Een nieuw jaar, een nieuwe reeks features. Na het testritje rond Kerst presenteren we jullie maar wat graag het eerste "echte" deel van View-Master. Tegenwoordig lijkt het wel alsof er meer streamingservices op de markt zijn dan dat er nog bankautomaten staan en dat levert uiteraard een constante stroom van content op. View-Master is dan ook een klein bootje dat door deze woelige zee van films, series, documentaires en wat spul zoals Too Hot To Handle ook mag zijn, gaat varen. Elke maand gaan we op zoek naar een paar van de meest in het oog springende titels. Geen droge opsomming van wat er allemaal gaat verschijnen, maar eerder een korte terugblik van wat je niet mocht missen dus. klinkt goed? Ik dacht het wel ja. Neem de popcorn en het fleecedekentje er maar bij, we gaan klikken op de View-Master.
Cheer Seizoen 2 (Netflix)
Een docureeks over een groep cheerleaders aan een Amerikaanse universiteit. Toegegeven, het klinkt niet bepaald als het meest boeiende onderwerp om een kleine zes uur je oogbollen aan te lenen. Bij Netflix zeiden ze echter “Wacht, neem even mijn pom poms vast.” en dat leverde vorig jaar een boeiende blik op een topsport af. Cheer wist indruk te maken door een blik achter de schermen te bieden op het cheerleading-team van Navarro College, een school met één van de meest gerespecteerde Cheer-squads van het land. Het is een reeks waarin jongeren die de nodige levensbagage met zich meeslepen dankzij hun acrobatisch talent de kans krijgen om naar de universiteit te gaan. Het gaat over jongeren die niet al te veel cadeau gekregen hebben in hun leven, die keihard moeten trainen en afzien om die grote kans die ze gekregen hebben waar te maken. Het gaat over pijn verbijten, rivaliteit en halsbrekende toeren. Seizoen twee brengt uiteraard meer van hetzelfde, maar het kan ook niet om de olifant in de kamer heen en dat is het schandaal rond Jerry Harris. Jerry was één van de innemende jongeren die tijdens het eerste seizoen gevolgd werd en die in de loop van 2020 beschuldigd werd van seks met minderjarigen en het maken van pornografisch beeldmateriaal met kinderen. Het is een akelig onderwerp, maar seizoen 2 van Cheer gaat het geenszins uit de weg en wijdt één van de negen episodes volledig aan de schokgolf van emoties die de schokkende onthullingen rond hun vriend bij de studenten teweeg bracht. Het is niet het enige donkere kantje dat in dit tweede seizoen aanwezig is, want ook de pandemie en de zware tol die de sport van de studenten eist komt prominent aan bod. Het maakt van Cheer niet noodzakelijk makkelijk kijkvoer, maar als boeiende blik op een Amerikaanse subcultuur kan het tellen.
Archive 81 (Netflix)
Wanneer je James Wan als producer ziet staan, dan weet je dat je iets te zien kan krijgen dat het gebruik van een lampje naast je bed kan gaan verantwoorden. Het uitgangspunt hier is alvast lekker creepy. Hoofdpersonage Dan werkt als restaurateur van oude films en wordt door een machtige zakenman ingehuurd om een reeks beschadigde videobanden te digitaliseren. En uiteraard moet dat in een geïsoleerde bunker gebeuren, wat had je gedacht? Is wat Dan op die banden te zien krijgt niet bepaald normaal te noemen? Vervaagt gaandeweg de grens tussen de realiteit en wat er op de tapes te zien is? Als je twee keer “ja” geantwoord hebt, dan maak je kans op een sessie speekselen met Pieter Lorridon. Erg veel verder verklappen over Archive 81 zou zonde zijn, omdat een deel van de pret er in schuilt de puzzelstukjes van het verhaal beetje bij beetje in elkaar te laten klikken. Het is een reeks die traagjes haar tijd neemt om de spanning op te bouwen om je dan op effectieve wijze bij je nekvel te grabbelen. Het maakt van Archive 81 na Mike Flanagan's Midnight Mass de tweede sterke horror op relatief korte tijd. Als je dus het gevoel had dat prijsstijgingen het engste was dat Netflix in petto voor je had, dan brengt Archive 81 je op andere gedachten.
Billie vs Benjamin (Streamz)
Het idee achter Billie vs Benjamin klinkt ietwat als een gimmick voor de gepolariseerde samenleving waar we in leven. Linkse foef en rechtse eikel worden verliefd op elkaar als een soort Romeo en Julia omringd door veganistische linkiewinkie Montague’s en racistische boertige Capuletten. Aan de oppervlakte speelt het ook daadwerkelijk met die karikaturen, maar onder het topje van de ijsberg ontplooit zich iets dat toch wat meer diepgang heeft. Het is niet enkel een liefdesverhaal, maar toch vooral een verhaal dat rond angsten en vooroordelen draait. Fijn aan Billie vs Benjamin is dat het ook geen kamp kiest, niemand is volledig fout en gebreken hebben we allemaal wel. Tommie, de man met de grote bek die de meest vrouwonvriendelijke dingen spuwt camoufleert vooral zijn eigen onzekerheden en wereldverbeteraar Marie wil vooral de wereld redden als het haar niet al te veel moeite kost. Toch zijn het uiteraard Charlotte Timmers en Ward Kerremans die in hun eerste grote hoofdrollen de meeste indruk maken. Billie is een ietwat naïeve, goedbedoelende brok energie met een duidelijk beeld van hoe haar wereld hoort te zijn, Benjamin is dan weer een eveneens goedbedoelende kerel die de nodige vooroordelen bij zich draagt. Het zijn personages waar het door de acteurs hun naturel makkelijk voor vallen is en waar je makkelijk van kan geloven dat ze dat ook voor elkaar doen. Het is een koppel waar je gedurende zes afleveringen van hoopt dat hun een Shakesperiaans einde bespaard zal blijven. Nog een kleine hulde aan Triggerfinger frontman Ruben Block die als verteller voor wat textuur zorgt en de melancholisch soundtrack van Mario Goossens en David Poltrock. Fijne vlaamse fictie om je een uurtje of drie aan te verwarmen tijdens deze donkere koude dagen.
Het proces dat niemand wou (Streamz)
Was het nou echt nodig om nog een documentaire van drie afleveringen aan de affaire rond Bart De Pauw op te hangen? Ja dus, voor de volle 196 minuten die ze duurt, ja. Omdat er nog steeds op sociale media met verwijten gegooid wordt naar actrices Maaike Cafmeyer en Lize Feryn. Omdat er nog steeds mensen denken dat de man achter Buiten de zone en Willy’s en Marjetten een toffe kerel is die niet sinds 2004 zijn machtspositie misbruikte om jonge actrices en medewerksters te belagen en stalken. Omdat er nog steeds mensen van mening zijn dat de jonge actrices en medewerksters het wel allemaal fijn vonden zo lang het hun carriere een boost kon geven. Tijdens de af en toe behoorlijk ontluisterende reeks wordt een steeds herhalend patroon van complimenten, liefdesverklaringen, het opwekken van medelijden en jaloezie in niet aflatende stortvloeden van honderden berichten getoond. Het is een relaas over grensoverschrijdend manipulatief gedrag van iemand die in essentie als baas fungeerde. Wat doe je met de niet aflatende avances van de man die je rol schrijft en die je carrière als jonge actrice kan maken of kraken? Never bite the hand that feeds you, maar wat als die hand in kwestie dingen wil die buiten je comfortzone liggen en geen “nee, stop gewoon.” lijkt te accepteren? Dat de dames in kwestie in meer dan ongemakkelijke posities gebracht zijn door iemand die als hun mentor fungeerde is duidelijk en daarom is deze reeks zo verdomd belangrijk. Dit is niet het verhaal van Bart de Pauw, maar van Lize, Maaike, Ella-June, Liesa, Dymphne , Cathérine, Ellen, Helena en Jenka. Het is een verhaal dat verteld moest worden.
The Tragedy of Macbeth (Apple Tv Plus)
Levert één Coen slechts een half zo goede film op dan eentje waarbij de broertjes samen aan het roer staan? Joel Coen bewijst in elk geval van niet met zijn verfilming van Shakespeare's zwartgallige Macbeth. Het verhaal over de Schotse generaal die op basis van de voorspelling van drie toverkollen de Kroon wil opeisen is een parabel over hebzucht, maar verandert in de handen van Coen haast in een film noir. Het is een film die tegelijk erg ouderwets als hedendaags voelt. Het verhaal staat nog steeds als een huis dat al eeuwen geleden gebouwd is en Denzel Washington en Frances McDormand zijn uitmuntend als een wat oudere Lord en Lady MacBeth. Doorgaans worden er jongere acteurs in deze rollen gecast, maar je kan gewoon niet om de vermoeide gravitas heen die Washington aan de rol geeft. Niet enkel het acteerwerk is genieten, want ook visueel is de film om te zoenen. De strakke, minimalistische sets, de zwart-witfotografie en de bizarre aspect ratio van het beeld zorgen voor een bevreemdende ervaring die de theatraliteit verder in de verf zet. Ook in zijn eentje maakt Joel Coen dus meesterwerken, al zal deze waarschijnlijk ietwat moeilijker te behappen zijn voor de meeste filmfans onder ons dan pakweg een Fargo. Geef het echter gewoon een kans en je merkt duidelijk waarom dit tragische verhaal Coen aansprak voor zijn eerste film op zijn eentje.
After Life Seizoen 3 (Netflix)
After Life had geen derde seizoen nodig, eigenlijk had het niet eens een tweede seizoen nodig. Desondanks ben ik niet ontevreden dat beide er zijn. De reeks kabbelt ook in dit derde seizoen nog steeds door de vaarwateren van een man die omgaat met het verlies van de liefde in zijn leven en het beetje bij beetje terug uit de put der wanhoop klauteren dat daarmee gepaard gaat. Op die manier levert ook dit derde seizoen nog steeds genoeg momenten die je soms emotioneel raken of die je van tijd tot tijd doen gniffelen om de droge humor waar Gervais zo sterk in is. De reeks krijgt met seizoen drie een behoorlijk bevredigend einde, maar wandelt daar dus wel rustig op een gezapig tempo heen. Verwacht geen grote plotlijnen of antwoorden rond het verwerken van verlies die dieper gaan dan wat je op rouwkaartjes aantreft. After Life seizoen 3 is ook in zijn derde seizoen vaak gewoon een wat banale kijk op een man die probeert om te gaan met verdriet. Op zich is daar weinig mis mee.
Dexter New Blood (Streamz)
Ook Dexter kreeg in januari een nieuw einde, stel je voor. We herinneren ons allemaal nog steeds de absolute aanfluiting van een einde dat de originele reeks bood, toch? Dexter die ondergedoken ging leven als houthakker? De kerel die als kind een donker trauma opliep omdat zijn moeder vermoord werd met een kettingzaag die vervolgens tussen de kettingzagen ging gaan werken? Ja, dat einde is idioot zeiden ook de showrunners van de eerste vier seizoenen en dus kwam er een negende seizoen die voor een nieuw einde voor de Bay Harbor Butcher wist te zorgen. Het grappige is dat de fans ook dit nieuwe einde met een vurige passie lijken te haten. Persoonlijk zie ik in het einde dat de reeks nu gekregen heeft vooral heel wat gemiste kansen en voelt het wat te afgeraffeld, maar ik kan niet ontkennen dat ik hard genoten heb van de weg ernaartoe. Het was genieten om Michael C. Hall nogmaals Dexter te zien spelen als iemand die zich in een klein dorpje probeerde voor te doen als een wat sullige goedzak. Tijdens die eerste episodes zie je Dexter die zich constant als een braaf lulletje probeert te gedragen, maar die niet kan verstoppen dat onder het oppervlak zijn oude persona aan het borrelen is als een vulkaan die wacht op een excuus om in standje Vesuvius te gaan. Je merkt ook kleine tics zoals de opgetrokken wenkbrauw en je voelt als kijker gewoon dat Dexter Morgan zijn zorgvuldig opgebouwde façade beetje bij beetje aan het afbrokkelen is. Wanneer de duistere passagier dan uiteindelijk finaal terug de overhand neemt en de oude muziek uit de vroegere reeks voor het eerst in al die jaren op ijzingwekkende wijze klinkt voel je de rillingen over je rug lopen. Alleen dat verdomde einde dus weer he.
Jojo Rabbit (Disney+)
Jojo Rabbit is de grappigste film over de Jodenvervolging sinds La Vita é bella. Nou zegt dat op zich niet veel, maar net zoals Roberto Benigni indertijd weet filmmaker Taika Waititi op fijne wijze de balans tussen komedie en tragedie te vinden. Het verhaal over een tienjarige jongetje dat dweept met de Hitlermanie in Nazi-Duitsland tot hij een Joods meisje verborgen in zijn huis ontdekt, is een zachtaardige vertelling van een loodzwaar uitgangspunt. Waititi weet het geheel te kaderen in een zweem van kinderlijke onschuld en speelse satire en levert een film af die ondanks de tragische weerhaakjes toch verrassend feelgood voelt. Het is die speelsheid die er voor zorgt dat je het voorspelbare scenario met de mantel der liefde wil bedekken. Je weet al heel snel welke boodschap de film wil brengen, maar het is de hartverwarmende en ontroerende manier waarop het dat doet die telt. Jojo Rabbit is zonder twijfel één van de fijnste films uit 2019 en is nu eindelijk makkelijk te streamen via Disney+.
En dat jonge kijkbuisvriendjes, was de eerste View-Master van het jaar. We hebben gejuicht en hebben gehuiverd, hebben jeugdhelden finaal van hun sokkel zien vallen en hebben tragedie omarmd met een glimlach. Er zijn slechtere manieren om een jaar te starten. Op naar februari waar we het gaan hebben over sekssymbolen, meer kettingzagen, poppen en ... Kanye???
