Avondland
Well-known member
Jongetjes en meisjes van BeyondGaming!
Het is mijn grote droom een citatenboek samen te stellen, het ideale boek om in je Chesterfield wing chair te lezen met een glas whisky, een brandende haard en slapend gezin in de zetel. Een rake passage, een treffende gedachte en een onstellende stellingname doet een mens ontwaken. De grond onder zijn voeten schuift weg of hij vindt net een fundament waaraan hij zijn hele wereldbeschouwing een houvast kan bieden. We krijgen weer perspectief op de dingen, we nemen afstand van alles of voelen ons net meer betrokken tot de zaak. Waar we in de chaos van onze eigen gedachten slechts vage sporen van een fraaie stelling zien die we al zo lang willen samenstellen, vinden we in dat ene boek de sleutel om die gedachte tot uiting te brengen.
Een beetje zoals hier beschreven:
Heb je zoiets gelezen en wil je dat graag delen met de welbelezen mensen hier? Deel het dan! Ik heb er héél wat te delen, maar hou het op deze lukrake selectie.
...
Uit: Oswald Spengler, De ondergang van het Avondland
Uit: Ernst Junger, Parijs Dagboek 1941-1943
Uit: Oscar Wilde, The picture of Dorian Gray
Uit: John Steinbeck, East of Eden
Uit: Thomas Mann, Jozef en zijn broers
Uit: Erwin Mortier, Godenslaap
Het is mijn grote droom een citatenboek samen te stellen, het ideale boek om in je Chesterfield wing chair te lezen met een glas whisky, een brandende haard en slapend gezin in de zetel. Een rake passage, een treffende gedachte en een onstellende stellingname doet een mens ontwaken. De grond onder zijn voeten schuift weg of hij vindt net een fundament waaraan hij zijn hele wereldbeschouwing een houvast kan bieden. We krijgen weer perspectief op de dingen, we nemen afstand van alles of voelen ons net meer betrokken tot de zaak. Waar we in de chaos van onze eigen gedachten slechts vage sporen van een fraaie stelling zien die we al zo lang willen samenstellen, vinden we in dat ene boek de sleutel om die gedachte tot uiting te brengen.
Een beetje zoals hier beschreven:
“Somtijds voelde hij diepe verbittering door zich heen branden wanneer anderen hem achteloos voorbijliepen. Dan ervoer hij zijn ziel als een donker land ver van de mensen, rijk aan goud en andere zeldzame zaken, en omgeven door een gordel van zielloos oerwoud. Ondernam hij evenwel een poging zich door het kreupelhout te wurmen, dan ontglipten zijn schatten hem onderweg en bracht hij slechts gelach of een kleurloos niets aan het licht.” (Ernst Jünger, Luitenant Sturm)
Heb je zoiets gelezen en wil je dat graag delen met de welbelezen mensen hier? Deel het dan! Ik heb er héél wat te delen, maar hou het op deze lukrake selectie.
...
'Van het vijfjarige jongetje naar mij is maar een stap. Maar van de pasgeborene naar het kind van vijf is een verbijsterende afstand’, heeft Tolstoj ooit gezegd. Hier, op dit beslissende punt van het bestaan, waar de mens pas mens wordt en zijn ontstellende eenzaamheid in het heelal leert kennen, toont zich de wereldangst als puur menselijke angst voor de dood, voor de grens in de wereld van het licht, voor de starre ruimte. Hier ligt de oorsprong van het hogere denken, dat in eerste instantie een nadenken is over de dood.
Uit: Oswald Spengler, De ondergang van het Avondland
Ik ging vervolgens naar buiten, waar de sterren schitterden en de projectielen weerlichtten langs de hemel. De eeuwige tekens – de Grote Beer, Orion, Wega, het Zevengesternte, de brede baan van de Melkweg – wat zijn wij mensen en onze jaren op aarde vergeleken met die glans? Wat is ons vluchtig leed? Om middernacht, toen het drinkgelag een hoogtepunt bereikte, dacht ik met al mijn kracht aan mijn geliefden, en ik voelde hoe ook hun groet tot mij doordrong.
Uit: Ernst Junger, Parijs Dagboek 1941-1943
Life is not governed by will or intention. Life is a question of nerves, fibres, and slowly built-up cells in which thought hides itself and passion has its dreams. You may fancy yourself safe, and think yourself strong. But a chance tone of colour in a room or a morning sky, a particular perfume that you had once loved and that brings subtle memories with it, a line from a forgotten poem that you had come across again, a cadence from a piece of music that you had ceased to play – I tell you, Dorian, that is on things like these that our lives depend.
Uit: Oscar Wilde, The picture of Dorian Gray
Sometimes a kind of glory lights up the light of a man. It happens to nearly everyone. you can feel it growing or preparing like a fuse burning toward dynamite. It is a feeling in the stomach, a delight of the nerves, of the forearms. The skin tastes the air, and every deep-drawn breath is sweet. Its beginning has the pleasure of a great stretching-yawn; it flashes in the brain and the whole world glows outside your eyes. A man may have lived all of his life in the gray, and the land an trees of him dark and somber. The events, even the important ones, may have trooped by faceless and pale. And then – the glory – so that a cricket song sweetens his ears, the smell of the earth rises chanting to his nose, and dappling light under a tree blesses his eyes. Then a man pours outward, a torrent of him, and yet he is not diminished. And I guess a man’s importance in the world can be measured by the quality and number of his glories. It is a lonely thing but it relates to the world. It is the mother of all creativeness, and it sets each man separate from all other men.
Uit: John Steinbeck, East of Eden
Wat overzien wij maar een onbeduidend stukje van ons eigen leven, als je dat vergelijkt met de diepte van de wereldtijd! En toch, als onze blik zich richt op het individuele en eigene, dan verliest die zich net zo dromerig en omfloerst in eigen vroegten en verten als wanneer we het veel grotere mensheidsleven in beeld proberen te krijgen – ontroerd door de waarneming van een eenheid die zich daarin herhaalt.
Uit: Thomas Mann, Jozef en zijn broers
Eeuwen zou het vergen, en meerdere universiteiten, om de gesprekken tussen mijn moeder en mij in mijn kinderjaren te kunnen begrijpen, om alle nuances en bijbetekenissen die erin vibreerden bloot te leggen, de veronderstellingen die achter de woorden schuilgingen, wat we verzwegen of voor vanzelfsprekend namen, en al die vluchtige essenties, de onuitgesproken angst, zorg, wrok en, waarom niet, liefde die als verstekelingen meereisden in de buik van de woorden die we elkaar toespeelden tijdens het werk.
Uit: Erwin Mortier, Godenslaap
Laatst bewerkt: