Geschiedenis is een hoop leugens waar men het over eens is. Of het echt grove leugens zijn is betwistbaar, maar dat geschiedenis geschreven wordt door de 'winnaars' is onontkoombaar. Er is een rijke traditie van woord tegen woord in het gevecht om de voetafdruk op onze historie te kunnen vormgeven, absoluut sinds de opkomst van film en televisie. Bekijk de laatste jaren (meer dan veertig zelfs) een figuur als Elvis Presley. Elkeen onder ons heeft een eigen versie van zijn verhaal ergens ooit wel kunnen bekijken. Van made for tv-drama tot blockbusters, The King wordt keer op keer tot leven gewekt en telkens is het 'dé definitieve versie' van het verhaal en 'de mens zoals hij was'. Maakt dat de mist van de geschiedenis enkel dikker of net genuanceerder? Het blijft een vraagstuk. In dit artikel gaan we niet de hort op met een king, maar met een emperor. Met thé emperor, zelfs. Napoleon Bonaparte, zelfs bij leven en welzijn al een controversieel...