In 1988 kwam de zaak van de verlaten kinderen van Sugamo (Sugamo Kodomo Okizari Jiken) aan het licht. Het betrof een tragisch familiedrama waarbij een moeder haar vier kinderen - allen van verschillende vaders - achterliet in hun appartement om bij haar nieuwe vriend te gaan wonen. De broers en zusjes probeerden te overleven en werden na negen maanden, dankzij een tip, gevonden. De politie vond drie zwaar ondervoede kinderen en één lijk in het appartement. Nobody Knows is gebaseerd op deze hartverscheurende gebeurtenis. Regisseur Hirokazu Kore-eda heeft deze film vanuit het oogpunt van de kinderen gefilmd en brengt in de eerste plaats hun overlevingsdrang en verbondenheid onder de aandacht.
Mijn eerste kennismaking met het werk van regisseur Kore-eda, was After Life (1998). Deze film speelt zich af in een verlaten gebouw waar pas overledenen één dierbare herinnering moeten uitkiezen die op film wordt vastgelegd. Bij de vertoning ervan is dit het enige aandenken dat ze uit hun leven zullen onthouden, daarna vertrekken ze naar het hiernamaals. After Life doet je nadenken over wie we zijn en wat ons gelukkig maakt. Kore-eda is zijn carrière begonnen als documentairemaker; het familiale en sociale aspect is in zijn films voelbaar. Hij zet niet enkel de feiten en het drama neer, maar duikt diep in de gevoelswereld van de personages, zo ook met Nobody Knows
, waarin hij het verhaal achter het drama vertelt.
Als moeder weggaat ...
Alleenstaande moeder Keiko en haar twaalfjarige zoon Akira verhuizen naar een klein appartementje. Ze vertelt de eigenares dat haar man voor zaken naar het buitenland is en stelt Akira voor als haar enige zoon. Hun dozen, koffers en meubelen worden door de verhuisdienst naar hun nieuwe woonplaats gebracht. Zodra Keiko en Akira alleen zijn, komen Akira’s broertje Shiguru en zusje Yuki uit de koffers; ze hebben het warm en zijn blij dat ze eindelijk uit hun schuilplaats verlost zijn. Later die avond haalt Akira zijn andere zusje Kyoko op aan het station; zij paste niet meer in een koffer en wordt binnengesmokkeld.
Wanneer de familie voltallig is en ze hun eerste avondmaal hebben, legt moeder Keiko de regels uit: niet hard roepen en niemand behalve Akira mag het appartement verlaten. Na het avondmaal gaat moeder werken en Akira past op zijn broer en zusjes. Enkele weken later heeft moeder Keiko een nieuwe vriend en blijft ze steeds langer weg van huis; op een morgen vindt Akira wat geld op tafel met de boodschap dat hij voor een lange tijd op zijn broer en zusjes moet passen. Akira neemt deze taak ernstig, want hij weet dat ze gescheiden zullen worden als iemand ontdekt dat zijn moeder niet meer naar huis komt.
De invloed van opvoeding
Het filmen van Nobody Knows duurde meer dan een jaar; de kinderen groeien op en ook Akira’s stem wordt wat zwaarder, wat zorgt voor een geloofwaardige evolutie in de film. De setting was een klein appartementje dat gedurende de hele filmperiode gehuurd werd. De jonge acteurs voelden zich thuis op deze plaats en de regisseur koos voor een natuurlijke interactie, nagenoeg zonder uitgeschreven dialogen. Hij wilde tonen hoe kinderen zich gedragen wanneer niemand kijkt.
Deze film richt zich niet op de sensatie die deze tragedie in de pers heeft teweeggebracht. Regisseur Kore-eda wil op een intieme en soms woordeloze manier emoties overbrengen; zijn regie bevindt zich op de grens tussen fictie en documentaire. De film wordt niet overhaast en sommige scènes verlopen traag omdat de acteurs zonder script werken, waardoor interacties op een natuurlijke manier plaatsvinden.
Nobody Knows is nu op Sooner te zien. Als je geïnteresseerd bent in arthouse films, bekijk dan zeker onze uitgebreide special over deze streamingdienst.
Mijn eerste kennismaking met het werk van regisseur Kore-eda, was After Life (1998). Deze film speelt zich af in een verlaten gebouw waar pas overledenen één dierbare herinnering moeten uitkiezen die op film wordt vastgelegd. Bij de vertoning ervan is dit het enige aandenken dat ze uit hun leven zullen onthouden, daarna vertrekken ze naar het hiernamaals. After Life doet je nadenken over wie we zijn en wat ons gelukkig maakt. Kore-eda is zijn carrière begonnen als documentairemaker; het familiale en sociale aspect is in zijn films voelbaar. Hij zet niet enkel de feiten en het drama neer, maar duikt diep in de gevoelswereld van de personages, zo ook met Nobody Knows
Als moeder weggaat ...
Alleenstaande moeder Keiko en haar twaalfjarige zoon Akira verhuizen naar een klein appartementje. Ze vertelt de eigenares dat haar man voor zaken naar het buitenland is en stelt Akira voor als haar enige zoon. Hun dozen, koffers en meubelen worden door de verhuisdienst naar hun nieuwe woonplaats gebracht. Zodra Keiko en Akira alleen zijn, komen Akira’s broertje Shiguru en zusje Yuki uit de koffers; ze hebben het warm en zijn blij dat ze eindelijk uit hun schuilplaats verlost zijn. Later die avond haalt Akira zijn andere zusje Kyoko op aan het station; zij paste niet meer in een koffer en wordt binnengesmokkeld.
Op een morgen vindt Akira wat geld op tafel met de boodschap dat hij voor een lange tijd op zijn broer en zusjes moet passen.
Wanneer de familie voltallig is en ze hun eerste avondmaal hebben, legt moeder Keiko de regels uit: niet hard roepen en niemand behalve Akira mag het appartement verlaten. Na het avondmaal gaat moeder werken en Akira past op zijn broer en zusjes. Enkele weken later heeft moeder Keiko een nieuwe vriend en blijft ze steeds langer weg van huis; op een morgen vindt Akira wat geld op tafel met de boodschap dat hij voor een lange tijd op zijn broer en zusjes moet passen. Akira neemt deze taak ernstig, want hij weet dat ze gescheiden zullen worden als iemand ontdekt dat zijn moeder niet meer naar huis komt.
De invloed van opvoeding
Het filmen van Nobody Knows duurde meer dan een jaar; de kinderen groeien op en ook Akira’s stem wordt wat zwaarder, wat zorgt voor een geloofwaardige evolutie in de film. De setting was een klein appartementje dat gedurende de hele filmperiode gehuurd werd. De jonge acteurs voelden zich thuis op deze plaats en de regisseur koos voor een natuurlijke interactie, nagenoeg zonder uitgeschreven dialogen. Hij wilde tonen hoe kinderen zich gedragen wanneer niemand kijkt.
Deze film richt zich niet op de sensatie die deze tragedie in de pers heeft teweeggebracht. Regisseur Kore-eda wil op een intieme en soms woordeloze manier emoties overbrengen; zijn regie bevindt zich op de grens tussen fictie en documentaire. De film wordt niet overhaast en sommige scènes verlopen traag omdat de acteurs zonder script werken, waardoor interacties op een natuurlijke manier plaatsvinden.
Nobody Knows is nu op Sooner te zien. Als je geïnteresseerd bent in arthouse films, bekijk dan zeker onze uitgebreide special over deze streamingdienst.
Conclusie
Nobody Knows is een film gebaseerd op een waargebeurd verhaal over kinderen aan de rand van de samenleving die aan hun lot zijn overgelaten. Wat mij het meest aangreep was hoe deze kinderen hun leven vergooid werd. Kyoko wil studeren maar haar moeder lacht haar uit en zegt dat ze thuis gelukkiger is - dagenlang opgesloten zitten in een appartement, met wat speelgoed en geen vooruitzicht op een toekomst. De cinematografie speelt ook goed in op deze eenzaamheid; wanneer Akira boodschappen doet is hij alleen, de wereld beweegt rondom hem. Regisseur Kore-eda brengt ook het gebrek aan verantwoordelijkheid van de maatschappij in beeld. De titel van de film doet vermoeden dat niemand op de hoogte is, al zijn er meerdere volwassenen die voelen dat er iets mis is met Akira, maar op enkele bezorgde blikken na, onderneemt niemand actie.
Pro
- Aangrijpende beelden
- Prachtig gefilmd drama
- Sterke regie
Con
- Trage en lange film
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
17 november 2004
Genre
- Drama
Speelduur
141 minuten
Regie
Hirokazu Kore-eda
Cast
Yûya Yagira, Ayu Kitaura, Hiei Kimura, Momoko Shimizun, ...
Uitgever
Bandai Visual Company
