De geschreven pers is al lang niet meer wat het ooit was (en zal noei nie meer wurre wa het was). Te veel freelancers, weinig consistentie en niet vaak nog geneigd om oprecht kritisch te zijn, nee, het proberen bijbenen met de online 24/7 nieuwscultuur blijkt voor veel kranten moeilijk. Alles hapklaar, weinig tijd of interesse voor diepgaand werk. Nochtans bewijzen sommige journalisten nog elk jaar dat wie zich vastbijt, met heel sappige botten kan bovenkomen.
Zeven jaar geleden was er het uitstekende Spotlight, over de journalisten van de Boston Globe die achter een groot misbruikschandaal binnen de kerk aangingen. Nu is er met She Said opnieuw een kijker op een redactie die een belangrijk verhaal willen brengen. Het moet niet altijd knallen om boeiend te zijn.
Grab ‘em by the …
*That* ~ She. Een woordgrapje dat al een hele tijd de ronde doet online, ‘that’s what she said’ is al lang een bekend zinnetje om een grap te maken. Soms geslaagd, soms minder. Meestal niet echt vleiend. Het soort grapje waar een zaal, of conversatie, tegenwoordig wel eens stil van valt. Want, ja, de laatste jaren is er op vlak van humor wel wat veranderd. Er zijn veel dingen niet meer oké. Je hoort zo vaak het geklaag ‘ach, je mag niks meer zeggen’. Hier gaan we niet die discussie aan. Maar we kijken wel dichter op het fenomeen dat zoveel in gang gezet heeft: #metoo. Vrouwen die luidop aangaven ‘dit kan niet meer’ en zo een broodnodige schokgolf door de wereld stuurden. All these rich and powerful men are, how do you say, habitual predators?
De wulpse secretaresse, de sexy verpleegster, hell, de brandweervrouw die in vuur en vlam staat. Vrouwen als ‘seks op de werkvloer’, het hoort er al sinds mensenheugenis bij. Je wordt niet zozeer gezien als collega of werknemer, maar als deel van het interieur dat gebruikt mag worden. Tijdens je verplaatsing naar het werk, tijdens het joggen, gewoon op stap, … In België werd driekwart van de vrouwen - en op sommige leeftijden meer - al eens slachtoffer van seksuele intimidatie. Het hoort er zodanig bij, dat de algemene reactie al te vaak is dat we maar een flinke meid moeten zijn en gewoon nee zeggen. Of gewoon meewerken (want je wil het zelf toch ook?). Begrijpen dat ‘jongens nu eenmaal jongens zijn’. Je wil toch die hobby blijven doen? Dat bedrijf heeft toch de carrièremogelijkheden die je wil? Onder elkaar werd er wel eens over gepraat. Een andere vrouw snapt het (meestal). Die heeft haar eigen verhaal. Maar dat we het er gewoon bij moeten nemen, dat blijft een vrij courante consensus bij een groot stuk van de samenleving. En velen van ons ondergingen. Omdat we niet graag moeilijk doen. Met dank en bewondering voor wie wél iets zei, maar met zakkende moed als we de bagger zagen die gegooid werd. En toen kwam die hashtag …
I do not know these women. They are lying.
In 1979 werd Miramax Films opgericht door Bob en Harvey Weinstein, de naam een eerbetoon aan hun ouders Miriam en Max. De twee hebben talent en Miramax groeit uit tot een grote speler met monsterhits zoals Pulp Fiction, The Crying Game en Shakespeare in Love. Harvey werd een expert in het verkrijgen van Oscar-nominaties voor hun producties en een behoorlijk percentage winnaars. In 1993 werd het bedrijf een onderdeel van Disney. Hollywood onderwierp zich volledig aan de macht en wensen van de Weinstein-broers, vooral dan Harvey. Hij maakte sterren maar als HW besliste dat je carrière voorbij was, dan kon je nog geen hotdogverkoper op Hollywood Boulevard meer worden. Keep Harvey happy, keep working. Als baas was de man een monster, maar dat was een publiek geheim. Elke jonge actrice, elke vrouwelijke medewerkster, was een prooi-in-wording voor een man die geen nee kon verdragen. En als hij die nee toch kreeg, dan deed hij toch gewoon zijn zin. Onderdeel van het werkmateriaal. Te gebruiken. Vrouwen probeerden elkaar te beschermen zonder dat het Weinstein ter oren kwam dat ze iets zeiden. In Hollywood een schier onbegonnen werk. De magische touch van Weinstein en Miramax bracht zoveel op, dat eenieder (en veel waren er niet) die toch nog bóven HW stonden gewoon de schouders ophaalden of het hoofd draaiden.
The New York Times is de derde grootste krant van de Verenigde Staten. De publicatie heeft een reputatie van diepgaande journalistiek - zij is natuurlijk niet vreemd van controverse - en gereputeerde verhalen. In de jaren 2010 was de krant actief bezig met het onderzoeken van verhalen omtrent Donald Trump en grensoverschrijdend gedrag, en dit met de instelling dat kiespubliek de volste informatie moet krijgen over wie ze voor zich hebben. Doorheen het onderzoek vielen er nog wel andere lijken uit andere kasten en eentje daarvan was een gerucht over ene Harvey Weinstein en de omvang van zijn misdragingen. Journalistes Jodi Kantor en Megan Twohey zien voldoende om een onderzoek te beginnen.
#MeToo
She Said begint op het moment dat het Trump-verhaal wordt uitgebracht. Het verhaal beroert enorm, het leven van wie durfde spreken wordt er niet makkelijker op. De polemiek toont dat er duidelijk interesse is voor het onderwerp en Jodi Kantor vraagt om verder te mogen graven in het onderwerp Harvey. Kantor en Twohey komen uit op een ongelofelijke schaal van misbruik door één man maar botsen op een muur van angst en schaamte. Weinstein is zo dicht bij een god als je op dat moment kan geraken in Tinsel Town. Werken ‘in film’ is zelfs voor kleine postjes een veld met enorme concurrentie - voor eentje van jou, twaalf anderen - en velen willen hun hard gewonnen stapje op de ladder niet kwijtraken. Zelfs actrices met een bekendheid waarvan je zou denken ‘ja, die hebben het gemaakt’ zien kansen in rook opgaan als ze zouden praten. Zoals Twohey zegt ‘mochten ze allemaal samen springen …’ maar niemand durft.
De film maakt op een heel slimme manier gebruik van zowel authentieke audio-opnames (Ambra Gutierrez), als actrices in de rol van slachtoffers (Jennifer Ehle en Samantha Morton, die tonen hoe zwaar dit soort trauma zelfs twintig jaar later nog is) als de echte Ashley Judd, die haar relaas doet en toont wat een oprecht moedige vrouw zij is. We horen Harvey Weinstein over de telefoon, spartelen als de duivel in een wijwatervat. En we zien medewerkers en hun mentale strijd tussen wat het juiste om doen is en hun carrière, het leven van hun omgeving (want Harvey kon niet enkel jou kapot maken). Op geen enkel moment kiest She Said voor sensatie of sexing up, de pure waarheid is genoeg om walging in je diepste binnenste te voelen. Carey Mulligan (Twohey) en Zoe Kazan (Kantor) tonen de kijker twee intelligente vrouwen met een uitzonderlijk talent om mensen te benaderen. Op geen enkel moment worden ze dwingend om het verhaal te maken, ze blijven volledig respectvol voor de pijn van de slachtoffers. Morton (Zelda Perkins), Ehle (Laura Madden) en Angela Yeoh (Rowena Chiu) geven genuanceerd inzicht, Ashley Judd toont de machteloze woede van zelfs een established actrice.
In de handen van Maria Schrader (die al Unorthodox regisseerde) is het een meeslepende film geworden. Een groeiend gevoel van ongeloof en boosheid maakt zich meester van de kijker. Je kan gaan zeuren dat #metoo te ver is doorgeslagen maar werd het niet eens tijd? Nee is nee. Dat zo een eenvoudig zinnetje na duizenden jaren nog steeds voor een aantal mensen niet duidelijk is, is hemeltergend. Dus als je denkt ‘het gaat te ver’, spaar een gedachte voor alle vrouwen, voor wie het al generaties (veel) te ver gaat. De andere hashtag, #BelieveWomen, mag je vergeten. Because they always díd #BelieveWomen … they just didn’t care.
Zeven jaar geleden was er het uitstekende Spotlight, over de journalisten van de Boston Globe die achter een groot misbruikschandaal binnen de kerk aangingen. Nu is er met She Said opnieuw een kijker op een redactie die een belangrijk verhaal willen brengen. Het moet niet altijd knallen om boeiend te zijn.
Grab ‘em by the …
*That* ~ She. Een woordgrapje dat al een hele tijd de ronde doet online, ‘that’s what she said’ is al lang een bekend zinnetje om een grap te maken. Soms geslaagd, soms minder. Meestal niet echt vleiend. Het soort grapje waar een zaal, of conversatie, tegenwoordig wel eens stil van valt. Want, ja, de laatste jaren is er op vlak van humor wel wat veranderd. Er zijn veel dingen niet meer oké. Je hoort zo vaak het geklaag ‘ach, je mag niks meer zeggen’. Hier gaan we niet die discussie aan. Maar we kijken wel dichter op het fenomeen dat zoveel in gang gezet heeft: #metoo. Vrouwen die luidop aangaven ‘dit kan niet meer’ en zo een broodnodige schokgolf door de wereld stuurden. All these rich and powerful men are, how do you say, habitual predators?
De wulpse secretaresse, de sexy verpleegster, hell, de brandweervrouw die in vuur en vlam staat. Vrouwen als ‘seks op de werkvloer’, het hoort er al sinds mensenheugenis bij. Je wordt niet zozeer gezien als collega of werknemer, maar als deel van het interieur dat gebruikt mag worden. Tijdens je verplaatsing naar het werk, tijdens het joggen, gewoon op stap, … In België werd driekwart van de vrouwen - en op sommige leeftijden meer - al eens slachtoffer van seksuele intimidatie. Het hoort er zodanig bij, dat de algemene reactie al te vaak is dat we maar een flinke meid moeten zijn en gewoon nee zeggen. Of gewoon meewerken (want je wil het zelf toch ook?). Begrijpen dat ‘jongens nu eenmaal jongens zijn’. Je wil toch die hobby blijven doen? Dat bedrijf heeft toch de carrièremogelijkheden die je wil? Onder elkaar werd er wel eens over gepraat. Een andere vrouw snapt het (meestal). Die heeft haar eigen verhaal. Maar dat we het er gewoon bij moeten nemen, dat blijft een vrij courante consensus bij een groot stuk van de samenleving. En velen van ons ondergingen. Omdat we niet graag moeilijk doen. Met dank en bewondering voor wie wél iets zei, maar met zakkende moed als we de bagger zagen die gegooid werd. En toen kwam die hashtag …
I do not know these women. They are lying.
In 1979 werd Miramax Films opgericht door Bob en Harvey Weinstein, de naam een eerbetoon aan hun ouders Miriam en Max. De twee hebben talent en Miramax groeit uit tot een grote speler met monsterhits zoals Pulp Fiction, The Crying Game en Shakespeare in Love. Harvey werd een expert in het verkrijgen van Oscar-nominaties voor hun producties en een behoorlijk percentage winnaars. In 1993 werd het bedrijf een onderdeel van Disney. Hollywood onderwierp zich volledig aan de macht en wensen van de Weinstein-broers, vooral dan Harvey. Hij maakte sterren maar als HW besliste dat je carrière voorbij was, dan kon je nog geen hotdogverkoper op Hollywood Boulevard meer worden. Keep Harvey happy, keep working. Als baas was de man een monster, maar dat was een publiek geheim. Elke jonge actrice, elke vrouwelijke medewerkster, was een prooi-in-wording voor een man die geen nee kon verdragen. En als hij die nee toch kreeg, dan deed hij toch gewoon zijn zin. Onderdeel van het werkmateriaal. Te gebruiken. Vrouwen probeerden elkaar te beschermen zonder dat het Weinstein ter oren kwam dat ze iets zeiden. In Hollywood een schier onbegonnen werk. De magische touch van Weinstein en Miramax bracht zoveel op, dat eenieder (en veel waren er niet) die toch nog bóven HW stonden gewoon de schouders ophaalden of het hoofd draaiden.
Een gerucht over ene Harvey Weinstein en de omvang van zijn misdragingen.
The New York Times is de derde grootste krant van de Verenigde Staten. De publicatie heeft een reputatie van diepgaande journalistiek - zij is natuurlijk niet vreemd van controverse - en gereputeerde verhalen. In de jaren 2010 was de krant actief bezig met het onderzoeken van verhalen omtrent Donald Trump en grensoverschrijdend gedrag, en dit met de instelling dat kiespubliek de volste informatie moet krijgen over wie ze voor zich hebben. Doorheen het onderzoek vielen er nog wel andere lijken uit andere kasten en eentje daarvan was een gerucht over ene Harvey Weinstein en de omvang van zijn misdragingen. Journalistes Jodi Kantor en Megan Twohey zien voldoende om een onderzoek te beginnen.
#MeToo
She Said begint op het moment dat het Trump-verhaal wordt uitgebracht. Het verhaal beroert enorm, het leven van wie durfde spreken wordt er niet makkelijker op. De polemiek toont dat er duidelijk interesse is voor het onderwerp en Jodi Kantor vraagt om verder te mogen graven in het onderwerp Harvey. Kantor en Twohey komen uit op een ongelofelijke schaal van misbruik door één man maar botsen op een muur van angst en schaamte. Weinstein is zo dicht bij een god als je op dat moment kan geraken in Tinsel Town. Werken ‘in film’ is zelfs voor kleine postjes een veld met enorme concurrentie - voor eentje van jou, twaalf anderen - en velen willen hun hard gewonnen stapje op de ladder niet kwijtraken. Zelfs actrices met een bekendheid waarvan je zou denken ‘ja, die hebben het gemaakt’ zien kansen in rook opgaan als ze zouden praten. Zoals Twohey zegt ‘mochten ze allemaal samen springen …’ maar niemand durft.
They always díd #BelieveWomen … they just didn’t care.
De film maakt op een heel slimme manier gebruik van zowel authentieke audio-opnames (Ambra Gutierrez), als actrices in de rol van slachtoffers (Jennifer Ehle en Samantha Morton, die tonen hoe zwaar dit soort trauma zelfs twintig jaar later nog is) als de echte Ashley Judd, die haar relaas doet en toont wat een oprecht moedige vrouw zij is. We horen Harvey Weinstein over de telefoon, spartelen als de duivel in een wijwatervat. En we zien medewerkers en hun mentale strijd tussen wat het juiste om doen is en hun carrière, het leven van hun omgeving (want Harvey kon niet enkel jou kapot maken). Op geen enkel moment kiest She Said voor sensatie of sexing up, de pure waarheid is genoeg om walging in je diepste binnenste te voelen. Carey Mulligan (Twohey) en Zoe Kazan (Kantor) tonen de kijker twee intelligente vrouwen met een uitzonderlijk talent om mensen te benaderen. Op geen enkel moment worden ze dwingend om het verhaal te maken, ze blijven volledig respectvol voor de pijn van de slachtoffers. Morton (Zelda Perkins), Ehle (Laura Madden) en Angela Yeoh (Rowena Chiu) geven genuanceerd inzicht, Ashley Judd toont de machteloze woede van zelfs een established actrice.
In de handen van Maria Schrader (die al Unorthodox regisseerde) is het een meeslepende film geworden. Een groeiend gevoel van ongeloof en boosheid maakt zich meester van de kijker. Je kan gaan zeuren dat #metoo te ver is doorgeslagen maar werd het niet eens tijd? Nee is nee. Dat zo een eenvoudig zinnetje na duizenden jaren nog steeds voor een aantal mensen niet duidelijk is, is hemeltergend. Dus als je denkt ‘het gaat te ver’, spaar een gedachte voor alle vrouwen, voor wie het al generaties (veel) te ver gaat. De andere hashtag, #BelieveWomen, mag je vergeten. Because they always díd #BelieveWomen … they just didn’t care.
Conclusie
Er zijn verhalen die móéten verteld worden, die we moeten vastleggen voor later. Verhalen die een breed publiek nodig hebben, en film is een ideaal medium om dat te doen. She Said is het verhaal van slechts één schandaal, maar is een waarschuwing dat er nog zoveel meer van hetzelfde bezig is. Nog steeds. Het toont ons hoe moed een hoge prijs heeft, die onszelf niet altijd kan redden maar misschien wel wie na ons komt. She Said wil dat we onthouden dat het niet onze schuld is, dat een nee echt een nee is, dat we niets ‘moeten’ toelaten en dat niemand het recht heeft om ons leven en werk te gijzelen voor hun eigen genot. Dat we echt niet alleen zijn. Er is nog een heel lange weg te gaan, maar beetje bij beetje is ook vooruitgang. Deze film is een slow burn met een belangrijke boodschap. Probeer om deze mee te pikken wanneer je de kans krijgt.
Pro
- Interessante gebruik van verschillende bronnen
- Sterke cast
- Sfeervol
Con
- Andrew Tate zal geen fan zijn
8.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
22 november 2022
Genre
- Biografie
- Drama
- Misdaad
Speelduur
129 minuten
Regie
Maria Schrader
Cast
Carey Mulligan, Zoe Kazan, Jennifer Ehle, Andre Braugher, …
Uitgever
Universal Pictures
