De toestand van onze kinderzorg in Vlaanderen is schrijnend, écht schrijnend.
Ons jongste gaat sinds kort naar de crèche en de toestand is alleen nog maar achteruit gegaan sinds onze oudste naar de crèche ging. Alle vaste verzorgers van een half jaar geleden zitten ziek thuis of hebben ontslag genomen. Wie blijft er over? Piepjonge, vers afgestudeerde meisjes die wellicht nog vol naïeve overtuiging de job willen doen.
Dat continue personeelsverloop waren we al gewoon van indertijd, maar is nu dus nog een paar graden erger geworden. Dit ondanks het feit dat experten stellen dat de eerste 1000 dagen van baby's/peuters ze zich enorm willen hechten aan vertrouwenspersonen. Maar soit, daar moeten we het mee doen. Alle vertrouwen in de nieuwe verzorgsters die we vorige week leerden kennen.
Vanmorgen was onze jongste wat ziek, met klein beetje verhoogde temperatuur maar nog onder de grenswaarde dus ze mag naar de crèche. Dus naar de crèche ermee.
Long story short: mijn vrouw is vanmorgen wenend terug thuisgekomen uit schuldgevoel om haar daar achter te laten. De twee nieuwe verzorgsters die we vorige week leerden kennen zitten ook alweer ziek thuis. Volledige reorganisatie dus vandaag. Weer twee nieuwe piepjonge verzorgsters die wij en onze dochter nog nooit hebben gezien, die niet weten wie ze is, wat belangrijk is voor haar, wat ze wanneer moet drinken, etc. Allebei van buitenlandse origine en gebrekkig Nederlands praten (begrijpen ze ons wel goed?). Met veel te veel kinderen. In de chaos moeten uitleggen wie ons kind is, wanneer ze best slaapt, wanneer ze best drinkt, wat belangrijk is, ... Je zag de wanhoop in hun ogen. Ons kindje al wenend moeten achterlaten.
En dat allemaal na maanden van protest, stakingen, wanhoopskreten uit de sector. Wanhoopskreten van ouders. Als ouders hebben wij al ons krediet al verschoten bij onze werkgevers om telkens last-minute familiaal verlof te moeten nemen omdat er problemen zijn met de kinderopvang, personeelstekort, stakingen. Niet alleen verliezen we krediet, ook onze lonen worden geïmpacteerd door al dat familiaal verlof. Er zijn verdomme zelfs baby's gestorven.
Maar de enige partij die er een punt van wil maken is blijkbaar CD&V. En dit is dan het antwoord van N-VA:
Het warme Vlaanderen van de N-VA. Het Vlaanderen van de N-VA waar alles schijnbaar opgelost zou worden door te regionaliseren.
En intussen gaan Bart De Wever en Jan Jambon voor de zoveelste keer op de koffie met de Britse miljardair die vlotjes een omgevingsvergunning op bestelling afkoopt voor zijn stikstof-uitstotende plastiekfabriek. Want dàt is pas écht belangrijk natuurlijk.
Ons jongste gaat sinds kort naar de crèche en de toestand is alleen nog maar achteruit gegaan sinds onze oudste naar de crèche ging. Alle vaste verzorgers van een half jaar geleden zitten ziek thuis of hebben ontslag genomen. Wie blijft er over? Piepjonge, vers afgestudeerde meisjes die wellicht nog vol naïeve overtuiging de job willen doen.
Dat continue personeelsverloop waren we al gewoon van indertijd, maar is nu dus nog een paar graden erger geworden. Dit ondanks het feit dat experten stellen dat de eerste 1000 dagen van baby's/peuters ze zich enorm willen hechten aan vertrouwenspersonen. Maar soit, daar moeten we het mee doen. Alle vertrouwen in de nieuwe verzorgsters die we vorige week leerden kennen.
Vanmorgen was onze jongste wat ziek, met klein beetje verhoogde temperatuur maar nog onder de grenswaarde dus ze mag naar de crèche. Dus naar de crèche ermee.
Long story short: mijn vrouw is vanmorgen wenend terug thuisgekomen uit schuldgevoel om haar daar achter te laten. De twee nieuwe verzorgsters die we vorige week leerden kennen zitten ook alweer ziek thuis. Volledige reorganisatie dus vandaag. Weer twee nieuwe piepjonge verzorgsters die wij en onze dochter nog nooit hebben gezien, die niet weten wie ze is, wat belangrijk is voor haar, wat ze wanneer moet drinken, etc. Allebei van buitenlandse origine en gebrekkig Nederlands praten (begrijpen ze ons wel goed?). Met veel te veel kinderen. In de chaos moeten uitleggen wie ons kind is, wanneer ze best slaapt, wanneer ze best drinkt, wat belangrijk is, ... Je zag de wanhoop in hun ogen. Ons kindje al wenend moeten achterlaten.
En dat allemaal na maanden van protest, stakingen, wanhoopskreten uit de sector. Wanhoopskreten van ouders. Als ouders hebben wij al ons krediet al verschoten bij onze werkgevers om telkens last-minute familiaal verlof te moeten nemen omdat er problemen zijn met de kinderopvang, personeelstekort, stakingen. Niet alleen verliezen we krediet, ook onze lonen worden geïmpacteerd door al dat familiaal verlof. Er zijn verdomme zelfs baby's gestorven.
Maar de enige partij die er een punt van wil maken is blijkbaar CD&V. En dit is dan het antwoord van N-VA:
Vlaams minister van Begroting Diependaele (N-VA) waarschuwt CD&V: “Geen blanco cheque voor kinderopvang”
Het warme Vlaanderen van de N-VA. Het Vlaanderen van de N-VA waar alles schijnbaar opgelost zou worden door te regionaliseren.
En intussen gaan Bart De Wever en Jan Jambon voor de zoveelste keer op de koffie met de Britse miljardair die vlotjes een omgevingsvergunning op bestelling afkoopt voor zijn stikstof-uitstotende plastiekfabriek. Want dàt is pas écht belangrijk natuurlijk.
Laatst bewerkt: