Concentratieproblemen - Distracted in a digital world
- Onderwerp starter Dr. Sheldon Cooper
- Startdatum
Dr. Sheldon Cooper
Well-known member
Gisteren eentje genomen om 18u en het was opmerkelijk hoe stil het in mijn hoofd was. Wel wat misselijkheid
En uw eetlust hoe zit het daarmee?
Met rilatine kan deze wel eens een duik nemen.
Wilto
Well-known member
Afgelopen week in Andorra geweest. Doordat dit niet in de Europese unie is, is dit voor Orange een megaduurland. Zo wordt je geforceerd om je mobiele data uit te zetten. Na enkele dagen merkte ik de rust dat dat gaf. Weten dat je niet gestoord kan worden is zalig.
Groot deel van mijn dagelijkse stress komt toch wel daarvan.
Groot deel van mijn dagelijkse stress komt toch wel daarvan.
Dr. Sheldon Cooper
Well-known member
Mijn psychiater zei om het zeker te pakken net voor ik ga eten omdat ik idd anders geen honger ga hebben. Zal volgend weekend posten hoe ik dat ervaar.
Yeah, klopt. Die constante stroom aan info doet er echt geen goed aan
Green Mamba
Well-known member
Als ik mijn telefoon bij me heb, ben ik daar constant mee bezig. Heb ik die niet bij me, dan is het ook maar zo. Ik merk vooral dat mijn naasten het erg vervelend vinden om me niet te kunnen bereiken
Wilto
Well-known member
Inderdaad, vriendin wordt snel ambetant als ik ni direct reageerAls ik mijn telefoon bij me heb, ben ik daar constant mee bezig. Heb ik die niet bij me, dan is het ook maar zo. Ik merk vooral dat mijn naasten het erg vervelend vinden om me niet te kunnen bereiken
Tenzij een werkgsm waar je wel op moet reageren snap ik niet goed hoe je gestoord kan worden of stress kan krijgen van je gsm in je vrije tijd?
Je antwoordt toch wanneer je wil, niemand verplicht u toch om direct die berichten te kijken of te beantwoorden?
Mulan
Well-known member
Hangt volledig van je persoonlijkheid af, als ik bvb hoor dat ik een whatsappje krijg terwijl ik absoluut niet kan kijken (bvb wanneer de tandarts net bezig is met mijn gebit) dan word ik daar enorm onrustig van.
Natuurlijk verplicht niemand me, maar als je wat van een controlefreak bent, is het gewoon "nodig" om continu bereikbaar te zijn precies.
Green Mamba
Well-known member
Als mijn partner een bericht stuurt met de vraag of ik de dochter van school ga halen, dan wilt ze daar graag wel een berichtje van terug voordat ze voor niets aan de school staat. Om maar een voorbeeld te noemen.
Wilto
Well-known member
Inderdaad, voor kleine zaken zoals dit die dagelijks wel voorvallen. Als ik dan niet opneem is't te laat. Maar daardoor moet ik constant geluid v WhatsApp op hebben staan. Onnozel word ik ervan.
Mulan
Well-known member
Ik heb verschillende geluiden voor verschillende groepen/personen.
Op mijn vrije dag stond bvb het geluid van de groep van het werk op mute.
Ik heb dit ook gezegd tegen hen, dat als ze me op vrije dagen nodig hebben ze maar moesten bellen.
Als mijn moeder stuurt, moet ik de eerste uren niet speciaal gaan kijken, 9 op de 10 keer begint haar bericht met: "Niet dringend hoor, maar als je eens tijd hebt, kan je..."
Partners staan dan weer hoger op de "ik wil zo snel mogelijk kijken"-lijst.
Mijn geluiden van berichten/messenger/whatsapp staan gewoon allemaal bewust uit, dus daar heb ik geen last van. Verschrikkelijke hekel aan dat constante geping. Waardoor ik gewoon mijn berichten op m'n gemak kan bekijken wanneer ik wil.
Als mensen mij echt dringend nodig hebben moeten ze mij maar bellen, dat staat wel steevast aan.
Als mensen mij echt dringend nodig hebben moeten ze mij maar bellen, dat staat wel steevast aan.
Uiteraard, maar da's nu toch niet een voorbeeld waarvan je stress zou kunnen krijgen lijkt me?
Green Mamba
Well-known member
Ik krijg daar persoonlijk geen stress door, maar het is niet omdat dit niet op mij van toepassing is dat een ander daar geen stress van kan krijgen natuurlijk.
Da's er ook wel makkelijk vanaf gemaakt
Daar heb je wel beetje opvolging bij nodig hoor, zoals Mulan zei. Je moet proberen evenwicht te vinden tussen hoe goed het werkt en hoeveel last je hebt van bijwerkingen, en daar dan beetje in schuiven, kijken wat werkt voor jou.
Nineshots
Well-known member
Een smartwatch heeft hierbij eigenlijk goed geholpen in mijn geval.Als ik mijn telefoon bij me heb, ben ik daar constant mee bezig. Heb ik die niet bij me, dan is het ook maar zo. Ik merk vooral dat mijn naasten het erg vervelend vinden om me niet te kunnen bereiken
Ik kan nu op een paar seconden tijd de inhoud zien en beslissen om het te negeren. In plaats van vroeger dat ik de gsm moest vastpakken en half unlocken om het te kunnen lezen, met het risico dat ik toch al mijn gsm vast heb en evengoed mij verder kan bezighouden met die gsm. En dat hoeft niet per se een antwoord zijn op het bericht, maar evengoed even mijn mails checken nu ik die gsm toch vastheb bijvoorbeeld.
En geluiden heb ik sowieso al afstaan, ik vind dat vreselijk.
Ik ben blij voor u. Veel succes richting een toch iets aangenamer leven.
Trouwens, als je voorschriften voor Rilatine op zijn, of je moet naar je huisarts. Vraag om "Medikinet 10mg" voor te schrijven. Dit is hetzelfde als rilatine, maar kost slechts de helft.
Ik was begonnen met 1x per werkdag een "Equasym XR 20mg". Dit is hetzelfde, maar traagwerkend. Dit werkt ongeveer 8u (Rilatine 4u). Maar toevallig afgelopen vrijdag ook naar de neuroloog geweest, en sindsdien medicatie aangepast. Vanaf nu op werkdagen 1x Equasym 30mg en na 8u (indien nodig) nog 1x Medikinet 10mg. Op niet-werkdagen 1x Equasym XR 20mg. (Meer uitleg, zie hieronder)
Qua eetlust merk ik niet echt een verschil eigenlijk. Ik blijf een vreetzak en blijf constant honger hebben.
Ik merkte in het begin een groot verschil. Maar na een tijdje vond ik het minder opvallend. Toevallig sinds we op het werk terug in Gent zitten. (Zie mijn gezaag in het "ergernissen op het werk" topic. Van 6 man in een ruimte naar 30 in een gelijkaardige ruimte gegaan). Dat zal er wel mee te maken hebben.
Afgelopen vrijdag hadden we een opvolgingsafspraak voor onze jongste en een eerste afspraak voor onze oudste zoon. Ik had hier eerder al vermeld dat we na onze jongste zoon, m'n vrouw en ik ook van hem een vermoeden hadden. Zeker aangezien ik veel dingen van mezelf als kind herken in hem.
Daar heeft hij ook de diagnose gekregen. De neuroloog vond het zelfs niet direct nodig om de uitgebreide testen in te plannen. Ons verhaal en het verslag van zijn IQ-test zovele jaren geleden was duidelijk genoeg.
De neuroloog waar we nu bij geweest waren was een andere dan de persoon waar m'n vrouw en ik indertijd bij geweest waren.
Bij de neuroloog toen hadden zowel m'n vrouw als ik achteraf het gevoel dat die ons gewoon rap rap medicatie had voorgeschreven om er vanaf te zijn. Zo van: "kga die mensen maar iets voorschrijven dan zijn ze content". Echt veel uitleg hadden we toen ook niet gekregen. Gelukkig bij de andere van onze jongste zoon wel.
Die neuroloog waar we vrijdag bij geweest zijn was eigenlijk de neuroloog die ons indertijd aangeraden werd door onze huisarts. Maar toen had die een enorm drukke agenda waardoor de dienst onze jongste zoon een afspraak gegeven had bij iemand anders. Maar die persoon heeft een tijdje geleden besloten om geen kinderen meer te behandelen. (Vrouw en ik zijn bij nog iemand anders geweest).
Die vrouw nu heeft enorm uitgebreid de tijd genomen om ons een heel uitgebreide en duidelijke uitleg te geven over ADHD en allerlei tips gegeven om er, los van de medicatie, mee om te gaan. Ook heeft ze van ons alle 4 de dossiers doorgenomen, terwijl we enkel een afspraak hadden voor ons 2 zonen. We hebben daar bijna 3u binnen gezeten. Was normaal een afspraak van een uurtje. (Voor mac-bc kwaad zou worden, we waren de laatste van de dag
)Van onze jongste heeft ze de dosis verdubbeld en bijkomend een extra pilletje s'avonds voorgeschreven voor ofwel het huiswerk ofwel beter te slapen. (Als je het laatste pilletje neemt zodat het uitgewerkt is 1u nadat je gaat slapen kan dit helpen om de vele gedachten die je wakker houden te doen stoppen/minderen waardoor je beter in slaap geraakt)
Ze verschoot ook van zijn IQ-test. (116).
Zijn verwerkingssnelheid ligt enorm laat wat zijn algemeen IQ naar beneden trekt.
Ze is ervan overtuigd dat een IQ-test met medicatie bij hem zeker 10 punten hoger zal liggen.
Ze heeft hem vrij uitgebreid vragen gesteld of hij zich verveelt tijdens de les. Wat blijkbaar heel hard zo is en wat natuurlijk verklaart waarom hij voor hij medicatie nam de les altijd verstoorde met op het eerste zicht ongerelateerde zaken.
Hij bleef ook steeds juf extra vragen stellen tot ze niet meer kon antwoorden omdat ze het zelf niet meer wist...
En nooit om het lastig kind uit te hangen, maar echt puur uit interesse en om bij te leren. De juf heeft ons daar meermaals op aangesproken dat ze dat eigenlijk op een manier wel tof vond, maar dat het natuurlijk voor de rest van de klas niet handig/aangenaam is. (Op basis daarvan hebben we indertijd oa de stap gezet om hem te laten testen)
Ze heeft ons aangeraden om aan de juf te vragen om hem meer uitdagende oefeningen te geven. Niet simpelweg "meer" oefeningen omdat dit overweldigend en een tegenovergesteld effect heeft op "adhd'ers". Maar ipv een lange lijst rekensommen zouden ze hem vraagstukken moeten geven. Om hem zo uit te dagen. Ze zei ook dat het een optie zou zijn om hem al leerstof van het 5e te laten verwerken (hij zit nu in het 3e), maar dan verschuift het probleem en gaat hij zich nog harder doodvervelen als hij in het 5e zal zitten.
Doet me wel denken hoe een verkeerde leerkracht op een verkeerd moment zwaar schade kan toebrengen. Toen hij in het 3e kleuterklasje zat wou zijn juf toen een extra zorgtraject opstarten voor hem. Ze twijfelde of hij wel klaar was om naar het 1e leerjaar te gaan. Gelukkig hebben m'n vrouw en ik dat geweigerd. Omdat we thuis wel doorhadden dat hij zeker goed genoeg mee kon. Op school "kon" hij bvb geen puzzels van 6 stukken leggen. Thuis maakte hij er van 32 stukken zonder verpinken.
Onze oudste zoon is jaren geleden (3e kleuterklas) getest geweest op zijn IQ. Hij had/heeft een IQ van 114, met een heel grote discrepantie tussen zijn verbaal IQ (101) en zijn performaal IQ (129).
Voor hem heeft ze ook uitgebreid naar zijn/ons verhaal geluisterd en hem ook een medicatieschema voorgeschreven. Met de melding dat die medicatie altijd onder toezicht moet gegeven worden aangezien die pilletjes, zeker in het middelbaar en tijdens de examens, nogal eens durven verhandeld worden. Daarom krijgt hij ook de langwerkende versie zodat hij op school niets moet nemen.
Zij vermoed dat zijn ADHD een grote oorzaak is voor zijn slechte verbale IQ. Hij heeft nu nog steeds moeite om iets te vertellen. Terwijl het heel duidelijk is dat hij echt wel slim is.
Mijn vrouw moest 1 rilatine nemen "op momenten dat ze zich moet concentreren". Maar dat is vrij nutteloos volgens de neuroloog nu. Zij moet nu, net zoals @Dr. Sheldon Cooper 3x per dag een pilletje nemen (Medikinet), ook op niet werkdagen.
Bij mij zei ze direct dat de dosis te laag was. Ik moet nu 1x Equasym 30mg nemen + 1x Medikinet 10mg. En op niet werkdagen 1x Equasym 20mg.
De reden dat we ook op niet werkdagen iets moeten nemen is onder andere om zo onszelf te "trainen". Veel zaken die voor niet ADHD mensen normaal, vanzelfsprekend, een automatisme,... zijn, zijn dat voor ons niet. Door gemedicineerd dagdagelijkse dingen te doen kunnen we onszelf conditioneren dat bepaalde zaken op den duur een automatisme worden.
Ook een weekplanning (voor eten, studeren, algemene gezinsplanning,...) opstellen bvb doe je beter als je medicatie genomen hebt.
Ik ben ondertussen ook wat boeken, voordrachten,... over ADHD aan het researchen om nog tips/tricks te onderzoeken. Om beter te leren ermee om te gaan en om te profiteren van eventuele voordelen.
Ik vind het wel enorm jammer dat ik als kind nooit de diagnose gekregen heb. Hoe anders zou mijn leven gelopen hebben. Nu een "simpel" A2 diploma, mij elke dag op school dood verveeld. Altijd net genoeg punten gehaald om te slagen maar niet meer. Nooit leren studeren.
Zoals de neuroloog nu zei, dat een IQ van iemand met ADHD gemiddeld 10 punten hoger ligt als er gemedicineerd getest wordt wil zeggen dat ik een IQ van 123 zou kunnen hebben. Mits medicatie had ik misschien een master diploma kunnen behalen en een veel socialer leven gehad hebben.
IK kijk wel uit naar wat de toekomst gaat brengen. Binnen"kort"
met een propere lei starten in m'n nieuwe job. Ik ben benieuwd hoe ver ik daarin ga kunnen doorgroeien nu.Daarom ben ik nu wel blij voor m'n 2 zonen. Zodat zij nu de kansen kunnen krijgen die ik nooit gekregen heb.
We zitten nu met 4 "ADHD'ers" in huis. Enkel onze dochter (qua leeftijd tussen de jongens) heeft geen diagnose. Voorlopig ook geen reden om ze te laten testen. Maar de neuroloog zei ook wel dat meisjes heel goed zijn in het maskeren en in coping mechanismes te kweken.
Wel veel mensen rondom ons die afwijzend reageren.
"Allez, waarom hebt ge die stempel nu nodig."
"Gaat gij echt die medicatie nemen? Das toch nergens voor nodig?"
"Allez jong, laat da kind nu eens gewoon een kind zijn. In onze tijd bestond ADHD nog niet ze. Dat was gewoon een druk kind, en die kwamen ook wel ergens terecht voor" (over onze jongsten)
Wat nog een voor- of nadeel aan de medicatie is, is dat ik nu kan blijven typen en typen
Laatst bewerkt:
Mulan
Well-known member
Goed om te lezen dat het eindelijk een positieve ervaring geworden is! 
Ivm die "had ik maar vroeger, dan...." -vragen: dat is normaal dat je die hebt, maar het heeft ook een keerzijde. Misschien gaan jouw zonen die ook nog ervaren, misschien niet.
Ik heb ADHD van het impulsief-hyperactieve type. Het verschil van de rilatine was dus dat ik veel rustiger en stiller werd. Ik heb de diagnose op mijn 14de gekregen. Omdat ik altijd bij de beste van de klas was, was er nooit een vermoeden. Ik was gewoon"een irritant kind". Tussen mijn 16de en 18de kreeg ik vaak opmerkingen als: "Je hebt toch wel uw pilleke gepakt he?" Van zowel klasgenoten als leerkrachten. Dit resulteerde bij mij in de boodschap: "zoals je echt bent, willen we je niet, we willen enkel de versie onder de pillen". Mijn zelfbeeld werd hier dus ook zwaar door aangetast, want ze wijzen je letterlijk af zoals je bent. Zodra ik klaar was met het 6de secundair ben ik gestopt met de rilatine. Tijdens examens later nam ik ze wel nog omdat mijn ma er te veel over stresste anders en omdat een beetje hulp nooit kwaad kan, maar ik weigerde die anders nog te nemen. Ik voelde me er ook zwaar door afgestompt. Ik voelde me absoluut mezelf niet meer maar niet op een positieve manier.
Weet dus gewoon dat als je jongens tieners zullen zijn, dat die medicatie ook als een last gezien kan worden.
Ivm die "had ik maar vroeger, dan...." -vragen: dat is normaal dat je die hebt, maar het heeft ook een keerzijde. Misschien gaan jouw zonen die ook nog ervaren, misschien niet.
Ik heb ADHD van het impulsief-hyperactieve type. Het verschil van de rilatine was dus dat ik veel rustiger en stiller werd. Ik heb de diagnose op mijn 14de gekregen. Omdat ik altijd bij de beste van de klas was, was er nooit een vermoeden. Ik was gewoon"een irritant kind". Tussen mijn 16de en 18de kreeg ik vaak opmerkingen als: "Je hebt toch wel uw pilleke gepakt he?" Van zowel klasgenoten als leerkrachten. Dit resulteerde bij mij in de boodschap: "zoals je echt bent, willen we je niet, we willen enkel de versie onder de pillen". Mijn zelfbeeld werd hier dus ook zwaar door aangetast, want ze wijzen je letterlijk af zoals je bent. Zodra ik klaar was met het 6de secundair ben ik gestopt met de rilatine. Tijdens examens later nam ik ze wel nog omdat mijn ma er te veel over stresste anders en omdat een beetje hulp nooit kwaad kan, maar ik weigerde die anders nog te nemen. Ik voelde me er ook zwaar door afgestompt. Ik voelde me absoluut mezelf niet meer maar niet op een positieve manier.
Weet dus gewoon dat als je jongens tieners zullen zijn, dat die medicatie ook als een last gezien kan worden.
Hellsdinner
Crew Member
Ik snap volledig dat je dat gevoel hebt, maar ik wil even wat tegenwerking geven omdat de situatie herkenbaar klinkt voor me.
Mijn jongste broer heeft ADHD en had een IQ van 144 zonder medicatie op 13 jarige leeftijd. Helaas heeft medicatie hem niet geholpen. Constant problemen met school (concentratie, altijd net genoeg halen om te slagen, nooit studeren, ...), een slecht sociaal leven, ... Eens op unief ook een paar jaar aanmodderen en naar hoge school moeten overschakelen waar hij nu nog aan bezig is (24j).
Ale, waar ik maar mee wil zeggen, voor (hoog)begaafde personen met ADHD/ADD/Autisme is het zelfs met medicatie niet gemakkelijk om die dingen te behalen/reguleren. En dat IQ zeker niet alles zegt helaas. Dus denk niet teveel aan wat had gekund, maar wees trots op de persoon die je nu bent
.Daar word ik echt zot van, zo een onwetende opmerkingen.
Green Mamba
Well-known member
Komt bekend voor. Ik voelde mezelf niet helemaal goed met die pilletjes. Moest daar ook van op mijn tanden knarsen en werd daar zelfs een beetje opgefokt van. Misschien toch niet helemaal de juiste diagnose gevoerd indertijd.Goed om te lezen dat het eindelijk een positieve ervaring geworden is!
Ivm die "had ik maar vroeger, dan...." -vragen: dat is normaal dat je die hebt, maar het heeft ook een keerzijde. Misschien gaan jouw zonen die ook nog ervaren, misschien niet.
Ik heb ADHD van het impulsief-hyperactieve type. Het verschil van de rilatine was dus dat ik veel rustiger en stiller werd. Ik heb de diagnose op mijn 14de gekregen. Omdat ik altijd bij de beste van de klas was, was er nooit een vermoeden. Ik was gewoon"een irritant kind". Tussen mijn 16de en 18de kreeg ik vaak opmerkingen als: "Je hebt toch wel uw pilleke gepakt he?" Van zowel klasgenoten als leerkrachten. Dit resulteerde bij mij in de boodschap: "zoals je echt bent, willen we je niet, we willen enkel de versie onder de pillen". Mijn zelfbeeld werd hier dus ook zwaar door aangetast, want ze wijzen je letterlijk af zoals je bent. Zodra ik klaar was met het 6de secundair ben ik gestopt met de rilatine. Tijdens examens later nam ik ze wel nog omdat mijn ma er te veel over stresste anders en omdat een beetje hulp nooit kwaad kan, maar ik weigerde die anders nog te nemen. Ik voelde me er ook zwaar door afgestompt. Ik voelde me absoluut mezelf niet meer maar niet op een positieve manier.
Weet dus gewoon dat als je jongens tieners zullen zijn, dat die medicatie ook als een last gezien kan worden.
