Ik ben zoals de meeste hier waarschijnlijk "katholiek" opgevoed. Dat hield dan in dat mijn lagere school werd bestuurd door een non en wij echt vaak naar de kerk gingen. Ik herinner mij nog de stress omdat we als 8-jarigen voor de eerste keer moesten biechten; ik was een braaf kind dus ik moest echt iets onnozel uitvinden. Tijdens de voorbereiding voor mijn plechtige communie kregen we een schuldgevoel aangepraat dat we het enkel mochten doen als we er echt in geloofden en niet voor de cadeau'tjes hoor. Ik zei dat dan thuis, met de boodschap dat ik twijfelde, en het antwoord was een geestverruimende: "Jongen, ik geloof al die zever ook niet hoor, maar iedereen doet dat en jij gaat dat ook doen".
Ook zoals velen hier werd ik dan als puber een nogal rabiate atheïst, al die zever was wetenschappelijke onzin om mensen een makkelijk verklaarbare werkelijkheid voor te schotelen en ze onder controle te houden.
Met het ouder worden ben ik daar zachter in geworden, ik noem mijzelf nog steeds atheïst, maar ik zie het belang in (voor mensen met een ander karakter) van spiritualiteit en religie. De gemeenschap, de verbondenheid, de steun. Het is gewoon een integraal deel van onze geschiedenis en maatschappij uiteindelijk.
Als klap op de vuurpijl van mijn hypocrisie (
), ben ik (burgerlijk) getrouwd met mijn vrouw wetende dat voor haar een kerkelijk huwelijk belangrijk was. Zij is niet erg gelovig, maar in Latijns-Amerika leeft dat gewoon nog, en zijn kerken vrolijke plaatsen. Als de priester te conservatief preekt, bijvoorbeeld tegen homoseksualiteit, ga je de volgende keer gewoon naar een andere kerk en vraag/aanbodsgewijs corrigeert zich dat.
Zo zijn we dan hier getrouwd voor de kerk, met de kleinst mogelijke bezetting, met Corona als geweldig excuus. Hiervoor moesten we eerst enkele keren op gesprek bij onze vrij jonge priester. En daar werd mij opnieuw duidelijk wat mij aan onze vorm van georganiseerde religie ergerde: een 19de-eeuws wereldbeeld dat mijn vrouw ook conservatief vond.
Dusja, ik blijf atheïst, en ik blijf van mening dat een georganiseerde religie best niet te veel macht krijgt, zodat pilaarbijters als die priester gewoon bij praatjes blijven. Maar ik ben ook afgestapt van het "haha religie is voor domme mensen die in een mannetje in de wolken geloven", dat evengoed het resultaat is van er niet grondig over na te denken.
Ook zoals velen hier werd ik dan als puber een nogal rabiate atheïst, al die zever was wetenschappelijke onzin om mensen een makkelijk verklaarbare werkelijkheid voor te schotelen en ze onder controle te houden.
Met het ouder worden ben ik daar zachter in geworden, ik noem mijzelf nog steeds atheïst, maar ik zie het belang in (voor mensen met een ander karakter) van spiritualiteit en religie. De gemeenschap, de verbondenheid, de steun. Het is gewoon een integraal deel van onze geschiedenis en maatschappij uiteindelijk.
Als klap op de vuurpijl van mijn hypocrisie (
), ben ik (burgerlijk) getrouwd met mijn vrouw wetende dat voor haar een kerkelijk huwelijk belangrijk was. Zij is niet erg gelovig, maar in Latijns-Amerika leeft dat gewoon nog, en zijn kerken vrolijke plaatsen. Als de priester te conservatief preekt, bijvoorbeeld tegen homoseksualiteit, ga je de volgende keer gewoon naar een andere kerk en vraag/aanbodsgewijs corrigeert zich dat.Zo zijn we dan hier getrouwd voor de kerk, met de kleinst mogelijke bezetting, met Corona als geweldig excuus. Hiervoor moesten we eerst enkele keren op gesprek bij onze vrij jonge priester. En daar werd mij opnieuw duidelijk wat mij aan onze vorm van georganiseerde religie ergerde: een 19de-eeuws wereldbeeld dat mijn vrouw ook conservatief vond.
Dusja, ik blijf atheïst, en ik blijf van mening dat een georganiseerde religie best niet te veel macht krijgt, zodat pilaarbijters als die priester gewoon bij praatjes blijven. Maar ik ben ook afgestapt van het "haha religie is voor domme mensen die in een mannetje in de wolken geloven", dat evengoed het resultaat is van er niet grondig over na te denken.
).
