Sooner, een Belgische streamingdienst, biedt een uitgebreide selectie aan films, variërend van onafhankelijke producties tot tijdloze meesterwerken. De catalogus wordt regelmatig aangevuld en het platform heeft verschillende abonnementsvormen, maar biedt ook de mogelijkheid om afzonderlijk een film te huren.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken. Ook nieuw zijn de volgende films waarover we reeds een filmreview hebben geschreven: Belle, Nobody Knows, The Wall, Anatomie d'une chute en Le syndrome des amours passées.
Olfa deelt openhartig haar overtuigingen over de positie van vrouwen, doorgegeven van generatie op generatie, waarbij ze eigendom zijn van hun echtgenoten, met frequent gebruik van geweld en de onverzettelijke taboes rond relaties en het lichaam. Ze geeft toe geen perfecte moeder te zijn geweest en bekent dat ze haar dochters sloeg, als een uitlaatklep voor haar woede en verdriet na een tumultueus huwelijk en een moeilijke kindertijd. Via aangrijpende monologen onthullen Olfa, Eya en Tayssir hun kwetsbaarheid, waarbij ze niet alleen hun eigen fouten, maar vooral ook die van andere familieleden benadrukken. De twee oudste zussen Ghofrane en Rahma kwamen in opstand en rebelleerden nadat hun vader het gezin zonder geld heeft verlaten. Twee jaar later slaan Ghofrane en Rahma op de vlucht, waardoor hun twee zussen en moeder gebroken achterblijven.
De cinematografie combineert statische shots in documentairestijl met meer dynamische, vloeiende beelden die typerend zijn voor fictieve vertellingen. Deze visuele aanpak is doeltreffend en legt op overtuigende wijze de emotionele en psychologische diepgang van de personages vast. Het eindresultaat is een gelaagd en doordacht portret van Olfa en haar twee jongste dochters. De film oordeelt nooit over Olfa’s keuzes, maar toont hoe zij het product is van jarenlang overgeërfd trauma en een patriarchaal systeem dat haar dwong om sterk te zijn.
Murphy, een jonge Amerikaanse filmstudent, ontvangt een telefoontje van de moeder van zijn ex-vriendin Electra. Ze vraagt zich af of hij meer weet over haar dochter, die al enkele maanden vermist blijkt te zijn. Dit telefoontje roept een stroom van herinneringen op bij Murphy, waarbij hij terugblikt op de tumultueuze relatie met de betoverende Electra. Deze flashbacks belichten niet alleen de complexiteit van hun verleden, maar ook de mooie, vooral seksuele, momenten die ze deelden. Ondertussen leeft Murphy samen met Omi, met wie hij een kind heeft. Hij lijkt vast te zitten in deze relatie die hij al lang niet meer wil.
Gedurende twee uur neemt de film je mee tussen heden en verleden, doorspekt met expliciete seksscènes waar Noé echt niet op bezuinigt. De film en de montage ademen de kenmerkende stijl van Gaspar Noé uit, met zijn herkenbare camerabewegingen die als een danspartner door de scènes dwalen, waardoor dynamiek en diepte ontstaan. De cinematografie weerspiegelt duidelijk Noé’s artistieke visie met levendige en heldere kleuren. Noé weet telkens de kracht van kleur op een uitstekende wijze te benutten, waarbij deze visuele kenmerken niet alleen een esthetisch element toevoegen, maar ook bijdragen aan de algehele cinematografische impact van al zijn films. Hoewel de film enkele verrassende momenten bevat, is de speelduur te lang en evolueert het al snel naar een depressief drama. De hoofdpersoon vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen dat hij nu samenwoont met zijn vriendin, van wie hij niet echt houdt, terwijl hij zijn grote liefde heeft verloren.
In het rustige Angoulême werkt Lucien Chardon (Benjamin Voisin) in zijn vrije tijd aan zijn passie voor poëzie. Onder de naam Lucien de Rubempré droomt hij van een weelderig leven te midden van de Parijse elite. Zijn affaire met Louise de Bargeton (Cécile de France), een kunstminnende vrouw met een welgestelde echtgenoot, wordt echter ontdekt. Om een schandaal te vermijden, besluiten Louise en Lucien naar Parijs te vertrekken. De naïeve en ambitieuze jonge dichter stort zich onbevangen in het stadsleven, maar eenmaal in de hoofdstad beseft hij dat zijn verwachtingen gebaseerd zijn op illusies.
Het tempo is opmerkelijk hoog en de film kent een zeer lange speelduur van 150 minuten. Giannoli brengt het verhaal van Balzac in de vorm van een kitscherig kostuumdrama dat helaas moeite heeft om echt van de grond te komen. Desondanks leveren de acteurs solide prestaties, waarbij de aanwezigheid van Gérard Depardieu zeker een meerwaarde biedt en Benjamin Voisin overtuigend in zijn rol zit. Wat regisseur Xavier Giannoli wel effectief naar voren brengt, is het cynische wereldbeeld van Balzac. In Illusions Perdues is iedereen bereid om alles te doen, zolang het maar geld oplevert en hun reputatie niet te veel schaadt. Illusions Perdues is best vermakelijk, maar met een tikkeltje meer lef had de film nog indrukwekkender kunnen zijn, zowel op het gebied van visuele enscenering als thematische verkenning.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken. Ook nieuw zijn de volgende films waarover we reeds een filmreview hebben geschreven: Belle, Nobody Knows, The Wall, Anatomie d'une chute en Le syndrome des amours passées.
Les filles d’Olfa
Na haar aangrijpende speelfilm The Man Who Sold His Skin uit 2020, keert de Tunesische regisseuse Kaouther Ben Hania terug naar het documentairegenre met Les filles d’Olfa (Four Daughters). Het verhaal wordt verteld door het hoofdpersonage Olfa Hamrouni en haar twee jongste dochters, Eya en Tayssir. Ben Hania voegt ook gereconstrueerde momenten toe, waarvoor ze actrice Hend Sabri heeft ingeschakeld om Hamrouni te vertolken in scènes die zijzelf als te zwaar ervaarde. Daarnaast worden Ichrak Matar en Nour Karoui ingezet als de twee oudste zussen Ghofrane en Rahma. Door de combinatie van authentieke vertellingen en zorgvuldig gereconstrueerde scènes worden Olfa, Eya en Tayssir opnieuw geconfronteerd met hun verleden. De film neemt je mee op een intieme reis doordrenkt met hoop, rebellie, geweld, trauma en moederschap.Olfa deelt openhartig haar overtuigingen over de positie van vrouwen, doorgegeven van generatie op generatie, waarbij ze eigendom zijn van hun echtgenoten, met frequent gebruik van geweld en de onverzettelijke taboes rond relaties en het lichaam. Ze geeft toe geen perfecte moeder te zijn geweest en bekent dat ze haar dochters sloeg, als een uitlaatklep voor haar woede en verdriet na een tumultueus huwelijk en een moeilijke kindertijd. Via aangrijpende monologen onthullen Olfa, Eya en Tayssir hun kwetsbaarheid, waarbij ze niet alleen hun eigen fouten, maar vooral ook die van andere familieleden benadrukken. De twee oudste zussen Ghofrane en Rahma kwamen in opstand en rebelleerden nadat hun vader het gezin zonder geld heeft verlaten. Twee jaar later slaan Ghofrane en Rahma op de vlucht, waardoor hun twee zussen en moeder gebroken achterblijven.
De cinematografie combineert statische shots in documentairestijl met meer dynamische, vloeiende beelden die typerend zijn voor fictieve vertellingen. Deze visuele aanpak is doeltreffend en legt op overtuigende wijze de emotionele en psychologische diepgang van de personages vast. Het eindresultaat is een gelaagd en doordacht portret van Olfa en haar twee jongste dochters. De film oordeelt nooit over Olfa’s keuzes, maar toont hoe zij het product is van jarenlang overgeërfd trauma en een patriarchaal systeem dat haar dwong om sterk te zijn.
Love
Love is een Franse langspeelfilm uit 2015 van Gaspar Noé, een regisseur waarvan bekend is dat hij graag provoceert. Verwacht je dus niet aan de gebruikelijke romantische dramafilm; tijdens de openingsscène word je al onmiddellijk geconfronteerd met een intense vrijpartij die minutenlang doorgaat.Murphy, een jonge Amerikaanse filmstudent, ontvangt een telefoontje van de moeder van zijn ex-vriendin Electra. Ze vraagt zich af of hij meer weet over haar dochter, die al enkele maanden vermist blijkt te zijn. Dit telefoontje roept een stroom van herinneringen op bij Murphy, waarbij hij terugblikt op de tumultueuze relatie met de betoverende Electra. Deze flashbacks belichten niet alleen de complexiteit van hun verleden, maar ook de mooie, vooral seksuele, momenten die ze deelden. Ondertussen leeft Murphy samen met Omi, met wie hij een kind heeft. Hij lijkt vast te zitten in deze relatie die hij al lang niet meer wil.
Gedurende twee uur neemt de film je mee tussen heden en verleden, doorspekt met expliciete seksscènes waar Noé echt niet op bezuinigt. De film en de montage ademen de kenmerkende stijl van Gaspar Noé uit, met zijn herkenbare camerabewegingen die als een danspartner door de scènes dwalen, waardoor dynamiek en diepte ontstaan. De cinematografie weerspiegelt duidelijk Noé’s artistieke visie met levendige en heldere kleuren. Noé weet telkens de kracht van kleur op een uitstekende wijze te benutten, waarbij deze visuele kenmerken niet alleen een esthetisch element toevoegen, maar ook bijdragen aan de algehele cinematografische impact van al zijn films. Hoewel de film enkele verrassende momenten bevat, is de speelduur te lang en evolueert het al snel naar een depressief drama. De hoofdpersoon vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen dat hij nu samenwoont met zijn vriendin, van wie hij niet echt houdt, terwijl hij zijn grote liefde heeft verloren.
Illusions Perdues
Illusions Perdues, geregisseerd door Xavier Giannoli, is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Honoré de Balzac. De roman, gepubliceerd tussen 1837 en 1843 en bestaande uit drie delen, vormt de basis van deze film, waarbij de focus ligt op het tweede deel. Balzacs literaire erfenis blijft tijdloos; het maakt niet uit of we ons in het verleden of het heden bevinden.In het rustige Angoulême werkt Lucien Chardon (Benjamin Voisin) in zijn vrije tijd aan zijn passie voor poëzie. Onder de naam Lucien de Rubempré droomt hij van een weelderig leven te midden van de Parijse elite. Zijn affaire met Louise de Bargeton (Cécile de France), een kunstminnende vrouw met een welgestelde echtgenoot, wordt echter ontdekt. Om een schandaal te vermijden, besluiten Louise en Lucien naar Parijs te vertrekken. De naïeve en ambitieuze jonge dichter stort zich onbevangen in het stadsleven, maar eenmaal in de hoofdstad beseft hij dat zijn verwachtingen gebaseerd zijn op illusies.
Het tempo is opmerkelijk hoog en de film kent een zeer lange speelduur van 150 minuten. Giannoli brengt het verhaal van Balzac in de vorm van een kitscherig kostuumdrama dat helaas moeite heeft om echt van de grond te komen. Desondanks leveren de acteurs solide prestaties, waarbij de aanwezigheid van Gérard Depardieu zeker een meerwaarde biedt en Benjamin Voisin overtuigend in zijn rol zit. Wat regisseur Xavier Giannoli wel effectief naar voren brengt, is het cynische wereldbeeld van Balzac. In Illusions Perdues is iedereen bereid om alles te doen, zolang het maar geld oplevert en hun reputatie niet te veel schaadt. Illusions Perdues is best vermakelijk, maar met een tikkeltje meer lef had de film nog indrukwekkender kunnen zijn, zowel op het gebied van visuele enscenering als thematische verkenning.