. Ik zou ook kunnen zeggen: "dit is mijn lot, niets aan te doen!" Maar als je veel pijn hebt, is het soms beter eens een second opinion te vragen in een ander ziekenhuis waar ze misschien andere inzichten hebben, ervaringen met andere medicatie,...
Ik ben in januari bij een reumatoloog binnen gestapt na 20j trouwe klant te zijn bij fysieke revalidatie, en die heeft met met een simpele combinatie van medicatie zo goed als pijnvrij gekregen. Waar ik de voorbije 2 jaren meermaals tramadol en inspuitingen kreeg voorgeschreven bij opstoten, moet ik nu bvb nog niet eens wekelijks een dafalgan nemen. (Hout vasthouden, maar we zijn toch al enkele maanden goed bezig)

Het nadeel is dat je zèlf moet blijven zoeken naar hulp. En dat is absoluut niet evident. Als het slecht gaat, of dat nu fysiek of mentaal is, is elke zoektocht naar gepaste hulp slopend. Het vreet energie dat het geen naam heeft én kost geld. Maar ik ben eerder het type die dan denkt: "wat heb ik te verliezen? 2u tijd en 60 euro in het slechtste geval. "

 

[nestorius]

Absoluut allebei! Ik hang fysiek "met haken en ogen" aan elkaar waardoor ik ook meer pijn heb sinds de tienertijd al, dan de doorsnee leeftijdsgenoot wat ook mentaal een weerslag heeft. Ik heb op mentaal vlak (heel zware burn-out gehad, werkgerelateerd) heel snel de juiste hulp gevonden en die hou ik aan. Op dit moment is dat richting de 3x per jaar follow-up, enkele jaren geleden was dat minimum maandelijks.

Op fysiek vlak ben ik al 20j bij dokters aan het rondhoppen. Ik zou ook kunnen zeggen: "dit is mijn lot, niets aan te doen!" Maar als je veel pijn hebt, is het soms beter eens een second opinion te vragen in een ander ziekenhuis waar ze misschien andere inzichten hebben, ervaringen met andere medicatie,...
Ik ben in januari bij een reumatoloog binnen gestapt na 20j trouwe klant te zijn bij fysieke revalidatie, en die heeft met met een simpele combinatie van medicatie zo goed als pijnvrij gekregen. Waar ik de voorbije 2 jaren meermaals tramadol en inspuitingen kreeg voorgeschreven bij opstoten, moet ik nu bvb nog niet eens wekelijks een dafalgan nemen. (Hout vasthouden, maar we zijn toch al enkele maanden goed bezig)

Het nadeel is dat je zèlf moet blijven zoeken naar hulp. En dat is absoluut niet evident. Als het slecht gaat, of dat nu fysiek of mentaal is, is elke zoektocht naar gepaste hulp slopend. Het vreet energie dat het geen naam heeft én kost geld. Maar ik ben eerder het type die dan denkt: "wat heb ik te verliezen? 2u tijd en 60 euro in het slechtste geval. "

Als je er door geholpen bent is die tijd en dat geld dat je verliest in mijn ogen toch een goeie investering. Zulke zaken zijn toch redelijk prijsloos. Ikzelf ga om de 9 weken naar een chiropractor (terwijl ik eigenlijk nergens last van heb). Kost mij een 45 euro voor een kwartier. Maar dat zorgt er wel voor dat ik de komende 9 weken terug nergens last van heb. Volgens sommigen ben ik een idioot om het geld zo weg te geven. Ikzelf zie het als investering in mijn levenskwaliteit.

 

[gamer5]

Als je er door geholpen bent is die tijd en dat geld dat je verliest in mijn ogen toch een goeie investering. Zulke zaken zijn toch redelijk prijsloos. Ikzelf ga om de 9 weken naar een chiropractor (terwijl ik eigenlijk nergens last van heb). Kost mij een 45 euro voor een kwartier. Maar dat zorgt er wel voor dat ik de komende 9 weken terug nergens last van heb. Volgens sommigen ben ik een idioot om het geld zo weg te geven. Ikzelf zie het als investering in mijn levenskwaliteit.

Een reden waarom je daar ooit aan begonnen ben?

Heb dit net eens opgezocht na je post en ik vind dat precies ook geen slecht idee. Bureaujob, niet zo een optimale houding, wat nek en rugpijn van tijd (niet wekelijks ofzo) en hoofdpijn soms gelinkt aan mijn houding. Zo wat “onderhoud” kan veel voorkomen lijkt me.

 

[Sir.Killalot]

Ik kan me niet vinden in de mogelijke opties. Ik ben ondanks de loop van mijn leven op dit moment goed terechtgekomen, want het heeft mij geleid tot mijn vrouw en kinderen en tot een heel fijne job. En mocht ik kunnen terugkeren in de tijd zou ik niets durven veranderen (voor zover er veel te veranderen valt) uit schrik om zo hen kwijt te raken, maar dat wil niet zeggen dat ik verder mijn leven(sloop) niet ruk vind.

 

[Deleted member 658]

Over het algemeen: beter dan ik had kunnen dromen.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering is natuurlijk.

Hier hetzelfde en voor mij staat dat gelijk aan 'alles loopt perfect'.
Een leven waar er geen ruimte meer is voor verbetering, is voor mij geen perfect leven maar een saai leven.

Ik heb eigenlijk geen spijt van de keuzes die ik in het verleden gemaakt heb en die ik nu anders zou aanpakken.

 

[Avondland]

Goh, moeilijk in te schatten dus ik zet me op neutraal.

Objectief gezien mag ik niet klagen: pracht van een dochter, goede relatie, vast werk, mooi vrijstaand huis met een zeer grote tuin in een groene omgeving. Financieel voel ik de dalende koopkracht wel, maar de eindbalans is wel positief. Als ik terugblik had ik een en ander wel anders gedaan: eerder avontuurlijke reizen gedaan, eerder met fotografie begonnen, meer sporten, véél meer initiatief genomen bij vrouwen want daarin was ik jarenlang véél te bedeesd. Ik heb nog het gevoel dat ik nog héél veel wil doen maar kan me moeilijk neerleggen bij het feit dat een én-én-verhaal voor de meesten onder ons niet evident is. Ik wil héél graag opnieuw gaan reizen, de wereld zien. Maar dat kost geld en we moeten nog renoveren in de tuin en met een peuter is reizen niet evident. Dat komt wel terug op een latere leeftijd, maar dan ben ik ook wéér een stuk ouder. Dat frustreert me bij momenten en mijn vrouw zet me dan wel met mijn voeten weer op de grond, maar dat is niet altijd aangenaam om te horen. En ook op vlak van die reizen mag ik niet klagen, ik zet dat te weinig in perspectief. Ik héb immers al absurd mooie ervaringen op zak.

Mijn carrière had ik ook graag anders gezien - ik had dolle pret met mijn masterthesis en wou verder gaan in de academische wereld maar helaas!, maar ik zit wel goed waar ik nu werk en doe het ook graag. Belangrijk is dat ik daar erkenning* krijg en dat vind ik wel een grote meerwaarde. Ik voel dat ik op sommige vlakken wel achteruit ga: ik heb de indruk dat ik 10 jaar geleden een véél coherentere wereldbeschouwing had en dat ik op intellectueel vlak sterker in mijn schoenen stond. Er is veel kennis dat stilaan aan het wegebben is en dat stelt me wel teleur. Ik voel me soms gewoon dom. Vandaar wellicht de drang om boeken te blijven lezen, al heb ik daar nog altijd wel véél genot van. Soms zou ik liever niets willen dan terug gaan studeren: elke dag bijleren én pinten pakken met geestesgenoten waarvan ik ook nog eens kan bijleren. Maar dan betaald. Ik ben 8 jaar geleden ook begonnen aan een roman, maar al ben ik daar wel aardig in gevorderd ben ik daar niet meer verder aan het sleutelen. "Ooit" wil ik die wel afwerken, maar die drive is niet meer zo aanwezig.

Ik ga me vooral pragmatisch moeten opstellen en me niet blindstaren op #fomo-toestanden. Het leven is geen zandbak waarin je zomaar opnieuw kan beginnen, dus blijven terugblikken naar het verleden om na te denken hoe het leven anders was gelopen als je een andere beslissing had genomen heeft geen zin. Maar ik vind het toch wel een boeiende oefening, vandaar wellicht mijn fascinatie voor tijdreizen. Mocht het leven na de dood een eindeloze reeks kansen bieden om je leven opnieuw uit te proberen zou ik dat wel graag willen ervaren, maar met hindsight helemaal opnieuw beginnen lijkt me een absurde beleving. Dan zit je met een volwassen geest in een kinderlichaam. Laat het dan maar.

*Ik denk dat mijn honger naar erkenning wel een introspectie waard is, want dat heeft te maken met een zelfvertrouwen uit balans is getikt door een aantal ervaringen in het verleden. Niet dat ik continu in de spotlight wil staan en overal de beste in wil zijn, maar ik ben een nood aan erkenning door anderen gekregen.

 

[Mr.Anderson]

Heel tevreden. Maar zoals hier al gezegd, er is altijd ruimte voor verbetering. Dat zal nooit stoppen, hoe goed het ook gaat.

 

[Sylverscythe]

Ik ga nog eens een cliché bovenhalen, maar in België opgroeien en gespaard blijven van absolute rotouders of andere slechte startsituaties is wel een beetje easy-mode vergeleken met een groot deel van de wereld. Als ik kijk naar mijn leven heb ik ook nooit veel moeite moeten doen, wat veel te maken heeft met het feit dat ik goed kon studeren (wat ook niet echt mijn verdienste was). Dus alles ging een beetje vanzelf: van ASO middelbaar naar universiteit, en van daar dan een job die goed betaalde. Maar iemand die wat handig is, en verder weinig heeft gestudeerd, kan hier ook comfortabel leven.

Als ik dat vergelijk met Mexico, waar ik wat banden mee heb, is alles gewoon moeilijker. En daar is het voor vele mensen van mijn leeftijd gewoon pompen of verzuipen, met crappy jobs die niet voldoende betalen om ok te leven. Daar zie je dan ook dat wie de kans heeft het land probeert te verlaten.

 

[Avondland]

Ik ga nog eens een cliché bovenhalen, maar in België opgroeien en gespaard blijven van absolute rotouders of andere slechte startsituaties is wel een beetje easy-mode vergeleken met een groot deel van de wereld. Als ik kijk naar mijn leven heb ik ook nooit veel moeite moeten doen, wat veel te maken heeft met het feit dat ik goed kon studeren (wat ook niet echt mijn verdienste was). Dus alles ging een beetje vanzelf: van ASO middelbaar naar universiteit, en van daar dan een job die goed betaalde.

Als ik dat vergelijk met Mexico, waar ik wat banden mee heb, is alles gewoon moeilijker. En daar is het voor vele mensen van mijn leeftijd gewoon pompen of verzuipen, met crappy jobs die niet voldoende betalen om ok te leven. Daar zie je dan ook dat wie de kans heeft het land probeert te verlaten.

West-Europa is het Center Parcs van de wereld. We beseffen dat heel weinig omdat we er middenin zitten.