gamer5
Well-known member
Stel het andersom voor, je zet uw 3-jarig kind af en die kijkt gewoon niet meer achterom en is u quasi vergeten de moment dat hij zijn rug draait. Dat zou veel erger zijn.
Moet ik me nu slecht voelen
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Stel het andersom voor, je zet uw 3-jarig kind af en die kijkt gewoon niet meer achterom en is u quasi vergeten de moment dat hij zijn rug draait. Dat zou veel erger zijn.
Erger op welke manier?Stel het andersom voor, je zet uw 3-jarig kind af en die kijkt gewoon niet meer achterom en is u quasi vergeten de moment dat hij zijn rug draait. Dat zou veel erger zijn.
Das niet per se verschillend van hoe het is als ge trouwt onder het standaard stelsel ze (naakte eigendom naar kinderen, vruchtgebruik partner).Zijn er hier nog mensen met kinderen, die niet getrouwd zijn?
Indien ja, hoe hebben jullie het geregeld bij overlijden en dergelijke?
Op dit moment zijn we wettelijk samenwonende met 2 kinderen, maar er is niks geregeld.
Dus moest er op dit moment één van ons 2 overlijden, dan gaat het vruchtgebruik van het huis wel naar de langstlevende, maar de kinderen krijgen dan de blote eigendom en hebben dus ook wat in de pap te brokken bij verkoop en dergelijke.
Een tijdje terug zijn we bij een notaris geweest en deze sprak al verrassend snel van trouwen.
Dus ik zou hier eens willen rondhoren, hoe jullie dit aangepakt hebben.
Mijn bijna 5jarige zegt elke morgen dat hij niet naar school wil en bij mama/papa wil blijven en ik moet hem quasi altijd droevig of wenend aan een juf afgeven de laatste tijd. Ene keer ik weg ben is die daar content. Ik denk niet dat daar een of andere redenatie achter zit in zijn geval. Hij wil gewoon heel erg graag bij mama blijven (ik ben ook nooit drie weken weggeweest ). Ik zou daar niet teveel reden achter zoeken maar gewoon een routine zoeken waarbij het mij of meer lukt om hem af te zetten en tzal wel eens beteren.Iedere ochtend, wanneer m'n vrouw de kleinsten (3j) naar de peuterklas doet, begint die enorm te wenen. Juffrouw merkt niets op in de klas. Hij gaat graag naar de klas en vindt zijn vriendjes leuk. Hij zei me dat hij mama mist.
Wat kan je daar in godsnaam aan doen? M'n vrouw is eens 3 weken naar Afrika geweest voor 't werk en sindsdien heeft hij een schrik opgelopen dat mama weer weggaat. Dat zal er misschien wel mee te maken hebben. Alhoewel hij het bij mij ook al gedaan heeft.
Ja. Hij is daar altijd van op de hoogte.Wordt er 's morgens expliciet gezegd wie hem komt halen en wanneer hij mama terug ziet?
Hier altijd al gezegd "mama/papa komt jou halen aan de poort/in de opvang".
Klopt. En nu ik erover nadenk was ik ook zo als peuter/kleuter.Het is niet geheel onlogisch dat een 3-jarig kind dat niet kan plaatsen he. Heel dat "hij vindt school leuk" staat eigenlijk compleet los van het feit dat hij weent omdat zijn ouders hem achter laten (klinkt erger dan het bedoeld is, geen verwijt ofzo). Stel het andersom voor, je zet uw 3-jarig kind af en die kijkt gewoon niet meer achterom en is u quasi vergeten de moment dat hij zijn rug draait. Dat zou veel erger zijn.
Maar leuk is het natuurlijk niet om uw kind daar zo af te zetten, dat snap ik volledig.
De juf merkt er ook totaal niets van in de klas. Dus eens hij er is vindt hij het wel fijn hoor.Mijn bijna 5jarige zegt elke morgen dat hij niet naar school wil en bij mama/papa wil blijven en ik moet hem quasi altijd droevig of wenend aan een juf afgeven de laatste tijd. Ene keer ik weg ben is die daar content. Ik denk niet dat daar een of andere redenatie achter zit in zijn geval. Hij wil gewoon heel erg graag bij mama blijven (ik ben ook nooit drie weken weggeweest ). Ik zou daar niet teveel reden achter zoeken maar gewoon een routine zoeken waarbij het mij of meer lukt om hem af te zetten en tzal wel eens beteren.
Hier helpt het al wel eens als hij iets klein mag meenemen naar school, dan is hij te fel bezig met dat aan alle juffen te willen tonen.
Ik zeg ook wel altijd wie er hem komt halen en als ik het ben, sta ik er de moment dat de bel gaat.
Het is moeilijk te geloven dat iedereen zoiets kan voorhebben, maar goed gezien de verklaringen van de neuroloog zal het wel zo zijn. Het is ook niet of je als ouder van een jong kind altijd onder optimale omstandigheden functioneert (slaapgebrek).Na het tragische verhaal in Charleroi: hoe kan het dat je je kind vergeet in de (snikhete) auto?
Als je dat meemaakt, dat kan je jezelf toch nooit vergeven? Ik ben zelf wel een vergeetachtig iemand (bij momenten), maar dit heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. Maar het kan ook anders: vijf seconden je kind niet in 't oog hebben en die kan het straat oversteken en worden aangereden door een auto. Of een verkeerde beweging maken op een speeltoestel en een been of arm breken. Ik prijs me gelukkig dat ik nog geen enkele keer naar spoed ben moeten rijden, maar als je dit soort berichten leest is dat wel een reality check dat je niet altijd geluk hebt.
Als je kind komt te overlijden door een slepende ziekte is al heel zwaar, maar dat verdriet draag je samen en niemand kan daar een schuld voor dragen. In dit geval moet die moeder getorst gaan onder een loodzwaar schuldgevoel en zal die vader zijn vrouw toch ook heel anders benaderen.Het is moeilijk te geloven dat iedereen zoiets kan voorhebben, maar goed gezien de verklaringen van de neuroloog zal het wel zo zijn. Het is ook niet of je als ouder van een jong kind altijd onder optimale omstandigheden functioneert (slaapgebrek).
Lijkt me ook niet iets dat je nog te boven komt, en ik denk dat veel relaties zo'n situatie ook niet zouden overleven.
Slaappillen voor kinderen bestaan niet, denk ik.Bedoel je dan een slaaptabletje? Welk merk raad je aan voor kinderen?
Het feit dat die vader de vrouw anders zal benaderen, zal ook als gevolg hebben dat de relatie ook ten einde zal komen met tijd.Als je kind komt te overlijden door een slepende ziekte is al heel zwaar, maar dat verdriet draag je samen en niemand kan daar een schuld voor dragen. In dit geval moet die moeder getorst gaan onder een loodzwaar schuldgevoel en zal die vader zijn vrouw toch ook heel anders benaderen.
Slaappillen voor kinderen bestaan niet, denk ik.
Een shutdownknop zou anders wel interessant zijn.
Als puber zat ik soms een hele dag (en nacht) achter de PC Diablo II te spelen.Ik ga daar niet over zeveren, ze hebben hier allebei een tablet en ze kijken daar elke dag wel op (een uurtje, want dan schakelt die uit, enkel die van de oudste kan nog een extra uurtje op een leerapp).
Ik (en mijn vriendjes, etc.) hadden vroeger ook een gameboy of wat dan ook, ik zie daar niet meteen kwaad in, zolang ze ook nog uit zichzelf andere zaken nemen om te spelen, buiten spelen, ...
Ik zit hier nu ook met een opgestapeld slaaptekort van 5 jaar, met heel veel stress wegens het toch een goed idee vinden om aan een totaalrenovatie te beginnen en ik merk dat mijn hoofd met momenten zo aan het malen is dat ik echt niet meer op let en puur op automatische piloot functioneer. Ik kan het me ook maar moeilijk inbeelden dat het mij zou overkomen met mijn kinderen, maar echt uitsluiten ... In elk geval een ongelofelijk verschrikkelijk drama.Het is nogal gemakkelijk om te zeggen dat het je jou niet zal overkomen tbh. Dat denkt iedereen inderdaad, maar het brein maakt soms rare kronkels. Zeker wanneer iemand stress heeft, te weinig slaap, etc.